Dire Straits - Dire Straits (1978)

Andere groepen in deze periode klinken misschien harder of subversiever, maar deze groep klinkt verfijnd, wat moeilijker te bereiken is. Mark Knopfler heeft een eigen gitaarstijl ontwikkeld, met vinnige accentjes en loopjes. In Water of Love gebruikt hij een bottleneck, zo'n cilinder over de linkerpink voor glissando's die niet alleen uit halve tonen bestaan. Sultans of Swing blijft het hoogtepunt, ook wegens de rake tekst over een amateurgroepje dat koppig Dixieland en swing blijft spelen in een tijd dat die stijl allang uit de mode is. Die eigenzinnigheid, gewoon keurige liedjes maken zonder met de trend van het moment mee te gaan, is ook terug te vinden bij Dire Straits zelf.

Met 4 sterren te karig beoordeeld.
Opzienbarende debuutplaat, heerlijk relaxt album met fenomenaal gitaarwerk van Mark Knopfler.
Ben niet altijd in de stemming om naar Dire Straits te luisteren maar voor dit album maak ik graag een uitzondering.

Niet helemaal waar: In Nederland en verscheidene Europese landen kregen we de alternatieve single-mix (en 12" mix) voorgeschoteld, terwijl de Amerikanen juist de albumversie op single kregen. Dat laatste gebeurde pas in 1979, bijna een vol jaar nadat het nummer bij ons een hit was geweest. Wel kwam er in de VS eerder een promo-single met de alternatieve versie uit.

Maar die originele single-versie (hier de 12") was inderdaad een 'alternate take' die de band opnam in april 1978, kort nadat het album was verschenen. Juist in Nederland, Engeland en enkele andere Europese landen dacht de platenmaatschappij dat de albumversie iets te relaxt was, en dus werd het nummer opnieuw opgenomen. Met een iets ruwer randje en iets sneller gespeeld. Ik kocht eerst de single en later de 12 inch, vandaar dat die versie in mijn geheugen gegrift staat. Ik vind 'm beter dan de overigens ook niet te versmaden albumversie.
Blijft trouwens gek dat die 'alternate version' (zo wordt-ie ook op de hoes van de 12 inch genoemd) nooit ergens op CD is verschenen. Met recht een vergeten single-versie, jammer.

dire straits zou mijn band zijn geweest als ik vroeger met muziek was begonnen hopelijk komt er ooit nog een reunie, zijn stem en het geweldige gitaar spel blijft me boeien en werken therapeutisch, water of love is echt het kunstwerk met alle toonhoogtes

Bijzonder moeilijk album om te beoordelen en ook nog eens te verwoorden hoe ik tot die score kom. Daarom quote ik even iemand die het duidelijk beter kan uitleggen dan ik zelf, namelijk BoyOnHeavenHill.



Dit is ook exact het gevoel wat ik bij dit album heb. Ik hoor dat alles goed zit en vind vooral het gitaarspel hier subliem. Toch raakt het geheel me niet helemaal en ik kan niet echt uitleggen waarom.

Als ik een persoonlijke top 10 van Dire Straits maak, staat er wellicht geen enkel nummer van dit album in. Enkel Sultans Of Swing komt in de buurt.

Soms overtreft het geheel echter de som der delen en dat is hier zeker ook wel het geval.

Al bij al vind ik het gewoon een goed album. Niet meer, maar zeker ook niet minder.

3,5*

Favorieten: Sultans of Swing en Down to the Waterline

Na 8 bier waan ik mij ook een swingende sultan. Achteraf hoor ik regelmatig dat niet iedereen mijn schwung sultanwaardig vond. Dat weerhoudt mij niet voor de volgende keer: je bent een sultan of niet.

En ik ben een leeuw. Daarom vind ik "Lions" het beste nummer van dit Dire Straits album wat er écht toe doet...

Neuneu, "In The Gallery". Knopfler bewijst maar weer eens dat hij in 4 zinnen kan vertellen waar anderen een boek voor nodig hebben. Wat een weergaloze tekst.

*deze jongen maakt een diepe buiging*

Prachtplaat, laat het maar regenen buiten
Kant 1 plakt aan de platenspeler op regendagen zoals vandaag.

Dus je draait kant 2 ?

Dit debuut van DS is toch schitterend.. Het typisch Knopfler geluid klinkt zalig in mijn oortjes . Zo clean en transparant en herkenbaar. En deze plaat is veel meer dan Sultans of Swing.

Van Dire Straits ken ik alleen de grote hits. Vier albums staan hier al jaren in de kast. Ze komen uit de collectie van mijn pa. Alleen Brother In Arms kocht ik ooit op een rommelmarkt voor een euro. De stijl spreekt me erg aan, maar nu gaan we de albums ook maar eens doorspitten.

