menu

Judas Priest - Defenders of the Faith (1984)

mijn stem
4,04 (204)
204 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Metal
Label: CBS

  1. Freewheel Burning (4:23)
  2. Jawbreaker (3:27)
  3. Rock Hard Ride Free (5:35)
  4. The Sentinel (5:03)
  5. Love Bites (4:47)
  6. Eat Me Alive (3:35)
  7. Some Heads Are Gonna Roll (4:07)
  8. Night Comes Down (3:58)
  9. Heavy Duty (2:25)
  10. Defenders of the Faith (1:27)
  11. Turn on Your Light * (5:23)
  12. Heavy Duty / Defenders of the Faith [Live] * (5:26)
  13. Love Bites [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (5:16)
  14. Jawbreaker [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (3:57)
  15. Grinder [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (4:30)
  16. Metal Gods [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (4:20)
  17. Breaking the Law [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (2:57)
  18. Sinner [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (8:11)
  19. Desert Plains [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (5:04)
  20. Some Heads Are Gonna Roll [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (4:30)
  21. The Sentinel [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (6:07)
  22. Rock Hard Ride Free [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (6:04)
  23. Night Comes Down [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (4:28)
  24. The Hellion [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (0:39)
  25. Electric Eye [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (3:32)
  26. Heavy Duty [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (2:33)
  27. Defenders of the Faith [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (2:37)
  28. Freewheel Burning [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (4:39)
  29. Victim of Changes [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (9:43)
  30. The Green Manalishi (With the Two-Pronged Crown) [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (5:46)
  31. Living After Midnight [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (4:50)
  32. Hell Bent for Leather [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (5:55)
  33. You've Got Another Thing Coming [Live at Long Beach Arena, California - May 5, 1984] * (8:51)
toon 23 bonustracks
totale tijdsduur: 38:47 (2:34:05)
zoeken in:
avatar van Sir Spamalot
4,5
Ondertussen kennen een aantal mensen mij al een beetje en weten ze dat ik nogal eens de nostalgische toer kan opgaan en, inderdaad, hier volgt weer zo’n anekdote. Vijftien jaar was ik toen ik deze plaat kocht en het blijft mijn favoriete album van de almachtige Priest. Woordje uitleg.

Als vijftienjarig snotjong zag ik op onze gammele tv de videoclip voor Freewheel Burning welke een zodanige indruk op mij maakte dat ik ’s anderendaags het album ging halen in een platenwinkel (ik ben niet zeker van de naam) in de Christinastraat in Oostende, recht om de hoek van het Onze-Lieve-Vrouwecollege waar ik Latijn-Grieks deed. Nog altijd ben ik mijn Pa (RIP) en Ma dankbaar voor de occasionele sponsoring. Was de hoes al niet verpletterend genoeg qua indruk, dan gaf de foto van Rob, Glenn en K.K. op de binnenhoes het oorverdovend genadeschot. Ik was voor eeuwig verkocht.

Ik heb al reeds aangegeven wat ik zo speciaal vind aan dit album, de eerste vier nummers, de A-kant. Van wellicht de beste opener ooit Freewheel Burning tot het ronduit goddelijke The Sentinel vind ik dit van het beste van Judas Priest. In Huis Spamalot worden die vier nummers nog altijd met aderen vol adrenaline meegezongen! Dit benadert akelig dicht de perfectie want alles zit in die vier nummers, tempo, precisie, melodie, de fantastische zang van Rob en het adembenemend gitaarwerk van Glenn en K.K. Ik heb niets tegen de rest van dit album hoor, maar niets kan op tegen die eerste helft. Love Bites is iets afwijkend, Eat Me Alive is opnieuw een crimineel goed nummer, Some Heads rijdt op hetzelfde spoortje als You’ve Got Another Thing Coming van het vorig album. Night Comes Down vind ik ook een prachtnummer, een semi-ballad godbetert. Heavy Duty en Defenders of the Faith zorgen voor een weer normale bloeddruk, een welgekomen decompressie.

