Dire Straits - Love over Gold (1982)

En waarom is het gemiddelde dan spijtig? Bijna een 3.9 is alles behalve slecht mijns inziens..

Wel, toen ik dat bericht aan het neerpennen was zat ik midden in m'n luisterbeurt en het was echt genieten. Dan krijg je vaak een superieur gevoel over deze plaat en dan komt dat gemiddelde vaak niet tot zijn recht, wat dan spijtig is.

typ een berichtIk verlaag naar 3

Private investigations staat op deze plaat op eenzame hoogte te schitteren.

Het titelnummer zou dat ook hebben kunnen doen, mits het niet té lang duurde. Dat doet het voor mij wel. Teveel gepiel, en teveel net niet eindes, waarna het nummer toch weer voortgaat. Dat verveelt me na verloop van tijd.

Ik geniet van het gitaar spel van de heer Knopfler, maar kan met deze stijl muziek helaas niet zoveel.

Ik heb inmiddels alle DS albums, maar moet tot de conclusie komen dat een verzamelaar waarschijnlijk toch voldoende is voor me.

Niet dat het gemiddelde meegerekend wordt, maar ik ben pas tevreden als deze in de top 250 staat. Desnoods halen we Brothers in Arms eruit.

Brothers in Arms is me wat te oppervlakkig en dus ook commercieel. Love over Gold heeft zoveel meer diepgang en meer finesse in hun spel.

en zo ist !!!!!

donder en bliksem + telegraph road

sublieme combinatie.... ik begrijp de cover

Kant A en daarmee bedoel ik natuurlijk Telegraph Road & Private Investigations zijn heerlijke nummers, lekker lang uitgerekt en wat mij betreft mocht Private Investigations wel de zelfde speeltijd krijgen als Telegraph Road want ze volgen elkaar werkelijk perfect op!
Kant B doet mij wat minder maar is nog steeds erg fijn om te luisteren.

4 sterren zijn op zijn plaats.

Verlaagd naar 3,5

Te veel zwakke nummers op deze plaat naast enkele absolute wereldnummers. Als geheel is Making Movies hun beste plaat met vlak daarachter de debuutplaat.

Correctie: er is maar één zwak nummer, nl. 'Industrial Disease'. De vier overige zijn toppers.

Alles is relatief...teveel zwakke nummers en enkele absolute wereldnummers. Als je niet beter zou weten heeft dit album 10 nummers.
Blijft over de vraag: Hoeveel precies is teveel en hoeveel is enkele?

Dit is de juiste conclusie Golden Dream; rest van nummers zijn briljant. Als je een nummer als Love over Gold niet kan waarderen (zie recensie Lennon) omdat je het te lang vindt en langdradig dan ben je geen echte muziekliefhebber, in ieder geval niet van dit genre.

Het tweetal Telegraph Road & Private Investigations springen er bovenuit, prachtige muziek. De overige 3 nummers overtuigen wat minder.

Laatst dan toch eindelijk op lp gekocht. Originele release in NM staat. Ik had deze als enige nog alleen op cd. Die kan nu dus ook weg. Ik vind Industrial disease dus echt een heerlijk nummer. Toegegeven; het zal muzikaal allemaal niet zoveel voorstellen en ja, het is 'de single' dus commercieel. Het zal allemaal wel. Ik vind het voor heerlijke variatie zorgen tussen de overige, toch wel epische en ballad achtige nummers. Nee, geen Love over gold zonder Industrial disease voor mij! Toppers zijn echter Telegraph road en Private investigations. Wát een prachtige nummers zijn en blijven dat!

Afsluiter It Never Rains wordt eigenlijk weinig genoemd.
Ik vind dat juist een highlight.
De liefelijke opbouw en dan opwerkend naar een voor de band's doen grimmige finale.
Laatste echt goede plaat van Dire Straits wat mij betreft.

Mee eens wat betreft It never rains. Maar ondanks dat haalt het wat mij betreft net niet het niveau van de eerste twee nummers. En ook eens wat betreft de laatste echt goede plaat trouwens

gewoon het beste album vd DS. Industrial Disease is een gimmick en had niet gehoeven.
aan de track 'love over gold ' heb ik hele goeie herinneringen, dus die kan niet stuk voor mij

voor mij het 1 na beste album telegraphroad & Private investigations zijn echt tijdloos

Net de vinyl versie nog eens gedraaid en toch een halve ster erbij maar 4 vind ik echt wel genoeg

Heerlijk album met het absolute hoogtepunt Telegraph Road , ik vind het jammer dat dit geweldige nummer nooit zo bekend is als Stairway To Heaven van Led Zeppelin of Child in Time van Deep Purple , terwijl Telegraph Road niks onderdoet aan de eerder genoemde nummers , sterker nog Telegraph Road kwam voor mij als winnaar uit de bus

Ben het met je eens....echter naar mijn mening is er 1 minpunt aan het nummer..........Zo zonde van die Fade-out, krijg altijd het gevoel dat Telegraph Road nog veel langer duurt

Had Mark Knopfler 'Private Dancer' maar voor zijn eigen band gehouden en op dit album gezet in plaats van 'Industrial Disease'. Man, wat een klassieker was het dan geweest.

