menu

dEUS - Pocket Revolution (2005)

mijn stem
3,85 (942)
942 stemmen

Belgiƫ
Rock
Label: V2

  1. Bad Timing (7:07)
  2. 7 Days, 7 Weeks (3:53)
  3. Stop-Start Nature (4:28)
  4. If You Don't Get What You Want (3:49)
  5. What We Talk About (When We Talk About Love) (4:44)
  6. Include Me Out (5:02)
  7. Pocket Revolution (6:01)
  8. Nightshopping (4:03)
  9. Cold Sun of Circumstance (5:44)
  10. The Real Sugar (3:58)
  11. Sun Ra (6:43)
  12. Nothing Really Ends [New Version] (5:35)
  13. If You Don't Get What You Want [Jagz Kooner Remix] * (5:37)
  14. Cold Sun of Circumstance [Jagz Kooner Remix] * (4:59)
  15. 7 Days, 7 Weeks [Jagz Kooner Remix] * (5:21)
  16. Bad Timing [Jagz Kooner Remix] * (5:17)
  17. Sun Ra [Jagz Kooner Remix] * (6:30)
  18. Nightshopping [Jagz Kooner Remix] * (6:18)
  19. Pocket Revolution [Jagz Kooner Remix] * (5:20)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 1:01:07 (1:40:29)
zoeken in:
avatar van Martin Visser
4,0
Warmbloedige dEUS

Het is merkwaardig, maar twee liedjes op de nieuwe dEUS-plaat Pocket revolution klinken als die van JJ Cale. Net zo laid-back en ook de zang doet op deze liedjes (What we talk about (When we talk about love) en The real sugar) denken aan deze relaxte zanger. Het is tekenend voor de afwisseling op dit dEUS-album dat deze liedjes gecombineerd worden met echte knallers.

Alle muziekbladen en –sites hebben allemaal al beschreven dat de bevalling van deze CD moeizaam is geweest. Die duurde zes jaar en de bezetting van de band was ten tijde van de eerste opnames compleet anders dan bij de voltooing. Eén ding is zeker: het heeft een prachtig album opgeleverd. En ik vind ‘m ook erg goed klinken, productietechnisch gezien. Ik heb daar niet zo’n verstand van, maar bij deze plaat valt me wel op, dat de liedjes met zorg een aandacht zijn opgenomen. Zanger Tom Barman heeft dan ook allerlei mensen aangetrokken om mee te werken om zo van alle liedjes een zo mooi mogelijke versie op de schijf te krijgen.

Het album is veel minder springerig dan bijvoorbeeld In a bar, under the sea uit 1996. Je zou het jammer kunnen vinden dat er minder geëxperimenteerd wordt en minder gefreakt, maar een band als dEUS mag ook wel eens ergens arriveren en de experimenten bewaren voor de oefenruimtes en de beste versie op plaat zetten. Dat lijkt nu gebeurd te zijn.

Toch zijn er nog wel degelijk liedjes waarin dEUS lekker uit de band springt. Zo is Sun Ra een heerlijk onstuimig nummer dat een beetje doet denken aan The roses van In a bar, under the sea. In een tergend tempo bouwt de band het liedje op om na pas na anderhalve minuut de heerlijk jengelende gitaar in te zetten. Als het volume is opengetrokken en de stoom er vanaf slaat, neemt dEUS forse gas terug en begint de opbouw als het ware opnieuw onder zachte zang van Barman. Telkens komt het liedje terug in het stuwende ritme en zwelt de muziek weer aan.

Iets dergelijke gebeurt op opener Bad timing dat een van de beste liedjes van de CD is, wat mij betreft. Er worden zeven heerlijke minuten uitgetrokken om een doordenderend en dreinend thema op te bouwen tot een geweldige climax. Dan is dEUS op zijn best. Tenminste, de dEUS zoals ik die tot voor kort kende. Want ik heb ook een andere dEUS ontdekt. Niet alleen in de “JJ-Cale-nummers” maar ook in juweeltjes van balads als The real sugar en Nothing really ends. Hier zet Barman zijn meest zwoele en sexy stem op en schuift melancholicus Barman rocker Barman resoluut opzij. Op Nothing really ends wordt een sfeervolle xylofoon niet geschuwd en zo ontstaat een warm liedje dat qua sfeer bijna jazzy wordt.

avatar van herman
5,0
Beetje bij beetje begin ik deze plaat dan toch steeds beter te vinden. Niet dat ik hem ooit slecht vond (4*), maar hij mist(e) voor mij het magistrale dat de andere dEUS-platen wel hebben. Het is als een goede fles wijn; je kan er af en toe best een slok van nemen, maar hoe langer je hem laat staan, hoe lekkerder ie wordt.

Het is toch knap hoe Barman cs. weer zo'n mooie sound hebben weten neer te zetten. En prachtige liedjes ook. Net kwam het zwoele, maar majestueuze The Real Sugar voorbij en nu het bijna WCS-aandoende Sun Ra.

