Led Zeppelin - Celebration Day (2012)

Heb de dvd nu wel 10 keer gezien denk ik, en begin hem steeds meer en meer te waarderen!

De cd's vind ik maar 3 keer niks en laat ik mooi links liggen.

De dvd was mooi zat geweest om van deze in bezit te hebben osjeneel.

Hoop 'm straks te krijgen met kado's uitpakken !

Vooral dat laatste ja. Bij How the west was won vind ik de drums veel beter tot z'n recht komen.

Tis allemaal smaak, maar stoor me er wel een beetje aan. Gaat wat eentonig bij mij klinken op den duur.

Ey vriend ricardo,
Als jij de cd toch 3x niets vindt stuur hem maar naar mij(leuk kerst kadoo ha)
Ik vind hem nog te duur en al jij hem toch niet draait........haha.

Bvd gr oet appingedam

Ik heb "Celebration Day" vanaf Sinterklaas in huis en sindsdien regelematig beluisterd. Ook heb ik de film in de bioscoop gezien. De chemie tussen de groepsleden is exemplarisch IMHO. De film doet in mijn beleving vooral recht aan John Paul Jones. Hij is degene die de boel bij elkaar weet te houden en Jimmy Page de ruimte geeft om te improviseren. Bij het beluisteren van de CD's valt me vooral op hoe avontuurlijk de muziek is en hoe blij de muzikanten zijn om deze muziek nog een keer tot leven te brengen.

Sinds kerst in huis en ben er behoorlijk mee in mijn nopjes.
Uitstekend concert met veel spelplezier, een strak geinspireerd spelende band en een prima setlist, met verrassende keuzes (Good Times, Bad Times, Ramble On en For Your Love.)
Ik geniet ook erg van Jason Bonham, die zijn vader waardig vervangt met stevig en stuwend drumwerk, waar ook nog de nodige creativiteit aan te pas komt.
Bonham Jr. is nu al al ouder dan zijn vader ooit was en heeft zich hoorbaar ontwikkelt.
Qua inventitviteit vult hij het erg goed aan vind ik.
De originele bandleden laten nog goed van zich horen. Page is in zijn element, al moet hij in het begin nog even zoeken, Jones is altijd betrouwbaar en functioneel en Plant zingt wat lager, maar haalt hier en daar nog lekker uit.

Verder valt er eigenlijk weinig op aan te merken. Whole Lotta Love vind ik wat minder goed hier( een tikkie afgeraffeld) maar Kashmir bijvoorbeeld is werkelijk geweldig vertolkt.
De beleving is er helemaal en de typerende Zepsound is er gewoon nog.
Best knap, als je weet dat het 4 tal geen try outs hebben gedaan, en zo lang niet met elkaar heeft gespeeld.
Een waardig afscheid (?) van een fantastische rockband...
Bewust een vraagteken, want in de rockwereld weet je het nooit natuurlijk.

Ik begreep wel dat ze 6 weken hebben geoefend voor dit ene concert en daar bewust als een soort climax naartoe gewerkt hebben. Dat zie je volgens mij ook mooi terug in het concert: soms nog even wat onzeker in het begin, maar dan gaat het knallen.

Reünies waren zelden een goede zaak maar die van Led Zeppelin mag er wel zijn getuige dit live-album. Led Zeppelin klinkt nog steeds gedreven en energiek zoals in hun beginjaren, Robert Plant is nog steeds prima bij stem, Jimmy Page kan nog steeds geweldige riffs en gitaarsolo's uit de mauw schudden, de bas van John Paul Jones is nog steeds stuwend en Jason Bonham drumt haast zo goed als zijn vader. Kortom, de magie is nog steeds aanwezig. Wat een opwindende band moest Led Zeppelin destijds wel geweest zijn, ik kan nauwelijks hedendaagse bands opnoemen die dat niveau weten te bereiken.

na 2x horen: weer zo'n fucking opgeblazen overdreven bass sound. Vreeeeeselijk vermoeiend geluid (net als die live heruitgave van een jaar of 8 geleden....)

