De band is er ondertussen mee gekapt, wat ergens wel jammer is: samen met Lamb Of God en Devildriver vond ik ze tot de beste moderne "Groovecore" (een stroming bands welke -anders dan de standaard Metalcore zoals Killswitch Engage of Unearth- een op Groove Metal gebaseerde sound hebben/hadden) behoren. Wat beter dan Shadows Fall en God Forbid, welke op zich ook twee solide bands waren, en lichtjaren beter dan de generische en slappe The Agony Scene of Atreyu meuk.
Lamb Of God is, met recht, een huisnaam geworden. Ook Devildriver heeft, eveneens met recht en niet in het minst dankzij de gezichtsmeltende grooves van de gitaristen en de venijnig kwaadaardige brul van Fafara, een aardige schare fans achter zich weten te krijgen waardoor het ook tot een van de populairdere moderne Metalbands is gaan behoren. Jammer dat Chimaira uiteindelijk een ander lot is beschoren. Sinds mensenheugenis geplaagd met personeelswissels en begonnen als generische Nu-Metalband (nooit echt een reputatie om goed mee te starten), veranderde de band sinds haar The Impossibility Of Reason drastisch haar sound. Volledig de kant van de Groove op en in hun mix brachten ze verschillende andere elementen samen die hun geluid typisch "Chimaira" maakte. De karakteristieke brul van zanger Mark Hunter, kenmerkend hakkende riffs die als een sloophamer neerkomen, een spaarzaam maar effectief gebruik van keyboard-soundscapes (die overigens enorm sfeerversterkend werken) en de Midden Oosters-aandoende melodielijnen die vaak in het soleerwerk komen opduiken...allemaal versmolten binnen een geheel dat alleen maar "Chimaira" genoemd kon worden. Dit alles maakt Chimaira toch een rotsvaste nummer 3 in de "Big 5" (als we het zo al kunnen noemen, want voor bepaalde bands bleef het echte succes toch wel uit) van deze moderne Groovecore-stroming.
De band piekte op deze plaat. The Impossibility Of Reason was aardig, maar de band was duidelijk nog zoekende naar hun geluid. Op deze plaat vonden ze niet alleen echt hun sound, ze haalden ook het maximum wat uit deze sound te halen valt. In hun verdere platen -naar mijn mening zelfs niet op hun eveneens geprezen Resurrection- konden ze dit niveau niet meer halen. Soms misschien een tikje monotoon, maar dat was dan ook weer eigen aan deze stroming.
Warm aanbevolen.