Dit album is een ware klassieker en toont ook aan waarom er zo vele fans van Judas Priest zijn. Het bevestigt tevens de superklasse van het duo Tipton & Downing die vele gitaristen tot voorbeeld hebben gediend, luister maar eens naar de eerste van Slayer. Ik ondervind maar één nadeel aan dit album, die rotsticker “includes the single Freewheel Burning” op mijn vinylleke. Ik laat er hem opzitten, for nostalgia’s sake.

avatar van Kondoro0614
5,0
Hoewel mijn gevoel aangeeft dat ik 'Screaming for Vengeance' op sommige punten toch wat gaver vond, en dat vond ik puur qua hardheid een tikkeltje beter, weet Defenders of the Faith mij echt wel te overtuigen dat hij 'Screaming for Vengeance' echt op de hielen zit, en dit wederom een meesterwerk van Judas Priest is.

Beter als het voorgaande album en dit album vond ik het nog niet geweest, waar 'Sad Wings of Destiny' voor mij de absolute topper was voor een hele tijd over scheiden dit album en de album hiervoor toch echt wel de grens en knallen keihard door mijn speakers. Ook 'Defenders of the Faith' weet wederom om te knallen en laat met de eerste vier nummers van het album sowieso weten dat de heren het niet rustig aan gaan doen met dit album, alleen na 'The Sentinel' konden de nummers niet meer aan de hardheid van hiervoor tippen en kon alleen 'Eat Me Alive' me nog echt bekoren. Hoewel ik niet zeg dat de platen slecht zijn, ze kwamen gewoon voor mij gevoel niet bij de hoogte waar de eerste vier nummers en 'Eat Me Alive' stonden.

Toch weten 'Freewheel Burning' en 'Jawbreaker' mij uitstekend te vermaken en zijn in mijn ogen gelijk de toppers van het album samen met 'The Sentinel' die begint met een heerlijke stukje gitaar werk en de solo's waren ook niet mis. Rob Halford zingt de longen weer uit zijn lijf, en ik heb me uitstekend vermaakt met 'Defenders of the Faith', wat in mijn ogen verreweg van slecht is. En zo laat Judas Priest maar weer eens horen waarom ik toch stiekem van ze hou, en dat doe ik al een tijdje.

Tussenstand:

01. Screaming for Vengeance
02. Defenders of the Faith
03. Sad Wings of Destiny
04. Sin After Sin
05. British Steel
06. Stained Class
07. Killing Machine
08. Point of Entry
09. Rocka Rolla

avatar van lennert
4,5
Yes, eindelijk weer een echte kraker! Waar Screaming For Vengeance nog een beetje de radiovriendelijke trekjes van Point Of Entry kwijt moest raken, is Defenders Of The Faith een ware heavy metal kraker. Bij vlagen komen er zelfs wat powermetaltrekjes naar voren zoals bands als Gamma Ray en Helloween ze later ook zouden doen (luister vooral naar de openingstrack en The Sentinel qua gitaarmelodielijnen) en klinkt het over het algemeen nog een behoorlijk stukje vuriger. Niet alles is goud, zo vind ik Some Heads Are Gonna Roll dan weer net te standaard, maar Freewheel Burning, Jawbreaker, The Sentinel en Love Bites zijn werkelijk weergaloze tracks. Night Comes Down is in al zijn zoetigheid wel een uitstekende ballad. Heavy Duty/Defenders Of The Faith begint wat generiek en Manowariaans, maar vanaf het tweede orkestrale/bombastische stuk, hoor ik voor het eerst hoe de band op de juiste Queen-invloeden goed in de muziek verwerkt. Heerlijk album, verreweg mijn favoriet tot nu toe!