Uiteindelijk zal deze plaat ook wel naar 4,5* gaan voor mij.

avatar van Zandkuiken
4,5
Met de release van Vantage Point kampeert deze Pocket Revolution ook weer wat vaker in mijn CD-speler en om de één of andere reden ben ik hem ook wat meer gaan waarderen. Pocket Revolution is voor mij nog steeds een tikkeltje minder dan de rest van het oeuvre, maar toch is dit één van de paradepaardjes van mijn platencollectie. Mijn aanvankelijke bezwaren (tekstueel een pak minder, Barmans zoetgevooisde zang) zijn toch wat weggeëbt.
Openingstrack Bad Timing is, met dank aan Mauro's e-bow, één van mijn absolute dEUS-favorieten. De werkelijk meesterlijke opbouw van dit nummer zorgt telkens weer voor een onwaarschijnlijk intense luisterervaring. Nadat Barman "Everything is quiet, there in a pool of a light, I would have sworn that she had died, I'm telling you" declameert, hang ik al in de touwen. Hét absolute hoogtepunt van Pocket Revolution (Nothing Really Ends heb ik eigenlijk nooit als een nummer van dit album beschouwd, aangezien de single al van vier jaar ervoor dateert).
Single 7 Days, 7 Weeks vond ik in den beginne een erg fijn nummer, heel laid-back. In vergelijking met de magnifieke ballads die The Ideal Crash opluisteren valt de song wel wat magertjes uit. Niettemin vind ik dit zeker een sterk lied. En dat is misschien wel het probleem met Pocket Revolution: er staan veel "goede" nummers op, maar te weinig uitmuntende luisterstukjes.
Zo ook Stop-Start Nature, een funky song die me zeker bekoort, maar me nergens vervoert. Maar had een andere band dit vervaardigt, was ik er waarschijnlijk lyrisch over. De groep heeft met hun vorige werk bij mij een zodanig hoog verwachtingspatroon geschept dat ontgoocheling onvermijdelijk werd.
If you don't get what you want is een lekkere, rechtlijnige rocker. Zoals Tom Barman zelf aangaf, mist deze single uit 2004 wel wat diepgang om echt de tand des tijds te doorstaan.
What We Talk About, zowat de meest gecontesteerde song van deze Pocket Revolution, heeft inderdaad de nodige gebreken, maar is toch nog steeds een erg lekker nummer waar ik zorgeloos van kan genieten.
Include Me Out is een prachtige rustige, maar mist iets om écht door merg en been te gaan zoals The Magic Hour of Secret Hell dat doen. Toch één van de hoogtepunten.
Pocket Revolution, ook één van mijn favorieten sinds dag 1, is opgebouwd volgens het beproefde dEUS-concept. Ook de tekst vind ik prachtig.
Nightshopping, waar ik aanvankelijk helemaal wild van was, is opgebouwd rond een gitaarriff en kan dus niet terugvallen op de gelauwerde groeiformule van de band. De slagkracht van deze song is dan ook beperkt. Zolang ik dit nummer niet al te vaak moet horen, kan ik er best van genieten, maar een indigestie loert altijd om de hoek.
Cold Sun Of Circumstance is net als pakweg Stop-Start Nature en If You Don't Get What You Want een aangenaam nummer, maar niks magistraals.
The Real Sugar heeft zeker het nodige potentieel, maar wordt toch wat onderuit gehaald door de ridicule tekst die Barman erop gekleefd heeft. Jammer want muzikaal zit het met The Real Sugar zeker snor.
Sun Ra, dat live on-waar-schijn-lijk goed is, komt op plaat toch wat afstandelijk over. En dat is echt doodzonde. Het heeft héél erg lang geduurd vooraleer het kwartje viel bij deze song. Waar "Here comes, here comes, the night train" live zo ontzettend mooi ten berde wordt gebracht, mist de albumversie toch wat punch. Ook de eerste strofe mist op Pocket Revolution de nodige melancholie.
Nothing Really Ends, misschien wel het allermooiste dat dEUS ooit heeft opgenomen, misstaat op geen enkele plaat. Toch heb ik het nooit als een noodzakelijk onderdeel van Pocket Revolution ervaren.
Pocket Revolution is een sterke plaat waar een donkere schaduw rondhangt. Hij misstaat zeker niet in het oeuvre van deze supergroep. Maar de beste dEUS-plaat? Het klinkt bijna heiligschennis...

avatar van deric raven
3,5
Pocket Revolution heeft voor mij een verdovende werking.
Er waren een aantal steunpilaren definitief weg gevallen, en het leek alsof de band zich opnieuw moest uitvinden.
Vervreemding; alsof je wakker wordt en verschrikt tot de conclusie komt dat door een beroerte de rechterkant van je lichaam niet meer functioneert.
Uiteindelijk zou alles weer werken, maar nooit meer op het niveau van voorheen.
Daar meer leren leven is pijnlijk, maar uiteindelijk zal het ook als een overwinning voelen.
De prachtig door Don Lawrence gemaakte hoes laat een soort van futuristische fabriek zien; zonder ziel en vuur, zonder figuren die de boel draaiende houden.
Een leegte.
Een verval.
Al kan ik het geheel nu wel beter waarderen.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:00 uur

geplaatst: vandaag om 20:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.