Het debuut valt me stiekem wel wat tegen. Sultans Of Swing kan me niet vaak genoeg voorbij komen op de (auto)radio, maar de rest kabbelt me net iets teveel voorbij. Ook de hier bejubelde Down The Waterline en Water of Love doen me niet bijster veel. Het is prettige, kalmerende muziek. Dire Straits zet een geluid neer dat me vertrouwd voorkomt. Regelmatig doet het me denken aan countrymuziek. Storend is het niet, maar het is vooral een beetje achtergrondmuziek.

Ik deel je mening Ruud, maar wil nog wel gezegd dat de opname van dit album heerlijk analoog goed klinkt.

Ik lees zojuist bovenstaand bericht van RuudC. Laat ik er het zwijgen toe doen....

Meningen verschillen maar ik vind dat je de plank hier volledig misslaat. Country? Achtergrond?

Zoveel meningen, zoveel smaken Hans Brouwer. Ik vind dat RuudC nog best mild is en ook best gelijk heeft wat dit album betreft, ik vind het ook nergens wereldschokkend maar wel fijn.

Dat het doet denken aan country vind ik ook niet gek, komt door de finger picking style van Mark Knopfler.

Ik zeg toch niks?

Hey! Net zei je wat anders...

Ik kan mij natuurlijk vergissen maar zwijgen is toch hetzelfde als niks zeggen?

Je kunt zwijgen, en toch met je stem iets zeggen!

Er is een beproefd axioma uit de communicatiewetenschap, en dat stelt dat ‘ alle gedrag communicatie is en dat je derhalve niet niet kunt communiceren’ .

Zwijgen is toestemmen, heb ik altijd geleerd, maar het bovenstaande axioma is absoluut waar: wat je ook zegt of doet (of juist niet doet): je laat altijd een indruk achter. En er is dus altijd sprake van communicatie.

On topic maar weer: ik heb deze debuutplaat van Dire Straits nooit geassocieerd met countrymuziek. Maar misschien hangt het er een beetje vanaf hoe je dit album als luisteraar hebt aangevlogen. Het solowerk van Mark Knopfler staat natuurlijk bol van de country-invloeden en als je met dat geluid eerder vertrouwd was dan met dit album, hoor je die country-invloeden waarschijnlijk terug in het gitaarspel van Knopfler.

Ikzelf associeer de eerste albums van Dire Straits vooral met laid-back rock- en bluesmuziek. Waarbij Knopfler vooral heel schatplichtig was en is aan J.J. Cale, wiens stijl hij gekopieerd lijkt te hebben in een wat vollere muzikale setting. Nou is country op de platen van J.J. Cale ook vaak niet ver weg, dus misschien zuller er hier dan toch ook wel wat country-invloeden in zitten...

Uiteraard zitten die er in, Mark Knopfler's gitaarspel is zwaar beïnvloed door country en blues.
Wat overduidelijk te horen is op dit album.

Evenals Eric Clapton is Knopfler erg beïnvloed door JJ. Cale. Zelfs zijn manier van zingen lijkt daar op gebaseerd.
Uiteindelijk werd de sound van Dire Straits steeds groter en ideaal voor stadionrock.
De country en blues is inderdaad wel degelijk terug te horen.

Klinken inderdaad nog altijd het best op Utrecht Centraal

De mooiste van Dire Straits, beter werd het niet meer.

Eens met henk01
En ook nog steeds eens met mijzelf

Stadionrock maatje.

Ja, dat is de juiste benaming.

Ik kan mij ook wel vinden in wat RuudC zegt dat het regelmatig wat doet denken aan country, want die vibe hoor je er regelmatig in terug idd. Op zich niet erg, want dat zorgt dan weer voor een opgewekte, positieve en frivole sfeer. Sommige nummers zijn ook wat rustig, maar dat is deze stijl van muziek natuurlijk ook, om soms afgewisseld te worden met een wat steviger nummer als Sultan Of Swing b.v Voor mij is dit hun meest consistente album, kort gevolgd door Love Over Gold wat ook een pracht plaat is.

Interessante discussie over of het woord 'country' wel of niet van toepassing is op Dire Straits. Niet als je het koppelt aan de meest basale redneckcountry die je jezelf kan voorstellen, maar de rootsrock die de band hier speelt heeft in het gitaarwerk, sfeer en thematiek voor mij ook echt wel flinke raakvlakken met de country. Rootsrock is niet voor niets een combinatie van blues, folk en country, het gaat immers terug naar de wortels van de rockmuziek.

Dan het album zelf: ik houd ook best van deze band (heb denk ik ook vier lp's er van), maar moet toegeven dat ik het buiten goed gespeeld, heel fijn geproduceerd en gemixt ook vooral een achtergrondplaat vind waarbij de hits er toch wel het hardste uitspringen. Maar zo'n Six Blade Knife of Lions zijn, hoe plezierig dan ook, geen songs waar voor mij heel veel meer uit te halen is dan 'fijn op de achtergrond'.

Pick Withers steelt overigens wel de show als drummer, dat mag wel even gezegd worden buiten alle (terechte) verheerlijking van Mark Knopfler.