Toto - The Seventh One (1988)

Ja dat is mooi inderdaad. Daar moet alleen Home of the brave nog bij vind ik. Met afstand het beste Toto nummer ooit wat mij betreft!

Op 1 maart 1988 verscheen het zevende studio album van de Amerikaanse band Toto, toepasselijk getiteld als “THE SEVENTH ONE”. In 1978 verscheen het debuutalbum “TOTO” van deze topmuzikanten en van dat album werd “HOLD THE LINE” een hit. Daarna was het een paar jaar rustig op hit gebied, maar met het verschijnen van “IV” in 1982 kwam de band weer terug aan de top. De singles “ROSANNA” en “AFRICA” zijn nog steeds geregeld op de radio te beluisteren en het album groeide uit tot een klassieker. Met een vergelijkbare hoes als “TOTO” en “IV” werd deze 7e ook een kassucces, voornamelijk in Europa en Japan. De eerste single “STOP LOVING YOU”, met Yes zanger Jon Anderson in een vocale gastrol, werd de grootste hit in Nederland en bereikte de 2e plaats in de Top 40 en stond 14 weken in die lijst. Ook “PAMELA” en “MUSHANGA” werden hits en daarmee groeide het album uit tot één van de best verkochte albums in Nederland in 1988. De 11 songs laten de diversiteit van de in Los Angeles opgerichte band horen. Met de poppy rock songs “PAMELA” en “YOU GOT ME” gaat het album swingend van start, om met de ballad “ANNA” gas terug te nemen. Met de hit “STOP LOVING YOU” gaat het tempo weer om hoog en het op Afrikaanse ritmes gebaseerde “MUSHANGA” laat de veelzijdige zijde van Toto horen. “STAY AWAY” is het stevigste nummer op het album, met Linda Ronstadt als achtergrond zangeres. “STRAIGHT FROM THE HEART”, met een heerlijk basloopje van Mike Porcaro, is een typische westcoast song. “ONLY THE CHILDREN” is een lekkere rocker met een geweldige gitaar riff van Steve Lukather, waarna er 2 midtempo songs volgen. Allereerst het geweldig door lead zanger Joseph Williams gezongen “A THOUSAND YEARS” en met Lukather als leadzanger op “THESE CHAINS”. Het slotnummer “HOME OF THE BRAVE” is het hoogtepunt van het album. Gedeelde zang door Williams en toetsenist David Paich en fantastisch drumwerk van Jeff Porcaro, tillen deze symfo-rock song naar ongekende hoogte. Met “THE SEVENTH ONE” werd de schare fans in Nederland alleen nog maar groter en dat de band nog steeds populair is, bewijst het uitverkochte concert in de Ziggo Dome van 17 maart aanstaande. Aan die populariteit heeft dit album meegewerkt…een regelrechte topper in het oeuvre van Toto.

Helemaal mee eens!

Helemaal niet zo op de hoogte van het oeuvre van Toto (buiten de hits die vrijwel iedereen wel eens gehoord heeft), maar toen ik recent Pamela op de radio voorbij hoorde komen, bleef dat nummer toch langer hangen dan verwacht. Nog vaak opnieuw geluisterd de laatste tijd en toen ik zag dat deze op hetzelfde album stond als Stop Loving You, een nummer dat ik al langer kende en ook erg sterk vind, eens besloten het hele album een kans te geven.

En daar ben ik best blij om, want ik heb het album nu al ettelijke malen met veel plezier van begin tot eind gedraaid. Ik houd wel van dergelijke romantische 80s rock. Soms misschien wat zoet, maar ik kan er heerlijk in meegaan. Prachtige vocals (met name van Joseph Williams), maar ook instrumentaal vind ik het erg krachtig. De twee grote hits van dit album worden mooi bijgestaan door lekkere nummers als Mushanga, Stay Away, Only the Children en, de overtreffende trap, Home of the Brave. Mooie afwisseling tussen ballads en bombast ook. Het enige nummer waar ik weinig mee kan is You Got Me. Dat nummer doet me heel erg denken aan Michael Jackson en valt daardoor eigenlijk wat uit de toon.

