Flying Colors - Flying Colors (2012)

Klopt, maar misschien is dat helemaal niet goed. Ik had geen verwachtingen, toen ik de cd voor het eerst hoorde wist ik niet wie er op speelden. Pas toen ik hoorde hoe goed de muzikanten waren (technisch) ben ik gaan zoeken maar toen was het al te laat. Ik kreeg de melodieën niet meer uit mijn hoofd. Het is tamelijk mainstream Amerikaans, maar erg goed mainstream Amerikaans. Over koortjes is al wat gezegd en inderdaad, zo hoor je ze tegenwoordig niet zo vaak meer.
De CD heeft zeker hitpotentie en dat is geen verwijt, zoals het het dat voor anderen misschien wel is. Van mij mag dat.

Zeker geen slecht album, maar tevens allerminst memorabel. Het venijn zit voor mij wat in de staart van het album. Het laatste drieluik zijn voor mij de beste nummers met Infinite Fire als orgelpunt. Daar krijg je nog het meest wat je verwacht van deze muzikanten. Als je weet wie de artiesten zijn, heb je automatisch een bepaald verwachtingspatroon en dat strookt dan niet met de realiteit - behalve van Neal Morse dan want die hoor ik niet graag.

In sum: goed album, zeer mooie hoes ook, maar deze mix had bij mij hogere verwachtingen gecreëerd dan wat er effectief gepresteerd is. Deze recensie wordt op de website van de band overigens omschreven als een "great review" maar volgens mij moeten ze het toch eens door iemand laten vertalen

Ondanks dat we hier te maken hebben met een aantal echte Prog helden klinkt het albun wel main-stream. Maar dat hoeft geen probleem te zijn en dat is het bij dit album zeker niet! Wel moest ik denken aan een vergelijking met Asia - niet dat de muziek daar veel op lijkt - maar ook Asia kent een aantal Prog legendes als leden, maar brengen toch over het algemeen "leuke" melodietjes die lekker in het gehoor liggen.

Inderdaad verrassend mainstream voor zoveel proglegendes + Casey McPherson, die naar mijn mening klinkt als een combi tussen Chris Martin, Noel Gallagher en Corey Taylor. Ik zou zelfs willen zeggen dat er vrij veel cliché refreintjes zijn bedacht. Maar tóch klinkt het ongelooflijk lekker. Het vaak nét dat ene loopje voor het refrein, nét die ene drumfill of juist dat te gekke tussenspel dat elk nummer de moeite meer dan waard maakt. En dan komen de ware gezichten tevoorschijn en vliegen de kleuren in het rond. Op het eerste gezicht vrij standaard pop/rock, maar al gauw merk je dat er meer achter zit. Pas bij Infinite Fire gaan de muzikanten écht los op zijn ouderwets progs.

Mike Portnoy verveelt nooit met zijn drumfills. Hij houdt zich kalm en past zich aan elk nummer, maar op momenten dat hij los kan gaan, gáát hij ook los en pakt hij groots uit met de meest geweldige fills. Steve Morse bij Deep Purple viel me nooit echt op als een geweldige gitarist, maar hier is élke solo raak, melodieus en kenmerkend. Dave LaRue staat met zijn bas ook regelmatig in de schijnwerpers. Hij is goed te horen en zeer leuk om te volgen. Casey McPherson is de toegankelijkheid zelve, maar zijn melodieën niet altijd even origineel. Wel een feel good zanger. Dit is mijn eerste kennismaking met Neal Morse, maar er is me niet veel bijzonders opgevallen over zijn spel. Hij vervult zijn rol als toetsenist zeer degelijk, dat wel, maar van zo'n legendarische toetsenist had ik meer verwacht.

Favoriete nummers: Blue Ocean, Kayla, Forever in a Daze en Everything Changes. Leuk overigens nog is het Oasis-achtige Love Is What I'm Waiting For en Fool in my Heart, waar Mike Portnoy de lead vocalen op zich neemt, en hij doet me nogal denken aan Edward Reekers van Kayak, wat mij zéér positief stemt. Al met al een zeer geslaagde plaat denk ik zo.

