Tom Waits - Bone Machine (1992)

Jesse Dylan is verantwoordelijk voor het artwork bij dit album. De foto van Waits op de cover van het album is door hem gemaakt en hier draagt Waits dezelfde outfit als in de videoclip....

Dat wist ik, vandaar dat ik dat dacht, ook omdat ik in de veronderstelling was dat Jesse videoclips maakte.

Prettige live versie inderdaad, toch vind ik de albumtrack een stuk mooier.

Tom Waits en Keith Richards: een fantastisch duo

wat een badass album

a little rain, jesus gonna be here, that feel, black wings, stuk voor stuks heerlijke songs

Vroeger had ik moeite met dit album - maar hij groeit en groeit met de jaren en is nu 'among the best' van Tom Waits. De plaat kraakt en knarst en schuurt alsof elke song aan een stel roestige scharnieren hangt - heerlijk gewoon.

Het aangrijpende nummer 'Dirt in the ground' wordt door Waits mooi aangepakt op de live-schijf Glitter and doom...

Inmiddels is dit uitgegroeid tot één van mijn favoriete Waitsplaten - na Rain Dogs zijn beste, denk ik zelfs. De mogelijkheden van zijn stem worden hier bijna volledig benut, het is echt ongelooflijk hoe hij zichzelf helemaal geeft. De kille en duistere, nogal ongemakkelijke sfeer die heerst is verder fantastisch en er passeert een flink aantal topnummers (Earth Died Screaming, Dirt In the Ground, A Little Rain, Black Wings, That Feel... ga nog maar even door). Gaaf is ook hoe uniek elk nummer is, waardoor ik niets zou willen missen. Een morbide, sfeervol en vooral uitzonderlijk sterk geheel, dat handelt over dood en verderf, waarover je nog een heleboel meer zou kunnen zeggen dan ik nu even snel gedaan heb.

Wat een verademing om me weer eens als een varken te wentelen in deze shit. Bevrijdende zwartgalligheid die muzikaal angstaanjagend tegendraads door Waits in topvorm wordt getoonzet. No easy listening. Wel erg goed.

Dit vind ik misschien wel de beste Tom Waits-plaat. Heerlijk rauwe rockmuziek die doorspekt lijkt met whiskey en zwartgallige blues. Het is muziek die het duidelijk niet erg vindt om zijn littekens te tonen. Vaak zijn de klanken op een prachtige manier gewoonweg smerig; zoals op nummers als in The Colloseum en The Earth Died Screaming te horen valt. Het sterkste nummer op deze plaat is dan ironisch gezien weer Tom Waits op zijn gevoeligst. Dirt in the Ground snijdt houdt en is zijn kleinschaligheid zeer indrukwekkend!

Mooi verwoord!

Het album laat zijn beenderen en gewrichten inderdaad veelvuldig rammelen en ratelen.

Meteen ook de oerkracht van Tom Waits in mijn ogen. Dit album laat dat het beste zien. Het is ook meteen zijn meest donkere werk.

Dankzij Jolie Holland, die dit haar favoriete Tom Waits album noemde en tijdens haar concert in Utrecht Who Are You speelde, heb ik Bone Machine herontdekt. Wat een schitterend album is dit toch! Mijn afstofplaat van februari.

Voorlopig weet ik de plaat nog niet helemaal te waarderen. Na enkele luisterbeurten vind ik het zelfs z'n minste plaat (die ik tot nu toe ken). Om de één of andere reden heb ik wel een zwak voor het atypische 'I don't wanna grow up'. Benieuwd hoe hij na wat meer luisterbeurten gaat bevallen.

Vanaf liedje 5 is dit album onovertroffen. Wat bezielde Tom bij de eerste 4 kastijdingen? Stelt hij mij op de proef? Zie ik niet wat ik moet zien? Hoor ik niet wat ik zou moeten horen?

Wie ben jij eigenlijk? Dat is de vraag die Tom aan mij stelt. "Don't you know this is war?"

Op beide vragen weet ik het antwoord niet. En dan gaat Jezus ook nog in de weg lopen terwijl de motregen mij tergt.

Duivelsbrouwsel voor Etta's Sehnsucht.