Dennis Wilson - Pacific Ocean Blue (1977)

Geen idee of de mensen hiero al op de hoogte zijn van deze documentaire, maar bij deze:

Dennis Wilson; The Real Beach Boy

YouTube - Dennis Wilson: The Real Beach Boy Part 1 (2008)

Erg goed album. Ik vind het geen meesterwerk oid. Maar gewoon een goed album

Ik heb deze CD een tijdje geleden blind bij de bibliotheek gehaald. Zo van... hij was een Beach Boy, dus er zal vast iets goeds op een van de twee schijfjes staan.
Dat was duidelijk een misinschatting. Van voor naar achter.... prachtig! Schitterende doorleefde stem. Mooie nummers. Warme arrangementen.

Met name het instrumentale Mexico is briljant. Dit is een van die zeldzame platen die me iedere keer weer kan ontroeren.

Deze man had het verdiend een wereldster te worden.

Heb steeds de neiging Pink Floyd te spotten in de meer rockende songs... Voor de rest een toffe autoplaat...

Bij deze plaat terecht gekomen via een andere Wilson nl. Jonathan. Er zijn wel een paar herkenbare elementen, zoals de sfeer van weleer uit de jaren zeventig en de opbouw in sommige nummers. Daarentegen zijn de nummers veelal van korte duur, waardoor ik er nooit helemaal in kom te zitten. Op de e.o.a. manier lenen ze zich daar niet echt voor en lijkt het bijkans onaf, ruwe schetsen van wat zou kunnen zijn. Maar goed dat is in vergelijking met Gentle Spirit van Jonathan Wilson waar elk nummer bijna boven de 5 minuten uitkomt. Los ervan is dit een heel degelijk album, maar ik ervaar niet de euforie die anderen hier hebben.

Ik moet hier echt eens voor gaan zitten, ontroerend mooi.
Ik heb nog niet genoeg gehoord van de plaat om er een echt oordeel over te veilen.
Toen ik het voor het eerst aan zette klonk het raar in de oren, zeker na net de foto's te hebben bekeken die in de klaphoes staan(ik heb de 2 CD versie). Ik dacht toch aan iets met een akoestische gitaar of een ukelele, en dat klonk dus wat onwennig.

Ik beluisterde net 'Only With You' en 'Holy Man', waarvan het jammer is dat op laatst genoemde geen vocalen te horen zijn... bij 'Only With You' kreeg ik bijna tranen in mijn ogen, zo breekbaar en mooi. Pure schoonheid.

Dat maakt mij hongerig naar de rest van dit album(en Bambu) en zal ik morgen het diepe water van de blauwe Pacific induiken.... ik kan haast niet wachten.

Album opent bijzonder overtuigend met River Song. Heb deze toen de 2 cd versie uitkwam puur op gevoel gekocht en nooit spijt van gehad.

Toendertijd zelfs behoorlijk onder de indruk. Achteraf was vijf sterren misschien wel net iets te enthousiast maar ik laat ze toch maar lekker staan.

Deze dagen luister ik nog erg graag met enige regelmaat naar You and I. Heerlijk sfeervol nummertje.

Rainbows.

Ook erg mooi.

Aparte stijl en instrumentatie heerst ook over het geheel. Een die hier en daar bijna primitief aandoet maar op die manier wel bijzonder goed werkt.

Gekocht na het zien van 'The Real Beach Boy' docu (De 2cd versie met Bambu). Nog steeds een hoop te ontdekken op het gebied van muziek blijkt. Wat een geweldig album dit zeg. Wat een hoop verschillende stijlen ook op dit album. Van Pink Floyd (intro van Friday Night tot Steely Dan (Dreamer). Ook Beatles en natuurlijk de Beach Boys.
En het prachtige Holy Man wat hij maar niet kon afmaken. Nu met andere meesterlijke drummer Taylor Hawkins die het prachtig in heeft gezongen.
Deze blijf ik de rest van de zomer draaien. En langer...

De volle mep *****

Even de eerste 6 nummers aangehoord, prettige kennismaking.

Met zijn stem zou de Blues Rock goed bij hem passen, maar ik hoor ook wel de beperkingen in zijn stem (waarschijnlijk als resultaat van een verslaving?). De prachtige en bonte productie kan dat maar deels verhullen alsmede dat de nummers niet veel tekst hebben.

Net toen ik dacht dat hij misschien beter op zijn plek zou zitten in Chicago (alhoewel die op dat moment, steeds zoetere ballads opnamen).... en dan zie ik tussen de credits op Discogs dat Karen Lamm-Wilson meezingt en geschreven heeft aan 2 nummers (Time / You and I): zijn vrouw, maar ook de ex van Chicago gitarist Robert Lamm.

