Phosphorescent - Muchacho (2013)

6 minuten herhaling zonder ook maar één seconde verveling. Tekstueel ook prachtig: 'Then I saw love disfigure me' en natuurlijk de Johnny Cash referentie: 'Some say love is a burning thing and it makes a fiery ring'. Wat Phosphorescent daar zo leuk mee doet is dat hij niet zozeer een contrast creëert tussen zware of luchtige teksten, maar dat er een soort van zorgeloosheid bij de zwaardere zinnen komt kijken, alsof Houck nu niet meer met liefdesverdriet zit, maar dat liefdesverdriet hem veranderd heeft, dat hij een soort wrok koestert - in de meest schone zin van het woord weliswaar.

Ik ben benieuwd naar de rest van dit album. Heb hem nu een keer of drie geluisterd, maar het blijft allemaal nog even niet hangen.

Mooi album hoor verveelt nergens, ik hoor ook diverse overeenkomsten,met War on Drugs's laatste album, ook qua stem zijn er raakvlakken.

In 2010 ben ik een tijdje volledig ondersteboven geweest van 'Here's to taking it easy'.
Het was toen een wat onopgemerkte plaat, maar nummers zoals 'Los Angeles' en 'The Mermaid Parade' behoren nog steeds tot het beste van dat jaar.

De licht overslaande stem van de zanger kenmerkt nog steeds het geluid van Phosphorescent. Hij klinkt als een melancholische dromer die zwelgt in heimwee naar vervlogen tijden. De rustig slepende muziek versterkt dit effect en zorgt opnieuw voor een plaat die ik zal koesteren.

Heel lang heb ik altijd gedacht dat Phosphorescent stond voor een of andere electronic act. Vraag me niet waarom maar de naam had ik nooit in verband gebracht met het gebodene en zo duurde het even voor ik in aanraking kwam met Here's to Taking It Easy uit 2010.

Ook dit album ging aanvankelijk compleet langs me heen totdat ik Song for Zula hoorde: een juweeltje waar je u tegen zegt waardoor Muchacho ineens in de spotlights stond..
Om dan op electronica terug te komen: nee dat is zeker niet de hoofdmoot van dit album, maar het dunne randje die de americana, roots (ja wat is het eigenlijk?) begeleidt maakt het allemaal behoorlijk spannend en zorgt ervoor dat je de oren blijft spitsen. Hoe traditioneler hoe minder ik het dan ook weer ga vinden want juist die snijdende spanning doet het hem wat mij betreft.
Ook de inkleuring van het album is vaak erg fraai: heel subtiel hoor je hier een trompet en daar een viool en nergens eisen ze de hoofdrol op.

Ja, dit is een album die zeker opvalt. De vraag is of het nog verder gaat groeien bij want in dat geval heb ik een meesterwerkje van 2013 te pakken. Voor nu is het nog even 'gewoon een zeer goed album'.

Niets minder dan een geweldig album van Phosphoresecent. Sowieso ben ik al snel verkocht als een album een echte kop en een staart heeft, daarbij zijn de intro en outro ook als losse nummers prima. Naast het schitterende Song for Zula, ontwikkelt The Quotidian Beasts zich ook tot een albumfavoriet. Die uithalen met overslaande stem zijn schitterend en zijn gelukkig op meer nummers te horen. Daarnaast is de afwisseling tussen trage en opzwepende nummers perfect.

Het enige nummer dat ik slechts met een krappe voldoende kan beoordelen is het ietwat voortslepende Down to Go. Maar wellicht is dat nog een kwestie van wennen. Het is in ieder geval zeker dat dit tot nu toe met afstand het beste album van 2013 is.

Ben erbij! Heb die dag nog vrij ook (dag na hemelvaart), dus dat komt goed uit. Als ik niet naar Neil Young kan, dan maar naar Phosphorescent.

Kijken of ik voor die tijd dit album nog kan scoren. Hopelijk verkopen ze daar ook wat van zijn oudere albums, moet ik nog steeds aan mijn collectie toevoegen.

