menu

Jethro Tull - A (1980)

mijn stem
3,12 (73)
73 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Chrysalis

  1. Crossfire (3:55)
  2. Flyingdale Flyer (4:36)
  3. Working John, Working Joe (5:05)
  4. Black Sunday (6:39)
  5. Protect and Survive (3:37)
  6. Batteries Not Included (3:53)
  7. Uniform (3:34)
  8. 4wd (Low Ratio) (3:43)
  9. The Pine Marten's Jig (3:28)
  10. And Further On (6:53)
totale tijdsduur: 45:23
zoeken in:
3,5
De jaren 80 en een iets andere, vernieuwde Jethro Tull sound.
Nog steeds wel de moeite maar geef mij toch maar (vooral) de beginjaren.
Geen echte uitschieters op dit album maar over het algemeen een vrij goed geheel. Black Sunday en Protect and Survive steken er misschien lichtjes bovenuit.

3,5 *

avatar van indana
3,0
Er zijn duidelijk betere albums van de Tull dan deze. Herkenbaar nog steeds maar helaas de jaren 80 saus bekomt de muziek niet echt goed. Grappig dat je Black Sunday en Protect and Survive noemt, die deden mij een denken aan Yes eigenlijk (heel in de verte dan). Niet dat daar iets mis mee is maar ik vond ze nu net de mindere nummers.

avatar van lebowski
3,0
Dat het niet de sterkste Tull-productie is ben ik met je eens, maar wat is hier precies de jaren '80 saus? Vroeg hij ruim drie jaar later

avatar van Kronos
4,0
Vijf jaar later...

Als dit een jaren 80 saus heeft dan is het wel een vooruitstrevend album, want de jaren 80 waren nog maar een paar maanden ingezet. De sf-hoes doet meer jaren 70 aan vind ik. En de muziek sluit redelijk aan op die van het vorige album, Stormwatch. De opvolger The Broadsword and the Beast borduurt daar nog verder op voort. Pas met Under Wraps hoor ik echt iets wat je een jaren 80 saus zou kunnen noemen.

4,0
Het enige album van J.T. waarop Eddie Jobson te horen is.

avatar van Kronos
4,0
Een nieuw decennium, een nieuw geluid. Moeilijk als de roots in blues en folk liggen. Jethro Tull lijkt dan ook met zichzelf te worstelen. Het geproduceerde geluid klinkt niet helemaal lekker en de muziek weet onvoldoende te boeien. De eerste drie nummers zijn nochtans erg goed en aan creativiteit geen gebrek.

74/100

avatar van Kronos
4,0
Voor dit album heb ik een zwak en ik moet mijn mening nu al herzien. De roots van Jethro Tull liggen inderdaad in blues en folk, maar men behoudt de warme klank en bruist nog altijd van de creativiteit. Het resulteert bij nadere beluistering in een mooie plaat waarop experiment en nummer in balans zijn.

85/100

avatar van namsaap
3,5
Onlangs heb ik dit album uit een platenbak gevist. Ik had het album nog nooit gehoord maar was mij er bewust van dat dit niet tot het beste werk van de band behoort. Na een aantal luisterbeurten moet ik zeggen dat het album me prima kan bekoren. Weliswaar klinkt de band anders met de prominentere rol van synthesizers, maar als je daar doorheen luistert hoor je toch de vertrouwde Tull. Kant A kan prima boeien, tegen het einde van de tweede plaatkant heb ik toch moeite om de aandacht erbij te houden. Geen topper, maar desondanks een solide album.

Score: 69/100

avatar van Deranged
Lang niet zo slecht als ik me herinnerde maar deze en Under Wraps markeren wel de minst geslaagde richting van deze band in mijn beleving.

avatar van vanwijk
4,0
Ik ga er een halfje aan toevoegen. Ik vind dit eigenlijk het laatste geslaagde album van Tull met sommige Broadsword en Roots to Branches stukken.

avatar van Mssr Renard
3,5
Onlangs ook deze in deluxe versie verschenen onder de titel A La Mode.

Ik vind Jobson fantastisch, maar de combi met Tull niet, daarbij is het schandalig dat Ian de hele band ineens vervangt. Later flikt hij dat trucje nogmaals en is Barre zijn baan kwijt.

Maar ja, dit had dan ook zijn eerste soloplaat moeten worden. Dan is het wel beter dan Walk into Light.

avatar van vanwijk
4,0
Ik ga de deluxe versie uiteindelijk ook aanschaffen, heb de Heavy Horses deluxe ook. Ik vind het liveconcert, (ik dacht in Den Haag) zeer de moeite.
Ian denkt zelf wel wat anders over het “vervangen van de band” !

avatar van Mssr Renard
3,5
vanwijk schreef:
Ik ga de deluxe versie uiteindelijk ook aanschaffen, heb de Heavy Horses deluxe ook. Ik vind het liveconcert, (ik dacht in Den Haag) zeer de moeite.
Ian denkt zelf wel wat anders over het “vervangen van de band” !


