Accept - Balls to the Wall (1983)

Ook een geweldige plaat, hoewel het een klein beetje de impact van Restless And Wild mist. Vooral het titelnummer is natuurlijk zeer bekend en met recht. Eén van de beste metal nummers ooit voor mij. Maar ook andere favorieten als Fight It Back, Losers And Winners of Head Over Heels mogen er zeker zijn.

Ik vind ook dat de productie hier wel wat sterker is dan op Restless and Wild.

Het titelnummer is inderdaad één van de beste metalnummers ooit. Heerlijk nummer om mee te schreeuwen, en het heeft ook een lekkere riff De rest van de nummers liggen makkelijk in het gehoor en luisteren lekker weg, maar echt bijzonder is het album niet.

3,5*

Erg sterk album! zeker een plaats in mijn top10 waard..
Alle nummers zijn stuk voor stuk erg krachtig en liggen goed in het gehoor!
5 sterren !

Ik verhoog gevoelig van 3,5 naar 4,5 want hier staat geen enkel zwak nummer op. Balls to the Wall heeft inderdaad alles dat doet uitgroeien tot een Metal-hymne: sterke riff en heerlijk om mee te schreeuwen.

Dit album is wat evenwichtiger dan de voorganger, maar toch ook wat licher verteerbaar. Ik hoor toch liever Restless & Wild. Er ligt een naar commercie neigend sfeertje over deze plaat; de extremen worden hier gemeden. Balls To The Wall is een machtige midtempo beuker, die de plaat uitstekend opent. Daarna wordt dit nieveau niet meer gehaald. Bij Fight It Back gaat het tempo wel omhoog, maar zonder dat het echt fel wordt. Aan het eind is er een ballad te vinden, die vrij cheesy is, maar zeker niet slecht. Door wat meer risico's te nemen had hier meer ingezeten.

Was UDO niet vertrokken na deze?

Volgens mij na Metal Heart.

Volgens mij na het volgende album Russian Roulette uit 1986. Daarop kwam David Reese te pas op het album Eat The Heat van 1989. Accept zonder Udo, ai ai ai....

Op de hoes van Russian Roulette staat Udo ook nog, dus hij zal nog wel meezingen.

Zal dan wel ja

Udo zingt nog mee op Russian Roulette hoor .
Dit is mijn favoriete Accept album. Allemaal klasse metalnummers. Het titelnummer is één van de beste nummers ooit gemaakt.

Pure Heavy Metal zoals het in het begin van de jaren '80 ook hoorde te klinken.

Accept heeft een reeks prettige platen op hun naam staan, waarvan deze de beste imo.

Good old german heavy metal niets meer en niets minder.
23 Mei de pul uden, hellyeah!

Integenstelling tot anderen hier heb ik Balls to the Wall altijd een nogal stom nummer gevonden, wat wellicht ook de reden is geweest dit album altijd links te laten liggen. Nu heb ik het toch maar eens aangeschaft, maar ik vind het een pak minder dan Restless and Wild. Behalve over het titelnummer, kan ik me in wat notsub schrijft het best vinden.

Voor mij is Accept het metalbroertje van AC/DC: simpele liedjes die je makkelijk meebrult, weinig diepgaande (understatement) teksten, veelal weinig variatie in het tempo en een zanger met een nogal kenmerkend geluid. Zowel Udo als Brian Johnson wekken bij mij altijd de indruk nogal geforceerd te zingen. Maar goed, Balls to the Wall is het enige album van Accept dat ik ken, dus ik weet niet of het hele oeuvre van deze band net zo constant monotoon is als dat van AC/DC.

Ik had weinig van dit album verwacht toen ik het een paar jaar geleden in handen gedrukt kreeg met de mededeling ‘ga dit eens luisteren’. Toch maar gedaan, en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. De muziek is weliswaar simpel, maar ligt wel erg makkelijk in het gehoor. Ik was er al snel door overtuigd in ieder geval. En de stem van Udo Dirkscheider ligt me ook wel. Zoals ik hierboven al zei, het klinkt wat geforceerd, maar tegelijkertijd ook erg gemeen en met een scherp randje. Bovendien, de remaster die in mijn cd-kast staat, knalt de boxen uit.

De eerste 2 nummers vind ik meteen de minste 2 nummers, uitgezonderd Winter Dreams. Die ballad is wel leuk als afsluiter van het album om een beetje weer bij te komen van het meebrullen, maar verder vind ik het een weinig hoogstaand nummer. Als ik had mogen kiezen, had ik het vervangen door een heel heftig en zwaar nummer. Tussen London Leatherboys en Winter Dreams staat echter een hele rij knallers. Als ik er eentje uit zou moeten zoeken om als beste te benoemen, zou ik voor Losers and Winners gaan, en daarbij meteen de andere nummers tekort doen.

