Status Quo - 1+9+8+2 (1982)

Ik ken dit album niet dus breng ik ook geen stem uit. Maar er zijn ongetwijfeld Status Quo fans die hier een mening over hebben !!

Niet een van de sterkste albums van Status Quo. De nummers bevatten de typische Status Quo nummers maar bevat geen echte uitschieters.

Degelijk album met als uitschieter I SHOULD HAVE KNOWN.

Niet slecht, maar te slap om het 20 jarig bestaan van Status Quo mee te vieren. 'Jealousy' en 'I love rock and roll' zijn hier de beste nummers.

en 'Dear John' natuurlijk.

Redelijk album maar wordt een beetje verpest door de blikkerige produktie vind ik. En er staan natuurlijk een paar bagger nummers op (Big man, I love rock & roll en Jealousy). Toch staan er ook een paar echte Quo krakers op; She don't fool me, Ressurrection, Dear John en I should have known zijn daar wat mij betreft de beste voorbeelden van!

1+9+8+2 komt wat plichtmatig over.She don't fool me is in ieder geval goed.
Veel andere nummers vallen te verwaarlozen. Jealousy, I love rock and roll en Big man zijn het zwakste uit hun oeuvre. I should have known en Dear John behoren daarintegen niet tot het beste van Quo.
Get out and walk en Resurrection zijn leuke nummers. Daar staan dan weer ongeïnspireerde songs als Doesn't matter en I want the world to know tegenover.

Tot het beste bedoel je denk ik?

Ze zijn wel goed maar behoren niet tot het allerbeste wat de band ooit gemaakt heeft. De productie helpt Big Man om zeep. Het nummer is afwijkend van de traditionele Quo-sound. De coupletten gaan wel, refrein is niets aan.
I Love Rock And Roll is het allerminste ooit van Lancaster.
Get Out And Walk rockt toch wel zo goed als de opener.

Ah oké, dan begreep ik je verkeerd
Ik dacht dat je het over dit album had. Dan behoren die 2 nummers namelijk wel tot het beste vind ik.
Wat betreft de Lancaster nummers ben ik het volledig met je eens!

Ik heb dit album nooit op LP gehad, en ik heb 1+9+8+2 al een tijdje op CD, maar eigenlijk luister ik 'm nooit. Afgelopen weekend heb ik 'm maar eens in de auto geluisterd, en ik moet helaas concluderen dat het een matig album is. De productie klinkt erg jaren tachtig, maar dan op de verkeerde manier.

Beste nummer is naar mijn mening "Dear John", en de rest is matig. "Big Man" kan me nog wel enigszins bekoren. Het album "Back to Back" wat hierna is uitgebracht, bevalt me beter, maar is ook geen klassieker.

Al jaren heeft deze plaat een vaste plek in mijn persoonlijke top 10
9 goede songs en 2 iets mindere i want the world en big man

Quo heeft er heel erg een handje van dezelfde setlist te hanteren, met door de jaren heen weinig variatie (na het vertrek van Alan Lancaster kreeg je de medley's). Na 7 concerten onderzocht te hebben van de 1+9+8+2 tour (ingetoetst Status Quo 1982) op Setlist.FM, kreeg ik op en gegeven moment Dear John te zien in GB en Ierland. Later is dat nummer weer gedumpt; ze moeten het album-materiaal zelf al niet veel gevonden hebben; ter vergelijking: toen Rockin' All Over the World uitkwam, werden er meteen vijf nummers van gespeeld.

Klopt als een bus! Dear John is maar een handvol avonden gespeeld (helaas). Eén van de beste Quo singles ooit vind ik. Volgens mij spelen ze er de laatste jaren een stukje van in een medley

Zelf vond ik Young Pretender ook altijd een lekker nummer maar de rest is drie keer niks.
Met 3*** heb ik hem te veel te hoog gewaardeerd, dus een halfje eraf (komt hij nog goed weg!).

Erg zwak album van Quo.
Er staan een aantal tenenkrommende nummers op.
Jealousy
Big Man
I should have Known
I want the world to Know
Beste nummers: Dear John en I love rock and Roll

I should have known als één van de zwakste nummers van dit album bestempelen en dan zonder blikken of blozen I love rock and roll één van de betere noemen....waar gaat het heen in deze wereld!?

Tja, beetje mainstream poprock van Alan Lancaster met I Love Rock and Roll, steekt toch bleekjes af tegen die ruige composities van het album Quo, uit de hoogtijdagen. 1+9+8+2 laatst nog lekker hard afgespeeld toen ik met mijn moeder de achtertuin deed. Dan wordt er Quo met veel Rossi als leadzanger afgespeeld en ik moet zeggen dat sinds ik de LP heb de waardering gestegen is. Status Quo in de nadagen vind ik nog altijd beter te behappen dan wat er sinds In the Army Now verschenen is. Daar heb ik bijna alle stemmen verwijderd om het stemgemiddelde op te krikken en omdat ik dat op een paar uitzonderingen na toch niet heb.

Status Quo… ik ben er groot mee geworden. Het heeft mij gebracht waar mijn muzieksmaak nu is. Het heeft hierdoor ook geleerd dat je niet te lang vast moet blijven houden aan je idolen. (Maar je ze ook zeker niet helemaal moet vergeten)
Deze plaat had voor mij een bedenkelijk niveau en het was dus ook de laatste Quo waar ik nog een beetje achter kon staan. Hierna hield het voor mij echt definitief op….tot de Frantic Four reünie dan.
1+9+8+2 had enkele leuke nummers, Dear John, Resurrection, I want the world to know en Big man. De overige nummers waren maar slaapverwekkend…. En ook na 20 jaar is mijn mening hierover nog steeds zo.

Wat Gommans hier boven zegt geld voor mij dus ook. Status Quo is een van de namen waar ik mee grootgebracht ben. Belangrijk geweest voor mij ook in mijn muzieksmaak! Maar na never never to late was en is voor mij het allerbeste van quo er wel af. Maar toch is dit nog wel een leuke plaat met en paar hoogtepunten en dieptepunten. De hoogte punten zijn voor mij : She Don't Fool Me , Get Out and Walk, Resurrection, Dear John en I Should Have Known. De nummers:Jealousy , Big man en zeker I love rock and roll zijn duidelijk de mindere. Vooral laatst genoemde kan ik niet horen en is tenenkrommend . Persoonlijk vind ik opvolger back to back ook nog wel een leuke plaat hoor, misschien nog wel ietsjes beter als deze bij mij ging het echt fout met in the army now. Toen haakte ik ook af.