menu

Accept - Balls to the Wall (1983)

mijn stem
3,65 (83)
83 stemmen

West-Duitsland
Metal
Label: RCA

  1. Balls to the Wall (5:43)
  2. London Leatherboys (3:57)
  3. Fight It Back (3:33)
  4. Head over Heels (4:24)
  5. Losing More Than You've Ever Had (5:07)
  6. Love Child (3:34)
  7. Turn Me On (5:11)
  8. Losers and Winners (4:19)
  9. Guardian of the Night (4:24)
  10. Winter Dreams (4:53)
  11. Up to the Limit [Live] * (5:02)
  12. Head over Heels [Live] * (5:56)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 45:05 (56:03)
zoeken in:
avatar van Edwynn
4,0
Voor mij was het de kennismaking met Accept. In die zin is Balls To The Wall een album dat enkele nostalgische gevoelens bij me oproept. Bij nadere beschouwing denk ik dat ik Restless And Wild ook beter vind. Urgenter of relevanter, zo je wilt. Maar voor nummers als Balls To The Wall, Head Over Heels en Fight It Back mag je me (vrijwel) altijd wakker maken.

avatar van Kronos
4,0
Mijn eerste album van Accept was Restless and Wild. Later volgde nog Breaker en mijn jongste broer kocht het debuut. Daar bleef het bij. Pas de afgelopen jaren heb ik alles tot en met Russian Roulette aangeschaft. Uiteraard heeft dat niet eenzelfde impact, maar ik vind het allemaal de moeite. Al is I'm a Rebel wel een twijfelgeval.

avatar van Brutus
4,0
Prima Album, samen met het eerste album.

avatar van Rockfan
3,5
Brutus schreef:
Prima Album, samen met het eerste album.


Hmmm...de eeste twee van Accept vind ik nou niet zo best eigenlijk. Het begon pas interessant te worden bij Breaker gevolgd door het uitstekende Restles and wild. Of je moet natuurlijk Breaker als hun eerste beschouwen. Dat kan ook natuurlijk

avatar van gigage
3,5
De songs en soloos zijn van hetzelfde niveau als op restless and wild. Alleen klinkt het een pak minder venijnig. Dat krijg je ervan als je een succesje boekt, dan gaat eoa producer er zich mee bemoeien en moet het allemaal wat gelikter. Alsof dat zoiets lukt met zo'n stem als van Udo. Gelukkig slaat het nog niet helemaal door zodat ook Balls to the wall een lekker Metal album is. Fight back en Love child zijn voor mij de album picks.

avatar van Lau1986
4,0
Heerlijke plaat. Het opent al geweldig met het titelnummer. Mijn kennismaking met de band en die smaakt naar meer. Lekkere heavy metal.

avatar van Karma_To_Burn
4,5
Zonder twijfel een HEERLIJKE PLAAT en JA dat moest in hoofdletters!
Balls to the Wall, Fight It Back , Turn Me On & Losers and Winners deze plaat kent velen hoogtepunten en de rest van het album blijft op niveau!
Dit album op CD en pas vanaf een paar dagen ook op vinyl, i love it en ken nog lang niet alles van Accept!

4,0*

avatar van Pietro
3,5
Voor mij persoonlijk het beste werk van Accept, wat vooral komt door ijzersterke nummers als Winners & Losers, Love Child en Head Over Heels. Gek genoeg heeft het titelnummer mij altijd wat minder kunnen bekoren en datzelfde geldt min of meer ook voor London Leatherboys. Voor de rest is dit een plaat die van voor tot achter blijft boeien. Ik vind ‘m net iets sterker dan Restless & Wild.

De beklemmende, dreigende sfeer die deze plaat uitstraalt helpt ook mee in mijn beoordeling, waarbij ik de lelijke albumhoes op de koop toe neem: 4*.

