Tom Waits - Bone Machine (1992)

Jesse Dylan is verantwoordelijk voor het artwork bij dit album. De foto van Waits op de cover van het album is door hem gemaakt en hier draagt Waits dezelfde outfit als in de videoclip....

Dat wist ik, vandaar dat ik dat dacht, ook omdat ik in de veronderstelling was dat Jesse videoclips maakte.

Prettige live versie inderdaad, toch vind ik de albumtrack een stuk mooier.

Tom Waits en Keith Richards: een fantastisch duo

wat een badass album

a little rain, jesus gonna be here, that feel, black wings, stuk voor stuks heerlijke songs

Vroeger had ik moeite met dit album - maar hij groeit en groeit met de jaren en is nu 'among the best' van Tom Waits. De plaat kraakt en knarst en schuurt alsof elke song aan een stel roestige scharnieren hangt - heerlijk gewoon.

Het aangrijpende nummer 'Dirt in the ground' wordt door Waits mooi aangepakt op de live-schijf Glitter and doom...

Inmiddels is dit uitgegroeid tot één van mijn favoriete Waitsplaten - na Rain Dogs zijn beste, denk ik zelfs. De mogelijkheden van zijn stem worden hier bijna volledig benut, het is echt ongelooflijk hoe hij zichzelf helemaal geeft. De kille en duistere, nogal ongemakkelijke sfeer die heerst is verder fantastisch en er passeert een flink aantal topnummers (Earth Died Screaming, Dirt In the Ground, A Little Rain, Black Wings, That Feel... ga nog maar even door). Gaaf is ook hoe uniek elk nummer is, waardoor ik niets zou willen missen. Een morbide, sfeervol en vooral uitzonderlijk sterk geheel, dat handelt over dood en verderf, waarover je nog een heleboel meer zou kunnen zeggen dan ik nu even snel gedaan heb.

Wat een verademing om me weer eens als een varken te wentelen in deze shit. Bevrijdende zwartgalligheid die muzikaal angstaanjagend tegendraads door Waits in topvorm wordt getoonzet. No easy listening. Wel erg goed.

Dit vind ik misschien wel de beste Tom Waits-plaat. Heerlijk rauwe rockmuziek die doorspekt lijkt met whiskey en zwartgallige blues. Het is muziek die het duidelijk niet erg vindt om zijn littekens te tonen. Vaak zijn de klanken op een prachtige manier gewoonweg smerig; zoals op nummers als in The Colloseum en The Earth Died Screaming te horen valt. Het sterkste nummer op deze plaat is dan ironisch gezien weer Tom Waits op zijn gevoeligst. Dirt in the Ground snijdt houdt en is zijn kleinschaligheid zeer indrukwekkend!

Mooi verwoord!

Het album laat zijn beenderen en gewrichten inderdaad veelvuldig rammelen en ratelen.

Meteen ook de oerkracht van Tom Waits in mijn ogen. Dit album laat dat het beste zien. Het is ook meteen zijn meest donkere werk.

Dankzij Jolie Holland, die dit haar favoriete Tom Waits album noemde en tijdens haar concert in Utrecht Who Are You speelde, heb ik Bone Machine herontdekt. Wat een schitterend album is dit toch! Mijn afstofplaat van februari.

Voorlopig weet ik de plaat nog niet helemaal te waarderen. Na enkele luisterbeurten vind ik het zelfs z'n minste plaat (die ik tot nu toe ken). Om de één of andere reden heb ik wel een zwak voor het atypische 'I don't wanna grow up'. Benieuwd hoe hij na wat meer luisterbeurten gaat bevallen.

Vanaf liedje 5 is dit album onovertroffen. Wat bezielde Tom bij de eerste 4 kastijdingen? Stelt hij mij op de proef? Zie ik niet wat ik moet zien? Hoor ik niet wat ik zou moeten horen?

Wie ben jij eigenlijk? Dat is de vraag die Tom aan mij stelt. "Don't you know this is war?"

