Dire Straits - Dire Straits (1978)

Ik kan mij ook wel vinden in wat RuudC zegt dat het regelmatig wat doet denken aan country, want die vibe hoor je er regelmatig in terug idd. Op zich niet erg, want dat zorgt dan weer voor een opgewekte, positieve en frivole sfeer. Sommige nummers zijn ook wat rustig, maar dat is deze stijl van muziek natuurlijk ook, om soms afgewisseld te worden met een wat steviger nummer als Sultan Of Swing b.v Voor mij is dit hun meest consistente album, kort gevolgd door Love Over Gold wat ook een pracht plaat is.

Interessante discussie over of het woord 'country' wel of niet van toepassing is op Dire Straits. Niet als je het koppelt aan de meest basale redneckcountry die je jezelf kan voorstellen, maar de rootsrock die de band hier speelt heeft in het gitaarwerk, sfeer en thematiek voor mij ook echt wel flinke raakvlakken met de country. Rootsrock is niet voor niets een combinatie van blues, folk en country, het gaat immers terug naar de wortels van de rockmuziek.

Dan het album zelf: ik houd ook best van deze band (heb denk ik ook vier lp's er van), maar moet toegeven dat ik het buiten goed gespeeld, heel fijn geproduceerd en gemixt ook vooral een achtergrondplaat vind waarbij de hits er toch wel het hardste uitspringen. Maar zo'n Six Blade Knife of Lions zijn, hoe plezierig dan ook, geen songs waar voor mij heel veel meer uit te halen is dan 'fijn op de achtergrond'.

Pick Withers steelt overigens wel de show als drummer, dat mag wel even gezegd worden buiten alle (terechte) verheerlijking van Mark Knopfler.

Deze laatste gekocht op vinyl. altijd al fan geweest van de Dire Straits.
Zeer mooie toevoeging voor mijn collectie.

Ik vind het altijd wel fijn als je in een debuutplaat ontdekt dat de groep in kwestie zijn/haar muzikale stijl bijna volledig heeft te pakken. Oké, het geluid en de stijl van dit titelloos album is op zich anders dan hetgeen Dire Straits later met bijvoorbeeld Love over Gold zou brengen (het is meer intiem ten opzichte van de latere nummers waarbij toch wel rekening werd gehouden met de stadionoptredens), maar dit voelt wel onmiskenbaar aan als een plaat van Knopfler en co. De gitaar is heerlijk aanwezig, de algemene sfeer klinkt erg lekker en hier staan sowieso een aantal nummers op die je met recht en rede als klassiekers in hun oeuvre kunt bestempelen. Wel tof ook om een soort van embryonale versie van Sultans of Swing te horen. Een nummer dat vooral in liveoptredens meer en meer aandacht zou opeisen (die versie op Alchemy is fenomenaal en valt eigenlijk bijna niet te vergelijken met de studioversie) maar eigenlijk is bijna elk nummer er wel boenk op. Soutbound Again vind ik het zwakste nummer in heel de reeks, maar dat is dan ook eerder omdat de rest zo goed is. Knopfler weet zoals altijd met erg weinig woorden een beeld te schetsen waar iemand anders een hele song voor nodig zou hebben en dat komt misschien nog het beste tot zijn recht in de opener Down to the Waterline. Zo'n simpele zin als "She can still hear him whisper let's go down to the waterline" en je weet meteen wat er speelt tussen de personages.

Dit eerste album klinkt eigenlijk helemaal niet als een debuut, in de zin van probeersels. Eerder denk je aan een band die al dik een decennium bezig is en nu een wat meer retrospectief album gaat maken. Het klinkt al zo vertrouwd en amerikaans geraffineerd allemaal. Ironische teksten, heerlijke gitaarlijntjes, een geluid dat dicht tegen de country en folk leunt en je hoort de invloeden van J.J. Cale en Bob Dylan. Bekend en toch fris en nieuw.
Relaxte muziek en zo heel anders dan de postpunk en new wave van dat moment. Zo kon een nieuwe band dus ook klinken. En dan dat heerlijke geluid van de Fender Stratocaster, ouderwets goed. Een warm onthaal in de pers, tja, met Dire Straits ging het helemaal goed komen.

Tja ik zal altijd wel en zwak voor Dire Straits blijven houden. Denk dat dit en beetje de eerste artiest was, die ik op 9 jarige leeftijd op mijn kamertje draaide hoorde sultans of swing bij me pa en was verkocht, pa wie zijn dit ?Dire straits jongen . Afijn alles wat hij ervan had mee naar boven gejat haha. Nu heel wat jaren later mag ik het nog steeds graag horen. Zoo ook dit debuut album. Down to the waterline, water of love , six blade knife en Lions zijn heerlijke nummers. Sultans of swing kan ik nog steeds graag horen, als ik hem op de radio hoor op het werk , gaat automatisch de radio wat harder. Maar mijn favoriete is wel in the gallery. Heerlijk nummer, dat gitaarwerk ook nee prima debuut van knopfler en co.