Door de constant veranderende bezetting van Toto kan het haast niet anders dat de albums onderling nogal verschillen. Met name de aanwezigheid van Williams als zanger op dit album voegt wat toe vind ik, maar die heeft maar drie albums met de band opgenomen. Vandaar dat ik ook niet meteen de drang voel om alle andere albums z.s.m. te gaan beluisteren, maar ik ga er geheid nog eentje proberen in de toekomst. Deze The Seventh One doet het als geheel in ieder geval zeer goed bij me. Fijn album!

In mijn ogen ben je gelijk met hun beste album begonnen. Dus na deze kan het alleen maar minder worden. En dus wellicht tegenvallen. Toch zijn er nog lichtpuntjes; Isolation zit in de slipstream van The seventh one wat mij betreft. Toto IV is ook sterk. Niet alleen vanwege de hits maar als geheel is het gewoon een sterk album. Hydra, Turn back en het debuut zijn ook absoluut de moeite waard. Je hebt gelijk door te stellen dat de albums onderling nogal verschillen qua stijl en beleving. Nooit slecht, want daar zijn het simpelweg veel te goeie muzikanten voor, maar wel anders.

Gewoon een top commerciële opvolger van Toto IV. Kijk eens naar live DVD in Polen 2013. Ben zelf naar live DVD 2018 in Amsterdam geweest. Wat een concert!!

Veel nummers zijn helaas 'dood'gedraaid op de radio. Hydra blijft voor mij hun beste album, met het (hard)rock album Isolation op de 2e plek. Dit album is niet slecht maar ook niet uitzonderlijk zoals zoveel albums van Toto.

Desalniettemin is dit ook best een sterk schijfje, het is soms zouteloos, overgeproduceerd en heeft weinig karakter, echter het gevoel om pakkende (commerciële) nummers te schrijven kunnen de heren als de beste. Stop Loving You, Pamela, Straight For the Heart na 1 keer draaien en ze zitten in je kop geramd. Mushanga vind ik zelfs van de buitencategorie, deze song zit zo vernuftig in elkaar, bevat zoveel details dat ik er geen genoeg van kan krijgen. Echter over de hele linie genomen vind ik Hydra en Turn Back ook wat sterker, deze platen bevatten ook wat meer power en zijn nog wat minder gericht op het grote publiek voor mijn gevoel.

De plaat met de cover waarmee ik in mijn jeugd Toto altijd mee associeerde, zeer waarschijnlijk omdat het de schijf betreft waar de grote (en wellicht grootste) hit op staat; Stop Loving You.
Williams vormt wederom de leadzanger en wat heeft de beste man toch een fijne stem. In die zin wordt je eigenlijk altijd door de heren in de watten gelegd, mij hoor je niet klagen als het gaat om de vocalisten van Toto. Dan deze schijf;

De opener blijft iconisch al is het alleen al vanwege het kamerbrede refrein. Het nummer is inmiddels een 'Golden Oldie' en het blijft fijn om het nummer voorbij te horen trekken op de radio.

You Got Me is niet slecht, de lichte funky touch weet mij echter niet te overtuigen. Het is mij allemaal net even wat te simpel, wat variatie had de song goed gedaan.

Anna, de songs met een damesnaam in de titel hebben mij altijd wel geïntrigeerd, is het fictief of gaan de teksten om bestaande personen, heeft het een link met de bandleden, kortom, puur persoonlijke nieuwsgierigheid. Aan de song heb ik altijd moeten wennen maar inmiddels vind ik het keigave song. De wijze waarop Lukather het nummer zingt draagt daar ook aan bij. De heren weten altijd goed aan te voelen welke track welke vocalen nodig heeft.

