Jefferson Airplane - Surrealistic Pillow (1967)

White Rabbit. Het beste nummer onder de 3 minuten ooit. Amen!

Paul Kantner R.I.P Dit was wel de beste plaat waar hij aan meewerkte. De sfeer van een era lang vervlogen.

Je zou Blows Against the Empire eens moeten beluisteren. Psychedelisch op een andere manier, maar daar staat Kanter volop aan het roer en verzorgt de meeste vocalen. De band daar bestaat onder andere uit leden van Airplane en the Grateful Dead. Als ik het goed heb doet David Crosby daar ook op mee.

Ik heb echt een zwak voor Grace d'r stem, helaas horen we deze niet genoeg op dit album.

Het zijn toch de meest voor de hand liggende nummers in de vorm van 'White Rabbit', 'Somebody to Love' en 'Today' die dit bij vlagen wat wisselvallige album omhoog moeten trekken. Het begint heel aardig met nummer 1, 2, en 4, die naar meer smaken. Daarna blijft het zaakje echter wat steken; vocaal is het natuurlijk ijzersterk, progressief, en onderscheidend, maar muzikaal is het niets speciaals op met name de 2e helft van het album.

De singles zijn geweldig, er bestaat nauwelijks een meer representatieve hit voor Woodstock dan 'White Rabbit'. Helaas kunnen zeker 5 á 6 nummers me niet genoeg boeien om het een volle 4 te geven.

Jefferson Airplane werd in het midden van de jaren ’60 opgericht in San Francisco Amerika en wordt gezien als één van de grondleggers van de psychedelische rock. Ook staat de band aan de wieg van de San Francisco Sound, muziek gemaakt door bands uit deze stad in California in de jaren ’60 met een eigen geluid. Het tweede album van Jefferson Airplane verschijnt op 1 februari in 1967, het jaar van de “summer of love” en de flower power. Het album is getiteld “SURREALISTIC PILLOW” en de titel verraad al de psychedelische invloeden. De 11 tracks kun je ook voor een deel onder westcoast pop plaatsen, maar het gaat wel verder. Mooie popliedjes met koortjes zoals “MY BEST FRIEND” worden afgewisseld met wat rauwere, meer psychedelische tracks zoals “3/5 OF A MILE IN 10 SECONDS”. Allemaal klinkt het nog steeds geweldig en dat maakt van dit album een topper. Hits staan er ook op, want “SOMEBODY TO LOVE” en “WHITE RABBITT” bereiken de hitparades in beide kanten van de Atlantische Oceaan. De lead vocalen worden door 4 personen gedeeld en vooral Grace Slick maakt op mij een grote indruk. Wat een prachtige stem heeft zij. Met “SURREALISTIC PILLOW” begon Jefferson Airplane het jaar 1967 goed, waarna er nog een legio klassiekers uitgebracht werden door andere bands, zoals The Beatles (“SGT. PEPPER’S LONELY HEARTS CLUB BAND”), Jimi Hendrix Experience (“ARE YOU EXPERIENCED”), The Cream (“DISRAELI GEARS”) en het debuutalbum van The Doors. Uit Jefferson Airplane kwamen Jefferson Starship, Hot Tuna en zelfs Starship voort, maar geen enkele spin-off kon tippen aan de kwaliteit van het origineel en aan deze klassieker uit één van de meest indrukwekkende muziekjaren allertijden 1967.

Wie psychedelische rock zegt, zegt Jefferson Airplane. Ik ben net een paar jaar te jong om deze periode echt meegemaakt te hebben, maar gelukkig hebben we de muziek nog...

Niet voor niets komt dit album voor in één van de oudste Nederlandse lijstjes, Aloha's top 12 uit 1969 waarin 12 albums van 1967 t/m 1969 staan opgenomen. Dit album staat daar in op 11 nog voor Pet Sounds van de Beach Boys dat later in veel all-time-lijstjes al jaren op nummer 1 staat.

De hits Somebody To Love en White Rabbit zijn beide 5* waard, maar helaas kent het album ook een paar wat mindere nummers.
4*

Wow! Dit is een trip. Wat een stem heeft Grace Slick. Somebody to Love en White Rabbit zijn onweerstaanbaar mooi. Ook bijzonder fraaie samenzang op My Best Friend.

Ongeloofelijk stem Grace Slick.
"White Rabbit" -
Van de intro bas van Jack Casady, de opbouw en het crescendo! Fantastisch!
Het geluid van San Franciso en de aanvullende medicinale supplementen die hebben bijgedragen aan het produceren, inspireren en maken van zulke gedenkwaardige muziek.
.. "Go ask Scarlet when she's ten feet tall"....
Een CLASSIC! Inclusief het bizarre geluid van de Rickenbacker-gitaar.

Mooi nummer ja, maar wie is Scarlet?

De zus van Alice.

White Rabbit

Na mijn berichtje van 14-12-2019 heb ik het album tot op heden nog niet opnieuw beluisterd. Het album komt voor in de 100 Greatest Albums of 1967 en staat daar in op 8. In Best Ever Albums over 1967 12.
Mijn score van 4* blijft ongewijzigd maar het neigt wel naar een halfje erbij. Misschien volgende keer.

Erg fijn album , in tegenstelling tot de meesten hier , ben ik blij dat Grace hier niet oververtegenwoordigd is. Ik kan haar stem maar met mate handelen. Naast de singles zijn wmb juist de rustigere album tracks hoogtepunten , en een zeer puike instrumental : Embryonic Journey. Lekker spacey hippieplaat

Leuke plaat met enkele hoogtepunten (vooral White Rabbit is toch wel een juweeltje, en ook Today vind ik erg fraai). Aanstekelijke, psychedelische rock, die het zowel in de vroege als late uurtjes goed doet.

3,5 sterren

Ik heb nooit begrepen wat er zo geweldig is aan deze plaat waar iedereen zo lyrisch over doet. Is het omdat hun twee meest bekende nummers er op staan ? Ik luister liever naar hun laatste twee albums (zonder Marty Balin), "Bark" en "Long John Silver", die vind ik veel beter !

De laatste tijd nog eens door de discografie van de band heen geworsteld en dat valt niet mee.
White Rabbit en Somebody to Love zijn terecht de prijspakkers waarbij de eerste wat mij betreft behoort tot de beste songs ooit gemaakt. De zanglijn van Slick is heerlijk. Daarmee is ook direct de sterkste troef van de band benoemd. De overige songs zijn aardig maar nergens wordt het niveau aangetikt van de twee bekendste titles van de band. Dat is ook niet erg, wat je overhoudt is wisselvallig songmateriaal met wat psychedelische elementen zonder van de sokken geblazen te worden. Maar White Rabbit....

Today vind ik echt een prachtige ballad.

Ik kocht de cd ooit vanwege die twee hits, maar ik ben de rest van het album ook gaan waarderen.

Een herwaardering is op zijn plaats. Uiteraard zijn White Rabbit en Somebody To Love alom bekend maar ook het overige songmateriaal is best aardig.
Today is van een prachtige eenvoud, maar ook nummers als Plastic Fantastic Lover, Comin' Back to Me en She Has Funny Scars steken sterker in elkaar dan ik in eerste instantie dacht.
Weliswaar is het lastig om de concurrentie aan te gaan met enkele klassieke platen uit het fantastische muziekjaar; 1967, maar wat mij betreft vormt Surrealistic Pillow een mooie aanvulling op de vele fraaie albums die destijds uitkwamen.
Een klassieke status is wellicht wat teveel eer maar de plaat is wat gaan groeien met de jaren.
Een fijne (her)ontdekking.