Frank Ocean - channel ORANGE (2012)

Ik heb een beetje moeite om dit goed te waarderen, maar ik kan het album ook niet wegleggen.. Bij elke luisterbeurt bevalt het me steeds een beetje meer. Vooral Thinking About You is heerlijk om lekker vals mee te blèren. Maar ik vind het album als geheel (nog) niet bijzonder. 3*

Pyramids

Dit is trouwens ook erg mooi uitgevoerd:
YouTube - Frank Ocean Performs *Bad Religion* Live On Jimmy Fallon 7/9/2012

Tyler the Creator gaat maar lekker kinderachtig doen.
Frank Ocean is de echte man van OF.

Klassieker!

Album is net uit. Je kunt in geen enkel geval nu al spreken van een klassieker.

Daar zou je best eens gelijk in kunnen hebben. Tenminste, in dit specifieke genre zou je het heel misschien een instant classic kunnen noemen. Stel je voor dat iemand aan jou had gevraagd “Hoe klinkt R&B anno 2012” en onze Frankie had dit album niet gemaakt, dan had je daar helemaal geen antwoord op kunnen geven. Ik had bijna willen beweren dat échte R&B niet meer bestaat, maar het tegendeel is nu bewezen. Ocean ontvangt trouwens ontzettend veel positieve reviews van bekende bladen (velen geven de maximum score). Het mooist samengevat in de rechterkolom op Wikipedia.

Mijn god wát een album.

Een klassieker? Misschien. Het is vooral nu erg relevant, de stijl, zijn boodschap. Dat het woord “klassieker” toch al in de mond kan genomen worden is vooral een pluim richting de klasse en karakter dat de man hier laat zien. Nochtans doet Frank Ocean maar gewoon z’n ding. Dat hij daarmee een heel genre reanimeert en nieuw leven schenkt is haast puur toeval. De ziel in R&B wordt vaak als mythe aanzien, maar Ocean heeft de vrucht gevonden en hem tot de laatste druppel uitgeperst. Van Channel Orange kan je liters drinken!

R&B heeft al een tijd geleden zijn kettingen losgegooid. Daarom maken Usher en Rihanna de muziek die ze nu maken, stevig buiten de lijntjes van het genre. Channel Orange zoekt ook bredere horizonten op, richting jazz, funk, rock en electronic en biedt zo een breder palet dan het genre ooit heeft gekend, zonder zelfs verloren ver van de basis af te wijken. Hetzelfde geldt voor de zangpartijen. Frank Ocean rekt zijn stem, zoals meerdere R&B-sterren, maar lijkt er ook iets mee te zeggen. De inhoud bevestigt dat. Dit album gaat dieper dan voor mogelijk werd gehouden in zijn muziekstijl. Vandaar dat een klassieke status niet ondenkbaar is, iets waar het genre, buiten een aantal neo-soulparels om, eigenlijk al zijn hele leven naar snakt.

Frank Ocean excelleert, los van genre-aanduiding. Zijn stijl en klasse. Karakter en een boodschap. Doordacht en diepgaand reikt hij uit naar de luisteraar. Tyler the Creator neemt geen blad voor de mond, maar Frank Ocean heeft écht lef! Uit de manier waarop hij z’n woorden zingt en hij de muziek ze laat begeleiden komen evenveel twijfels, vragen en frustraties naar boven als uit de songteksten. “Or do you not think so far ahead?”, terwijl zijn eeuwigheid reeds gepland stond en nu het mes in zijn rug probeert te verbijten met een diep teleurgestelde falsetto. Zijn stem is niet per se hemels of goddelijk, maar hij geeft teksten wel de ideale beladenheid mee: gemeend, maar met een zeer aannemelijke nonchalance, onverbloemd en toch poëtisch, zijn teksten volgend. Zoals zijn woorden in Crack Rock: ontnuchterende woorden en tegelijk ook woorden die hem als een dwaze eend doen klinken. Crack rock, crack rock, daarom springt Frank Ocean eruit.

Zijn onthullingen op z’n tumbler zullen niet voor niks vers voor de release gepost zijn. Zo is hij vragen voor die vast vanuit het album waren gekomen. Het zet het een en ander in een helderder daglicht, wat nu ook de uiteindelijke conclusies mogen zijn. “If it brings me to my knees, it’s a bad religion” brengt gevoel in het verhaal, zonder de vinger direct op de wonde te leggen. De scoop van de dag vs. muziek van tijdloze klasse. André 3000 maakt ook het een en ander duidelijk. Met de laatste chorus op Pink Matter waan je je weer op The Love Below en in bepaalde opzichten volgt Channel Orange diens voetsporen. Beide platen delen hun vooruitstrevende karakter zonder dat het muzikaal echt vernieuwend hoeft te zijn. Diepgewortelde worstelende gedachten uit ietwat onverwachte hoek.