4*. Een hele fijne plaat, lekker hard en hersenloos, maar aan de andere kant ook weer niet zo briljant dat ik er dagenlang van overhoop ben geweest.

En ja, Balls to the Wall is toch wel een van de lelijkste covers in mijn cd-collectie.

Wel gewaagd in metal-land, zeker toen, zo'n homo-erotische hoes. Fotografisch vind ik het een goed en sterk beeld, hoewel inhoudelijk niet mijn smaak. (De letters Accept horen er trouwens niet op te staan. Wellicht is dat een aanpassing bij de cd-uitgave later. Dat wordt weer een correctie doorsturen.)

Ik heb een redelijk recente re-release. Daar staan de letters ook niet op.

Ik heb de geremasterde editie uit 2002 met Up to the Limit en Head Over Heals (beide live). Daar staat de bandnaam in het rood in de linker onderhoek: plaatje

Dat verpest de hoes wel. De titel van het album ook nog eens in een niet passend lettertype. Maar het zal wellicht niet dat zijn wat je zo lelijk vindt aan de hoes.

Dat heb je inderdaad helemaal goed geraden. Ik zou deze hoes niet snel op de schoorsteenmantel zetten, maar goed, veel metalhoezen zijn geen toonbeelden van goede smaak (hoe je dat ook wil definiëren). Maar met de muziek zit het hier in ieder geval goed.

Intussen is de correctie geaccepteerd en kan er volop genoten worden van de prachtige zwart/wit-foto.

Een aantal maanden geleden ben ik in het bezit gekomen van de oorspronkelijke uitgave op vinyl van Lark, vijf eurokes was de prijs en kamerbreed was weer de glimlach op mijn bakkes. Als de hoes al een twijfelachtige reputatie genoot, kijk dan maar eens naar de poster bij dit album, allemaal stoer in ontbloot bovenlijf behalve de lelijksten van de bende (Udo Dirkschneider).
Muzikaal blijft het snor zitten, een radiovriendelijker maar wel zwaar en zuiver geluid en met de songs is weinig tot niets mis, zelfs Winterdreams vind ik meer dan aardig, normaal gezien mijn gewoonte niet. Het blijft een album die uitnodigt om de buren eens flink op stang te jagen.

5 euro is niet te veel. Ik heb er meer voor betaald. En van een poster wist ik niks. Zonet eens gaan kijken en dat tekstvel blijkt dus geen enkel blad te zijn zoals ik dacht. Mooi hoor, al die blote lijven. Maar serieus, het valt goed mee, omdat ook hier is gekozen voor stijlvol zwart/wit en een goede belichting.

De muziek, ik blijf het allemaal wat minder vinden dan het eerdere werk, maar toch zeker wel de moeite. Ook het titelnummer ben ik wat meer gaan waarderen.

Straks nog maar een keertje opgooien als troost - kijk je verdomme maanden ernaar uit om Accept weer eens live te kunnen meemaken lig je thuis te kreperen met een ontstoken tandzenuw. Het moet maar weer eens treffen.

Na het hoogtepunt uit hun loopbaan in de vorm van Restless and Wild mag deze ook niet vergeten worden. De band neigt hoorbaar naar de commercie, maar dat stoort niet echt. Balls to the Wall is in Duitsland nog steeds een soort volkslied. Tracks als Fight it Back, Love Child en de ballad Winter Dreams vind ik ook geslaagd.

Dit was het eerste album dat ik van accept kocht.mij favorieten zijn Balls To The Wall, Fight It Back, Losers + Winners, Winter Dreams

geweldig album, elk nummer knalt hier altijd door de boxen.

vindt dit een van de beste heavy metal albums ooit gemaakt

Superalbum van een groep in supervorm. Na Restless and wild was het een moeilijke opgave om dit te evenaren. Een iets (toegankelijkere) koers gaan volgen. Zeker niet onverdienstelijk.

De ene na de andere knaller komt voorbij. Waar de vergelijking met AC/DC vandaan komt begrijp ik niet helemaal (Misschien ook wel )

Voor mij de een vervolg op de kennismaking, die ik al had met Restless and Wild. Deze Metalgroep heeft altijd bij mij al een snaar geraakt. Het openingsnummer is een topper!! Ook hun Live album Stayinh Alive is een vette topper.

Na Russian Roulette ging het voor mij althans bergafwaarts. De solocarriere UDO de leadzanger kon mij wel weer bekoren

Na dit album ben ik wel zo'n beetje afgehaakt kwa Acceptvinyl. Net als Kronos kan Balls to the wall me juiat niet bekoren, te bedacht. En dat 'homo-erotische' van de hoes; wat te denken van een song als "London Leatherboys"?
3,5 sterren. (Wrestless and Wild is een stuk oorspronkelijker, beter).