Op beide vragen weet ik het antwoord niet. En dan gaat Jezus ook nog in de weg lopen terwijl de motregen mij tergt.

Duivelsbrouwsel voor Etta's Sehnsucht.

"We're all going to be just dirt in the ground."

Nog twee jaar en dit album is alweer dertig jaar oud. Wat me meteen weer opvalt is de productie, dus heb ik even gezocht: "I found a great room to work in, it's just a cement floor and a hot water heater. Okay, we'll do it here. It's got some good echo.", vertelde hij zelf over een vertrek in de kelders van de Prairie Sun Recording Studios. En zo klinkt het ook; ruimtelijk en organisch.

Het songmateriaal is in de loop der jaren een deel van mijn systeem geworden, ik kan het bijna dromen. Het onontkoombare einde van de wereld wordt op hoogst originele wijze gevierd in uiteenlopende stijlen binnen de blues / rock parameters. Duister, gevoelig, opstandig, van alles komt voorbij. Favorieten zijn er zeker: 'Dirt in the ground', 'The ocean doesn't want me today', 'A little rain' en 'That feel' heb ik aangevinkt, maar de lijst is eigenlijk veel langer...

Een absolute mijlpaal in de muziekgeschiedenis. Moet je gehoord hebben voordat...

Sorry ik probeer totaal niet grappig te doen maar is dit album comedy??
Wat een vreselijke stem samen met hele rare nummers.
All stripped down moet gewoon een grap zijn??

Die stem.... haahah ik krijg er de slappe lach van lmao

Probeer alsjeblieft ‘Closing Time’ van zijn vroege periode en vergeet dit eerst.

Bij mij viel het kwartje met verzamelaar Used Songs die zijn vroegere periode beslaat. Wanneer je als jonge guitige knul zoals Thekillers87327 wel is we hebben al een paar gesprekjes gehad hele lieve jongen met dit album start en iets als Earth Died Screaming hoort kan dat wel rauw op je dak vallen ja. Als Waits überhaupt iets voor je is met het oudere werk beginnen dus inderdaad het devies.

Ach je noemt me gewoon lieve jongen

Is het aan jou om het waar te blijven maken. Steadiness in action en speech, transparantie de realness, geen viezige sneaky shit. Elke dag netjes je gitaar oefenen in jezelf geloven en misschien krijg je nog eens een koekje uit het trommeltje van ome Ries.

Dat laatste klinkt een beetje pedo maar verder bedankt

Zo jong ben je ook weer niet, toch...
Maarreh, ik heb het ook geprobeerd, Waits.. Er zitten best wel albums tussen die je waarschijnlijk wel aan zou kunnen, dan bedoel ik qua stem. Succes.

Nouja 21... hmm als iemand van laten we zeggen 60-70 dat zou zeggen is het wel licht pedo.. maar ur right
Klopt haha, het eerste album vind ik dan wel een groot verschil! vind die wel erg goed!

Die vond ik ook cool.

Enneh, 21, uhm. Dat is denk ik wel jong voor iemand die Waits probeert.

Muziek kent geen leeftijd

Deze user vindt dat je nog een paar jaar aan de Smurfenhouse moet denk.

Kan ook geen kwaad natuurlijk.

Dat is ook duidelijk van voor zijn tijd.

Studio 100 dan.

Opa vertelt: ik was 18 toen ik deze cd kocht, en werd meteen fan.

Maar laten we eerlijk zijn, de jaren 90 waren nou niet super fantastisch ofzo.
Maar opa, bent u nog steeds fan?

rebjuh - de jaren '90 waren qua muziek niet verkeerd hoor, je moet soms even goed zoeken, misschien. Opa is nog steeds fan, ja, kan je in mijn review van 15 mrt. jongstleden nog teruglezen.

Nou, om die review en nog een andere reden zal ik dit album eens luisteren.

Wat de jaren 90 betreft, tja, ik prefereer toch andere jaren. Geeft ook niet. We blijven dingen proberen enzo. Misschien tegen de tijd dat ik mezelf oma ga noemen, dat ik dan de jaren 90 ook ineens oké vind.