Depeche Mode - Violator (1990)

Ontzettend fijn album. De composities zijn van zeer hoge kwaliteit. Als rockliefhebber had er van mij wat meer gitaar in gemogen. DM slaagt er m.i. wel in om veel passie in synth muziek te stoppen.

Personal Jesus is voor mij echt de topper op dit album.

Die gitaar komt op het volgende album

En zo is dat. Waar het werkt, houd je er misschien wel een rijkere Depeche Mode aan over.

Maar op de kwaliteit van de liedjes in de breedte wint Violator het onder de streep toch wel vrij ruim bij mij.

Bekende tweestrijd: portabiliteit (gitaar) vs impressie (synth). Ook New Order kampte hiermee en ook daar is het terug te vinden in de albums. Het probleem van de nadruk op impressie (synth) leggen is dat je een heel statisch geheel krijgt, tenzij je dat live met "Visuals" oplost. Dan nog blijft het punt dat je als publiek graag wilt dat je helden zich zichtbaar maken en dus achter de synths vandaan komen.

Exciter vind ik toch wel een flinke tik minder dan dit album

Het gaat hier onderhand over de globale carrière van DM, dus deze laatste serie berichten passen wat mij betreft beter op de artiestenpagina Depeche Mode

Voor iemand die van electronic en de 80s houdt, ben ik verrassend laat aan dit album toegekomen. Maar wat een heerlijk album! Personal Jesus en Enjoy the Silence kende ik al, maar alle andere nummers zijn eigenlijk bijna zonder uitzondering ook erg goed.

Het is dan ook een nineties album

Leuk dat je m alsnog ontdekt toch? Dat is een fijne om te leren kennen!

Haha, ja daar heb je gelijk in. Maar in mijn hoofd is Depeche Mode een typische 80s band

Door mijn eerste (en enige) live-ervaring in de Ahoy' een paar jaar geleden (2009 ofzo) heb ik ze even laten vallen als een baksteen. Ze speelden imo ongeïnspireerd, raffelden het af (vergaten een heel couplet van 'one caress' geloof ik) en het was gewoon bar slecht vond ik. Misschien een gevalletje 'te hoge verwachtingen' want het was dus mijn eerste keer DM live en ik heb ze heel hoog zitten.

Dus een hele tijd niet of amper meer geluisterd maar vandaag toch deze maar weer eens beluisterd en als een warme deken kruipt het mijn oren in. Wat een juweeltje eigenlijk. Vijf sterren? Net niet... Dan zou het verschil met Songs of faith and devotion verdwijnen en die vind ik nèt ietsje beter. Ik zou deze een 4,99 moeten kunnen geven....

In ieder geval: ik ga mezelf hier wat vaker op trakteren. Vinden mijn oren vast heel fijn

Na het lezen van de eindeloze lofbetuigingen over dit album moet ik bekennen dat het kwartje nog niet gevallen is. Buiten de vier reeds lang gekende singles is de rest voor mij nieuw en voorlopig wat saai. Wellicht moet ik het album veel meer laten inwerken.

Ik vind 'Black Celebration' en 'Music For the Masses' toch wel een stuk beter. De singles vind ik zonder twijfel de beste nummers. De versies van 'Personal Jesus' en 'Enjoy the Silence' zijn op het album mijns inziens overbodig lang gerokken. Daardoor verliezen beide nummers een beetje hun kracht en verkies ik de singleversies. Ook 'Halo' beschouw ik als een sterk nummer. De rest doet me weinig. Sorry.

3 sterren

Tussenstand:
- Music For the Masses
- Black Celebration
- Some Great Reward
- A Broken Frame
- Violator
- Speak & Spell
- Construction Time Again