Prijsbeest Pyramids trekt de vergelijking tussen Cleopatra, heerseres der piramides, en Cleopatra, danseres in de Pyramid, een vindingrijke visie op de huidige status van de vrouw, een status die ook in volle glorie in de R&B-clips te bewonderen valt. Frank Ocean is naar iets anders op zoek (zonder op een man te doelen...). Iets dieper, al maakt hij er evenzeer een spel van. Slingerend tussen muzikaal Noord-Afrika en opzichtig uitgezette dance-tonen uit een willekeurige striptent brengt hij je hoofd op hol, niet goed wetend of je vol overgave de woorden kan meezingen of beter in schaterlachen uitbarst. Muziek is in tijden niet meer zo avontuurlijk geweest!

Frank Ocean komt met veel weg. Tussen het grappen en grollen en de knipogen vertelt hij persoonlijke verhalen met herkenbare emoties. Niet zelden kan je in zijn wezenlijk dieptrieste bevindingen de grijns niet onderdrukken omwille van een gevatte frasering of een rake zinsnede. De speelse melodieën en kerende minimale producties volgen eveneens dat pad. De talenten waren al duidelijk op Nostalgia, Ultra, maar met Channel Orange werpt hij zich op tot een voortrekker van zijn generatie. Zijn muziek is goed doordacht, bijzonder creatief gepresenteerd en, voornamelijk, verstaanbaar voor een grote groep mensen. Volg Frank Ocean, hij weet de weg!

Het zal wel nooit helemaal mijn genre worden maar wat ik online hoorde was niet verkeerd.
Zodra ik terug ben van vakantie ga ik er eens echt goed naar luisteren (beter dan via de speakers van mijn laptop).

Prima stuk, Kemm.

Echt een goed album. Maar ik vind Pyramids zo ontzettend fuckin asociaal whaaaaaaaaaa goed.....dat ik gewoon niet echt toe kom om het album vaker dan 2 x te luisteren tot nu toe. Want ik luister liever 6 x Pyramids

Het hele album is één groot avontuur! Ik hoor behoorlijk wat invloeden voorbij komen: Stevie Wonder, Prince, Outkast, Maxwell, om maar eens wat te noemen. Zo nu en dan hoor ik zelfs David Sylvian voorbijkomen - maar misschien ligt dat wel aan mij... Tekstueel ook erg spannend. En de vergelijking met de Ziggy Stardust van de R'n'B is ook niet misplaatst.
Prijsnummer is toch wel Pyramids.
Alhoewel. Sweet Life en Pink Matters zijn ook juweeltjes!
Elke luisterbeurt is weer een feest!

Ik was nooit zo van de R&B, maar nadat ik blindelings 'Innervisions' van Stevie Wonder (oké, niet echt R&B) kocht ging ik verder zoeken en kwam ik hierop uit. Vanochtend voor het eerst gedraaid, vond het maar saai. Toch gelijk nog een tweede keer gedraaid. En een derde. En een vierde. Nu kan ik hem niet meer uitzetten: heerlijke plaat!

PS. Met veel plezier het bevlogen stuk van kemm gelezen: respect!

Niks ten nadele van Frank Ocean, maar ongelofelijk hoe de populaire media elkaar nu achterna rennen m.b.t. deze artiest. Vaak ook nog zonder veel kennis van zaken. Echt helemaal niet meer serieus te nemen.

That being said, waar wordt die beat van "Crack Rock" ook alweer nog meer gebruikt? Echt zo'n 90's hiphop ding.

De sample is afkomstig van Little Miss Lover (Jimi Hendrix), ook A Tribe Called Quest heeft dat nummer gesampled (Scenario).

Wat dat betreft is het uit de kast komen marketingtechnisch niets minder dan geniaal geweest...

De sextape van Frank Ocean en Lil' B zal waarschijnlijk ook vrij spoedig worden uitgebracht

Thanks, en precies het nummer waar ik het van ken waarschijnlijk



Ja, er heerst nu een sfeer waarin deze plaat prominent gerecenseerd MOET worden, anders loop je achter. En dan scheelt het voor Frank Ocean dat het geen slechte plaat is natuurlijk. Maar ik vraag me sterk af wat voor een referentiekader die grote media hebben qua hedendaagse r&b/hiphop.

vind het ophef om niks. Album doet me werkelijk waar niets, te gladjes allemaal. Ofwel mensen bleren elkaar allemaal maar na ofwel mijn smaak is het gewoon totaal niet. Mijn eigen smaak kennende (in mijn oren goede R&B kan ik best waarderen) is het een combinatie van beide.

Zo bijzonder vind ik dit niet. Geen coherent geheel met een aantal sterke losse nummers.

Geen slecht punt, maar ik denk dat veel media sowieso wel één hiphop- en/of r&b-recensent hebben. Ik denk dat ik jouw bericht eerder zou koppelen aan al die indie-Cindybloghipsters die hun stukjes vast beginnen met 'Normaal hou ik niet van hiphop.' Ik ben overigens nog geen recensie tegengekomen waarvan ik dacht 'Heeft die recensent nou verstand van zaken.', behalve misschien die van de recensie op Nu.

gelezen, ik neem aan dat je een grapje maakt?

