Slipknot - Iowa (2001)

Gently komt toch als geroepen na vijf beukers,wou er bijna de brui aan geven.Opgetrokken rond een simpel rif maar de opbouw is goed en best sfeervol. De laatste minuut konden ze het toch weer niet laten er een smerige lap op te geven,wat jammer is voor de 'song'(kuch). Left behind en The Shape die er op volgen zijn de beste nummers van de plaat.De eerste was nog een afrekeninghitje, geloof ik,net als Heretic Anthem.


Wel raar dat de maskers die de focus op de muziek moesten leggen er met behulp(of tegenwerking) van de media en label er voor gezorgd hebben dat ze toch de meer populaire toer opgingen(richting shockrock). Vanaf hun volgende noemden ze hun fans ook maggots, tja dan is het commerciele plaatje compleet.Dit is voor mij dan ook de laatste relevante Slipknot plaat.

Ben eerlijk gezegd geschokt van het lage gemiddelde dat deze plaat krijgt. Maar goed, over smaak valt niet te twisten.

Ikzelf ben echter zeer gelukkig met de koers die onze gemaskerde "helden" na hun -ondertussen toch al flink gedateerd klinkende- debuutalbum vaarden richting hun tweede wapenfeit "Iowa". Want hoewel weinigen klaarblijkelijk waren opgezet met de brutale aanpak die de heerschappen op dit album hanteerden, heeft dit schijfje de tand des tijds een pak beter doorstaan.

Want anno 2015 blijft het met momenten een enorm lekkere beuk- en breekplaat. Het beste wat Slipknot in mijn ogen heeft voortgebracht, en als ze op het huidige elan blijven verdergaan zal dat waarschijnlijk ook wel zo blijven. De gitaren klinken heerlijk groovy, Taylor perst een brul van topklasse uit zijn strot en waar de muziek op het eerste album nogal "cartoony" kon klinken, kan het op Iowa hier en daar wel de lekker groezelige en duistere toer opgaan. Een "Skin Ticket" of een "Gently" dienen hier als voorbeeld. De sound had klaarblijkelijk ook wel zijn neerslag op de hele band: de demonische uitstraling van deze albumcover, heeft men hierna niet meer weten te herhalen.

Durf ik het zeggen? Vooruit dan maar: klassiekertje. En het feit dat Slipknot zo succesvol is geworden, ligt mijn inziens heus niet alleen aan de gemaskerde look -al zal ik niet ontkennen dat het marketingtechnisch haarfijn in elkaar zit en zeker zijn effect heeft gehad. Naar mijn mening ligt de kwaliteit die Slipknot doorheen zijn carrière heeft gebracht -al werd het nooit nog zo goed als dit album- toch wel een klasse hoger dan de doorsnee "ik werd als kind mishandeld en dreig mijn polsen open te snijden en breng dit met veel pijnlijk slechte raps, 2-akkoorden-riffs, wenend refrein en een welgemikte schreeuw"-Nu Metal band.

Nog net een voldoende, maar ook niet veel meer. Er staan te veel opvullers en schreeuwige nummers op deze CD. Het latere werk heeft veel meer mijn voorkeur.

Tho, toen was ik 10 jaar, ik herinner me nog dat WOW-moment de eerste keer dat ik deze knaller afspeelde. Deze en "Slipknot" zijn de beste schijven die ze ooit gemaakt hebben, daarna is het voor mij bergaf gegaan.

Machtig album voor als je in een boze bui bent. Heerlijke beuknummers zoals People=Shit, Disasterpiece, The Heretic Anthem. Ik durf ook wel te beweren dat dit een klassieker is. De brutaliteit knalt eruit, heerlijk!

Ah, het altijd lastige tweede album. Slipknot weet zich aardig van de vloek te ontdoen met een album dat extremer en minder toegankelijk is dan het debuut. Het songmateriaal is ditmaal nog wat ruiger en rauwer uitgevallen, alsof de band is geschrokken van het plotselinge succes. Het zijn echter details. Het geluid is grotendeels hetzelfde gebleven, net als de tomeloze inzet en energie. Op volgende albums zou de band wat meer gematigd voor de dag komen, maar op Iowa klinkt de band zoals het hoort: vuil, gemeen en onstuimig.

Toch een beetje absurd dat dit album het laagste gemiddelde heeft van de Slipknot albums (dat verkapt demo-album even buiten beschouwing gelaten).