Ik vind het altijd leuker om het bij een concert te kopen, zeker als de artiest ook nog gaat signeren. Ik ben al aan het sparen, ik wil alleen vinyl

Song for Zula doet mij tegelijkertijd aan Antony Hegarty en Bono denken. Ik ga 'm in elk geval niet overslaan op Primavera Sound.

Zeer apart album. Het is zeker en vast een groeiplaat voor mij, de eerste keer vond ik er niet zoveel aan maar telkens als ik hem beluister krijg ik er wat meer grip op. Instrumentaal spreekt het me absoluut aan, maar het is nog wat wennen aan zijn stem.

Nu ook in Rotown op 21 mei, voor 12,50 Ich bin dabei

Live zeker een beleving.
Speelt Scott Stapleton nog mee?
Zeker een meerwaarde.

Ja, hij was erbij! Wat een ge-wel-dig concert
Lang geleden dat ik met zo'n grote grijns naar een optreden heb staan kijken..

Na afloop Muchacho en To Willie op vinyl gekocht, kon het niet laten.

Ik heb die twee op CD gekocht, was maar een tientje per stuk, echt een koopje.

Het gewicht van de show lag wel bij dit album (logisch ook). Alleen A Charm/A Blade, Muchacho's Tune en het eerste en laatste nummer werden niet gespeeld. Wel jammer was dat bij Right On/Ride On de microfoon wat kraakte, alsof de PA het niet helemaal aankon. Live klinkt dat nummer wel echt vet. Ook jammer dat het maar 5 kwartier duurde. Er zat eigenlijk geen zwak nummer bij, alleen Tell Me Baby (Have You Had Enough) had misschien met wat meer pit gespeeld mogen worden. Hoogtepunten waren Quotidian Beasts, A Picture of our Torn up Praise, Wolves, Nothing Was Stolen en When We Fall.

Hoe heette het voorprogramma eigenlijk?

Ik vond de nummers die je noemt ook hoogtepunten, net als Song for Zula en Los Angeles.
Ik had mijn camera bij me, heb Wolves en When We Fall gefilmd.



Landscapes. Ik vond het best aardig klinken.

Toch... als ik echter Landscapes google krijg ik niet drie dames, maar een Engelse Punk band...

Ze stelden zich wel voor, maar dat verstond ik niet helemaal. Dacht dat ze iets van Long Shelley zeiden...

Gevonden: Landshapes.

Ik ben helemaal weg van dit album geworden. Heerlijke afwisseling tussen electronische elementen, americana en meloncholie. Melancholische americelectronicana dus.

O ja, Quotidian Beasts is één van de mooiste nummers die ik dit jaar gehoord heb. Zijn er nog anderen die bij dat nummer een George Harrison-gevoel krijgen?