Zal de rest van het album ook een kans geven want er hebben een heel hoop bekende musici een bijdrage aan gegeven: zoals Hal Blaine, Christine McVie (Fleetwood Mac) en Dean Torrence (Jan & Dean).

Dennis Wilson - Pacific Ocean Blue (2008, Deluxe Edition, CD) | Discogs

You're late to the party, Eddy

Oh en Dennis kampte inderdaad met diverse verslavingen... Drugs, alcohol en sex (in willekeurige volgorde). Werd hoe langer hoe erger, en als gevolg ging z'n stem hard onderuit (zie ook broer Brian).

Surf's Up (1971) is eigenlijk het enige album van The Beach Boys die ik heel goed ken en enorm waardeer. Van wat ik van hun overige albums ken en kan herinneren was dat veel luchtiger, vrolijker en meer uptempo dan dit werk van Dennis. Eigenlijk past die album wel goed naast Surf's Up.

Het eerste gehele beluistering (zonder bonustracks) valt wel goed ondanks de beperkingen en dat de weelderige productie overal iets van lijkt te lenen. Sommige stukjes muziek doen denken aan nummers van David Essex maar ook Alice Cooper (en Pink Floyd hoor ik er ook in).

Daarom is het ook een soort feest van herkenning, herkenbaar als een album uit die periode, zonder het gedateerd te willen noemen. Daarboven op is ook de connectie met The Beach Boys heel duidelijk te horen, zoals te verwachten bij de samenzang.

Heb alleen geen nummer gehoord die meteen favoriet is... dat kan een manco worden om dit album vaker op te zetten.

Een album van een gepijnigd man. Ooit de snelle jongen en de enige die ook daadwerkelijk op de surfplank stond.
Dennis Wilson bleek veel meer dan de drummer en good looking Beach Boy. Speelde geweldig piano en bleek ook liedjes te kunnen schrijven.
Danig onderschat, maar net als broer Brian een enigzins getroebleerde geest.
Sex, drugs, booze & rock and roll en dat eiste tijdens deze periode al zijn tol.
Op de hoes zien wij een verwilderde verslaafde man die al een heel wild leven achter de rug heeft.
De plaat is echter prachtig. Melancholisch, met minimale middelen gemaakt en de kapotte stem van Dennis draagt alleen maar bij aan de bedrukte fraaie sfeer.
Het album deed vrij weinig, net als The Beach Boys dat op dat moment deden.
Men is het er inmiddels over eens dat Pacific Ocean Blue een meesterwerkje is.

Dennis zakte helaas steeds verder weg in de poel van verkeerde beslissingen en foute middelen. Werd enige tijd uit de band gezet om zich te laten helpen. Dat hielp even, maar niet voor lang helaas.
De verdrinkingsdood in 1983 kwam echter wel als een schok. Maar niemand was echt verrast door zijn vroege dood.
Dit album is een mooi document. Anders, maar boordevol kwaliteit.

Amen. Bamboo Sessions vult deze mooi aan. Dennis is onsterfelijk.

De tweede helft van Time doet nog het meest denken aan Surf's Up, maar het eerste deel klinkt als Greg Dulli (The Afghan Whigs).

Anders gezegd: het zou me niets verbazen als Greg dit nummer / album kent en stukjes ervan geleend heeft voor zijn eigen werk.

En de intro van het nummer Pacific Ocean Blue klinkt als een trage versie van (I Can't Get No) Satisfaction, iets wat hoekig gespeeld a la de Devo cover.

Mooie plaat. Het eerste nummer is direct ontroerend mooi. Maar misschien dat ik wel een beetje bevooroordeeld ben vanwege het feit dat ik de latere lp’s van de Beach Boys (vanaf 20/20) goed vindt... Deze plaat zal ik beslist vaker luisteren!

Ik verlaag mijn stem (5 voormalige steren) na het lezen van dit uiterst treurig artikel, want het onbevangen luisterplezier wordt vergald door de hinderlijk onaangename kennis over de stuitende levenswandel van dit destructief persoon, ik kan hem niet meer horen!

(Nou, ja, uitgezonderd op de albums Friends t/m Holland...)

Dit lijkt mij een emotionele reactie, al is die begrijpelijk. De stem die je toekent is voor het album, en niet voor de persoon Dennis Wilson, hoe verdorven hij dan ook was. Die persoon wordt hier niet gerecenseerd. De consequentie van jouw manier van redeneren zou zijn dat ik bijvoorbeeld al mijn albums van Frank Sinatra zou moeten afwaarderen.

