menu

John Lennon & Yoko Ono - Two Virgins (1968)

Alternatieve titel: Unfinished Music No. 1

mijn stem
1,68 (68)
68 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Avant-Garde
Label: Apple

  1. Two Virgins Side One (14:17)
  2. Two Virgins Side Two (14:44)
  3. Remember Love * (4:04)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 29:01 (33:05)
zoeken in:
avatar van schizodeclown
4,0
herman schreef:
Ben trouwens wel benieuwd waarom Schizo hier wel een hoog cijfer aan kwijt kan. Afgaande op zijn top 10 heeft 'ie wel verstand van muziek.

Right back at ya

Eerst vond ik het vooral donker klinken, bij nader beluistering wil ik dit eerder surreeel, bizar, out of the world noemen.
In zijn psychedelische Beatles periode is hun surreeele muziek heel netjes verpakt in liedjes vorm, hier is het gewoon grof, los en rauw, waardoor ik het nog veel meer puur vind klinken, het geeft een spontaan gevoel,waarmee ik niet wil zeggen dat ik de Beatles periode minder vind, daar zal ik ook vaker naar luisteren dan dit, maar dit heeft zeker zijn charme.

Daarbij wil ik ook zeggen dat toen ik ontelbare keren heb gelezen over Yoko's gekrijs ik ook echt onuitstaanbare zang had verwacht, nu ik haar heb gehoord intrigeert haar stem me juist, het is zeker niet vals, juist zuiver, en doe dat ook maar eens 123 na, of je ervan houd is een tweede, maar amateuristisch is het zeker niet.

In het begin van Side One hoor je vogelgefluit met geluiden met een echo erachteraan erdoorheen.
Ook hoor je Lennon weleens praten met echo erbij, waardoor het allemaal nogal schizofreen overkomt, alsof je in een parallel universum zit.

Vanaf 3:30 ongeveer dat simpele piano loopje wat je hebt zou ik een briljante intro vinden, nu was de intro echter bovenstaande en komt dit 'erin', rond die tijd heb je ook huilende gitaren zoals Pink Floyd die had in hun early days.

Een hoop gehuil volgt, wat nogal spooky overkomt maar toch iets zachts heeft, opeens uit het niets komt Ono met het ''gegil'' erdoorheen met naar mijn mening weer heerlijke pianospel, ditmaal heeft het iets avontuurlijks en episch, waardoor het als een climax vanuit het niets vormt, maar wat ook weer evensnel stopt!

Het gehuil gaat verder, met voor heel even relaxed gitaarspel erbij.
Ono gaat vervolgens van onverstaanbaar zacht steeds harder gillen, gevolgd met een schizofreen losgeslagen deuntje, zodat het lijkt alsof ze iets oproept.
Dat deuntje word iets later gevolgd door wat gebonk, waardoor het iets wegheeft van een bepaald ''voertuig'' dat lijkt te stoppen, alhoewel je dat deuntje ook juist kan bezien als iets wat in werking word gezet, en het gebonk wat daarop volgt duidt op een ''voertuig'' dat dan onderweg is.

Dan komt er een geluid wat een paar keer van laag naar hoog gaat, en van hoog naar laag, wat uiteindelijk onhoudbaar uitgroeit of uitbreid, als een soort van vreemde plant of bloem waar Yoko op een bizarre manier uitkomt.

Het ''voertuig'' gaat even verder, het laag-hoog hoog-laag geluid gaat zich nu vaak herhalen, het lijkt iets alarmerends, iets wat aangeeft dat de gewaarwording of de ''ervaring'' nu in een intense staat is.
Yoko komt weer met het zachte gehuil, met Lennon(?) erdoorheen in een opgewekte, vrolijke maar zeer eigenzinnige bui.
Pianospel volgt, wat ik dan weer zeer aards en nuchter vind overkomen, in combinatie met Ono's buitenwereldse gil is dit al helemaal een aparte gewaarwording.