Wel even wennen, die nieuwe Phosphorescent.
Opener Sun, Arise! Heeft niks van de kenmerkende Country invloeden die je van deze band bij ander werk wel terug hoort.
Dit klinkt meer als een elektronische variant van Bon Iver
Vervolgens gaat het met Song for Zula in deze lijn voort, maar moet ik juist hierbij denken aan U2 ten tijden van Pop; zeker niet hun sterkste album.
Toch valt het bij Muchacho uiteindelijk niet slecht uit.
Matthew Houck heeft steeds meer het verhalende van Bruce Springsteen en de voorheen duidelijk hoorbare vergelijkingen met zijn grote idool Willie Nelson zijn minder verkenbaar.
Het lijkt alsof pianist / keyboardspeler Scott Stapleton een grotere rol heeft gekregen in de samenstelling van het geluid voor dit album.
Dat hij sfeerbepalend is, bewijst zijn bijdrage van Los Angeles op het vorige album wel; absoluut het hoogtepunt daar.
Toch ben ik blij als ik bij Terror in the Canyons, meer de Americana en Country invloeden terug hoor, met weer een sterk stukje piano.
Stiekem opgelucht dat de elektronische lijn van de openingsnummers niet door gezet wordt.
Phosphorescent is live juist erg sterk omdat de instrumenten dan vooral puur klinken, en dit hoor ik ook graag op de studio albums terug.
A Charm/ A Blade ademt dit ook uit; ondanks het voor Phosphorescents begrippen erg vrolijk refrein.
Ik mag er graag naar luisteren.
A New Anhedonia ligt in de lijn van Terror in the Canyons en dus ook indirect in dezelfde lijn als Los Angeles, waardoor ik getuige ben van het tweede hoogtepunt van Muchacho.
Deze twee nummers alleen al zijn de aanschaf van het album waard, en behoren tot de mooiste nieuwe muziek van 2013.
The Quotidian Beasts heeft qua hoge zang veel weg van Madrugada, maar ook het eerste album van Band of Horses komt in mij op.
Minder dan de twee eerder genoemde hoogtepunten, maar wel van topniveau.
Een zeer geslaagde plaat, die zelfs nog beter had kunnen uitvallen, want ondanks de verrassende elektronica bij de eerste nummers, wordt ik toch echt warm van de sfeer, welke de rest van het album uitstraalt.
Voor liefhebbers van een band als Walkabouts is dit ook een aanrader.
Afsluiter Sun’s Arising is volgens mij ongeveer hetzelfde nummer als de opener, maar dan zonder de electronica, komt gelijk beter bij mij binnen, al moet ik niet teveel Bon Iver of Iron & Wine achtige muziek horen.

dit is echt te saai voor mij, zowel tekstueel als muzikaal.en die steelgitaar is zo cliche in dit genre. Kabbelen en nog is kabbelen. in dit zelfde straatje maar dan 100x beter is deze
Fossil Collective - Tell Where I Lie (2013)

Die rol van steelgitaar is op dit album toch niet zo groot?
Voor mij valt vooral de keyboard / piano op.

Live heb je overigens zowel een toetseniste op keyboards en een pianist. Daar dus ook de toetsen een centrale rol, wat overigens goed werkt.

Die toetseniste was er 3 jaar geleden niet bij; wel een goede live band.

Kom op muziekobsessie, Song for Zula en The Quotidian Beasts zijn toch dijken van nummers? De rest had misschien wat spannender gemogen, maar ik vind dit allerminst slecht

A New Anhedonia en Terror in the Canyons vind ik dan weer de sterkste nummers; smaken verschillen.

tja je kan niet alles goed vinden toch...te veel keus, is natuurlijk een luxe in tijden van gratis downloaden. Ik stam nog uit de tijd dat je in platenzaken moest luisteren en dan toch 'n lullig gevoel tegenover een behulpzame verkoper als ik weer niks kocht maar wel veel had geluisterd,

vind dit toch beetje een hype hoor, van vele kanten dit aangeraden. moest erbij zijn in rotown. Nee dan ga ik liever naar sean rowe echte pure folk, teksten als kogels....

Maar goed dat ik een album niet direct na een eerste luisterbeurt naar de prullenbak verwerp. Alhoewel. Dat zou wel heel drastisch zijn geweest, aangezien ik de intro 'Sun, Arise!' gevolgd door 'Song for Zula' wel direct prachtnummers vond. Waarschijnlijk heb ik het de eerste keer slechts half-aandachtig beluisterd, want inmiddels kan ik het gehele album goed waarderen. Lekker Afwisselend, rijk van instrumentarium wat ook nog knap wordt bespeeld. Aanvankelijk leek mij de zangstem te dik aangezet, maar nee ook daar heb ik totaal geen moeite meer mee. Mooie natuurlijke snik zit erin. Verder heb ik ook niet het idee dat dit wordt gehyped ( buiten MuMe dan )

Zulke muziek kan ik alleen echt waarderen, als de stem echt overtuigd. Dat doet deze niet. Muzikaal allemaal wel in orde.

Erg wisselend album. Een paar heel prettig in het gehoor liggende nummers afgewisseld door zeurderig klaagzang met jankerige gitaren.

Iemand de deluxe versie al in handen gehad?

Die komt 29 oktober uit.