Bill Fay - Life Is People (2012)

Bill Fay heeft best een mooie stem, maar doorleefd wil ik het niet noemen. Ook zijn piano klinkt mooi, maar is wel heel prominent aanwezig. Echter, deze plaat zou zo - inderdaad - veertig jaar terug gemaakt kunnen zijn. Nu zijn er tijdloze klassiekers, ook uit die jaren, maar zo zou ik dit Life Is People bepaald niet willen omschrijven. Ik vind dit album zelfs vrij regelmatig vrij gedateerd klinken.

De meeste nummers zijn best mooi, zoals Never Ending Happening, This World & The Healing Day. Maar ik heb dus geen klik met de diepere lading die anderen er wel in horen. Sterker nog, soms kan het zelfs naar saai en/of overdreven neigen, zoals bijvoorbeeld op Be At Peace With Yourself & Cosmic Concerto.

Heerlijke cover van Wilco's Jesus, Etc. Heeft hij eigenlijk niet nodig, maar je kan het zien als een eerbetoon aan de mannen die hem weer hebben aangespoord om deze plaat te maken.

Wat een prachtige verrassing. Na een verblijf van 40 jaar in de betrekkelijke anonimiteit, komt Bill Fay tevoorschijn. En het lijkt alsof de tijd stil heeft gestaan, want dit had ook zo uit 1972 kunnen komen. Prachtige, authentieke plaat. Eerlijk uit het hart gespeeld.
Op 5 in mijn eindejaarslijst over 2012!

Zat te twijfelen tussen Kreg Viesselman en deze van Bill voor de nummer 1 in de Top 10 van 2012. Toch Kreg op 1 gezet, maar dit album blijft boeien. Zeker een aanrader voor de koude winteravonden.

Goeiedagschotel, Jesus, Etc. is wel een hele mooie cover hoor.

Voor mij het album van 2012! Gevoelig, tijdloos... Eentje die je doet stil staan...

in vele eidejaarslijstjes jammerlijk vergeten...

Ik ben in een afslacht-mood, en kom er na een aantal jaar eindelijk aan toe om iets te schrijven bij dit album. Wat voor mij nog steeds een van de mooiere releases is uit het jaar 2012. Naar aanleiding van dit album ging ik opzoek naar zijn debuut, wat niet heel veel minder was. Recentelijk het andere werk gehoord, dan slik je toch even en zou je bijna van een lucky shot gaan spreken.

Goed deze plaat. Dat deze plaat erg mooi en van een bijzondere klasse is mag duidelijk zijn. Ik hoor mensen soms spreken over 'als hij wat ruiger speelt klinkt het net als Pink Floyd', de Gillmore Floyd dan, en daar zit wel wat in.

De nummers waar de piano centraal staat zijn onovertroffen en doen niets onder voor zijn, fris klinkende, debuut uit 1970. Het opend erg sterk en zet gelijk de toon.

Dit wordt een album met kritiek op de koers die de mensheid vaard, waarin men het leuk vind om elkaar wat aan te doen en dit te doen in de naam van een God. Bill Fay is zelf ook gelovig en dat hoor je (helaas) maar al te goed terug.

Er zijn twee nummers die van mij niet persé op de plaat hadden hoeven komen te staan. Dat is 'This World', wat in zijn opzwepende tempo en poppy smaak totaal uit de toon valt tussen de rustige piano nummers. Het andere nummer is 'City of Dreams', wat bijna New Age achtig (en inderdaad misschien een beetje Momentary Lapse-Floyd) aan doet.

Verder krijgt Fay een bijzondere aanmerking voor Jesus Etc. wat zo emotioneel en puur is gespeelt, de beste versie die Wilco nooit speelde.

Goed nieuws, 3 februari verschijnt zijn nieuwe album, Who's the sender !!

En het is weer een mooie

Wow hij maakt er opeens haast mee.

Bijzonder opmerkelijk dat je na zoveel jaren "stilte" een album van zeer hoog genietbaar gehalte weet te creëren. Een vette pluim!

Mooie comeback decennia nadat platen label Decca hem dumpte. Dankzij een aantal bekende fans uit de muziekwereld waaronder Jeff Tweedy (Wilco) en producer Joshua Henry die hem kende uit zijn vaders platenkast kwam Fay opnieuw in de belangstelling. Hij dacht zelf ge-delete te zijn maar werd tot zijn verbazing omarmd door een nieuwe generatie luisteraars.

Fay is gelukkig nooit gestopt met schrijven, Op Life is People (uitspraak van zijn vader) is te horen dat hij nog altijd verwonderd is over zijn bestaan en begaan met de wereld om hem heen.
Een spirituele natuurliefhebber die de opbrengsten van dit album aan het goede doel schonk.

Fay heeft helaas nooit concerten gegeven na de release van dit album, behalve 1 optreden bij Jools Holland. Le Guess Who? aan jullie het verzoek hem over te halen, succes!

Vergeet niet dat "Still Some Light" uit 2010 al nieuw werk bevatte, en dus eigenlijk Fay's 'comeback-album' is.

Dit is nog eens een aangename ontdekking!
Wel hoor ik vaak een vleugje Bob Dylan en Van Morrison. Maar dat maakt het alleen maar mooier.

Heb je deze la gehoord? Ten tijde van..


Bill Fay - Bill Fay (1970)

Lang niet gehoord deze. Is het té sentimenteel? Een beetje, maar zo met de donkere dagen voor kerst, gaat het er best prima in.

Nou, ik kan je alvast zeggen, die nieuwe ook!

Dit is een bijzonder oprecht en puur album. Wat een melancholische stem en prachtig pianospel laat hij horen en wat een beklemmende sfeer wordt hier geschapen. Big Painter en Never Ending Happening met prachtig vioolspel zijn adembenemend mooi.