Nu heb ik zo'n kwart gedeelte van de korte plaat besproken, en ook niet alles eruitgehaald wat er te horen viel in dat gedeelte, maar het geeft wel een bepaald beeld van hoe dit gewaardeerd kan worden.
Normaliter laat ik dit gewoon over me heen gaan en denk er dan ook niet zo bij na, het is het gevoel dat telt in eerste instantie, en dat zal bij iedereen natuurlijk anders ervaren worden.

avatar van IllumSphere
3,0
Het debuut van de samenwerking met diens vriendin Yoko is een totaal andere dan zijn volgende platen onder deze samenwerking. Waar zijn volgende albums worden begeleid door hemzelf en zijn vriendin Yoko, gebeurt dit hier onder begeleiding van instrumenten en Yoko haar rare geluiden. Een instrumentale plaat dus, voor degene die het nog niet door hebben. Ad Brouwers smeekt bijna om deze plaat niet op zijn muzikaliteit te beoordelen, dus dat doen we even niet. Moesten we dit oordelen op muzikaliteit, dan hadden we direct dit album gedegradeerd tot een amateuristisch in elkaar geflanste plaat dat zelfs een kind van vijf met een vinger in zijn neus kan maken. Daardoor is de kans dat ik deze plaat nog eens opzet microbisch klein.

De bedoeling van deze plaat ontgaat me ook. Hier wordt geen boodschap overgebracht, iets dat we wel moeten kunnen verwachten van John Lennon. Genietbaat is het allesbehalve. Moest ik ooit worden gevangen genomen door één of andere groep psychologen die psychopathische trekjes hebben, dan bestaat er geen beter middel om me krankzinnig te maken. Misschien is dat wel de bedoeling van John Lennon. Misschien zijn de luisteraars proefpersonen voor een onderzoek die Lennon startte, maar nooit voltooide. Ik kan nog duizenden complottheorieën neerpennen , het resultaat blijft hetzelfde. De bedoeling van deze plaat ontgaat me nog steeds.

Als we even wat dieper op het geluid dat deze plaat voortbrengt ingaan, dan komen we rare geluiden tegen. Geluiden die best kunnen worden gebruikt in een film. Die film zou dan uiteraard over mentaal zieke mensen gaan. Naast deze vreemde geluiden horen we ook de rare geluiden die Yoko voortbrengt. Yoko heeft dus officieel bewezen dat deze dame een vijs los heeft. En dan nog maar te zwijgen over het moment dat Yoko plots begint te kreunen (duidelijk te horen op het tweede deel van de plaat). Net alsof deze plaat opgenomen is tijdens het grote moment. Dit zou dan direct de hoes verklaren natuurlijk. En ik ben niet echt een voorstander van naar iemand zijn of haar gekreun te horen, ik zorg er liever zelf voor.

Dan wil ik het ook hebben over deze hoes. Ik had daarnet een discussie met mijn andere ik en we zijn tot de conclusie gekomen dat dit een revolutionaire hoes is. Een beetje zoals de hoes van Electric Ladyland gemaakt door held Jimi Hendrix. Maar waar daar de tetten (lees : borsten en mijn excuses voor mijn onbeleefd taalgebruik) primeerden, werd hier het menselijk lichaam tentoongesteld. Yoko had haar wel even mogen scheren, maar bon, schaamhaar was in de jaren '70 een teken van rijkdom. Als we nog dieper de hoes analyseren, dan willen die twee Adam & Eva imiteren. Weliswaar de Britse Adam en de Japanse Eva. Wat ik ook wel noemenswaardig vindt, is dat we preutser en preutser werden met de jaren. Tegenwoordig moet je niet afkomen met zo een hoes, want dan krijg je alle mogelijke politieke partijen, godsdiensten en stichtingen achter jouw. Partijen gecreëerd door bezorgde huismoeders die geen seks willen voor het huwelijk. Godsdiensten die seks niet willen zien als tijdverdrijf, enkel als voorplanting. En stichtingen die niet in zien dat we in de moderne tijd leven. En dan nog maar te zwijgen over (zal ik het zeggen ?) socialistische partijen en de conservatieve media. Helaas voor hen, want zij zijn namelijk te laat. De pornoindustrie is alive and still kicking!

