Dire Straits - Love over Gold (1982)

Moet je wel in buurt van je pickup blijven. En ondertussen beweeg je meer dan Mark Knopfler tijdens een gemiddeld optreden!

Haha! Ik had jouw bericht even gemist. Ik kan wel een beetje beweging gebruiken.

Telegraph Road is een erg gave track, doet mij denken aan Bruce Springsteen en Bob Dylan.
Dire Straits met een heel klein progrock randje, wat ook te horen is in Private Investigations, Pink Floyd ultra-light.
Helaas wordt het oude Dire Straits geluid van het eerste album steeds minder vaak toegepast.
Wat over blijft is één prima song (T.R) en een typische top2000 klassieker in de vorm van P.I. De rest gaat bij mij het ene oor in en het andere weer heel snel uit.
Jammer.

Lennon, maar dan graag een verzamelaar waar het nummer "It Never Rains" van dit album op staat. Want dat is wat mij betreft het mooiste nummer van Mark Knopfler en zijn kornuiten. Samen met het debuutalbum en "Communiqué" heb je dan inderdaad genoeg Dire Straits in huis.

Hier begint dan eindelijk het kwartje te vallen wat Dire Straits betreft. Voor mij niet toevallig het moment waarop Mark Knopfler van het gebaande pad treedt en komt met een prachtig nummer dat ruim 14 minuten klokt. Prachtig hoe het kalm en sereen opent, maar toewerkt naar een lekker (voor Dire Straitsbegrippen) stevige finale. Geen last van de outro hier. Voor mij gaat het naadloos over in het eveneens prachtige Private Investigations en Industrial Disease. Die laatste is wat jolig, maar voor mij werkt het.

Kijk, en dan vind ik het niet erg dat de laatste twee songs iets minder interessant zijn. Een volle plaat met dat soort songs kwalificeer ik snel als achtergrondmuziek. Nu is het een leuk einde van een prima album. Ik ben in elk geval blij dat ik niet nog meer albums weg hoef te doen.

Tussenstand:
1. Love Over Gold
2. Dire Straits
3. Communiqué
4. Making Movies

Beste RuudC, we zijn het in grote lijnen denk ik wel eens met elkaar wat Dire Straits betreft. Ik zou qua ranking een iets andere volgorde hanteren maar een kniesoor die daar over valt.

Ik vind persoonlijk hun debuut, deze (vooral vanwege de eerste 2 tracks) en toch ook wel Brothers In Arms vanwege die weergaloze titeltrack en Money For Nothing een onmisbaar Dire Straits album. En dan neem je Alchemy live uit 1984 er nog bij om te horen hoe het live en als concert allemaal klonk, en je bent met 4 albums wel klaar wat deze band betreft

Ricardo, in dat geval ruil ik "Alchemy" graag met "Live at the BBC".

Die is idd vooral uit hun begin periode met de eerste 7 tracks uitgekomen in 1978, en de laatste track uit 1981. Die zal ook ongetwijfeld de moeite zijn, maar ik denk toch wel meer voor de 'echte die hard fans'

Ik moet er ook niet aan denken om ze om te ruilen. Doe mij Alchemy maar. Daar staat een perfecte dwars doorsnee van hun repertoire tot dan toe op voor mij. Op BBC staat voor mij teveel van de eerste twee albums (logisch). Die vind ik leuk maar lang niet zo goed als Making movies en Love over gold.

Vielip, we zullen elkaar hier ook maar niet in de haren vliegen. Smaken verschillen en dat is maar goed ook. Eén ding is zeker, het mooiste Dire Straitsnummer, track 5, is op dit album te vinden. Maar ik meen dat ik dat al had gezegd...

In de haren vliegen lijkt me sowieso geen optie. Wat je al ergens anders zei; smaken verschillen (gelukkig)! Ik vind het wel mooi trouwens dat jij nummers en albums als favo's hebt die (bijna) niemand anders noemt. Hou ik wel van.

Mooi weer hoor. De weg die de band vanaf Making Movies is ingeslagen (minder rootsrock, beduidend vlottere pop/rock) bevalt me echt prima. Opener Telegraph Road kan wat mij betreft met zijn speelduur, opbouw en uiteindelijke virtuositeit met gemak in het rijtje Stairway To Heaven, Hotel California, Child In Time en Bohemian Rhapsody. Weergaloos hoe het nummer steeds een klein stukje sneller en intenser tegen het einde wordt. Nummer 1 hit Private Investigations vond ik als tiener in vergelijking met de vlottere hits echt helemaal niets, maar nu is het een prachtig melancholisch werkje. Industrial Disease heeft een hilarische tekst en veert het album weer een stukje weg van de omschrijving 'neerslachtig' na de wat serieuzere openers. Op Love Over Gold hoor ik de zanglijnen van Knopfler's aan Tina Turner geschonken Private Dancer voorbij komen, al heb ik geen idee of dit bewust is? Afsluiter It Never Rains intrigeert heel erg met de finale waar het geheel bewust niet helemaal clean gespeeld lijkt te worden en daarmee het nummer een erg spannende vibe geeft. Geen kritiek behalve dat de A-kant beduidend beter is dan de B-kant. Wederom een erg fijn album.

