menu

Jack White - Blunderbuss (2012)

mijn stem
3,70 (446)
446 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Third Man

  1. Missing Pieces (3:27)
  2. Sixteen Saltines (2:37)
  3. Freedom at 21 (2:51)
  4. Love Interruption (2:37)
  5. Blunderbuss (3:06)
  6. Hypocritical Kiss (2:50)
  7. Weep Themselves to Sleep (4:19)
  8. I'm Shakin' (3:00)
  9. Trash Tongue Talker (3:20)
  10. Hip (Eponymous) Poor Boy (3:03)
  11. I Guess I Should Go to Sleep (2:37)
  12. On and on and On (3:55)
  13. Take Me with You When You Go (4:10)
  14. Machine Gun Silhouette * (2:56)
  15. Love Is Blindness * (3:18)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 41:52 (48:06)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Moeten we van Jack White nog wat nieuws verwachten? Willen we eigenlijk wel wat nieuws?

Wil je een positief antwoord op vraag 2 dan hoef je aan Blunderbuss niet beginnen. Zo, dan zullen er nu niet eens zo veel mensen afvallen denk ik.
Gaan we door met de vraag of Jack solo wel de moeite waard is. Ik vind van wel omdat ik niets nieuws van hem verwacht en dat dus ook niet krijg hier. Veel vertrouwde geluiden en dat vind ik eigenlijk wel zo prettig.

Blunderbuss is een soort verzameling van alles wat Jack White in het verleden heeft laten horen. White stripes-achtige gitaarexplosies op nummers als Sixteen Saltines of Freedom at 21 maar ook de country-feel op de titeltrack Blunderbuss ontbreekt niet. Fijn walsje is dat zeg! Raconteurs gevoel toch wel.
En na het heerlijke Hypocritical Kiss komt er een bepaalde schwung in het album waar ik altijd wel wat mee heb. White voegt scheutjes drama toe aan het geheel. Weep Themselves to Sleep is daar een goed voorbeeld van. De cabaret-touch is niet ver weg. Nee, het is nog geen Marc Almond maar White blijkt er op zijn eigen manier ook wel mee overweg te kunnen.
Cabaret op de rock and roll manier. I'm Shakin' compleet met gospelkoortje swingt de pan uit.
En zo stuitert de toverbal vervolgens alle kanten op van de countryrocker Trash Tongue Talker via het poppy Hip (Eponymous) Poor Boy naar het jazzy country 'uptempo wiegeliedje' I Guess I Should Go to Sleep om vervolgens af te sluiten met het bijzondere aanvankelijk beetje zweverige On And On And On waar de piano een hoofdrol krijgt (hoor ik hier trouwens een loopje van Culture Club's Karma Chameleon in terug?) en Take Me With You When You Go waar zangeressen Laura Matula en Karen Elson een belangrijk aandeel in hebben sluit de boel af. Dit nummer doet me trouwens ook ergens aan denken maar vooralsnog kan ik er niet opkomen.

Jack White solo zal niet iedereen bevallen. Voor mij was het nu ook niet echt een release waar ik bijzonder naar uitkeek maar zoals wel vaker met het werk van White bevalt het me toch weer en in dit geval bevalt het me zelfs meer dan goed. Er staan een hoop aanstekelijke nummers op Blunderbuss en een hoop feest der herkenning. Meer Raconteurs dan White Stripes maar so what?!
Blunderbuss is een lekker plaatje waar mijn humeur een enorme boost van krijgt.

avatar van west
4,5
Oh yeah! Jack White is back en hoe! Blunderbuss bruist weer van de energie, van de pure rauwe Rock 'N Roll, van de lekkere gitaren, van de mooie toetsen, van de (ijzer-)sterke songs. Dat Jack White een natuurtalent is, in componeren en uitvoeren, heeft hij natuurlijk al op vele manieren bewezen. Ik was dan ook alleen bang, dat hij het over een geheel andere boeg wilde gooien. Gelukkig doet hij dat niet.