Op dit album staat hij inderdaad niet zo in de schijnwerpers, maar om hem in volle glorie aan het werk te horen, moet je zijn (duh!) solo-albums horen. Ik stel '?' voor, het duurt minder lang dan de gebruikelijke 75-79 minuten altijd en is meer prog dan Flying Colors (goedbedoeld, veel mooie harmonische zanglijnen, melodieën en alles van akoestische passages tot koren, harde gitaren, symfonische, jazz- en klassieke elementen...). Bovendien is het concept bijzonder interessant (met een religieus tintje, maar zeker toegankelijk voor atheïsten zoals ik; en de bredere waarden en boodschap: daar kan iedereen zich wel in vinden) en vloeit alles mooi over in elkaar. Het label 'legendarisch' is natuurlijk subjectief, maar ik durf het zeker te gebruiken voor de meeste van zijn solo-albums. Om nog maar te zwijgen over Transatlantic: Neal Morse + Mike Portnoy + Roine Stolt (Flower Kings) + Pete Trewavas (Marillion).

On topic: ik beleef wel plezier aan dit album, maar nu niet om het, zoals ik al een paar keer gelezen heb in tweets (niet zo geloofwaardig natuurlijk) en andere muzieksites, het album van het jaar te noemen. Sommige zangpartijen en muzikale melodieën zijn zeker erg mooi, catchy en/of uitdagend, maar dit geldt niet voor het ganse album. Openings- en slotnummer vind ik de beste (die jam vanaf minuut 5 in Infinite Fire, heerlijk!). Ook al wist ik op voorhand dat deze prog-artiesten geen prog-album gingen maken, was het moeilijk om me 100% in te leven in deze mix van stijlen, omdat elke muzikant apart al een of ander hoogtepunt heeft bereikt in zijn oeuvre (waarvan ik eigenlijk enkel Neal Morse en Mike Portnoy echt goed ken bij Transatlantic, Spock's Beard, solo en/of met DT). Maar goed, het luistert lekker weg, ook in de auto!

Ze plannen nog een 'world tour' in 2012 en ik ga zéker kijken!

Ah bedankt, dan zal ik binnenkort eens bij dat album '?' aankloppen.

Mike Portnoy treedt op 21 oktober op in de Boerderij (Zoetermeer). Niet met Adrenaline Mob of Flying Colors (alhoewel beide ook wel nog in Europa langskomen), maar met een nieuwe band bestaande uit bassist Billy Sheehan (Mr. Big), toetsenist Derek Sherinian (ex-Dream Theater en nu Black Country Communion) en gitarist Tony MacAlpine (Steve Vai Band). Voor zover ik weet, hebben ze (nog) geen naam.

Neal plant ook nog een tournee voor zijn nieuw solo-album 'Momentum' (release september 2012), kreeg ik te horen in een persoonlijk antwoord op Twitter.

Geen idee hoe ze die nieuwe supergroup, Adrenaline Mob, Flying Colors, Neal's solotournee, Deep Purple en G3 (S. Morse) gaan combineren in deze resterende 8 maanden, maar goed

"I love it when a good plan comes together" zou hannibal van the A-team zeggen. Wat een rete-strak, lekker verfrissend album is dit toch.

Geen pretenties (wat je misschien zou kunnen verwachten bij zo'n superline-up) maar niets is minder waar; de vreugde komt je tegemoet bij het luisteren naar deze cd. Een blijvertje!!!

[quote]mental Theo schreef:
"I love it when a good plan comes together" zou hannibal van the A-team zeggen.

Waar o waar heb ik laatst een recensie gelezen die op deze manier begon?

wat een stem heeft die man!
Gelukkig houdt Portnoy zich geweldig in op deze plaat, vooral bij All Falls Down hoor hem nauwelijks

Morgen worden de data bekendgemaakt!!!!!!

Mike op Twitter:
"You've been askin for em, they're coming tomorrow: @FlyingColors tour dates! It's a very special tour w only a handful of dates...road trip!"

Nederland! Nederland! Nederland! Nederland! Nederland! Nederland! Nederland! Nederland! Nederland! Nederland!

20 september in de 013 in Tilburg. Eén van de voorprogramma's is de Zweedse eclectische progformatie BEARDFISH.

En ik kan niet gaan

Wat een geweldig album is dit toch!
De kaartjes voor de 013 zijn binnen, ik kan niet wachten

Mooie plaat, vind niet ieder nummer even goed maar het eerste en laatste nummer vind ik meesterlijk!!

En ik ga naar dat "Portnoy and Friends" concert! Dat wordt vast een muziekaal genot in Zoetermeer

Dat zou kunen maar na de cd ben ik toch een beetje afgehaakt (had meer vuurwerk verwacht).