Ian heeft altijd wel een verhaal klaar. Het is zijn band, hij schrijft alles. Bandleden zijn werknemers, en hij bepaalt wie er mee speelt.

Maar intussen was het wel het label die deze soloplaat als Jethro Tull uitbracht. Dat maakt het wel wat ingewikkeld.

Waren Evans/Palmer/Barlow anders wel nog in de band gebleven, als deze plaat een soloplaat bleef? Of was Ian een succesvolle solocarriére gestart? Walk Into the Light was niet echt succesvol.

Broadsword was succesvoller, en die was echt als Tull-plaat bedoeld. Het is allemaal maar gokken en gissen.

Barlow wilde sowieso niet meer mee doe. De dood van Glascock greep hem te veel aan.

avatar van vanwijk
4,0
Dat Tull Ian’s band is/was spreekt voor zich, zijn teksten, zijn muziek.

Toch mogen we de bijdragen van Barlow, Glascock en zeker Barre niet onderschatten. Ik moet bekennen dat ik pas laat heb gezien wat een fantastische gitarist hij eigenlijk is.
Mijn focus lag, n.a.v. Minstral, Songs From The Wood (mijn eerste eigen Tull album) en zeker Heavy Horses, vooral op de dwarsfluit en de akoestische gitaren.

A was inderdaad in eerste instantie een soloproject van Anderson. Hij wilde ook met andere muzikanten werken, Eddie Jobson die zijn vriend Mark Craney meebracht en Peter John Vetese.

Melody Maker wist er een heel verhaal van te maken, Anderson in de studio met andere muziekanten. Daar werd gesuggereerd dat Barlow, Evans en Palmer “had been sacked from Jethro Tull. The Big Split was in ieder geval een pakkende headline.

Barlow, die al eerder had aangegeven dat hij niet zo blij was met wat er in Tull speelde ( I was dissatisfied with the state of affairs, musically and morally in Jethro Tull) was furieus.
Anderson heeft, so the story goes, voordat The Big Split werd gepubliceerd een “verontschuldigsnote geschreven aan de drie, dat het helemaal geen Big Split was maar simpelweg een “one-of” voor zijn soloalbum.

Chrysalis oefende veel druk uit, er deden, technisch gezien, drie Tullleden mee op het album. Onder de bandnaam zou het album veel beter verkopen!
Anderson gaf toe dat het een “mistake and disservice was to the other guys because they felt they were no longer members “.
Hij vertelt dat hij zich verontschuldigde, dat A gereleased zou worden als een Tull album “but obviousley they were uppset and never came back “.

Een controversieel en fascinerend begin van de jaren ‘80 voor Tull.

avatar van Mssr Renard
3,5
In The 'Ballad of Jethro Tull' is er ook aan deze periode meer nuance gegeven.
Echter in 'The Original Jethro Tull. The Glory Years 1968-1980' van Gary Parker steekt de auteur zijn mening niet onder stoelen of banken.

Als je meer van Barre wilt horen dan kan ik je zijn laatste soloplaat ten zeerste aanbevelen: Martin Barre - Roads Less Travelled (2018)

avatar van vanwijk
4,0
Mssr Renard schreef:
In The 'Ballad of Jethro Tull' is er ook aan deze periode meer nuance gegeven.
Echter in 'The Original Jethro Tull. The Glory Years 1968-1980' van Gary Parker steekt de auteur zijn mening niet onder stoelen of banken.

Als je meer van Barre wilt horen dan kan ik je zijn laatste soloplaat ten zeerste aanbevelen: Martin Barre - Roads Less Travelled (2018)


Thanx, ik ga ‘The Original Jethro Tull. The Glory Yeats 1968-1989’ eens proberen te scoren, lijkt me interessant. Barre ga ik zeker luisteren!

4,0
De 5.1 remix van Steven Wilson haalt alles uit deze release. de box set is echt top! Eddie Jobson als gast is geweldig. zwaar ondergewaardeerde release!

avatar van RonaldjK
4,0
Met de koude nacht die we vannacht plotseling meemaakten (-7° in mijn woonplaats) en de bevroren rijp (moest de auto stevig krabben) moest ik denken aan Jethro Tulls A. Dit omdat ik nog goed weet hoe koud mijn zolderkamer was toen ik deze plaat uit de bieb had opgepikt. Het zal in begin 1981 of ’82 zijn geweest, want dit album kwam toen heel digitaal op me over. Anders dan Aqualung of Stormwatch zijn de synthesizers hier heel dominant; althans, zo ervaarde ik dat.
Daarbij wist ik dat dit eigenlijk een soloplaat van frontman Ian Anderson was; de titel slaat op zijn achternaam, en niet op ‘anarchy’ zoals nogal eens werd gedacht maar wat hij ferm van zich wierp. Van de nieuwe bezetting van de groep was ik me niet bewust, net zomin als van het feit dat degenen die moesten vertrekken dat vernamen dankzij een bericht in Melody Maker. Een journalist van dit tijdschrift was met Anderson naar de kroeg geweest en de laatste was daar wat loslippig geraakt, beschrijft Scott Allen Nollen in zijn biografie ‘Jethro Tull: A History of the band, 1968-2001’.

