Queensrÿche - Promised Land (1994)

Een halfje eraf voor deze eerste Queensryche waar ik gewoon niks mee kan. Het begint al vervelend met I Am I, wat ik een heel vervelend, nerveus nummer vind. Daarna komt het eigenlijk ook niet meer goed. Deze koerswijziging is te groot. Het album is niet eens zo commercieel meer als Empire was en daarbij lijkt de band echt zoekende te zijn. De composities stralen niets meer uit. Niets raakt meer. Disconnected is zelfs verschrikkelijk, terwijl twee cd's eerder de band met gemak meer dan degelijk was. Promised Land zit kwalitatief tussen storend en nietszeggend in. Dit cd'tje is overduidelijk de nieuwe hekkensluiter.


Tussenstand:
1. Operation: Mindcrime
2. Rage For Order
3. Queensryche EP
4. Empire
5. The Warning
6. Promised Land

Voor mij is dit toch de essentiele Queensryche-plaat. Hier raken ze precies alle snaren die ik zo fijn vind.

Een meer rock- en minder metal-gerichte plaat. Meer gitaar dan keyboard dan de voorganger, en wat lekkere kortere tracks. Eigenlijk staat hier geen enkele vervelende songs op. Deze is (net als Edge of Thorns van Savatage) misschien een wat vreemde plaat voor een metalband, maar ik denk dat ik door mijn voorliefde voor AOR en melodieuze rock toch het graagst en vaakst terug grijp naar dit soort platen.

De productie is warm, de band is creatief sterk, de drums zijn voor de verandering echt erg goed. De rockers rocken echt lekker en de ballads balladeren erg goed.

Na deze plaat heeft Queensryche nooit meer mij weten te raken. Maar met drie goede albums heb ik toch een hoop Queensryche te beluisteren zo nu en dan.

Favoriete tracks: One More Time, Global Mind (5*), Disconnected, Out of Mind, Damaged, Someone Else (kippenvel) en het titelnummer.

Ja, Someone else is sowieso een kippenvel-nummer, of het nu in de piano- of in de bandversie is.

Grappig dat je Disconnected noemt als een van je favorieten. Dat is het enige nummer op dit album waar ik nog steeds niets mee kan. Voor het overige is deze plaat - die ik kocht bij verschijnen - geleidelijk in mijn achting gegroeid, tot het punt dat ik het nu een van de beste Queensryche-albums vind. Maar destijds viel hij me tegen; ik had wellicht toch teveel een Operation:Mindcrime of Empire part 2 verwacht.

Maar uiteraard siert het hen dat ze op het toppunt van hun roem niet voor de gemakkelijkste weg hebben gekozen. Meer rock, minder metal, en duidelijk ook minder toegankelijk. Het maakte dat hun populariteit midden jaren negentig flink afnam, maar fans koesteren terecht (o.a.) het titelnummer, Damaged en dat hemelse Someone else.

Niet hun beste album, maar zeker goed voor de top 5. Die overigens bij mij verder bestaat uit de vier albums die hieraan vooraf gingen...

En daarmee is het ook gelijk de enige metalband (die ik ken) met een saxofonist in de band.

Disconnected is zo waanzinnig fijn gedrumd. Heerlijk hoe tegendraads de geprogrammeerde beat in het in het introstuk is en hoe dan plotsklaps de drummer en bassist die dikke rockgroove inzetten. Ook die zware riff is fenomenaal, gecombineerd met wederom sax/wahwahgitaar. Een erg tegendraads en onheilspellende song, maar vooral een waanzinnig groovende song. Een echte drummers-song.

Maar My Global Mind en One More Time zijn ook echt de winnaars hier. Die drumpartijen zijn echt heerlijk gespeeld. Rockenfield snapt wel hoe het moet hier.

En dan die modulatie is het eindstuk van One More Time. Zo aanstekelijk om mee te zingen (schreeuwen dan, want zo hoog kan ik niet zingen).

Toch geen zo'n slechte drummer hé?

Op Operation Mindcrime vind ik het niet echt goed. Niet ergelijk, maar ook nergens echt bijzonder. Dit is dé plaat waar Rockenfield echt shinet

Pffff, dat titelnummer. Blijft niet te vatten zo geniaal. Raap. Me. Op.