4,0
Vermakelijk album! Neem zo'n nummer als Turn me on: kei-simpel, maar wel 300% effectief! Ook het gruizige bas geluid in dit nummer valt zo goed. De rest van het album klinkt ook al zo uber-stoer met een ophitsende Udo en een aanstekelijke drive. Behoort samen met Metal Heart en Restless & Wild tot mijn favorieten van Accept.

avatar van jailhouserocker1
3,0
Titelnummer vind ik een van de zwakste nummers van Accept uit de beginperiode.

avatar van ZAP!
Ik vind het titelnummer geweldig, simpel stampwerk, maar het werkt, beetje nostalgie zal ook meehelpen. Indertijd had ik zo mijn bedenkingen bij die titel, maar etymologisch is het helemaal verantwoord heb ik zojuist opgezocht.

De rest van de plaat is meer dan prima uit te luisteren voor een keer, en vast nog wel es een keer, idd allemaal wat gelikter dan voorheen. Misschien dat er een sterke verzamel van deze en de voorgaande twee platen te maken is die ik dan wel vaker zou draaien.


Kleine 7.

avatar van MetalMike
4,0
Toch een heerlijke plaat hoor! Wat uitgebalanceerder zoals dat heet, minder fel en gepoogd om wat doordachter en catchier voor de dag te komen. Lukt niet altijd, maar er staan toch geweldige nummers op.
Maar uh... niemand die "Losing More Than You've Ever Had" noemt!? Dat is toch echt een wereldnummer hoor...

avatar van B.Robertson
3,5
Losing More Than You've Ever Had viel me vroeger nooit specifiek op, draagt bij tot dat meer uitgebalanceerde catchier totaalplaatje. Tekstueel opvallend, geen typische metaltekst, meer iets wat je van Scorpions verwacht. In London Leatherboys vallen de Priest-invloeden me op met het Killing Machine-achtige riffwerk. Het hitsige Turn Me On vind ik daarentegen een zwakke schakel om snel weg te spoelen met Losers + Winners. Guardians of the Night is wat middelmatig en op het eind van de plaat verkeren we in winterse sferen; ook niet echt typisch metal die afsluiter, lijkt me iets wat gemengde gevoelens kan oproepen. Voor de rest enkel sterke tracks en alhoewel ik geen groot liefhebber van de zang van Udo Dirkschneider ben, wordt het gewaardeerd dat hij de hele plaat inzingt zonder inmenging van Peter Baltes. Ben sowieso geen groot Accept-fan.

Prima album! Fight it back & Lovechild zijn mijn favorieten.
Volgens wiki is hij in december 83 uitgekomen, maar ik heb Accept nog live gezien in november 83 en toen speelden ze het grootste deel van balls to the wall. Moet dus eerder zijn uitgekomen, sep-okt 1983 denk ik.

avatar van Rockfan
3,5
OuweMetalhead69 schreef:
Prima album! Fight it back & Lovechild zijn mijn favorieten.
Volgens wiki is hij in december 83 uitgekomen, maar ik heb Accept nog live gezien in november 83 en toen speelden ze het grootste deel van balls to the wall. Moet dus eerder zijn uitgekomen, sep-okt 1983 denk ik.


Kan toch....er werden toch wel vaker nummers gespeeld van een album dat nog uit moet komen.=


Gary Barden van MSG roept niet anders op Live At Budokan

avatar van B.Robertson
3,5
Accept - Balls to the Wall - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives - metal-archives.com

Deep Purple deed dat vroeger al, er zijn wel liveopnamen van klassiekers voordat die op een studioplaat uitkwamen - echter wel later uitgebracht dan de studioplaten dus niet zo'n duidelijk voorbeeld als MSG.

avatar van Wolfmother
3,5
Okay een nipte 7 dan, omdat ik Udo afgelopen zaterdagavond nog heb zien en horen zingen op Alcatraz.
Geen geweldige zanger, maar die schrille stem geeft de nummers echt wel power.
Toch mag dit album achteraan sluiten in wat ik tot zo ver heb geluisterd van de mannen. Er staan namelijk niet al te veel muzikaal interessante nummers op, sterker nog, de titeltrack komt ook een beetje m'n strot uit.
Love Child, Fight it Back en Losers and Winners zijn zeer degelijk.

