Frank Ocean - channel ORANGE (2012)

Een klassieker? Misschien. Het is vooral nu erg relevant, de stijl, zijn boodschap. Dat het woord “klassieker” toch al in de mond kan genomen worden is vooral een pluim richting de klasse en karakter dat de man hier laat zien. Nochtans doet Frank Ocean maar gewoon z’n ding. Dat hij daarmee een heel genre reanimeert en nieuw leven schenkt is haast puur toeval. De ziel in R&B wordt vaak als mythe aanzien, maar Ocean heeft de vrucht gevonden en hem tot de laatste druppel uitgeperst. Van Channel Orange kan je liters drinken!

R&B heeft al een tijd geleden zijn kettingen losgegooid. Daarom maken Usher en Rihanna de muziek die ze nu maken, stevig buiten de lijntjes van het genre. Channel Orange zoekt ook bredere horizonten op, richting jazz, funk, rock en electronic en biedt zo een breder palet dan het genre ooit heeft gekend, zonder zelfs verloren ver van de basis af te wijken. Hetzelfde geldt voor de zangpartijen. Frank Ocean rekt zijn stem, zoals meerdere R&B-sterren, maar lijkt er ook iets mee te zeggen. De inhoud bevestigt dat. Dit album gaat dieper dan voor mogelijk werd gehouden in zijn muziekstijl. Vandaar dat een klassieke status niet ondenkbaar is, iets waar het genre, buiten een aantal neo-soulparels om, eigenlijk al zijn hele leven naar snakt.

Frank Ocean excelleert, los van genre-aanduiding. Zijn stijl en klasse. Karakter en een boodschap. Doordacht en diepgaand reikt hij uit naar de luisteraar. Tyler the Creator neemt geen blad voor de mond, maar Frank Ocean heeft écht lef! Uit de manier waarop hij z’n woorden zingt en hij de muziek ze laat begeleiden komen evenveel twijfels, vragen en frustraties naar boven als uit de songteksten. “Or do you not think so far ahead?”, terwijl zijn eeuwigheid reeds gepland stond en nu het mes in zijn rug probeert te verbijten met een diep teleurgestelde falsetto. Zijn stem is niet per se hemels of goddelijk, maar hij geeft teksten wel de ideale beladenheid mee: gemeend, maar met een zeer aannemelijke nonchalance, onverbloemd en toch poëtisch, zijn teksten volgend. Zoals zijn woorden in Crack Rock: ontnuchterende woorden en tegelijk ook woorden die hem als een dwaze eend doen klinken. Crack rock, crack rock, daarom springt Frank Ocean eruit.

Zijn onthullingen op z’n tumbler zullen niet voor niks vers voor de release gepost zijn. Zo is hij vragen voor die vast vanuit het album waren gekomen. Het zet het een en ander in een helderder daglicht, wat nu ook de uiteindelijke conclusies mogen zijn. “If it brings me to my knees, it’s a bad religion” brengt gevoel in het verhaal, zonder de vinger direct op de wonde te leggen. De scoop van de dag vs. muziek van tijdloze klasse. André 3000 maakt ook het een en ander duidelijk. Met de laatste chorus op Pink Matter waan je je weer op The Love Below en in bepaalde opzichten volgt Channel Orange diens voetsporen. Beide platen delen hun vooruitstrevende karakter zonder dat het muzikaal echt vernieuwend hoeft te zijn. Diepgewortelde worstelende gedachten uit ietwat onverwachte hoek.

Prijsbeest Pyramids trekt de vergelijking tussen Cleopatra, heerseres der piramides, en Cleopatra, danseres in de Pyramid, een vindingrijke visie op de huidige status van de vrouw, een status die ook in volle glorie in de R&B-clips te bewonderen valt. Frank Ocean is naar iets anders op zoek (zonder op een man te doelen...). Iets dieper, al maakt hij er evenzeer een spel van. Slingerend tussen muzikaal Noord-Afrika en opzichtig uitgezette dance-tonen uit een willekeurige striptent brengt hij je hoofd op hol, niet goed wetend of je vol overgave de woorden kan meezingen of beter in schaterlachen uitbarst. Muziek is in tijden niet meer zo avontuurlijk geweest!

Frank Ocean komt met veel weg. Tussen het grappen en grollen en de knipogen vertelt hij persoonlijke verhalen met herkenbare emoties. Niet zelden kan je in zijn wezenlijk dieptrieste bevindingen de grijns niet onderdrukken omwille van een gevatte frasering of een rake zinsnede. De speelse melodieën en kerende minimale producties volgen eveneens dat pad. De talenten waren al duidelijk op Nostalgia, Ultra, maar met Channel Orange werpt hij zich op tot een voortrekker van zijn generatie. Zijn muziek is goed doordacht, bijzonder creatief gepresenteerd en, voornamelijk, verstaanbaar voor een grote groep mensen. Volg Frank Ocean, hij weet de weg!

Ik hou van soul, jazzy soul, funk, maar R&B? De grens is soms vaag, zoals ook op dit album channel ORANGE te horen is, maar zodra het te poppy te glad te commercieel wordt dan bekruipt mij een R&B gevoel. Zeg maar: John Legend of nog erger: R. Kelly of zo. En helaas heb ik dat gevoel meestal bij het beluisteren van dit album.

Gelukkig maakt Frank Ocean ook regelmatig gebruik van die genres dicht tegen R&B aan en daarom staat er soms een aardig nummer op, zoals Sweet Life, Lost, Bad Religion & Pink Matter. Maar de rest is mij veel too smoothy. Daar komt bij dat ik mij soms ook nog eens irriteer aan zijn overdreven aangedikte zang en zijn stem daarbij niet eens zo aantrekkelijk vind.
Kortom, een tegenvaller. Ik volg deze hype niet.

Frank Ocean - channel ORANGE

Een geweldig debuut van Frank Ocean. Ik kende hem al van nostalgia, ULTRA, waar ook al een paar erg fijne nummers opstonden. Met dit album weet Ocean dan echt door te breken.

De nummers zijn stuk voor stuk erg goed, al word de vaart er soms uitgehaald door de interludes. Verder niets meer dan lof voor channel ORANGE: nummers als Lost, Sweet Life en Bad Religion zitten erg goed in elkaar. Maar dit album kent voor mij twee echte hoogtepunten, Pyramids en Forrest Gump.

Pyramids is het prijsnummer van dit album. Het bijna 10 minuten durende stuk weet van het begin tot het einde te boeien en heeft een geweldige tekst.

Dan is er ook nog Forrest Gump. Dit nummer is geschreven over de film waarin Tom Hanks de hoofdrol speelt. Ocean heeft hier een prachtig nummer geschreven vanuit de persoon van Forrest's geliefde.

channel ORANGE is een erg goede plaat geworden die in een korte tijd flink gestegen is in mijn jaarlijst.

4,5*