Kant A:
1. Telegraph Road
2. Private Investigations

Kant B:
1. Private Dancer
2. Love Over Gold
3. It Never Rains

Ik vind 'Industrial Disease' overigens een leuk nummer met een jolige tekst en melodie, maar ik snap dat het tussen de rest van de 'sferische' film-nummers op Love Over Gold een beetje misstaat.

Waar hoor jij de bolvormige liedjes dan?

Sferisch kan prima als metafoor, IMHO. Evenals 'hoekige' ritmes, 'puntige' nummers en 'platte' muziek/taalgebruik. Als je het toch in beeldtaal moet omzetten, dan is bolvormig wel iets dat me te binnen schiet bij lange, ietwat egale partijen. Evenals een bol wordt zo een gevoel van eindeloosheid gecreëerd, hetgeen ik bij Dire Straits -waarschijnlijk in tegenstelling tot jou- positief vind.

Neem bijvoorbeeld Telegraph Road. Gevangen in een zielloze fabrieksbaan. Elke morgen met tegenzin op weg. File's waar geen einde aan lijkt te komen. Bedrukte stemming door groeiende werkloosheid. Irreële dromen om de sleur te ontsnappen. Dit gevoel/verhaal wordt vervolgens prachtig ondersteund door die meanderende, inderdaad bolvormige, klanken. Egale en- weliswaar muzikale sterke- frustraties die eindeloos en onoverkomelijk ogen.

Bij Dire Straits denk ik zelf in metaforen als 'voorbehoedsmiddel'.

Ik dacht dat ik deze inmiddels in mijn vinyl collectie had, maar toen ik laatste Making Movies en On Every Street een luisterbeurt gaf bleek dat niet zo te zijn. Waarschijnlijk had ik mij vergist met de remastered cd reeks, die ik wel compleet heb. Zodoende had ik een doel toen ik gisteren de Platen en CD Beurs bezocht in Utrecht. Op zich niet al te lastig en dus voor 7 euro een plaat in mint condition mijn collectie toegevoegd.

Het album zelf ken ik natuurlijk wel (door de cd en omdat mijn vader de LP al sinds release in zijn bezit heeft). Er is al een vroeg hoogtepunt met Telegraph Road, wat een nummer. Hoe er wordt opgewerkt naar een climax is ronduit briljant. Private Investigations nestelt zich daar gewoon naast qua niveau. Een briljant a-kant dus.

Dan de b-kant. Ik vind Industrial Disease best aardig, maar nergens van het niveau van de twee voorgaande nummers. Dat is toch jammer. Gelukkig pakt de titeltrack Love Over Gold het niveau weer op, om dan af te sluiten met het fijn It Never Rains. Het maakt alles bij elkaar een dijk van een album. Persoonlijk vind ik Making Movies en On Every Street een fractie beter, maar dat komt omdat Industrial Disease zwaar leunt op de totaalscore, iets wat met On Every Street minder hebt omdat er gewoonweg meer nummers zijn.

Enige wat alles overtreft is Alchemy. Want waar je bij het luisteren van de muzikale perfectie soms denkt dat Dire Straits vooral een studioband is, blijkt Alchemy dubbel en dwars dat ze live nog iets toe wisten te voegen.

Vermoedelijk het beste album van Dire Straits. Al verdient Making Movies die kwalificatie ook. LOG is Mark Knopflers uitstapje richting de progressieve rock en hij doet dat op zijn minst verdienstelijk.

LOG is een ietwat vreemd album. Kant A bevat de absolute parels Private Investigations en Telegraph Road, waarvan de laatste wat mij betreft het beste nummer aller tijden is. Wat een intro, wat een opbouw, wat een verhaal, wat een diepgang, wat een solo's en vooral: wat een outro! Na ruim 14 minuten is het jammer dat het nummer 'al' is afgelopen. Verder is Private Investigations waarschijnlijk één van de meest onwaarschijnlijke nummer 1-hits in de Nederlandse Top 40, met zijn dominante rol voor de klassieke gitaar en een songtekst die wordt uitgesproken in plaats van gezongen.

Dan kant B. Het titelnummer is best aardig, maar haalt het niet bij de eerste twee nummers van dit album. Industrial Disease is qua tekst dan nog wel interessant, maar het irritante synthesizerdeuntje detoneert en doet daarmee afbreuk aan de kwaliteit van deze plaat. En dan is er nog It Never Rains. Niet echt bijzonder, maar niettemin redelijk aanstekelijk. Wat het nummer interessant maakt, is de vrij lange gitaarsolo waarin Knopfler een wah wah-pedaal gebruikt. Opvallend, want in het Dire Straits-oeuvre is het het enige nummer waarin hij dat effect gebruikt (in Money For Nothing gebruikt hij het ook, maar wordt het pedaal niet bediend, maar alleen gebruikt als een soort tone filter).

Knopfler is op dit album duidelijk aan het experimenteren. Jammer dat hij uit de bocht vliegt met Industrial Disease en dat It Never Rains niet verder komt dan een interessant niemendalletje. Kant A maakt goed wat kant B tekortkomt. Daarom wat mij betreft 4 sterren.

Je geeft eigenlijk hierboven zelf al aan waarom Love Over Gold niet de beste Dire Straits plaat is, ondanks dat ene wereldnummer. Beste en meest constante Dire Straits plaat is wat mij betreft Making Movies.