Openingsong Missing Pieces heeft fantastische toetsen. De gitaaropening van het heerlijk ruige Sixteen Saltines is fenomenaal. Het nummer doet me denken aan het debuut van the Arctic Monkeys. Freedom at 21 heeft een fraaie donkere sound met een huilende gitaar, wat een goed nummer zeg! Single Love Interruption is het 'rustpunt' wat na deze nummers mooi past. Hoewel 'rustpunt': wel eens naar de tekst geluisterd? Blunderbuss, de titelsong, is fraaie countryrock met violen en al. Het had een White Stripes liedje kunnen zijn.

Hoor ik daar een klassieke piano? Hypocritical Kiss is mooi zeg (I Like Chopin...). Op Wheep Themselves To Sleep blijft die piano prominent aanwezig. Dit doet mij wat aan de Freddy Mercury piano denken. Hé daar heb je Brian May op gitaar! Ik vind het trouwens een geweldig nummer.
I'm Shakin moet toch wel een Rock 'N Roll nummer zijn: ja hoor, dat is het! (oeehh!) Trash Tongue Talker is een lekker boogie-woogie nummer.

Hip (Eponymous) Poor Boy is ineens een leuk countrypop liedje. Het minst bijzondere van het album, dat dan weer wel. I Guess I Should Go to Sleep is net zoiets, maar dan geiniger. Op On and On and On maakt de piano zijn comeback. En je hoort een steelguitar die samen voor een sfeervolle ambience zorgen. Er zit ook een fraaie bas onder. Lekker zich voortslepend liedje (de titel klopt).
Op het steengoede slotnummer Take Me With You When You Go hebben de zangeressen en de violen en piano een hoofdrol, tot.... de gitaar en Jack er erg lekker in komen zetten.

Echt alleen maar echt lekkere tot geweldig goede songs. Flink wat variatie, ook in gebruikte muziekstijlen, maar toch ook onmiskenbaar Jack White's rauwe Rock 'N Roll retro sound. Dit is waar ik stiekem op gehoopt had, dit is één van de beste albums van 2012.

avatar van rmz81
4,5
nicoot schreef:


Dat vraag ik me ook af! Ik heb een combiticket en kijk enorm uit naar dit concert, vooral omdat het zijn enige Benelux-passage is. En een nieuwe Raconteurs-plaat, die is ook welkom

Welke songs van dit album zijn al vrijgegeven? Ik wil een indruk krijgen


Zijn enigste benelux passage??
Volgens mij staat ie toch echt op 25 juni in de HMH A'dam.

Maar aantal plaatjes al voorgeluisterd, maar gewoon ijzersterk,
morgen bij mijn recordstore ff de LP versie ophalen (gereserveerd).

Dus dat word zondag echt ff genieten.

avatar van Gloeilamp
4,0
Jack White - Blunderbuss

Het debuut van Jack White solo. Een album waar ik erg naar uit gekeken heb, de albums van The White Stripes, The Dead Weather en The Raconteurs vond ik altijd al goed. Evenals Blunderbuss:


Het album opent met het fijne Missing Pieces. Vooral de solo van de keys zijn fantastisch, het nummer ligt goed in het gehoor en maakt de verwachtingen alleen maar hoger.

Het tweede nummer heet Sixteen Saltines en knalt er gelijk goed in. Een belangrijke rol voor de gitaar, waar ook een solo voor weg gelegd is. De zangpartijen in dit nummer spreken mij erg aan.

Freedom At 21 is het derde nummer van Blunderbuss, en een van mijn favorieten. Een lekkere gitaarlijn en de zo herkenbare stem van White maken dit nummer tot een van de hoogtepunten.

Een nieuw hoogtepunt is Love Interruption. De vrouw die met Jack White meezingt geeft het nummer nog iets extra's. Goede zanglijnen en een donkere tekst. Een van de beste nummers van het album.

Het titel nummer volgt hierna. Een mooi rustig nummer, een rustpuntje op het album, maar daardoor zeker niet minder.

Hypocritical Kiss, weer een nummer waar de piano onmisbaar is. Een eerlijke tekst en gewoon weer een goed nummer.

Weep Themselves to Sleep. Met ruim 4 minuten het langst durende nummer op Blunderbuss. Het is een fijn up-tempo nummer, waar White en de toetsenist zich lekker in uit kunnen leven.

I'm Shakin' is juist weer een lekker swingend nummer. In dit nummer is ook een koortje toegevoegd, wat het nummer nog beter maakt. Ook word er weer goed gemusiceerd.
Heerlijk hoeveel energie er in dit nummer zit.