Relaxte rootsrock met de karakteristieke neuzelstem van Mark Knopfler. Met name het ongedwongen, zelfsverzekerde sfeertje is erg prettig. Met Sultans of Swing kent de plaat ook nog eens een klassieker die maar niet kapot te spelen lijkt. Dit is kortom een verdomd overtuigende debuutplaat. Later zou Dire Straits ambiteuzer uit de hoek komen, waardoor de initmiteit verloren is gegaan. Juist het wat kleine karakter van deze muziek maakt deze plaat zo interessant. Ruime 4*

Soms heb je van die debuutplaten die meteen totaal overrompelen. Dit is er voor mij zo eentje.
Weet nog precies waar ik hem voor het eerst hoorde: Bij vrienden in de auto via een casettebandje ergens in het najaar van 1978
Blijft tevens mijn absolute favoriet van deze band, die daarna nog 'n aantal prima albums hebben gemaakt, misschien zelfs wel betere, maar niet meer zo meeslepend als deze.

Ook al vind ik dat Sultans iets te veel aandacht krijgt binnen hun repertoire, maar obv de volgende regel is het wel gegund:
Kids these days don't give a damn about any trumpet playing band. It's not what they call Rock and Roll.

Gouden regel inderdaad.

Dat dat dan door een murmelende Mark Knopfler in een (wat ik noem een) übersaaie setting wordt gezongen, lijkt op een Roger Waters die vanachter zijn gouden kraantjes klaagt over kapitalisme of een globetrottende Carice van Houten die klaagt over het klimaat maar nemen we gewoon op de koop toe.

Want wie zonder zonde is....

Flauw hoor. Als-ie het heden ten dage tijdens een live-concert zingt, geef ik je gelijk. Maar die tekstregel werd geschreven in 1977, toen Mark een onbekende, reeds bijna dertigjarige muzikant was die - net zoals Harry in het nummer - een 'daytime job' had (als journalist) en zijn eerste plaatje nog moest opnemen. Enig historisch perspectief is hierbij wel gewenst.

Knopfler is in al die jaren niet anders gaan zingen. De vergelijking ziet dan ook toe op het rock n roll-aspect (wat in mijn beleving best wel ontbreekt) en niet wat jij er verder bij haalt met je historisch perspectief en wat je daar dan ook mee moge bedoelen.

De solo is dan wel weer heel fijn. Zo zie je maar. Het is niet alleen maar kommer en kwel.

Knopfler is door de jaren heen niet anders gaan zingen, daar heb je gelijk in. Ik mag zelf graag naar Dire Straits luisteren, maar vind ook dat het na de eerste drie (vooruit, vier) albums kwalitatief allemaal wel behoorlijk 'downhill' ging. Ik heb nog een paar solo-albums van 'm gekocht, maar die boeiden mij ook steeds minder vanwege de gezapigheid en de lome countrysfeer die in toenemende mate over die platen hing.

Met name in zijn solocarrière is het rock 'n' roll-aspect inderdaad ver te zoeken. Maar als je rock 'n' roll gelijkstelt aan heftig en opwindend, valt Dire Straits daar natuurlijk vanaf deze debuutplaat al niet onder. Dire Straits stond van meet af aan van tamelijk bedachtzame en kalm voortkabbelende popmuziek. Dat is niet erg, maar de gezapigheid ligt dan al snel op de loer. Daar is wat mij betreft op dit fris klinkende debuut nog geen sprake van.

Het debuut heeft niets van zijn frisheid ingeboet mede door de ongedwongen sfeer en sobere aanpak. Overigens is dit voor mij meer (relaxte) bluesrock maar je kunt dit ook laid back (zoals J.J. Cale) noemen. De opvolger is meer van hetzelfde, nadien werd Dire Straits ambitieuzer en grootser (maar hun albums blijf ik goed vinden).

Ooit een discussie gehad met een kennis over Dire Straits. Hij was helemaal gek van deze band en Knopfler kon maar weinig fout doen. Daar is ook niks mis mee. De discussie nam een wat vreemde wending toen ik opmerkte dat de zang van Knopfler een dodelijk saaie indruk op mij maakte. Dat vond hij helemaal niet. Ten aanzien van Dire Straits kwamen we niet op 1 lijn en dat is ook het mooie aan muziek.

Het debuut van de heren is zeker niet slecht maar de veilige 'rootsrock' blijft aan alle kanten aan de veilige kant van de streep. De zang van Mark helpt al niet mee om wat avontuurlijker voor de dag te komen. Slecht is het debuut zeker niet. De muziek van de band valt bij mij alleen niet in het pulletje.

Na al die jaren verveelt deze plaat nog steeds niet. Er zijn weinig gitaristen met zo'n herkenbare en unieke sound . Knopfler en bijvoorbeeld ook David Gilmour en Brian May herken je meteen uit duizenden.
Knap hé.

Laat ik dan ook maar een duit in het zakje doen als het gaat om het noemen van een gitarist met een onmiskenbaar unieke, herkenbare sound: mijn aller Ritchie Blackmore.
In 1978 verscheen het debuut album "Dire Straits" Ik vond en vind het een waanzinnig goed album. Zo heerlijk relaxed. Dat vind ik ook van opvolger "Communiqué". Na deze twee albums deed Dire Straits mij niet zoveel meer. Oh ja, het nummer "It never rains" van het album "Love over Gold" vind ik ook geweldig.
Het is inderdaad knap dat Mark Knopfler en zijn kornuiten in 1978 met zo'n dijk van een debuut album op de proppen wisten te komen...

Helemaal niet verkeerd dit; lekkere laidback / lome gitaarplaat; met uitstekend gitaarwerk en nummers die perfect passen bij deze zonnige maandag in april.