Dan heb ik deze ook een keer (helemaal) gehoord.
De unieke en schitterende stem van Tate blijft genieten (en hij kan ook nog een verdienstelijk potje saxen, zo blijkt).

-maar-

Verder is deze stijl niet zo voor mij denk ik, al is het zeker wel te doen voor een keer (met echt wel dik okay songs ertussen).
En misschien nóg wel es een keer, wie zal het zeggen?

Is dit trouwens de echte originele promo artwork? Het leek mij een erg leuk stukje houtsnijwerk te zijn...

Werkelijk een prachtige elpee, goed concert ook in Ahoy. Ik hou van de donkere toon van dit album, niet zozeer muzikaal, maar de sfeer. Een band met veel overdenkingen hier, waarschijnlijk ten gevolge van het grote succes wat ze hadden met de vorige plaat. Zoals volgens mij ook wel op het titelnummer te horen is.
Beginnend met een krachtig "I Am I". Twee nummers die buiten de toon vallen wat mij betreft en dat zijn "My Global Mind" en "One More Time". Geen slechte nummers, maar passen niet bij de rest van het materiaal. "Bridge" is een parel, kennelijk naar wat ik begrepen heb een heel persoonlijk nummer voor DeGarmo. Tekst spreekt boekdelen.
Verder ben ik gek op een nummer wat veel mensen maar moeilijk trekken, namelijk "Disconnected", wat gevolgd wordt door een volgend hoogtepunt "Lady Jane".
Een pracht plaat, een ware favoriet van de band voor mij, moody maar vol schoonheid.

blijf er bij dat dit album een forse stap terug is i.vm hun eerste vier albums

Van de gladde stadionrock van Empire (die heeft bij mij de tand des tijds niet doorstaan), naar een donkere (concept)plaat waar de band aan soulsearching doet. Het titelnummer is daarbij de kroon op dit zwaarmoedige werk dat de tand des tijds wel heeft doorstaan.

En toch zet ik heel wat liever Empire op

Empire en Promised Land vormen min of meer twee tegenpolen van elkaar. Niet zozeer qua muzikale invulling maar wel qua setting, uitgebreidere arrangementen en een stuk melancholie. Van extravert naar introvert. Van catchy songs met kamerbrede refreinen naar een blik naar binnen, Promised Land vormt geen makkelijk album en de band zal een deel van de fans destijds zijn kwijtgeraakt. Echter hulde voor de stap die de heren destijds namen om geen Empire 2.0 te maken maar opteerden voor een lichte koerswijziging en zelfs hier en daar kwetsbaar voor de dag kwamen. Empire is echter wel een plaat die beter verteerbaar is maar ook lichtere kost vormt en de 'verdieping' mist die Promised Land juist wat extra cachet geeft. Het titelnummer alleen al is van een wonderlijke schoonheid die meerdere lagen bevat, mij elke keer weer een nieuw detail opvalt, de voorgaande plaat ontbeert wat mij betreft dergelijke elementen. Desalniettemin kan ook Empire mij best wel bekoren.

Mooi omschreven. Frappante is wel dat de gitaren heavier zijn op Empire, maar door de sfeer hier maakt wat dan aangaat dit een veel zwaardere plaat, terwijl de muziek lichter lijkt. Tekstueel is het allemaal (over het geheel genomen) veel donkerder, somberder. Persoonlijker ook.

Ik had deze al op de stapel liggen. Bijna had deze cd een nieuw leven in de krochten van de tweede hands markt op moeten bouwen. Maar toch, door alle positieve en negatieve recensies die haaks op tegenover elkaar staan heb ik toch, op een sombere en regenachtige zondagmorgen, het positieve gevoel van deze plaat te pakken. En ja…het valt me zeker niet tegen. Het is een logische ontwikkeling van de Queensryche sound, die hierna toch echt afglijdt naar een beduidend minder niveau.
Bijna alle nummers hebben veel power en gevoel in zich zitten. Promised land, Out of mind en Lady Jane zijn echt mooi verstopte juweeltjes in de donkerste plaat die de band ooit gemaakt heeft. Het geluid is dreigend, soms bijna angstig zwart. Maar de vrolijke piano en gitaarpartijen die daaroverheen komen geven dit geheel een illustere en melancholische sfeer.
Wat bij deze plaat nog net wel kon en lukte… is deze band helaas bij latere platen niet meer gelukt. Daar kun je over zeuren en treuren, maar beter, gewoon genieten van de 5 pracht platen die het wel opgeleverd heeft. Na Someone else is mijn platen kast voor Queensryche dicht. Dat is niet erg. Ik heb ze nog vaker live gezien, ook met latere bezettingen. Leuke en goede concerten en ik ben daarna altijd zeer tevreden. Maar meer komt er echt niet meer in.

