herman schreef:
Ben trouwens wel benieuwd waarom Schizo hier wel een hoog cijfer aan kwijt kan. Afgaande op zijn top 10 heeft 'ie wel verstand van muziek.
Right back at ya
Eerst vond ik het vooral donker klinken, bij nader beluistering wil ik dit eerder surreeel, bizar, out of the world noemen.
In zijn psychedelische Beatles periode is hun surreeele muziek heel netjes verpakt in liedjes vorm, hier is het gewoon grof, los en rauw, waardoor ik het nog veel meer puur vind klinken, het geeft een spontaan gevoel,waarmee ik niet wil zeggen dat ik de Beatles periode minder vind, daar zal ik ook vaker naar luisteren dan dit, maar dit heeft zeker zijn charme.
Daarbij wil ik ook zeggen dat toen ik ontelbare keren heb gelezen over Yoko's gekrijs ik ook echt onuitstaanbare zang had verwacht, nu ik haar heb gehoord intrigeert haar stem me juist, het is zeker niet vals, juist zuiver, en doe dat ook maar eens 123 na, of je ervan houd is een tweede, maar amateuristisch is het zeker niet.
In het begin van Side One hoor je vogelgefluit met geluiden met een echo erachteraan erdoorheen.
Ook hoor je Lennon weleens praten met echo erbij, waardoor het allemaal nogal schizofreen overkomt, alsof je in een parallel universum zit.
Vanaf 3:30 ongeveer dat simpele piano loopje wat je hebt zou ik een briljante intro vinden, nu was de intro echter bovenstaande en komt dit 'erin', rond die tijd heb je ook huilende gitaren zoals Pink Floyd die had in hun early days.
Een hoop gehuil volgt, wat nogal spooky overkomt maar toch iets zachts heeft, opeens uit het niets komt Ono met het ''gegil'' erdoorheen met naar mijn mening weer heerlijke pianospel, ditmaal heeft het iets avontuurlijks en episch, waardoor het als een climax vanuit het niets vormt, maar wat ook weer evensnel stopt!
Het gehuil gaat verder, met voor heel even relaxed gitaarspel erbij.
Ono gaat vervolgens van onverstaanbaar zacht steeds harder gillen, gevolgd met een schizofreen losgeslagen deuntje, zodat het lijkt alsof ze iets oproept.
Dat deuntje word iets later gevolgd door wat gebonk, waardoor het iets wegheeft van een bepaald ''voertuig'' dat lijkt te stoppen, alhoewel je dat deuntje ook juist kan bezien als iets wat in werking word gezet, en het gebonk wat daarop volgt duidt op een ''voertuig'' dat dan onderweg is.
Dan komt er een geluid wat een paar keer van laag naar hoog gaat, en van hoog naar laag, wat uiteindelijk onhoudbaar uitgroeit of uitbreid, als een soort van vreemde plant of bloem waar Yoko op een bizarre manier uitkomt.
Het ''voertuig'' gaat even verder, het laag-hoog hoog-laag geluid gaat zich nu vaak herhalen, het lijkt iets alarmerends, iets wat aangeeft dat de gewaarwording of de ''ervaring'' nu in een intense staat is.
Yoko komt weer met het zachte gehuil, met Lennon(?) erdoorheen in een opgewekte, vrolijke maar zeer eigenzinnige bui.
Pianospel volgt, wat ik dan weer zeer aards en nuchter vind overkomen, in combinatie met Ono's buitenwereldse gil is dit al helemaal een aparte gewaarwording.
Nu heb ik zo'n kwart gedeelte van de korte plaat besproken, en ook niet alles eruitgehaald wat er te horen viel in dat gedeelte, maar het geeft wel een bepaald beeld van hoe dit gewaardeerd kan worden.
Normaliter laat ik dit gewoon over me heen gaan en denk er dan ook niet zo bij na, het is het gevoel dat telt in eerste instantie, en dat zal bij iedereen natuurlijk anders ervaren worden.