Tussenstand:
1. Love Over Gold
2. Making Movies
3. Communiqué
4. Dire Straits

Dat was mij ook al vaker opgevallen. Tja, wat is bewust? Knopfler schreef Private dancer in de periode dat dit album werd opgenomen, maar deed er uiteindelijk niets mee omdat hij vond dat het niet op het album paste. En omdat hij vond dat het beter door een vrouw gezongen kon worden, doneerde hij het aan Tina Turner. Maar iets van de zanglijnen van dat nummer schemert absoluut door in Love over gold. Dus ja, een klein beetje zelfplagiaat is het wel. Maar het zij hem vergeven...

Onlangs een afgedankte oude CD van Love over Gold uit de tweedehandsbakken gevist en in het kielzog daarvan het debuut en de laatste twee albums, en zie: daar zit ik al op een portie van vier Dire Straits albums. Vind het intrigerend dat er slechts vijf tracks op Love over Gold staan en daar waar ik snel klaar ben met de opvolger, nodigt Love over Gold uit tot telkens weer een retourtje CD-speler en begin ik het album steeds meer te waarderen. Was vooral een kwestie van de tweede helft waarderen, want daar vond ik aanvankelijk weinig aan. Industrial Disease breekt echter lekker op en die afsluiter escaleert in een prachtig slot. Titelnummer gebeurt weinig in, lijkt een beetje een rustpuntje. Beetje een verhaal van 3* voor de B-kant en 5* voor de A. Want Telegraph Road vind ik ook een geweldig epos en Private Investigations het onbetwiste hoogtepunt.

Wat een schitterende cd ! Knopfer & Co in grote vorm ! Terwijl Brothers in arms zo superieur werd onthaald , is deze plaat zeker niet minder waard ! ( Iets minder singles , maar so what ! )

Ik weet nog dat ik vroeger in de winkel stond met de CD van Love over Gold en bij mezelf dacht "Wat, maar 5 tracks? En dat voor een volledige CD?!" Wist ik toen veel dat opener Telegraph Road al bijna een kwartier duurt en dat je met Private Investigations en It Never Rains ook al twee nummers van 7 minuten of meer hebt. Less is more en in het geval van Love over Gold is dat een waarheid als een koe. Een album waarbij je ook goed merkt dat Knopfler en co goed nadachten over de opbouw van het album (het heerlijk swingende Industrial Disease zit perfect tussen de andere zwaargewichten en ik applaudisseer voor elk nummer dat het woord disease kan laten rijmen met de knieën van Bette Davis) maar bovenal is dit toch ook een album met een aantal nummers van ongekende schoonheid op. Bij de openingszinnen van Telegraph Road zie je meteen een man met een knapzak op zijn rug door één of ander stoffig westernstadje kuieren en ik heb altijd een enorm zwak gehad voor nummers met regen in de tekst. Er is toch ook gewoon iets enorm poëtisch aan een zin als Oh and it never rains around here / It just comes pouring down. Een flard tekst die altijd in mijn hoofd schiet wanneer het pijpenstelen regent. Ooh ja, voor ik het vergeet: die opbouw in Private Investigations is trouwens toch ook echt geniaal. Het klinkt eenvoudig, geen idee of het effectief zo is, maar het klinkt o zo goed.

Ik kom niet verder dan het nummer Industrial Disease. Ik weet niet waarom maar ik vind dit album echt naar helemaal niks klinken, verschrikkelijk slecht. Maar goed, dat betekent ook dat ik geen cijfer mag geven. Ik ben blij dat er toch zoveel mensen zijn die het een heerlijk album vinden.

Prachtig album en wat mij betreft het hoogtepunt van de band. Ik kocht het destijds blind bij uitkomen bij Coco Records, Zaandam en draaide het stuk. Ja, dat kan ook: dat je het zo vaak draait dat het ineens genoeg is, voor jaren.

Het zwaarmoedige is misschien wel het probleem daarbij. Zoiets moet Knopfler ook wel gedacht hebben, toen hij even later als tegenwicht met de vrolijke rocker Twisting by the Pool voor de dag kwam.

De laatste twee nummers draai ik het liefst, de topzware opener bewaar ik, evenals Supertramp's Fool's Overture , voor de spaarzame nachtelijke momenten dat ik er echt zin in heb. En dan doet het ook wat met me!

En het aller, allerbeste nummer van Dire Straits staat nog wel op dit album. Jammer Benjaminjow dat de schoonheid van "It Never Rains" kennelijk aan je voorbij gaat.