Hun laatste grote album. 4 sterren

In 1994 maakte Promised Land grote indruk op me. Wat een sound, wat een diepte. De laatste nummers pakken wat minder, en vooral Someone else had voor mij niet gehoeven. De aangeklede versie op Greatest Hits heb ik liever. Jammer dat het niveau van de band zo kelderde na Promised Land, en voor de metalpuristen al eerder. Maar goed, purisme is zijn eigen beperking. Na 2012 gaat het niveau weer sterk omhoog, maar veel vroege fans zijn dan al te oud.

Grappig, ik vind afsluiter Someone Else juist van een prachtige schoonheid. Met simpelweg grotendeels alleen de piano als begeleiding wint het nummer juist aan kracht. Maar dat is persoonlijke smaak.

In een tijd waar de houthakkershemden en quasi boze hardcore jochies op muzikaal gebied de dienst uitmaakten kwam Queensryche met Promised Land op de proppen. Er zat 4 jaar tussen het commerciële uiterst succesvolle Empire en deze plaat. Tegenwoordig zijn dergelijke tussenposes vrij normaal maar in die tijd was dat gevoelsmatig bijna een generatie.
Nog steeds vind ik Promised Land een gedurfde plaat, het borduurt zeker niet voort op zijn voorganger. Grotendeels verdwenen zijn de catchy refreinen van Empire, het grote gebaar en het toegankelijke karakter van die plaat. Met Promised Land traden de heren buiten de gebaande paden, durfde men het aan om veel songs te voorzien van een donkere omlijsting. Ik weet nog nog goed hoe de plaat zich in 94' in mijn hoofd nestelde, al neuriënd stapte ik op de fiets naar school. Al zittende in het klaslokaal, starende uit het raam, wegdromend bij de klanken of gezongen passages van Tate. Dat waren nog eens tijden.

Promised Land begint bij mij te leven met Out of Mind, het klinkt lieflijk maar in weze is het een klaagzang, voorzien van een stemmig arrangement. Een pracht van een song.

Bridge is toegankelijker van aard, maar kent ook een treurig karakter. Een fraai nummer.

Prijsnummer blijft voor mij de titelsong. Het meanderende geluid bij de begintonen, de drums die erin komen, de bas op de achtergrond en dan Tate die er overheen komt. In mijn beleving een van de beste songs ooit door de heren gecomponeerd.

Disconnected wordt vaak als mispeer betiteld maar ik vind deze song ook weer een mooi voorbeeld van het opzoeken van de grenzen. Het is mooi om te horen hoe de verschillende instrumenten een fraaie symbiose aangaan.

My Global Mind en One More Time hadden nog uit de koker kunnen komen van de Empire sessies, wat toegankelijker van aard, waarbij zeker My Global Mind op mijn goedkeuring kan rekenen.

Afsluiter Someone Else? is van een fenomenale schoonheid, de orkestrale versie, in 2003 toegevoegd als extra track kan mij gestolen worden. De pure versie is helemaal af. De wijze waarop DeGarmo en Tate dit nummer naar een hoog niveau tillen is waanzinnig. Hier geldt voor mij het adagium; minder is meer, veel meer.

Promised Land is met terugwerkende kracht een grote stap gebleken in de muzikale ontwikkeling van de band. De plaat is gedurfd, zit vol met fraaie details, is gevarieerd en weet te overtuigen. De media waren destijds niet heel positief over deze schijf. Veel recensenten hadden een hang naar het oude geluid of men hoopte stiekem op een Empire 2.0. Hulde voor de instelling en het getoonde karakter. Het is jammer dat de eerste drie nummers van de plaat mij weinig doen anders had de plaat stiekem een plekje weten te bemachtigen in mijn persoonlijke top 10. Promised Land blijft echter de plaat die ik het meest liefheb van heren zonder de overige albums te kort te doen.