En ik denk dat ik even John Lennon links laat liggen. Want ik ben hier weer volledig tilt aan het slaan en begin ik de mening van Lennon te delen. Geen schande, maar totaal ouderwets, al zijn er wel sommige dingen die tegenwoordig nog steeds van toepassing zijn. Na het lezen van dit alles hier, kom ik plots tot de conclusie dat deze plaat wel heel erg veel teweeg brengt en dit alles misschien wel de bedoeling geweest is. Ik vind het vreemd dat ik zo een vreemde tekst schrijf, enkel en alleen door wat kabaal. Een beoordeling op deze plaat plakken vraagt weer een inspanning dat zelfs God als moeilijk zal bestempelen. Het is en blijft kabaal, muzikaal is het niets en er worden geen teksten gebruikt (wat natuurlijk een feit is bij instrumentale platen). Maar toch, dat dit kabaal me zo inspireert om zoiets neer te pennen is geweldig. Een drie en een half op vijf.

Bron : IllumSphere?s Journal ? Hoe Two Virgins van John Lennon & Yoko Ono me intrigeert. ? Last.fm.

avatar van BeatHoven
1,0
"Revolution 9" revisited?
Lennon & Yoko gaan vrolijk loos op deze merkwaardige plaat die doet terugdenken aan bovengenoemde geluidscollage van The White Album. Het album zou niet misstaan in het Hamburger Bahnhof te Berlijn, een museum met moderne kunstwerken van briljante vreemde snuiters zoals Joseph Beuys. Wat is kunst, wat is muziek, is alle muziek kunst, en bovenal, is Two Virgins (geen van) beide? Dat zijn de vragen die het album zeker oproept. Ik bevind mij echter niet in het Hamburger Bahnhof, maar op Musicmeter. En muzikaal schiet dit zwaar tekort. Vandaar een lage beoordeling. Interessant om te beluisteren, maar eigenlijk niet om aan te horen.
"Remember Love" is wonderbaarlijk genoeg een mooi nummer, maar doet niet meer ter zake na een halfuur verkrachting van de geluidsgolven.

avatar van Sandokan-veld
1,0
Ik wil wat bekender worden met de soloplaten van de Beatles, maar deze kende ik natuurlijk al, zij het voornamelijk van reputatie. Zelfs de grootste fans van de plaat zullen toegeven dat hij voornamelijk vanwege de hoes bekend is. De laatste keer dat ik in een platenzaak was, stond deze LP zowel bij de collectors items als bij de nieuwe LP's, waarmee het grappig genoeg de best beschikbare Beatles-soloplaat was.

De muziek werd grotendeels opgenomen tijdens de eerste nacht van Lennon en Ono samen waarbij ze hun zelfingenomenheid de vrije loop lieten, dus daarin waren ze alvast een 'match made in heaven'. Lennon beweerde dat ze zochten naar de spontaniteit van een kind die muziek maakt, en daar zit op zich wel iets in. Nog preciezer is dat het klinkt als twee stonede mensen die wat met een taperecorder zitten te klooien.

Dat kan op zich best leuke of interessante muziek opleveren, maar behalve dat ik er niets avontuurlijks of spannends op hoor, zijn de onaangename stem van Ono en de flauwe humor van Lennon meer irritant dan iets anders. Voor mij niet weggelegd dus, maar aan o.a. hierboven te zien heeft ook deze plaat haar hartstochtelijke verdedigers. Zo hoort het ook natuurlijk. Peace!

Gast
geplaatst: vandaag om 02:40 uur

geplaatst: vandaag om 02:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.