My Bloody Valentine - Isn't Anything (1988)

Soft as snow (but warm inside) is één van de meest erotische nummers die ik ken. (Ken er overigens niet zo veel ) Is het enige nummer van dit album die ik heb (voorlopig alleen als mp3 ), dus ik kan er voor de rest geen oordeel over geven. Van wat ik heb gehoord, is dat dit album slechts een streepje minder is dan Loveless, wat over het algemeen als klassieker staat aangeschreven. Het openingsnummer is in ieder geval helemaal top!

dit is (bijna) even briljant als loveless (in mijn optiek dan)

Toch wel redelijk verrast door deze plaat, want hoewel hij hier niet eens een vierde van het aantal stemmen krijgt van zijn opvolger is het gewoon een erg goede plaat. Een slag anders dan Loveless, maar wel duidelijk (eigenlijk veel duidelijker dan op Loveless ) My Bloody Valentine. 4*

En misschien een aanrader voor de mensen die nog niet toe zijn aan Loveless

ik herken een beetje meer Sonic Youth hier, maar ga hem eens nader beluisteren en mss wel kopen, My Bloody Valentine is echt wel goed.. Loveless.. damn

Heb zojuist Isn't Anything m'n top 10 binnengeloodst, dus meteen maar even een bericht neerpennen. Loveless heb ik altijd een aardige plaat gevonden met de nodige uitschieters, maar veel deed 'ie me toch niet. Heb toen op een gegeven moment dus dit Isn't Anything aangeschaft, hopend op materiaal dat me beter zou liggen. Aanvankelijk vond ik Isn't Anything net als Loveless aardig - maar veel deed 'ie me toch niet, en hij belandde in de kast. Sinds een tijdje draai ik deze plaat echter bijzonder veel, en van aardig en 'me niet veel doen' is absoluut geen sprake meer. Isn't Anything moest even groeien, maar groeien dat 'ie deed - ongelooflijk. Waar anderen dus zweren bij Loveless, zweer ik bij Isn't Anything. Wat een pracht, wat een sound, wat een songs; wat mij betreft het beste wat shoegaze heeft voorgebracht. Van begin tot eind boeiend, elk moment prachtig. Geniaal! 5*

ik zou hem maar kopen omdat ik niet genoeg krijg van 'Loveless' alleen, ik wil meer meer meer, Loveless blijft één van de beste platen ooit voor mij, staat nu al vast

Bestel 'm bij blahdvd.com, €7,49 inclusief!

heb hem al paar keer beluisterd, niet dezelfde plaat als 'Loveless' maar toch veel herkenbare elementen, meer vertrouwt dan ik gedacht had, hij groeit al een beetje en ik kan hem al niet meer missen,



ik ben op een paar maand tijd zware fan geworden van My Bloody Valentine, dank u, wie der mij ooit toe aangezet heeft deze muziek te ontdekken

moogt ne wens doen!

edit; damn, eigenlijk een vrij sterk album..

waar ik 'Loveless' de volle vijf geef, geef ik hier een volle vier

sterke plaat, maar sommige nummers klinken te ongepolijst, op zich niet slecht, maar tis niet zoals 'Loveless' en van die plaat ben ik echt gek, maar echt gek,

tis zowa het verschil tussen 'Gish' en 'Siamese Dream', ze hebben wel beiden een enorme impakt, maar dan op een andere manier, moeilijk uit te leggen, maar een sterke plaat!

4 hemellichaampkes dus

Te ongepolijst? Dielie, er bestaat niet iets zoals te ongepolijst.

Ik vind deze een stuk aangenamer dan loveless. veel minder gepriegel

Dit album is een stuk constanter dan 'Loveless', maar heeft niet de hoge pieken die daar worden gehaald. Hier staan echter weer geen slechte nummers op en dat kun je bij 'Loveless'weer niet zeggen. Vandaar dat ik beide albums met 4* waardeer en dus hoef ik lekker niet te kiezen welke beter is.

Ben ik trouwens de enige die bij het openingsnummer aan Prince moet denken?

Een heel stuk beter dan Loveless, deze Isn't Anything. Loveless is naar mijn smaak overgeproduceerd. Zó klonk My Bloody Valentine op haar hoogtepunt. Ook de EP's uit die periode (You Made Me Realise en Feed Me With Your Kiss) zijn enorm goed.
En op deze LP hoor je tenminste nog een beetje zang (en tekst)...