Voorlopige tussenstand
1. Defenders Of The Faith
2. Sin After Sin
3. Stained Class
4. Sad Wings Of Destiny
5. Screaming For Vengeance
6. British Steel
7. Rocka Rolla
8. Killing Machine
9. Point Of Entry

avatar van RuudC
4,5
Defenders Of The Faith is altijd een beetje aan mijn aandacht ontsnapt. Het enige wat ik echt kende van dit album is Love Bites. Wel een heel goed nummer. Wat opvalt aan dit album is dat het voor het eerst echt metal is. De productie klinkt voller, maar ook de muziek heeft meer punch dan op de vorige albums. Freewheel Burning is leuk, maar Jawbreaker steelt de show. The Sentinel is ook erg goed. Toch kan ik geen enkel nummer van dit album aanwijzen dat ik tot de beste van Judas Priest reken. Defenders levert dan net niet die topkwaliteit. Daar zit het net onder, maar het is wel heel stabiel. Slechts Some Heads Are Gonna Rolle en Heavy Duty doen me weinig.


Tussenstand:
1. Sad Wings Of Destiny
2. Defenders Of The Faith
3. Sin After Sin
4. Stained Class
5. Screaming For Vengeance
6. Rocka Rolla
7. British Steel
8. Killing Machine
9. Point Of Entry

avatar van SirPsychoSexy
4,0
Lekkere Priest-plaat, die bij mij tijd heeft nodig gehad om te groeien omdat het meeste kruit al in de eerste helft wordt verschoten met krakers als Freewheel Burning, Jawbreaker en The Sentinel. Daarmee vergeleken valt de tweede helft bij de eerste luisterbeurten wat mager uit.

Mettertijd is ook die echter gaan groeien. De intense quasi-thrasher Eat Me Alive en het erg sfeervolle Night Comes Down gooien hier geen hoge ogen in de statistieken, maar ik veer altijd op als ze weer langskomen. Rock Hard Ride Free, Love Bites en Some Heads Are Gonna Roll vind ik alle drie wat standaard qua teksten (zoals de titels al doen vermoeden) en songstructuur, maar komen door de lekkere galmende productie en het immer indrukwekkende vocale werk van Halford toch prima uit de verf.

Eigenlijk is de hele plaat dus minstens onderhoudend en vooral in de eerste helft zelfs geweldig. Enkel het afsluitende tweeluikje Heavy Duty / Defenders of the Faith is net te kitscherig om iets toe te voegen: een soort We Will Rock You-aftreksel met een doorsnee Def Leppard-achtig riffje aan de basis, dat tot vervelens toe wordt herhaald.

avatar van RonaldjK
4,0
In 2013 gaf de illustere kasteelheer Sir Spamalot vanuit zijn Oostendse burcht een college over dit album dat de spijker op de kop slaat. In de derde alinea van zijn betoog legt hij haarfijn uit wat de kracht van Defenders of the Faith is: vooral de eerste vier nummers en daarna Eat Me Alive en Night Comes Down. Lees het hier maar eens terug.

Een studie- en naamgenoot van me kocht de plaat. Ik weet nog dat ik die in zijn appartement in een betonnen studentenflat in Amsterdam-Noord hoorde, qua omgeving lijkend op Oost-Berlijn. Het was een doordeweekse, grijze winterdag na college, kort na het verschijnen in januari 1984. Maar deze muziek bracht vuur in de grauwte.
Wat helpt is dat dit met dank aan Tom Allom de bestgeproduceerde Priest tot dan toe was, het tandem Tipton - Downing menig gitaarduel op grootse wijze uitvecht en Rob Halford zijn enorme vocale kwaliteiten weer eens vetjes in de microfoon vastlegde.

In zijn biografie 'Confess' vertelt Halford overigens waar Jawbreaker over gaat. Dat weet ik nu ook weer; niet over hetgeen ik dacht, dat snoepgoed.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:57 uur

geplaatst: vandaag om 23:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.