Na de release van EP Crazy From The Heat werd steeds heftiger beweerd dat Dave gewoon bij Van Halen zou blijven..... achteraf gezien had je kunnen weten hoe laat het dan is...... Eruit geschopt of zelf eruit gestapt zal wel nooit duidelijk worden maar het was wel duidelijk dat Dave´s ego groter was geworden dan Van Halen. Het kwam als grote schok voor mij toen het nieuws naar buitenkwam van mijn all time favourite band. VH was ten dode opgeschreven was mijn eerste reactie. Daarna kwam de geruchtenstroom op gang wat/wie Dave zou gaan vervangen. Das effe teveel om hier nu te vermelden maar uiteindelijk werd het dus Sammy Hagar. Nou dat moet ik nog maar zien dacht ik, Diamond Dave gaat 'm vermorzelen....... Maar aan de andere kant zou (voormalige) VH fans er wel 2 albums in 1 jaar voor terugkrijgen! Als Eat 'M And Smile uitkomt in de zomer van '86 is VH al triomfen aan het vieren met 5150.
Maar dit album met rijzende sterren Steve Vai (gitaar) en Billy Sheehan (bass) kon bij mij zeker een dikke dreun verkopen aan VH (al zou ik het toen wel hebben ontkent...
). Dit was eigenlijk het oude vertrouwde VH zonder de broertjes; in your face, stoer en vol overgave. Het opent supersterk met Yankee Rose en Shyboy (wat eigenlijk een cover is van Talllas, band van Billy). De volgende 4 nummers zijn ook rake klappen, incl het heerlijke I'm Easy. Elephant Gun vind ik wel een beetje een miskleun maar dat wordt weer goedgemaakt met het lekkere lazy Big trouble en het opzwepende Bump and Grind.
That's Life had voor mij niet gehoeven maar het is wel typisch Dave alla het EP uit '85.
Voor de toenmalige die hard VH fans was deze slag wel voor Dave, alleen Van Halen had een groter,breder publiek bereikt met 5150 en daar zou David Lee Roth nooit van kunnen winnen.