Ik maak nooit grapjes en ik snap ze ook nooit. Ik ben immer dood- en doodserieusch. De opmerkingen over r&b vind ik juist nogal flauw. Ik heb er niet eens gek veel verstand van, maar volgens mij zijn er de afgelopen tien jaar genoeg impulsen voor het genre geweest; Kanye Wests 808's & Heartbreak, de crossovers met dubstep en andere electronica, etc.

Pyramids is meesterlijk. Pure genialiteit.

Na alle lof kon ik dit niet negeren, dus ik heb Pyramids eens opgezet. De instrumentatie spreekt me wel aan, maar ik heb dus echt niets met Frank's stem (iets dat ik eigenlijk al wist van eerdere projecten met Odd Future). Daarnaast duurt het nummer mij veel te lang. Ik laat deze dus toch maar aan me voorbij gaan denk ik.

Ja, hier is er nog zo eentje die niet veel heeft met hip-hop of moderne R&B.
Dan kun je al een klein beetje concluderen dat er wat bijzonders aan de hand is met dit album. Ik krijg hier een beetje het gevoel bij dat Nirvana's Nevermind indertijd deed bij velen. Opeens had iedereen het er over en of je nu wel of niet iets met die muziek had: je ging er toch naar luisteren.
Dat de zogenaamde 'coming-out' van Ocean ook zeker niet geheel ongelukkig is geweest ter promotie is een ding dat zeker is alleen denk ik niet dat dit heel bewust als extra stimulans is gedaan om dit album onder de aandacht te brengen. Allereerst vind alle fuzz daaromheen nogal overtrokken en heb ik het idee dat het groter wordt opgeblazen dan het in werkelijkheid is. Hij is ooit verliefd geweest op een jongen. Punt. Dat noem ik persoonlijk nu niet echt een enorme coming-out maar goed daar hoeven we het hier niet over te hebben. Hoe je het went of keert: er zijn ook heel vele negatieve reacties gekomen die aantonen dat de homo-emancipatie er nog lang niet is en in dat opzicht geloof ik ook in de oprechtheid van Ocean's boodschap en niet in een marketing-technisch slimmigheidje.

Maar het draait dus om deze cd en wat er op staat. Zoals gezegd heb ik weinig met dit genre en zou het best kunnen dat ook ik achter de onwetende meute aanloop uit pure nieuwsgierigheid. Toch is dat ook weer niet helemaal waar want Pyramids deed mij wel wat. Er zit een scherp randje aan wat mijn aandacht trekt en ook weet vast te houden.
Vol goede moed ging ik channel ORANGE dan ook beluisteren en helaas..... het is allemaal best wel aardig maar ik bezit te weinig kennis om te kunnen concluderen of dit er nu wel of niet positief uitspringt binnen het genre. Voor mij begint het op den duur allemaal wat tegen te staan.
Ik liet mijn zwager in de VS wat beluisteren want hij had niet van Frank Ocean gehoord en hij luistert wel vaker naar R&B. Hij vond het niet bijzonder en had weinig op met de zang.

Voor mij is het een aardig album voor heel af en toe maar kan ik rustig concluderen dat dit toch ook niet helemaal aan mij besteed is (alhoewel een nummer als Bad Religion wel aan mij besteed is). Schoenmaker blijf bij je leest? Misschien, alhoewel het niet verkeerd was om weer eens wat anders te proberen. Dat het dan uitgerekend dit album is....tja....

Ik dacht dat dit album je als Prince-liefhebber wel wat meer zou kunnen bekoren. Soit, Frank is vocaal zeker niet zo sterk, maar ik vind dit toch best een eclectisch en inventief album.

Oh het kan zomaar gebeuren dat dit album nog wat gaat groeien. En wat Prince betreft: ik hoor op dit album nu juist de Prince-kant waar ik altijd het minst mee gehad heb.
Naast Prince mag je de naam Stevie Wonder ook wel laten vallen

Isn't he lovely?

Als je de sexy zwoelheid van r´n b in de vorm van een progrockepos kan gieten en ook nog ´s met goede tekst en vooruitstrevende produktie (pyramids), dan ben je op z'n minst een talentje

neptunes, kanye west, the xx, the roots, allemaal artiesten die in meer of mindere mate uit het r´n b vaatje getapt hebben of het genre hebben hergedefinieerd. hoort frank ocean wat mij betreft ook bij. innovatief genre toch?

ik lees hierboven ook vaak dat hij vocaal niet zo sterk is, misschien, maar dat zijn arcade fire en neutral milk hotel ook niet en die staan toch hoog aangeschreven.

aero, ik lees je stukjes graag, maar dat je zwager uit amerika , die veel r´n b luistert dit niet veel aan vindt, zegt mij niet zoveel.