Ik koop niet zo vaak CD's meer. Genoeg in huis. Af en toe speel ik met een paar collega's oude nummers. Maar dwalend door Coevorden kwam ik in een, voor de kleine plaats redelijk ge-outilleerde CD zaak. Veel Cuby natuurlijk. Op zoek bij de F naar een Robben Ford cd die ik nog niet had, had ik plotseling Flying Colors in handen. Kunstzinnig hoesontwerp en sprekende namen onderaan. Zonder te draaien mee naar huis.

Ik heb nu hem drie keer gedraaid en het is een prachtige CD. Ik pretendeer een brede smaak te hebben en mijn hart gaat naar bluesrock uit, maar de muziek van dit album zit steengoed in elkaar. Ruig, prog, hard tot ballads en melodieus. Adult rock vind ik een afschuwelijke typering. Bewaar ik voor overjarige hairbands.

Natuurlijk is dit een Steve Morse album geworden. Zijn gitaar is te prominent aanwezig. Overigens, zonder dat er geen ruimte voor de andere muzikanten zou zijn. Ook in de composities heeft hij de overhand gehad. Beluister het intro van Everything Changes; dat gelaagde gitaarwerk hoor je ook op High Tension Wire Schitterende solo ook weer.
The Storm is mijn favoriete meezinger. Mag van mij zo de hitparade in. Niets meer aan doen.
Love Is What I’m Waiting For zou zo maar van Queen kunnen zijn. Mooi hoe de muzikanten lenen van andere grootheden als de Beach Boys, Toto en natuurlijk Dream Theater. De ballads hadden ook op Falling Into Infinity kunnen staan. De zang op het album is uitstekend; geen snerpende falsetten of bombastische uithalen.
Dat het gaspedaal diep ingetrapt kan worden, hoor je in All Falls Down. Ook de toetsen van Neal Morse komen hier (eindelijk) even aan de oppervlakte.
Infinite Fire is een waardige afsluiter, waarin ieders muzikale competentie is verenigd en hoorbaar wordt. Jon Lord keek toe en knikte goedkeurend naar zijn oude speelmakker met zijn kompanen. Zo grooven met dat orgel kon hij ook. Mooi die Yes-achtige tribute aan het eind. 12 minuten voluit genieten.

Dit album is een ambachtelijk hoogstandje, waar veel hedendaagse én oudere muzikanten een voorbeeld aan kunnen nemen.
4.5 sterren.

Vegetarisch op zijn tijd is ook best lekker. Flying Colors is een heerlijke progpop plaat, prettig ook om Neal Morse weer eens te horen zonder allerlei bijbelse verwijzingen.

Verschil moet er zijn: Flying Colors speelt vanavond in 013 en ik zet thuis beide albums nog eens op aangezien ik er niet bij kan zijn helaas.

Had deze al een poosje niet meer gedraaid. Het eerste deel van het album is wel erg sterk! Vanaf 'Love is...' kakt het niveau een beetje in. Als 'All Falls Down' begin zijn we weer bij de les en gaan we langzaam naar de apotheose van het album: Infinite FIre! Wat een topnummer.

De meer recht-toe-recht-aan aanpak van dit album spreekt mij enorm aan. Verfrissend om de typische Neal Morse-achtige manier van nummers opbouwen doorbroken te zien worden onder invloed van anderen. En de stem van Casey is echt geweldig. Als er zo'n 15 minuten minder muziek op stond zou dit album 5 sterren krijgen.

Wanneer is een samengestelde band uit anderen een "supergroup"? Dat is de vraag die bij mij rees bij Flying Colors. Ze kunnen allen een goed potje musiceren daar twijfel ik niet aan, maar dat is bij een "gewone band" doorgaans ook. Steve Morse en Mike Portnoy zijn bekende namen en in mindere mate Neal Morse ook.....maar is dat genoeg? Steve en Mike zouden onderdeel kunnen zijn van een "supergroup" omdat zij van bovengemiddelde klasse zijn, maar kunnen ze ook supersongs componeren? Maar al te vaak wordt met de term lichtzinnig omgesprongen. Om het voor mijzelf makkelijk te houden vind ik het pas een "supergroup" als bekende artiesten samen ook een superalbum kunnen produceren. En dat is Flying Colors met dit album net wel geslaagd....... net inderdaad, omdat alle nummers van hoog niveau zijn en 4 tracks halen ook de volle 5 sterren ( Blue Ocean, Forever In A Daze, Better Than Walking Away en Infinite Fire ). maar het is net allemaal wel wat aan de veilige kant en had wat meer progressiviteit verwacht en gehoopt.
Maar laat deze overdenkingen voor de rest voor wat ze zijn en geniet van deze plaat want dat kan je zeker!