Een heel stuk minder, deze Isn't Anything dan Loveless.. om een aantal redenen. Voornaamste is dat hier geheel geen magie zit in de zang. De momenten dat Conway zijn mond open doet beginnen de meeste nummers al minder te worden (ondanks goede muziek). Zijn onbeholpen nerdy stem is niet zweverig of melancholisch, zoals bij de goede shoegaze betaamt, maar eerder meelijwekkend. Een zeer goede keuze dus om dit lulletje lampepit te dumpen voor het majesteuze Loveless. Verder vind ik de opbouw van de nummers veel voorspelbaarder en nogal saai vaak. Wat is er nu spannend aan een garageriffje van Feed Me Your Kiss? Of het standaard indie loopje van Nothing Much to Lose of (When You Wake) You're Still in a Dream? De nummers ontstijgen te weinig de middelmaat. Nergens wordt het echt groots. Positieve uitschieters (die zich wel met het niveau Loveless kunnen meten) zijn het mooie Lose My Breath, All I Need, Several Girls Galore en het openingsnummer. Daarom toch een 3.5*. Maar MBV kan een stuk beter, zoals de opvolger bewijst.

Conway was al een hele tijd uit de band hoor (al voor de LP Ecstasy en de single Strawberry Wine).
De 'zeurderige' zang is dus echt afkomstig van dezelfde Kevin Shields als op Loveless...

Hele tijd, hij werd slechts krap een jaar voor deze plaat uitkwam vervangen.. maargoed, je hebt gelijk.

Misschien is het dan toch die veel interessantere soundmix die ze tijdens de slopende opnamesessies van Loveless hebben toegepast, waardoor hij niet meer als een geek klinkt die je op zijn smoel wil rammen. Bovendien is zijn ega Bilinda volgens mij voornamelijk aan het woord in Loveless. Dat is bij deze plaat dus omgekeerd, helaas.

onbegrijpelijk
qua sound en sfeer vind ik em nauwelijks onderdoen bij loveless

Onbegrijpelijk dat je het totaal verschillende geluid van loveless tov deze niet hoort.. ze hebben er lang genoeg aan gesleuteld in de studio hoor, lees daar maar eens het een en ander over.

Dat kan wel zijn, maar ook ik vind het onbegrijpelijk (sorry, orbit). Van nauwelijks onderdoen is bij mij verder geen sprake, aangezien ik Isn't Anything vele malen sterker vind dan Loveless. Bovendien is lang sleutelen niet per definitie inherent aan een goede plaat, dus het zegt verder niets over Loveless, alleen dat men er flink aan heeft gesleuteld.

Toch jammer dat er het stigma van 'het mindere broertje' aan Isn't Anything kleeft, want wat een prachtplaat is het toch.

Tsja, ik vind Loveless toch echt van een heel andere klasse. Juist doordat ze het geluid zo ver hebben doorgevoerd, en de stem van Shields irriteert me voornamelijk op deze plaat. Verder vind ik de composities van veel nummers hier wat 'gewoontjes', het is niet zo onaards als loveless, waar alles wel volgens een diabolisch meesterplan in elkaar lijkt te passen.
Nogmaals, het verschil tussen de twee platen is enorm, lees anders de critici van destijds er maar op na.. dit is echt een heel ander koekje hoor

Ik begrijp je punt wel, ik ben het er alleen niet mee eens. Het punt dat critici Loveless geweldig vinden, doet mij persoonlijk niks (en moet ook absoluut geen graadmeter voor persoonlijke waardering zijn). Ik moet er immers zelf naar luisteren, en dan zet ik vele malen liever Isn't Anything op, een plaat die ik prachtig en hartverwarmend vind. Loveless doet mij persoonlijk gewoon erg weinig en laat me compleet koud op een nummer of vier, vijf na, en daar kunnen tienduizend critici niets aan veranderen. Dat wil niet zeggen dat ik niet begrijp dat het een alom als essentieel beschouwde plaat is, dat snap ik weldegelijk. Maar dat maakt 'm voor mij niets beter.