Bij Trash Tongue Talker is White weer een beetje tot rust gekomen. Maar ook dit is een fantastisch nummer. De stem van Jack is op dit nummer erg rauw, iets wat het nummer meer laat rocken.

Hip (Eponymous) Poor Boy is een compleet anders nummer. Het nummer klinkt erg pop-achtig, deze kant van White hebben we nog niet gehoord op dit album, maar ik vind het erg fijn klinken.

I Guess I Should Go to Sleep is dan weer een typisch Jack White nummer. Op dit nummer zingt ook weer een vrouw mee, hier vind ik het iets minder geslaagd dan bij Love Interruption, maar ook dit blijft een sterk nummer.

Dan zijn we alweer bij het voorlaatste nummer aangekomen: On & On & On. Een nieuw rustpunt, de melodielijnen spreken mij erg aan. Heerlijk nummer, alweer..

Het laatste nummer van Blunderbuss is Take Me With You When You Go. Een erg goed nummer, de piano maakt het nummer bijna jazzy. De zangeressen in dit nummer doen het ook erg goed, en maken het nummer echt beter. Jack White is nog niet klaar en sluit het nummer rockend af. Nog een hoogtepunt op Blunderbuss.


Het album heeft me nergens teleurgesteld. Er staat geen enkel minder nummer op, en Blunderbuss is (tot nu toe) voor mij een van de beste albums uit 2012. Nog een aparte vermelding voor de pianist want wat klinkt dat fantastisch

Ik kan nu al niet wachten totdat ik White live zie op Werchter, Blunderbuss krijgt 4 dik verdiende sterren.

avatar van midnight boom
4,5
Blunderbuss is het eerste soloalbum van workaholic Jack White. Een album die de (ex) White Stripe, Raconteur en Death Weather naar eigen zeggen niet eerder had kunnen maken. Afgezonderd in een studio in Nashville sleutelde White samen met een vrouwelijke begeleidingsband aan zijn solodebuut. Een plaat over het stuk lopen van zijn relatie en de eeuwige strijd tussen man en vrouw. Het resultaat is verbluffend goed. Blunderbuss is een strak geproduceerde en bijna akelig perfecte plaat waar White continu op verast, ontroerd en imponeert. Weet je hoe dat heet? Een meesterwerk.

Maar hoe klinkt dit drie kwartier durend uitstapje? Het antwoord is simpelweg: divers. We horen rock met invloeden uit de folk, blues, gospel, soul en klassieke muziek. Maar de honger van Raconteurs, Death Weather en White Stripes fans wordt ook gestild. De smerige rockstamper 'Sixteen Saltines' doet bijvoorbeeld denken aan de laatst genoemde band op haar best. Maar heerlijk rockende gitaarsongs zijn niet typerend voor Blunderbuss. In zes van de dertien nummers horen we Jack zelfs zonder zijn beste vriend de gitaar. Opvallend is dat op deze relatief rustige White-plaat de piano een prominente rol heeft gekregen. Niet dat dat erg is; op toetsen gaat White ook moeiteloos door merg en been. De kille en koude (lelijke) hoes staat daarom ook in groot contrast met de warme inhoud. Het is geen moeilijk album om in te komen. De stem van White is namelijk meteen volstrekt herkenbaar. Het karakteristieke stemgeluid voelt meteen vertrouwd (wat een goede stem eigenlijk!). Maar wie even verder luistert, hoort alleen maar uitstekende composities met uitsluitend sublieme details. Zowel muzikaal als tekstueel. De nummers die gemiddeld rond de drie minuten duren zijn daarom ook puur genieten. Het ontbreken van drums in 'Love Interruption'? De steelguitar in het ontroerend mooie country getinte titelnummer? De vieze gitaarsolo in het zalige slotnummer 'Take Me With You When You Go'? Het is slechts een kleine greep uit de ontzettend rijke en kraakhelder geproduceerde liedjes. Een heel klein dipje kent het album in 'Weep Themselves to Sleep'. Het is zeker geen slecht nummer maar haalt net niet het niveau van de andere nummers. Het haalt de vaart even uit het album. Maar ach, het is deze 36 jarige Amerikaan helemaal kwijt gescholden. Blunderbuss verdient namelijk niks anders dan lof.