Helemaal met je eens Luc.

Maar wat deze live-registratie betreft schaar ik me achter de geluids-sceptici. Dat bederft heel wat plezier voor mij en doet mij vrijwel meteen naar How The West Was Won verlangen.

Na alle lyrische berichten te hebben gelezen begin ik me af te vragen of ik de enige ben op de wereld die een probleem heeft met deze uitgave....
Het gaat me niet om de geluidskwaliteit, maar om het geleverde op zich.
Natuurlijk moet ik in mijn achterhoofd houden dat de (meeste) mannen een respectabele leeftijd hebben bereikt en dat meneer Plant lang niet alle noten meer haalt en dat de spieren van meneer Page misschien wat strammer zijn geworden. Maar als ik dit puur opzichzelf beluister dan vind ik het allemaal maar weinig bijzonder en grijp ik snel naar de platenkast om het originele werk op de draaitafel te werpen.
Ik krijg de indruk dat er veel op nostalgie wordt gestemd en dat vind ik helemaal prima en dat verdienen de heren ook volledig, want het liedjesmateriaal is ongeëvenaard. Ik onthoud me dan ook van stemmen uit respect voor deze helden en gezien het feit dat ze overduidelijk het beste uit zichzelf naar boven hebben proberen te halen. Dat alleen al verdient hulde!

Ik heb de heren verder niet echt op een hoog voetstuk staan, maar deze uitgave kwam voor een zeer schappelijk prijsje langs, dus vooruit maar. Bij de eerste drie nummers bekruipt me dan ook vooral het gevoel van onverschilligheid (om niet te zeggen: verveling) dat ik bij deze band wel vaker heb.

Daarna wordt het wel beter, met een bloedmooie versie van Led Zeppelins meest uitgekauwde nummer als opmerkelijk hoogtepunt. Ook op No Quarter, Dazed and Confused and Kashmir komt de band goed voor de dag. De laatste twee nummers zijn dan weer minder.

De twee cd's beluister ik niet meer, ik hoor toch liever de originele versies. Ik kijk alleen nog maar naar de dvd en die is absoluut geweldig.

Met beeld erbij is absoluut een must. De blikken naar elkaar toe, het spelplezier en de emotie.
Onbetaalbaar !

Deze mannen verdienen 5 sterren!

De Dvd is heerlijk op naar te kijken. De pose van Page brengt een brede glimlach op mijn gezicht. De cd''s is ook genieten. Met name de latere nummers (Nobody's fault, Kashmir en In my time of Dying) klinken fantastisch. De snelheid is wel een beetje uit het spel bij Page zoals o.a. pijnlijk duidelijk wordt bij Since Iv e been loving you maar de riffs klinken nog als vanouds.
Mooi afscheid van een legendarische band (die ik overigens ooit nog eens in R dam heb gezien).

klopt vind ik ook!

Maar deze dubbel cd dan?

Ik was vandaag in een ( hard ) rock georienteerde bui en deze stond nog op mijn lijstje.
Zojuist de dubbel CD beluisterd en ik ben toch wel onder de indruk van het gebodene. Geluidtechnisch is het allemaal prima in orde en de band klinkt geinspireerd.
Led Zeppelin is wel een band waar ik echt voor in de stemming moet zijn, maar ik denk dat ik morgen de DVD eens ga bekijken.