Ik ben het erg eens met de stelling dat Someone Else? in de kale albumversie veel beter is dan de dikdoenerige orchestrale versie die volgens mij als eerste op één van de singles verscheen.

Sowieso deel ik je mening over het album wel. Het is een buitenbeentje in de discografie van de Rÿche alsook een buitenbeentje in het gehele mainstreamlandschap. Vooral als opvolger van het wat al te gemakkelijke Empire kun je de plaat als een artisitieke verrassing zien.

Ik zag de band in Ahoy en dat was een indrukwekkende show. Met vooral een Tate die die met een headset drukgebarend over het podium liep en alles gaf. (en op een saxofoon blies) Wat mij betreft de laatste plaat van Queensrÿche die écht avontuurlijk is.

Mooi verhaal Edwynn, maar ik kan niet meegaan met de kwalificatie al te gemakkelijk voor Empire. Die plaat is meer dan welk Q album ook, een geweldige brug van Rock, metal en prog verpakt in spetterende songs, ook uniek net als dit wat bedachtzamere, prachtige album dat me op momenten diep raakt zoals alleen echt geweldige muziek dat kan.

Laten we eerlijk zijn. Empire is gewoon een stadionrockalbum. Een hairuitspatting. Gemaakt als poging om het grote publiek te pleasen met makkelijke meezingliedjes zoals Jet City Woman en de bakvissenzwijnelballade Silent Lucidity. En dat mag hoor. Maar ik vind Ratt en Dokken dan toch leuker.
Metal en prog? Hou toch op zeg.

Die hairuitspatting was wel met afstand het meest succesvolle album van deze band. Maar wellicht beter om die discussie daarover bij dat album te voeren.

ja, nogal wiedes dat Empire het meest succesvolle album is. Opzet geslaagd.

Empire vormt een heel degelijk hardrock album, vrij toegankelijk voor de rockliefhebber maar het is tevens een schijf dat weinig geheimen kent. En Prog? Dat hoor ik er ook niet in terug en de heren proberen zeker geen brug te slaan naar dat genre. Neen, er is niks mis met Empire maar het is geen plaat die mij heden ten dage nog intrigeert, in tegenstelling tot Promised Land.

Je term "Nogal wiedes" suggereert dat het een piece of cake is om een commerciële plaat te maken die vervolgens ook massaal aanslaat. Maar dat is een ernstig misverstand. Horden bands maken commerciële platen in de hoop op succes, bij Empire lukte dat mede ook gelet op de kwaliteit van die plaat die wel degelijk rock (oa jet city woman) prog (oa pink Floyd achtige Silent lucidity) en metal (oa best i can) elementen in zich heeft en met die uitgebalanceerde sound bijna een heel nieuw genre creëerde wat niets te maken had met Dokken of Ratt. Totaal andere muziek, naar mijn altijd bescheiden mening.

Kwaliteit (wat dat dan ook moge zijn) zorgt niet automatisch voor succes. Het begint hier met een stapeltje toegankelijke meezingers. Je kunt het wel anders willen labelen omdat het toevallig Queensryche is, maar dat maakt het feit dat gemakkelijke stadionrock eerder een groter publiek uitnodigt dan het destijds meer onbegrepen Rage For Order.

Daarbij zijn Dokken of Ratt ook weer niet met elkaar te vergelijken. Empire is radio-vriendelijker, maar zeker geen poepcommercieel maatwerk. "Damaged" staat op deze plaat trouwens, niet op Empire.
Allebei zijn het fijne platen, elke plaat dan toe was ook compleet anders dan de vorige, dat maakte de band zo uniek. Compositorisch en daadwerkelijk het geluid. En op elke plaat zong Tate ook weer anders.
Zelf vind ik het eerste deel van Empire de tering sterk en het tweede deel een stuk zwakker, net als dat ik op deze plaat twee nummers op het eind echt minder vind. Maar beide elpees hebben gewoon veel te bieden. In welke stemming ik ook ben, van elke plaat kan ik wel wat aanzetten en genieten, het meer uplifting werk en het meer sombere werk als van hier. Het was een top band in die tijd.