1. Restless and Wild
2. Breaker
3. Balls to the Wall

OuweMetalhead69 schreef:
Prima album! Fight it back & Lovechild zijn mijn favorieten.
Volgens wiki is hij in december 83 uitgekomen, maar ik heb Accept nog live gezien in november 83 en toen speelden ze het grootste deel van balls to the wall. Moet dus eerder zijn uitgekomen, sep-okt 1983 denk ik.


November 1983... Nijmegen?

avatar van ZAP!
Recorded and mixed July/Aug. 1983 staat op EM-MA (release 5 december), dus op zich niet vreemd als ze voor het uitkomen van de plaat hiervan al live materiaal van hebben gespeeld...

avatar van Dirkrocker
4,5
Mijn kennismaking met accept was het nummer Fast as a shark in de kroeg. Dit was wel de eerste plaat van hun die ik zelf kocht. Heerlijke plaat nog steeds en een van de beste! Alleen London leather boys vind ik iets minder, verder voor mij geen zwakke broeders op deze knaller !!

avatar van RonaldjK
2,0
Met Fast as a Shark had Accept het record voor 'snelste metallied ooit' in handen. Voor korte tijd, maar omdat Restless and Wild een sterk album bleek met meer hoogtepunten, zaten ze voor mij bij de topfavorieten. Daarna hoorde ik voorganger Breaker, weliswaar minder goed maar toch met drie sterke nummers. Blauwdrukken van de opvolger.

Van de volgende plaat verwachtte ik dat ie weer sneller zou zijn met het melodische gitaarspel van Wolf Hoffmann als kers op de taart. Eind '83 klonk echter op de radio het midtempo, saaie titelnummer Balls to the Wall en de hoes die ik in de platenwinkel tegenkwam was er bepaald niet één waar ik opgewonden van raakte. Op de achterkant zag ik dat het tweede nummer London Leatherboys heet. Gauw de plaat weer teruggezet. Ben niet het type dat van sm houdt. In de dorpsfonotheek landde hij niet en niemand van mijn vrienden kocht 'm.

In het streamingtijdperk ben ik de discografieën van zowel Accept als Udo gaan doorspitten en al spoedig kwam deze voorbij. Had ik me indertijd vergist?
Tsja, het klinkt zoals ik soms kan ontwaken: pap in de poten. De creativiteit ontbreekt en het komt maar niet op gang. Saai. De leren jongens van het tweede nummers doen me gapen en het snellere Fight It Back mist furie, als een slap aftreksel van Fast as a Shark.
Wat wél dik in orde is: de productie! Door Accept zelf gedaan en ik denk dat dan Hoffmann vooral verantwoordelijk is. Tijdens mijn herontdekking van de groep las ik dat hij bovendien op de albums alle gitaarpartijen inspeelt, ook de slaggitaren. De tweede gitarist is er eigenlijk alleen voor de optredens - en de bandfoto's.

Love Child opent kant 2 en klinkt alsof iets van de pap is verdwenen: het komt op gang. Turn Me On echter wil mij niet onturnen. Dan liever Losers and Winners, het eerste lekkere nummer. Guardian of the Night heeft een mooi akoestisch intro, waarna een stampend nummer volgt. In dat refrein: zingt Udo nou "Man of a duck"? Met Winterdreams wordt sferisch afgesloten, één van de beste nummers van een plaat die pas op kant 2 enige glans krijgt.

avatar van vielip
Oei wat ben je streng. Een 2?! Ik zie dat ik zelf niet eens een beoordeling heb geplaatst maar zo uit m'n hoofd vond ik dit altijd wel een aardig album. Zal 'm eerdaags weer eens draaien. Kijken of ik er dan zó naast zit met m'n herinnering

avatar van RonaldjK
2,0
geplaatst:
Wel hun eerste die de Duitse albumlijsten haalde en bovendien goud haalde in de VS en Canada, aldus Wikipedia. Had vast ook iets te maken met Gaby Hauke, manager en vriendin van Hoffmann, die de teksten neerpende in beter Engels dan eerst.
Maar niet mijn ding inderdaad, de lat lag bij mij na Restless and Wild een stuk hoger.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:30 uur

geplaatst: vandaag om 00:30 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.