Dan de grote hit; deze titel irriteert mij nooit, wat mij betreft bevat de song alle elementen waardoor een nummer kan uitgroeien tot een klassieker. De opbouw is goed, de overgangen lopen perfect, het korte maar o zo subtiele basloopje tussendoor en Williams die een topprestatie levert, het blijft een uitstekende track.

Dan mijn een van mijn favoriete Toto songs in het oeuvre van de heren. An sich is het totaal geen wereldschokkend werkje, maar het meanderende ritme, de arrangementen en de wijze waarop diverse instrumenten na een minuut of drie invallen, heerlijk.

Hoewel een rocker goed is voor de afwisseling kan Stay Away mij niet zo bekoren. Slecht is het ook zeker niet maar het kan mij bij lange niet de 5,5 minuut boeien.

Dat doet opvolger Straight for the Heart dan weer wel, een typisch ritme uit de jaren 80 maar dat is zeker geen probleem. Het refrein doet zijn naam eer aan en gaat inderdaad snel op zijn doel af. Williams trekt dit nummer naar zich toe, hij zet alle registers open, wat is het toch een geweldige zanger.

Only the Children is degelijk, bevat een typisch Toto refrein maar kan mij ook niet over de hele lengte overtuigen. De solo van Lukather is dan wel weer prima, een voldoende derhalve maar geen topper.

A Thousand Years, een wat melancholische track waar wat gas wordt teruggenomen. Het is wederom Williams die de aandacht opeist. Hoewel de song zeker niet opvalt blijft het voor mij een prachtsong in al zijn eenvoud.

Lukather neemt weer de honneurs waar in de volgende song. These Chains, het vormt een werkje waarbij de band wat laveert tussen wat progressieve stukken en wat eenvoudige popgedeeltes en dat maakt het een wat schizofreen nummer, fraai bij vlagen maar ook soms wat richtingloos.

Home of the Brave met zijn symfonische begin is naar mijn weten altijd een van de favoriete titels geweest onder vele Toto fans, daar kan ik ook wel inkomen. De afwisseling, de overgangen, de dwingende ritmesectie, het nummer steekt gewoon heel goed in elkaar. De variatie tussen de zang van Paich en Williams is ook fraai te noemen. Eigenlijk somt dit nummer alle kwaliteiten van de heren op, de wijze waarop de heren hun talenten inzetten om samen tot een van van de meest afwisselende tracks te komen in het oeuvre van de band is van een prachtige schoonheid.

Zo moet ik mijn waardering voor deze plaat toch wat omhoog krikken, een aantal nummers haalt een voldoende maar ook niet meer dan dat, echter de overige songs zitten zo belachelijk sterk in elkaar dat ik gedwongen ben om de score te verhogen.

Tussenstand:

1. The Seventh One
2. Fahrenheit
3. Toto
4. Isolation
5. IV
6. Hydra
7. Turn Back

Nog maar eens geprobeerd. Pamela is natuurlijk bekend en een prima nummer.

You Got Me skip ik maar weer. Dit lijkt potverdorie Michael Jackson wel.

Anna vind ik veel te zoetsappig. Hierna volgen de hits Can't Stop Loving You en Mushanga. Niks mee..

Stay Away is wat steviger maar ook niet meer dan dat.
Dit geldt ook voor Straight For the Heart en Only The Children.

A Thousand Days is weer te zoetsappig (iets waar Toto wel meer last van heeft imo)

These Chains overtuigt mij ook niet.

Home Of The Brave is wel een prima nummer maar niet genoeg om dit album een voldoende te geven.

Joseph Williams is toch wel mijn favoriete Toto zanger. Ik heb ze in alle samenstellingen mogen zien en dat blijft overeind staan voor mij. The Seventh One en Fahrenheit zijn mijn favoriete albums. Staan weinig mindere nummers op. Ook Steve Lukather heeft een zeer aangenaam stemgeluid. De muziek zit goed in elkaar, productie is soms iets te glad maar dat neem ik maar op de koop toe.