Alle kanten van White komen op dit perfect gebalanceerde album voorbij. Een absolute droomstart van (een hopelijk) lange solocarrière. Sterker nog: Blunderbuss is het mooiste dat op het CV van Jack White te vinden is. Met afstand het beste album van het jaar tot nu toe. Supermegafantastisch!

van: http://daanmuziek.blogspot....

avatar van oceanvolta
4,0
Jack White heeft zijn eerste solo album uitgebracht. Jack White kennen we van The Raconteurs, The Dead Weather en natuurlijk The White Stripes. Met laatst genoemde band verwierf hij samen met zijn ex-vrouw Meg White wereldfaam onder andere door de met een Grammy beloonde hit Seven Nation Army dat één van de bekendste riffs uit de rockgeschiedens kent. Inmiddels is The White Stripes ter zielen. In drie bands spelen en dan ook nog eens solo gaan werd misschien iets te veel van het goede voor White, die er ook nog eens een platenlabel, Third Man Records, op na houdt.

Het solo debuut van White heet Blunderbuss (vernoemd naar een vuurwapen en een verbastering van het Nederlandse donderbus). Het is een gevarieerde plaat geworden met een keur aan verschillende stijlen ingespeeld door een leger aan (opvallend veel vrouwelijke) muzikanten en White zelf.

Het is een mengsel van rock, blues, roots, garage en country geworden. Ondanks de verschillende stijlen klinkt het als een coherent geheel en is het heel herkenbaar White door zijn onderscheidende stem, gitaargeluid en productie. Natuurlijk heeft White zelf de productie op zich genomen en is het album uitgebracht op zijn eigen label.

Het mag ook geen verrassing heten dat het schrijven van goede en vaak catchy liedjes een vak is dat White tot in de puntjes beheerst. Blunderbuss staat er vol mee en een echte misser kan ik niet vinden. Uitschieters zijn de Little Willie John cover I’m Shakin’, Trash Tongue Talker met zijn country invloeden en het perfecte popliedje Love Interruption.

De 36-jarige White heeft zijn muzikale sporen al lang verdiend en laat andermaal horen tot wat hij in staat is.

ZUBB

avatar van Ronald5150
4,0
Ik ben geen uitgesproken fan of kenner van Jack White. Uiteraard ben ik bekend van zijn werk met The Whites Stripes, The Raconteurs en The Death Letters. Van al die drie bands zijn er invloeden terug te horen op "Blunderbuss", White's eerste echte soloalbum. Maar vooral laat White hier een eigen geluid horen. Meer ingetogen, meer piano en minder gitaar. Af en toe trekt White nog even flink van leer a la The White Stripes ("Sixteen Saltones") of hij komt met een freaky gitaarsolo op de proppen (In "Wheep Themselves to Sleep" of in "Take Me With You When You Go"). Verder ademt "Blunderbuss" toch vooral een rootsy sfeer uit. Hoogtepunten zijn voor mij de soulvolle cover "I'm Shakin'" met dat heerlijke koortje en "Trash Tongue Talker". Ja, de meer ingetogen Jack White bevalt me wel. Dit smaakt naar meer!

avatar van AOVV
3,5
Het solodebuut van Jack White, het moest er ooit toch ‘ns van komen. Na 6 platen liet hij vorig jaar weten dat The White Stripes het voor bekeken hielden. Met zijn nevenprojecten The Raconteurs en The Dead Weather heeft hij elk twee platen ingeblikt, en nu is er dus ‘Blunderbuss’, voor het eerst helemaal onder zijn eigen naam. ‘Blunderbuss’ is geen absolute topplaat, maar vooral een mooie synthese van White’s carrière tot nu toe, op muzikaal vlak. Er zitten dingen in die doen denken aan The White Stripes, kalmere dingen doen denken aan The Raconteurs, en ook een vleugje Dead Weather kan men bespeuren. Tot zover de namedropping.

