Toen ik een jaar of 12 was en bij een klasgenoot op visite was, zag ik eens wat fragmenten van de video Live at Donington die zijn oudere broer toen aan het bekijken was. Ik werd direct getriggerd door de sound van deze band en dat heeft er voor gezorgd dat ik in mijn tienerjaren een groot deel van de discografie van AC/DC ben gaan verzamelen. Ik was gefascineerd door deze band, wat vooral te danken was aan de track Thunderstruck. Wie was toch die aparte kerel in dat schooluniform die zo geweldig gitaar kon spelen? En die zanger die de noten uit zijn lijf brulde? Technisch gezien misschien niet de beste zanger, maar wel iemand die daar met hart en ziel stond te zingen en er zichtbaar plezier in had.
The Razors Edge werd het eerste album van AC/DC dat ik kocht. Ik zag ‘m voor een paar gulden liggen in de lokale platenzaak en volgens mij was het een tweedehands exemplaar. Het was niet een plaat die me direct omver blies, omdat het toch wel wat anders klonk dan het live-materiaal. Toch smaakte Thunderstruck mij ook hier goed en hetzelfde gold voor nummers als Fire Your Guns, Shot of Love en Rock Your Heart Out. De karakteristieke, no nonsense hardrocksound van de band komt hier weer goed naar te voren. Met Thunderstruck behaalde band weer een grote hit na ruim tien jaar.
AC/DC doet ook hier niets nieuws en blijft trouw aan zijn sound, maar toch waardeer ik die aanpak wel. Tegenwoordig vind ik The Razors Edge zeker niet een van de beste platen uit het oeuvre van AC/DC, want het materiaal met Bon Scott vind ik over het algemeen beduidend beter. De platen met Brian Johnson scoren overal wel een voldoende voor mij, maar met uitzondering van Back in Black zet ik ze zelden nog op. Toch zal The Razors Edge voor mij altijd een speciale plek houden, omdat dit mijn eerste AC/DC-album was: 3,5*.