Dire Straits - Dire Straits (1978)

Ik kan mij ook wel vinden in wat RuudC zegt dat het regelmatig wat doet denken aan country, want die vibe hoor je er regelmatig in terug idd. Op zich niet erg, want dat zorgt dan weer voor een opgewekte, positieve en frivole sfeer. Sommige nummers zijn ook wat rustig, maar dat is deze stijl van muziek natuurlijk ook, om soms afgewisseld te worden met een wat steviger nummer als Sultan Of Swing b.v Voor mij is dit hun meest consistente album, kort gevolgd door Love Over Gold wat ook een pracht plaat is.

Interessante discussie over of het woord 'country' wel of niet van toepassing is op Dire Straits. Niet als je het koppelt aan de meest basale redneckcountry die je jezelf kan voorstellen, maar de rootsrock die de band hier speelt heeft in het gitaarwerk, sfeer en thematiek voor mij ook echt wel flinke raakvlakken met de country. Rootsrock is niet voor niets een combinatie van blues, folk en country, het gaat immers terug naar de wortels van de rockmuziek.

Dan het album zelf: ik houd ook best van deze band (heb denk ik ook vier lp's er van), maar moet toegeven dat ik het buiten goed gespeeld, heel fijn geproduceerd en gemixt ook vooral een achtergrondplaat vind waarbij de hits er toch wel het hardste uitspringen. Maar zo'n Six Blade Knife of Lions zijn, hoe plezierig dan ook, geen songs waar voor mij heel veel meer uit te halen is dan 'fijn op de achtergrond'.

Pick Withers steelt overigens wel de show als drummer, dat mag wel even gezegd worden buiten alle (terechte) verheerlijking van Mark Knopfler.

Deze laatste gekocht op vinyl. altijd al fan geweest van de Dire Straits.
Zeer mooie toevoeging voor mijn collectie.

Ik vind het altijd wel fijn als je in een debuutplaat ontdekt dat de groep in kwestie zijn/haar muzikale stijl bijna volledig heeft te pakken. Oké, het geluid en de stijl van dit titelloos album is op zich anders dan hetgeen Dire Straits later met bijvoorbeeld Love over Gold zou brengen (het is meer intiem ten opzichte van de latere nummers waarbij toch wel rekening werd gehouden met de stadionoptredens), maar dit voelt wel onmiskenbaar aan als een plaat van Knopfler en co. De gitaar is heerlijk aanwezig, de algemene sfeer klinkt erg lekker en hier staan sowieso een aantal nummers op die je met recht en rede als klassiekers in hun oeuvre kunt bestempelen. Wel tof ook om een soort van embryonale versie van Sultans of Swing te horen. Een nummer dat vooral in liveoptredens meer en meer aandacht zou opeisen (die versie op Alchemy is fenomenaal en valt eigenlijk bijna niet te vergelijken met de studioversie) maar eigenlijk is bijna elk nummer er wel boenk op. Soutbound Again vind ik het zwakste nummer in heel de reeks, maar dat is dan ook eerder omdat de rest zo goed is. Knopfler weet zoals altijd met erg weinig woorden een beeld te schetsen waar iemand anders een hele song voor nodig zou hebben en dat komt misschien nog het beste tot zijn recht in de opener Down to the Waterline. Zo'n simpele zin als "She can still hear him whisper let's go down to the waterline" en je weet meteen wat er speelt tussen de personages.

Dit eerste album klinkt eigenlijk helemaal niet als een debuut, in de zin van probeersels. Eerder denk je aan een band die al dik een decennium bezig is en nu een wat meer retrospectief album gaat maken. Het klinkt al zo vertrouwd en amerikaans geraffineerd allemaal. Ironische teksten, heerlijke gitaarlijntjes, een geluid dat dicht tegen de country en folk leunt en je hoort de invloeden van J.J. Cale en Bob Dylan. Bekend en toch fris en nieuw.
Relaxte muziek en zo heel anders dan de postpunk en new wave van dat moment. Zo kon een nieuwe band dus ook klinken. En dan dat heerlijke geluid van de Fender Stratocaster, ouderwets goed. Een warm onthaal in de pers, tja, met Dire Straits ging het helemaal goed komen.