"Celebration Day" is de liveregistratie van de meest besproken reünie uit de geschiedenis van de rockmuziek. De (al was het tijdelijke) terugkeer van Led Zeppelin, waarbij de zoon van John Bonham, Jason, de honneurs waarnam achter de drumkit. De setlist vind ik vrij verrassend, zeker in vergelijking tot eerdere live releases van Led Zeppelin. Maar deze band heeft ook zoveel om uit te kiezen dat een ultieme setlist bijna onmogelijk is om te realiseren. Dan de muziek: ik vind dat "Celebration Day" uiterst nerveus begint. Ondanks de ervaring van Robert Plant, John Paul Jones, Jimmy Page en toch ook Jason Bonham lijkt het erop dat de heren toch bevangen zijn door de druk of nervositeit. Vooral Jimmy Page lijkt hier last van te hebben. Zijn gitaarspel is buitengewoon slordig. Nu weet ik dat dit een kenmerkend element is van zijn spel, maar op "Good Times Bad Times" en "Ramble On" is het wel een beetje storend. Vanaf "Black Dog" lijkt hij zich te herpakken. Daarnaast vind ik het gitaargeluid erg schel klinken. Maar vanaf "In My Time of Dying" verandert alles. Het geluid klinkt ineens warmer en de intro met het prachtige slidespel is overdonderend. De zenuwen lijken verdwenen en wat zich dan afspeelt is een herbelevenis van de hoogtijdagen van Led Zeppelin. De band raakt steeds beter in vorm en ze zijn op hun gemak met als hoogtepunt een prachtig intens "No Quarter". Vanaf dat moment klopt alles en speelt Led Zeppelin de pannen van het dak en volgt het ene hoogtepunt na het andere. Via mijn meer dan uitstekende stereoinstallatie en superieure AKG koptelefoon klinkt het geluid als een klok. De berichten over slecht geluid deden me eerst wat huiveren, maar ik herken me er totaal niet in. Ik hoor een perfect gebalanceerde mix van instrumenten en ook de zogenoemde slechte akoestiek van de O2 Arena speelt me nergens parten. Ik geniet intens van de baspartijen van John Paul Jones. Robert Plant is nog uitstekend bij stem, al haalt hij de echte uithalen niet meer. Jason Bonham is een fantastische drummer, de genen van de meester zijn overduidelijk aanwezig. Jimmy Page is en blijft een fantastische gitarist, monsterlijke riffs en originele en freaky solo's vliegen je om de oren. Het geluid op zijn gitaar klinkt zoals gezegd af en wat ijzig en schel, maar dat is mijn inziens meer een afstelling van zijn versterkers en pedalen dan een omissie in geluidsmix van dit album. "Celebration Day" voldoet aan mijn verwachtingen en is een pleister op de wonden voor het feit dat ik het concert niet zelf heb mogen meemaken. Wie weet komt het er ooit nog van, er gaan immers blijvende geruchten dat de heren weer samen gaan spelen. Tot die tijd heb ik "Celebration Day".

Alleen al om de werkelijk schitterende live uitvoering van het beste rocknummer allertijden . Volumeknop voluit en knallen maar!!

Het studio album uit 1975 vind ik anders eerder een 5 waard dan deze.

Toch baal ik nog steeds dat ik uitgeloot was, voor dit optreden...

Dat is geweldig nieuws toch!

Hoe was dit concert in het echt?

Enne misty mountain hop is echt meer voor kantoor balletjes.

Nee, ik was uitgeloot!
Eén troost: net als bijna 18 miljoen anderen... (als ik het goed heb), op een zaal van 20.000 mensen.

Wel was ik bij de wereldwijde preview van deze concertfilm in een beperkt aantal IMAX theaters. Dat was echt top!

Toen ik deze de eerste keer opzette op een "prettig volume" plakte ik inderdaad tegen de muur aan, na de eerste maten, hahaha... Maar aan de aqndere kant heeft 't ook wel wat. Het beukt lekker in elk geval en je huis is 10 centimeter verplaatst als je deze plaat helemaal beluisterd hebt