Muziek is emotie, beste heartofsoul.
En ik ben na het lezen inderdaad wat emotioneel geraakt, misschien gaat het over, maar echt genieten van dit album kan niet meer, denk ik.

Iedereen gaat daar op zijn eigen manier mee om. Voor mij boet de kwaliteit van dit album niet in door de excessieve levensstijl van Dennis Wilson. Komt misschien ook een beetje omdat ik dat al veel langer wist, hoewel dat Rolling Stone-artikel wel een dieper inzicht geeft in wat voor vreselijke man het was voor zijn omgeving.
Ik kan me wel voorstellen dat ik door dit artikel een beetje anders naar deze plaat ga luisteren, maar dan meer met een houding van: hoe is het mogelijk dat een man die toen al nauwelijks handhaven viel in de groep en ook in 1977 al behoorlijk de weg kwijt was door drank- en drugsgebruik eenmalig nog zo'n prachtige plaat kon afleveren? Soms voegt het ook iets toe: je hoort aan zijn stem dat hij er helemaal doorheen zit, maar ik vind dat juist iets toevoegen aan de deprimerende sfeer van dit album.

Maar het blijft een lastig gegeven. Ik ontdekte recentelijk dat ik ook niet minder dan voorheen geniet van de muziek van iemand als Ryan Adams, ondanks alle shit die er de afgelopen jaren over zijn (wan-)gedrag naar buiten is gekomen. Maar inderdaad, muziek is emotie. Als de persoon (het karakter of gedrag) voor jou van invloed is op hoe je naar zo'n plaat luistert, kan ik me voorstellen dat het invloed heeft op je waardering.

Maar weer eens opzetten.

En dan gelijk Dennis Wilson - Bambu (2017) er achteraan, Henk

willemmusic zegt:
Ik ben wat oppurtunistischer in deze. Ik geef toe dat ik b.v. bij het recente ver-wappie-en van een Kanye West wat minder behoefte voel/moeite doe om "zijn genie" te begrijpen. Maar daar geldt dat zijn genre (hiphop) ook veel minder mijn ding is. Naar de halve en hele delinquenten in "mijn genres" (o.a. Skip Spence, Jim Gordon, Iggy Pop, Leadbelly) blijf ik toch luisteren. Als je dit scherp aan zou zetten; wie hou je dan over? Welke grootheid heeft er niet in die bandeloze jaren 70 met een minderjarige vrouwelijke fan gerommeld. Bowie en Jimmy Page konden allebei niet van de minderjarige Lorri Mattix afblijven - maar Station to station blijft op mijn draaitafel komen. Er is geen twijfel over dat Dennis Wilson een vrouw-verterende hedonist was. Maar op basis van Pacific Ocean Blue stel ik ook dat hij een groot talent was. Uitgerekend hij - de meest onderschatte BB - leverde waarschijnlijk het beste BB-solo-album af. De stem van Dennis heeft de nodige slijt gehad en lijkt nog weinig (lager, ruiger, heser) op zijn vocale bijdragen aan de BB. Maar verder is dit een zeer vaardig (en origineel) gearrangeerd en uitstekend ingespeelde, gezongen en gecomponeerd album geworden. In briljante (bedwongen) gekte, diversiteit en gelaagdheid (alleen niet in stemhoogte) moet ik het meest denken aan de titelloze 'Andy Pratt' of misschien aan Gene Clark's "No other". Meer dan aan het groepswerk van de Beach Boys. Dit is noemenswaardig zwarter, getormenteerder (neem nou het onheilszwangere intro van van Friday night; meer Pink Floyd dan BB), al zijn de nummers toch ook toegankelijk (voor wie de zwaarte - zelfs in de relatief 'vrolijke' songs (maar "niets aan de hand" wordt het met zo'n stem nooit) - aankan). Een volledige junk kan niet zo'n (verzorgd) album maken. Dennis Wilson moet zijn demonen (inclusief de in zijn dromen plagende 'buddy' Charles Manson) in ieder geval tijdelijk in ruim voldoende mate hebben kunnen bedwingen. Het scheen dat Dennis Wilson ook zeer charismatisch, charmant en innemend kon zijn. Vele dames die voor hem bezweken (inclusief Christine McVie - ik geloof het direct hoe ze haar verstand verliest en smelt als Dennis Wilson in hun geplaagde stede Time voorspeelt op de piano) zullen toch voldoende voor hem zijn gewaarschuwd. Tevergeefs - zij lieten zich verleiden, zoals ik mij door dit album.

Dit grote raadsel heb ik nog niet opgelost, beste brandos.