Het meest markante dat mij opvalt, zijn de teksten. Die handelen vaak over wrede, nietsontziende vrouwen, de duivelse verlokkingen van de liefde, en de bodemloze putten die zij voor je delft. Het zou met zijn scheiding te maken kunnen hebben, maar dan is het toch o zo ironisch dat zijn ex-vrouw, Karen Elson, op enkele van de nummers op deze plaat doodleuk meezingt in de achtergrond. Maar dat zou ook o zo typisch Jack White zijn.

In totaal staan er 13 nummers op deze plaat, waarvan 1 niet door White zelf geschreven. ‘I’m Shakin’’ werd geschreven door Rudolph Toombs, een Afro-Amerikaanse singer-songwriter die stierf in 1962. Ik vind het meteen het energiekste en coolste nummer van de plaat, White heeft er echt een geweldig, zinderend spektakel van gemaakt. Mooie achtergrondzang ook van Ruby Amanfu, Karen Elson en Laura Matula. Vooral Amanfu valt op in positieve zin; zij zingt ook mee op ‘Love Interruption’, de eerste single van het album. Een knap nummer, vrij rustig en toch redelijk spannend, en met een meedogenloze tekst: “I want love to murder my own mother; take her off to somewhere like hell or up above”. Nou!

Andere hoogvliegers op de plaat zijn het met voortreffelijk gitaarwerk voorziene, spetterende ‘Sixteen Saltines’, ‘Hypocritical Kiss’, opgesmukt met sterk pianospel van Brooke Waggoner, en het lekker catchy ‘Hip (Eponymous) Poor Boy’. Die “hip eponymous” is trouwens een verbastering van hippopotamus, heb ik gelezen in een interview.

De muziek die White ons presenteert, kan men niet onder één noemer plaatsen; daar is het simpelweg te veelzijdig voor. Kalme stukken waarin de piano de boventoon voert, worden afgewisseld met stomende gitaarexplosies. Blues wordt vermengd met soul, een vleugje folk hier en daar. Nu eens levendig klinkend, dan weer uitgeblust. White ziet er niet bepaald vrolijk uit op de albumhoes, en de grauwe kleuren en half verdoken pikzwarte vogel wijzen ook niet bepaald in de richting van de zevende hemel. Toch weet je het nooit met deze artiest, een zeer eigenzinnig man, die weet wat hij wil. Hij heeft toch maar mooi een eigen label uit de grond gestampt, dat nu heel goed draait.

Het is niet al kommer en kwel in de teksten, maar toch vooral kommer. En kwel. Juist ja. Het gaat er vooral om dat de vrouw de spin is, en de man de hulpeloos in haar web verstrikt geraakte vlieg. Enkele fragmenten:

“Cut off the bottoms of my feet;
Made me walk on salt;
Take me down to the police;
Charge me with assault;
Smile on her face;
She does what she wants to me.” (‘Freedom at 21’)

“You broke your tongue talking trash;
And now you’re trying to bring your garbage to me.” (‘Trash Tongue Talker’)

“You can’t defeat her, when you meet her.” (‘Sixteen Saltines’)

Het waarom van deze plaat, daar hebben wij allen het raden naar. Toch vermoed ik dat White heel wat van zich af heeft geschreven, en een nieuw hoofdstuk kan beginnen in zijn carrière. ‘Blunderbuss’ is in ieder geval een knappe aanzet.

3,5 sterren

avatar van Co Jackso
3,5
Op zijn grote hits na, ben ik niet echt bekend met het eerdere werk van Jack White. Nu is er dus dit soloalbum en hij bevalt mij in ieder geval heel goed. Al moet gezegd worden dat de kwaliteit van de nummers wat minder wordt aan het einde van het album. Het begint in ieder geval uitstekend met een viertal knallers. Ook het trage titelnummer Blunderbuss klinkt goed en is op dit moment mijn favoriete nummer op het album. En I’m Shakin’ is weliswaar een apart nummer, maar mede door de stem van White behoort ook dit nummer tot de beste nummers van het album.

avatar van Film Pegasus
3,0
Nooit fan geweest van Jack White, maar dit album is nog zo slecht niet. Leuke bluesrock met de nodige gitaren. De stem van Jack White ligt me niet, maar het went wel. Hij kan wel goed spelen, maar zo interessant vind ik z'n nummers ook niet. Best gezellig op de achtergrond.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:27 uur

geplaatst: vandaag om 20:27 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.