Led Zeppelin is een van de weinige bands waar een nostalgische heroische legendarische sfeer omheen is blijven hangen. Door niet door te blijven modderen en incasseren om oude faam, maar nieuwe projecten op te zoeken, is hun muziek en roem intact gebleven. Dat er dan 30 jaar na dato een bijna 2 uur durende live registratie verschijnt, is dan ook iets wat misschien vraagtekens op zou kunnen roepen. Getuige de uitvoeringen, spelplezier en registratie is dat geheel niet nodig. Plant is nog steeds goed bij stem, welliswaar zijn de hoge regionen er wat af gegaan, maar dat mag de pret niet drukken. Paige speelt zijn troefkaarten proffessoneel uit en John Paul Jones speelt zeer degelijk. Wat het geheel net dat beetje meer meegeeft is de zoon van John Bonham. Die net als zijn vader het betere hakentakwerk bezigt. Welliswaar minder maniakaal als papa Bonham, maar de appel valt niet ver van de boom. Uitvoeringen van Black Dog, Since i've been loving you, stairway to heaven en een vette Whole Lotta Love maken duidelijk dat ook op AOW gerechtigde leeftijd, dat Led Zeppelin rocks en de konten schopt van veel bandjes van nu. De vinyl box is stevig, mooi en verzorgd. Yep Rock and Roll!!

Deze kantoorbal houdt wel van steviger dan die Misty Mountain Hop

Man man man, wat zijn de heren spectaculair goed hier. Jason Bonham is een geweldige drummer en zijn sound is fantastisch. Maar de hele band klinkt goed. Zelfs Robert Plant. Goed idee om alles een beetje lager te zetten. Vanaf halverwege jaren '70 leek zijn stem opeens een stuk lager (ballen ingedaald waarschijnlijk) en vanaf de jaren '80 werd ik helemaal doodzenuwachtig wanneer hij oude Zep nummers probeerde te zingen. Maar hier gaat hij creatief met de zanglijnen om zonder dat het afbreuk doet aan de nummers. In My Time Of Dying en Nobody's Fault But Mine maken de meeste indruk, maar ook For Your Life is heerlijk om eens live te horen. De kritiek op de geluidskwaliteit deel ik totaal niet, overigens. Een lust voor het oor, wat mij betreft.

Fijn concert hoor. En zeker eens aangaande Plant, die wat mij betreft een prettiger stemgeluid heeft gekregen.
Natuurlijk klinkt de stem ouder en lager, maar dat werkt bij Plant alleen maar in zijn voordeel.
Hij is veel bewuster hoe hij zijn stem moet gebruiken.
In de oude Zeptijd, had hij echt avonden dat het moeizaam ging ( natuurlijk ook door de vele gigs die een tour bevatte en wellicht ook wel de 70's levensstijl.)
De creativiteit die buurman aangeeft, is de juiste conclussie ook wat mij betreft.

Inderdaad Michel, ik was blij verrast toen ik Plant's stem hoorde in 2016 op Werchter. Geweldig optreden trouwens.
Is te lang geleden dat ik de DVD beluisterd heb, dus wellicht dat ik dat dit weekend weer eens ga doen

Waardig oud worden heet dat.
Het bewijst ook dat Plant een vervolg met Zep niet meer ziet zitten.
Een juiste keuze denk ik zo.
Waarom het verleden herkauwen, als je zelf nog in staat bent nieuwe songs te schrijven en in een andere tijd.
Onder het motto; We kunnen het nog en de songs staan nog als een huis.

Maar dit is een waardig slotstuk met Jason i.p.v John.
Het kon toch niet mooier.

Wat een genot om de band op deze registratie te zien/horen spelen. OK, alles gaat een toontje lager maar de energie en het spelplezier is er niet minder om. Jason Bonham laat duidelijk horen dat de appel niet ver van de boom is gevallen en zorgt voor een enorme drive in de nummers. De losse, relaxte manier van spelen van Jimmy Page Blijft voor mij een genot om te horen. Ok, soms is hij wat rommelig, maar ik wou dat ik zo rommelig kon spelen . John Paul Jones is daarentegen een rots in de branding die samen met Jason een solide basis legt. Wat een rasmuzikanten!