Ik gaf dat van die critici meer aan om mee aan te geven hoe verschillend het geluid van deze twee platen is, niet of de één nu beter werd gevonden dan de ander. Want daarvoor ga ik niet op het oordeel van een criticus af (ik heb oha de pest aan muziekrecesenten zelfs).
En het feit dat Loveless jou een stuk minder doet, geeft mijn punt ook al weer sxesven Dus nogmaals onbegrijpelijk dat sommige mensen deze platen kennelijk zo op elkaar vinden lijken

ik vraag me af wat dan de "grote" verschillen zijn. De zang en het instrumentarium is grotendeels hetzelfde, dezelfde atonale uitspattingen en het zweverige gevoel. Bij loveless zit er over de gehele linie een iets "vastere laag" overheen voor mijn gevoel en is de productie iets beter (minder gruizig) maar verder geheel in dezelfde lijn.
Ik moet toegeven dat ik in het begin het verschil veel groter vond, maar na meer dan tien jaar draaien zijn die verschillen veel minder. (misschien een stukje perceptie)

Blijkbaar, want ik vind het overall geluid totaal verschillend. Waar deze plaat veel meer lijkt op wat een band als Slowdive later deed, staat Loveless behoorlijk op zichzelf. Ik ken eigenlijk geen platen die zich daarmee laten vergelijken. Ik sta honderd procent achter mijn aanvankelijke recensie hierover, sommige nummers zijn hemels, maar veel nummers zijn mij te aards. Te veel standaard akkoorden. Laat het zo zijn in de eye of the beholder

Als Slowdive? Ach Here, neen! Als er nou één shoegaze band is die ik echt niet te verteren vind is het wel slowdive; wat een slappe gruishap is dat!

In the eye of the beholder dan maar.

En vooruit, orbit, ik snap je punt. Wil ik nog wel zeggen dat ik persoonlijk niet begrijp dat veel mensen Loveless als zo'n uniek werk zonder precedent zien; dat precedent was er immers wel degelijk: Isn't Anything! Dat ik Loveless niet te verteren vind en Isn't Anything wel wijt ik verder ook niet aan de verschillen in sound en/of productie, hoewel ik moet toevoegen dat ik Loveless doorgaans net wat te kil vind klinken (op wat tracks als Loomer en Sometimes na). Desalniettemin, het is vooral gewoon het feit dat ik Loveless geen sterk album vind. Isn't Anything daarentegen: da's boeiend! Een plaat die zondermeer betoverend is (in the eye of the beholder, natuurlijk) en mij een bijna 40 minuten durend, vergeef me deze banaliteit, orgasme bezorgt. Ik wil maar zeggen: Isn't Anything, wat een dijk van een plaat!

In the eye of the beholder, dus.

slowdive? neeeee, slowdive was veel gepolijster, zonder atonale uitspattingen (in tegenstelling tot sexsven ben ik wel een fan) maar my bloody valentine is toch wel wat andere koek. maar goed er zijn drie opties; of je vind isn't anything leuker, of je vind loveless leuker, of je vindt ze allebei even goed, hehehe. Goed is het toch wel he.

Voor wie toch op zoek is naar het geluid van 'Isn't Anything' bij andere bands: de CD 'Susurrate' van het Tsjechische Ecstasy Of St. Theresa is een getrouwe muzikale kopie van My Bloody Valentine (hun EP 'Pigment' is ook zeker de moeite).
Voor wie het nog een stapje verder mag gaan, moet zeker eens luisteren naar de single 'Crystal Eyes' van het Nederlandse Nightblooms, één van de weinige bands die volgens Kevin Shields van MBV destijds met gelijkaardige dingen bezig was. Op de B-kant van die single staat een eerste versie van 'Never Dream At All', overladen met zo'n dikke brij 'noise' dat je de latere versie nauwelijks herkent. Bij voorkeur de vinyl-versie beluisteren, MP3-versies kunnen de immense brok lawaai nauwelijks getrouw weergeven...

Nou goed, Slowdive is ook wel ééérg slap inderdaad. Blij dat jij dat tenminste ook vindt. En op Isn't Anything staan wel degelijk prachtige nummers (die ik al tijdens de recensie heb genoemd) die zonder al teveel omhaal zo op Loveless hadden gekund.




Ik vind het moeilijk te begrijpen, maar uiteraard differences accepted

Slowdive slap. Pfff.

Van Dale, definitie Slowdive: "kopje lauw water, waar ze het theezakje vergeten zijn in te doen"