Bruce Springsteen - Born to Run (1975)

Als ik me niet vergis werd ie vandaag op de kop af 45 jaar geleden uitgebracht. Echt een keigaaf album waarbij vooral Thunder Road, Jungleland en uiteraard het titelnummer er bovenuit springen.

Jungleland is gewoon echt van het niveau Stairway To Heaven, wat een briljant nummer.

Het is misschien een gewaagde uitspraak, maar ik wil Jungleland nomineren voor het mooiste liedje gemaakt.

Wat mij betreft zou hij elk jaar in de top 10 van de Top 2000 mogen staan. Voor mij persoonlijk sowieso het mooiste liedje ooit. Ik was tot tranen geroerd toen hij Jungleland inzette in Den Haag 4 jaar geleden

Het nummer hoort inderdaad in de top 10 van de top 2000, maar ja de grote massa mensen hoort liever rollercoaster van Danny Vera. Voor mij is jungleland inderdaad ook het mooiste liedje ooit maar dan toch wel samen met on every street van Dire Straits.

Het is misschien een gewaagde uitspraak, maar Jungleland is niet eens het mooiste liedje van Bruce

Het is misschien een gewaagde uitspraak maar ik kan me Jungleland op dit moment niet eens voor de geest halen.

Hahaha!!! Heel gewaagd, Deranged!

Je zou het nummer natuurlijk even kunnen opzoeken. Dan kun je bijna tien minuten lang genieten van dit schitterende nummer; van het prachtige piano intro, van de mooie opbouw, van de zeer fraaie muzieklijnen, van de indrukwekkende zeggingskracht in de stem van Bruce en natuurlijk van de waarschijnlijk allermooiste saxofoonsolo uit de geschiedenis van de popmuziek.

Gratis tip!

Ik hoor (bijna) nooit iemand over het gitaarwerk in Jungleland. Dat is fenomenaal naar mijn bescheiden mening. De solo snerpt en knettert dat het een lieve lust is. Met mooie melodielijnen in het tweede deel naar het einde toe. Ja, die saxofoonsolo is magistraal. Maar die gitaarsolo ook wat mij betreft!

Zeker het einde van het nummer na de sax solo is van ongekende schoonheid, zo'n verhaal kan alleen bruce zo vertellen.

Wat vind jij dan het mooiste liedje van hem?

Dan ga ik toch voor Racing in the Street.

Net even geluisterd, kende het wel. Ken alles wel van Bruce maar niet alles bevindt zich gelijk op de voorgrond van mijn memorie, Jungleland mooi nummer maar voor mij nooit echt een van de hoogtepunten hier geweest. Dan neig ik toch eerder naar Thunder Road, Backstreets en She's the One. Die mij meer raken.

Ook prachtig, maar voor mij is Jungleland gewoon perfect.

Ik kan het alleen maar met je eens zijn. Dit nummer heeft eigenlijk gewoon alles. Met inderdaad heel erg mooi gitaarwerk.

Dit nummer is gewoon een 10 waard.

Racing in the street staat in mijn top 5 op een keurige 5e plek.
1. Jungleland
2. The River
3. Thunder Road
4. Born To Run
5. Racing In The Street

Daar is een mooi topic voor:
Bruce Springsteen Top 10

Een zeer goed album van Bruce Springsteen.

Meer woorden zijn soms niet nodig Een bevrijdende vlucht naar het onbekende verpakt in 39 minuten.

Dit soort top werk maakt de maestro niet meer helaas.

Geweldige plaat. Bruce schrijft kleine verhaaltjes en dat vind ik prachtig. Ik zie nu dat ik Meeting across the River niet als favoriet heb aangemerkt. Toch maar eens doen dan. Alhoewel favorieten kiezen op Born to run eigenlijk onbegonnen werk is. Echt steengoed allemaal!

De doorbraak voor the boss , en dat is niet gek. Wat en plaat. Elk nummer vertelt een verhaal en muzikaal zit het ook geweldig in elkaar. Het prachtige thunder road, tenth avenu freeze out vind ik en leuk nummer. Maar ook night, backstreets en het wel bekende knallende Born to run gaan der bij mij in als koek. Eigenlijk is elk nummer raak hier op deze parel. Maar nummer wat even extra aandacht verdiend is jungleland. Wat zit dat fantastisch in elkaar. Heel de opbouw van het nummer, saxofoon werk van the big man en het prachtige gitaar werk in een woord: Hulde!!

