De plaat met de cover waarmee ik in mijn jeugd Toto altijd mee associeerde, zeer waarschijnlijk omdat het de schijf betreft waar de grote (en wellicht grootste) hit op staat; Stop Loving You.
Williams vormt wederom de leadzanger en wat heeft de beste man toch een fijne stem. In die zin wordt je eigenlijk altijd door de heren in de watten gelegd, mij hoor je niet klagen als het gaat om de vocalisten van Toto. Dan deze schijf;
De opener blijft iconisch al is het alleen al vanwege het kamerbrede refrein. Het nummer is inmiddels een 'Golden Oldie' en het blijft fijn om het nummer voorbij te horen trekken op de radio.
You Got Me is niet slecht, de lichte funky touch weet mij echter niet te overtuigen. Het is mij allemaal net even wat te simpel, wat variatie had de song goed gedaan.
Anna, de songs met een damesnaam in de titel hebben mij altijd wel geïntrigeerd, is het fictief of gaan de teksten om bestaande personen, heeft het een link met de bandleden, kortom, puur persoonlijke nieuwsgierigheid. Aan de song heb ik altijd moeten wennen maar inmiddels vind ik het keigave song. De wijze waarop Lukather het nummer zingt draagt daar ook aan bij. De heren weten altijd goed aan te voelen welke track welke vocalen nodig heeft.
Dan de grote hit; deze titel irriteert mij nooit, wat mij betreft bevat de song alle elementen waardoor een nummer kan uitgroeien tot een klassieker. De opbouw is goed, de overgangen lopen perfect, het korte maar o zo subtiele basloopje tussendoor en Williams die een topprestatie levert, het blijft een uitstekende track.
Dan mijn een van mijn favoriete Toto songs in het oeuvre van de heren. An sich is het totaal geen wereldschokkend werkje, maar het meanderende ritme, de arrangementen en de wijze waarop diverse instrumenten na een minuut of drie invallen, heerlijk.
Hoewel een rocker goed is voor de afwisseling kan Stay Away mij niet zo bekoren. Slecht is het ook zeker niet maar het kan mij bij lange niet de 5,5 minuut boeien.
Dat doet opvolger Straight for the Heart dan weer wel, een typisch ritme uit de jaren 80 maar dat is zeker geen probleem. Het refrein doet zijn naam eer aan en gaat inderdaad snel op zijn doel af. Williams trekt dit nummer naar zich toe, hij zet alle registers open, wat is het toch een geweldige zanger.
Only the Children is degelijk, bevat een typisch Toto refrein maar kan mij ook niet over de hele lengte overtuigen. De solo van Lukather is dan wel weer prima, een voldoende derhalve maar geen topper.
A Thousand Years, een wat melancholische track waar wat gas wordt teruggenomen. Het is wederom Williams die de aandacht opeist. Hoewel de song zeker niet opvalt blijft het voor mij een prachtsong in al zijn eenvoud.
Lukather neemt weer de honneurs waar in de volgende song. These Chains, het vormt een werkje waarbij de band wat laveert tussen wat progressieve stukken en wat eenvoudige popgedeeltes en dat maakt het een wat schizofreen nummer, fraai bij vlagen maar ook soms wat richtingloos.
Home of the Brave met zijn symfonische begin is naar mijn weten altijd een van de favoriete titels geweest onder vele Toto fans, daar kan ik ook wel inkomen. De afwisseling, de overgangen, de dwingende ritmesectie, het nummer steekt gewoon heel goed in elkaar. De variatie tussen de zang van Paich en Williams is ook fraai te noemen. Eigenlijk somt dit nummer alle kwaliteiten van de heren op, de wijze waarop de heren hun talenten inzetten om samen tot een van van de meest afwisselende tracks te komen in het oeuvre van de band is van een prachtige schoonheid.
Zo moet ik mijn waardering voor deze plaat toch wat omhoog krikken, een aantal nummers haalt een voldoende maar ook niet meer dan dat, echter de overige songs zitten zo belachelijk sterk in elkaar dat ik gedwongen ben om de score te verhogen.
Tussenstand:
1. The Seventh One
2. Fahrenheit
3. Toto
4. Isolation
5. IV
6. Hydra
7. Turn Back