Had ik de groep Kansas in die dagen al gekend, dan had ik hier en daar de vergelijking gemaakt met die groep. Dit door de toetreding van Eddie Jobson van de groep UK, die naast keyboards ook viool speelt. Ook nieuw was bassist Dave Pegg, die door de slechte gezondheid van zijn voorganger al bij de Stormwatchtournee was toegetreden. Wonderdrummer Barrie Barlow was klaar met de groep – en de anderen met hem; Mark Craney moest zien of hij in diens voetsporen kon treden.
Dit album was geen makkie voor de tiener die ik was, maar ik wist inmiddels dat herhaaldelijk draaien werd beloond. Onder die ingewikkelde structuren zaten waarschijnlijk verborgen pareltjes verborgen. Dat lukte echter nauwelijks, omdat er wel veel synthesizerbliepjes klonken ten koste van de scheurende of juist akoestische gitaar. Batteries Not Included bijvoorbeeld vond ik té digitaal.

Vanaf 2014 ben ik de discografie van de band gaan herontdekken en kwam dit album heel anders binnen. Het verschil met de voorganger is echt niet zo groot en sterke gitaarpartijen zijn er wel degelijk. Uniform bevat de progressieve rock die mij dankzij de vioolpartij tegenwoordig aan Kansas doet denken; prachtige track.
Maar al op de A-zijde is het genieten; Fylingdale Flyer met zijn sterke drumpartij, het deels akoestische Working John, Working Joe grijpt ondanks de eigentijdse synthesizergeluiden terug op vroegere albums en Black Sunday heeft niet alleen een vrij lang en spannend toetsenintro, daarna ontvouwt zich sterke en gevarieerde progressieve rock met Andersons altijd fijne dwarsfluit als kers op de taart.
Op de B-zijde biedt naast de twee sterke nummers die ik al noemde Protect and Survive, Jethro Tull in bekende topvorm (hoezo Anderson solo?); The Pine Marten’s Jig biedt zowel traditionele folk als die gecompliceerde geintjes waar de band zo dol op was, waarna And Further On een enigszins gedragen slotnummer is.

Waarschijnlijk was ik indertijd nog niet rijp hiervoor. Over de opgepoetste en sterk uitgebreide heruitgave A La Mode van Steven Wilson uit 2021 kwam ik laatst deze informatieve vlog tegen van Now Spinning Magazine. Maar ook zonder al die extra's is het duidelijk: sterk album, niks meer of minder.

avatar van liefkleinhertje
4,0
Na het voor mij nogal moeilijke Stormwatch vond ik dit toch wel een redelijk geslaagd album.
Crossfire is een uitsteken nummer maar Black Sunday is een van de beste nummers van deze groep.
Bij de A La Mode versie (en dat ding is nog tekoop) krijg je ook nog 2 live CD'S uit Los Angeles en die zijn meer dan uitstekend .
Dit alles gevolgd door de DVD Slipstream en dat zijn live opnamen uit Los Angeles vermengd met een paar videoclips .
Dat ding kijk je een keer ter kennisgeving en dat is het dan wel.
Toch nog 4* makkelijk.

avatar van Mssr Renard
3,5
Nu ik de geremixte versie (door Steven Wilson) op vinyl heb, merk ik toch wel dat deze productioneel wat opener is dan Stormwatch. Songmatig is er ook niet veel op aan te maken. De plaat klinkt frisser en moderner, en dat is precies waar Ian voor ging. Het is dan dus ook een geslaagd experiment.

Het is ook logisch dat hij niet verder wilde op het pad waar hij op zat met Tull. De folkrock van Songs from the Wood en Heavy Horses was sterk en overtuigend, maar met Stormwatch werd het allemaal al veel moeizamer. Er had dus nooit een vierde plaat in deze lijn kunnen verschijnen.

Er zijn in de jaren 80 door progrockbands de nodige missers gemaakt, maar daar valt deze niet onder. Voor Tull-begrippen is deze ook beter dan Walk into Light en Under Wraps. De plaat is ook meer progrock dan de meer hardrock-gerichte Crest of a Knave, Rock Island en Catfish Rising.

Een plaat die ten onrechte wordt afgekraakt, en ik heb mij ook veel te veel laten leiden door de mening(en) van anderen. Moet ik niet doen.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:22 uur

geplaatst: vandaag om 11:22 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.