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #228

Sommige artiesten hebben iets mysterieus over zich - je vraagt je voortdurend af of ze een loopje met je nemen of bloedserieus zijn, of ze links of rechts zullen gaan. Een David Bowie is daar erg goed in, bij wie je nooit helemaal weet of hij het nou meent of niet, die een enorme belevingswereld opspant door je voortdurend op het verkeerde been te zetten. Bruce Springsteen heeft het omgekeerde: hij heeft een hele duidelijke rode draad en consistentie doorheen al zijn werk, maar is daarbinnen ontzettend voorspelbaar. Nu zijn Bruce-adepten vaak erg toegewijd (op dit forum, maar ik heb ze ook in de familie) in het uitspreken en verdedigen van hun waardering voor “The Boss” (…), en zo had ik Born to Run voorafgaand aan mijn RYM-project reeds verschillende keren gehoord en op 2.5* staan. Maar hoewel mijn waardering niet is veranderd, begrijp ik inmiddels wel beter waarom ik niet meega in de adoratie van Bruce.

Zijn muziek, en deze plaat in het bijzonder, voelt als muziek voor mensen die verlangen naar een verleden waarin alles beter was. Toen de wereld nog eenvoudig was, de benzine nog goedkoop en de vrouwen nog allemaal als een blok voor je vielen. Waarin ook het zware werk en de ontberingen nog hun charme hadden. Het is knap hoe Bruce zo'n vertrouwd sfeertje weet op te roepen waarin je fijn kunt zwelgen. Het intrigeert me hoe zowel hijzelf als de personages in zijn songs zo'n sterke verpersoonlijking zijn van de anno 2022 boze maar in de ‘70s nog lekker zelfvoldane suburban Amerikaan. De machoman die zich, in een nog beperkt verbonden wereld, lekker ongecompliceerd kon wentelen in verlangen naar auto’s en vrouwen. Die teneur klinkt door in de muziek, maar ook in de aankleding: het leren jasje, de gitaar - het meestgebruikte fallussymbool binnen de ouwelullenrock - quasi-nonchalant maar ondertussen heel erg geposeerd omgehangen. Er gaat verbluffend weinig ironie en zelfspot vanuit. Bruce klinkt als die vriend van je vader die op verjaardagen opschept over zijn nieuwe auto en bij het zien van jouw meewarige blik aangeeft dat je er ook wel een keertje in mag rijden zonder daarin te lezen dat dat wel het laatste is waar je behoefte aan hebt. Die je op belerende toon uit de doeken doet hoe het er aan toegaat in de wereld terwijl hij zelf zelden zijn anonieme suburb uitkomt. Die niet converseert, maar uitlegt. Als het even kan in de vorm van een veel te lang verhaal.

Toegegeven: op lange autoritten, met name over de eindeloze provinciale wegen van New England of door de zwaar vervallen en met junks bezaaide dorpjes van Pennsylvania en Ohio, is het mij al eens prima bevallen om zo nu en dan een Bruce-plaat op te zetten. Daarvoor grijp ik dan algauw naar The River of een compilatie met mijn favoriet Youngstown erop, maar ook op deze plaat kan ik in die context goed wegdromen en net als de stereotype Amerikaan doen alsof buiten mijn wereld niets ertoe doet. Zo heeft deze muziek zeker zijn functie, die een lage score in zekere zin niet rechtvaardigt. Maar bij herbeluistering thuis of in de trein overheerst dan toch weer de knulligheid. Exemplarisch daarvoor is al het titelnummer, of het nu GTST-teksten als "I wanna die with you, Wendy, on the street tonight In an everlasting kiss" zijn of het theatrale afsluitende "whooohooohooo": ik hoor opgeklopte dramatiek van een macho die zichzelf zo centraal zet dat zijn band, die een nogal nadrukkelijke rol speelt in het album, in de artiestennaam niet eens vermeld wordt.

Muziek is voor mij op zijn mooist waar ruimte aan de verbeelding wordt overgelaten, waar dingen impliciet zijn - of het nou teksten zijn, instrumenten, of klankwendingen die worden weggelaten. Waar je als luisteraar ook dingen zelf kunt invullen, en in het beste geval de muziek de gedachten prikkelt. Bruce doet niets van dat al. Zowel instrumentaal als tekstueel kauwt hij alles voor. Zijn teksten en gebaren zijn zo expliciet en theatraal dat je puur moet volgen wat hij je voorlegt. En hoewel Bruce ontegenzeggelijk zo'n Amerikaans icoon is als de Ford F150, is zijn muziek ook net zo opgeblazen en grotesk in verhouding tot zijn waardevolle inhoud.

Ik kan prima volgen dat dit veel mensen aanspreekt maar mij ligt het ook bij herbeluistering niet – 2.5*

Dat werkt toch best aanstekelijk blijkbaar

Touché

Hier moet ik toch even op reageren, Bruce neerzetten als een soort voorman van Boomer-cultuur gaat me echt wat te ver. Als je deze alinea had geschreven over Born In The USA was ik het nog steeds niet met je eens geweest maar had ik het wel kunnen begrijpen. Maar op Born To Run hoor ik helemaal niets terug van ouwelullenrock en machogedrag. Ik hoor op Born To Run juist een jonge band, gretig en vol in ontwikkeling. De plaat staat bol van heerlijke arrangementen waarop ik geen recht toe recht recht aan rock hoor maar veel meer door de soul en pop uit de 60's beïnvloedde popmuziek.

en dan dit:



Hier kan ik me ook totaal niet in vinden. Als ik in je familie-metafoor blijf is Bruce hier meer die oudere broer of neef die helemaal niet langs komt op zo'n suffe verjaardag maar ergens in de wereld awesome avonturen aan het beleven is

En zo beleef ik het ook Germ.

Op Backstreet en Jungleland laat de E-Street Band goed horen wat ze in hun mars hebben. Helaas verpest de zang van Bruce veel voor mij. En op andere nummers zijn de composities een heel stuk minder interessant en op momenten veel te truttig. Met name met de blazerssectie heb ik soms moeite. Neem Tenth Avenue Freeze-Out: met een fenomenale soulzanger kan zoiets nog werken, omdat de zang dan de leiding neemt. Nu moet mijn aandacht kiezen tussen een vermoeiend simpel deuntje of de zwakke zang van Bruce.

Ook de saxsolo’s worden vermoeiend in de loop van het album. Doet me soms denken aan The Blues Brothers, en nee, dat is geen compliment. Op Jungleland horen we gelukkig een veel beter ingezette saxofoon. Veel meer complementair aan de muziek, in plaats van een lekker herkenbaar cliché deuntje. Al besef ik me dat het cliché waarschijnlijk flink versterkt werd door de copycats van dit succesvolle album.

Maar al met al ben ik wel positief verrast. Ik heb helemaal niks met Bruce Springsteen, maar de E-Street Band voorkomt een zware onvoldoende. Backstreets is muzikaal top en zou ik graag eens horen met een ander type zanger(es). Jungleland is zelfs gewoon erg goed en een nummer waar de zang van Bruce geen stoorfactor is.

Ik zei daarnet nog iets positiefs over deze saxofoonsolo en uiteraard heeft ieder zijn eigen voorkeuren, maar dit is wel een heel boude uitspraak. Er zit - in tegenstelling tot andere momenten op dit album - uiterst veel gevoel in de solo en het lijmt mooi de rest van de muziek bij elkaar, maar zo bijzonder vind ik deze solo nou ook weer niet. Zelfs niet binnen de kaders van toegankelijke pop/rock. Als ik bij vergelijkbare oudelullenmuziek moet blijven noem ik bijvoorbeeld Van Morrison en Pink Floyd. En wat te denken van The Stooges en Frank Zappa?

Een goed onderbouwde en serieuze recensie van Born To Run door Teunnis. Dat ik dat nog mee mag maken.

Gaaf dat je het geprobeerd hebt want je antipathie tegen Bruce is alom bekend en zo bezien valt een 2,5* nog mee.