Tom Waits - Swordfishtrombones (1983)

zo tegen het end van dit jaar krijg ik altijd zin om dit te draaien, past wat mij betreft perfect in de kerstsfeer

favoriet: Town with No Cheer, prachtig

klein minpuntje, los van de composites, ik was graag de hele plaat in de sfeer van town with no cheer , soldiers things, of just another sucker gebleven

Geweldig album, de sfeer is perfect, echt perfect.

Favoriet: Shore Leave, blues standaard op een xylofoon, geniaal

Leo Blokhuis is een oude hippie die huilt als hij Ben van Michael Jackson op de radio hoort. De man weet erg veel van muziek maar zijn smaak is weinig origineel. Ik kijk er niet van op dat hij dit niet pruimt. Zijn maatje van Nieuwkerk vind dit vast ook niets. Gelukkig zijn wij er ook nog.

Idd, deze plaat is meer dan enkel op pannen en ketels slaan, daavoor moet je geen "professor zijn aan de hogeschool voor muziek". (of hoe noemen ze hem in top 3000 tvshow)

Blokhuis weet niet zo veel van muziek. Hij kent veel feitjes. Namen, jaartallen, e.d. Van muziek weet hij volgens mij niet veel meer dan de gemiddelde liefhebber op dit forum.

Swordfishtrombones, Rain Dogs en Frank’s Wild Years vormen een mooi triool. Ik ga er stukjes bij schrijven, chronologisch. Daarna ga ik terug naar Neil Young, die gieren aan zijn karkas heeft hangen, maar nog niet dood is. Er staan nog wat platen te wachten.

Leuke plaat, tot de zeven aan toe. Dan is het ook prima. Toch een vrij wilde omslag, na ballades, violen en heel veel tabak. Nu krast Tom Waits met een stoel over de betonnen vloer, en knijpt zijn ogen tot spleetjes. Daarna maakt hij het geluid van iemand die hompen oud vet eet. Mijn armharen stonden wel even overeind, dat schorre gekrijs. Dat is na een liedje over dwergen, die schoentjes dragen van mos, en taartjes bakken van oud ijzer en kalknagels.

Alsof Martha , vermoeid en uitgezakt, zichzelf wast in een tobbe met teerwater, en een stalborstel. Ze is er nog wel, maar vrijwel onherkenbaar. En ze heeft harde paarse vlekken op haar benen. Niet op Johnsburg, dat zich een klein beetje ongemakkelijk staat te voelen tussen Dave, de slager, met zwemmende oogjes en slijk in zijn nek, en de Town with no Cheer. Daar speelt iemand op een doedelzak. Het is wroeten, maar er zit wat onder. Een hartje? Een vies en modderig hartje, dat onregelmatig klopt en rook braakt.

Dan hebben we nog In the Neighborhood, dat hier ergens een beetje ondankbaar wordt afgedaan als een zwakke ballade. Ik vind het wel mooi staan, zo bovenop en middenin de harde stank. Passend toegeschreven aan de blaaskapel van het leger des heils. Dan toch een lichtpuntje.

De dirigent is aan één oor doof. Het bleke stokje in zijn hand is de middelvinger die plots afbrak van het nog ademende lijk van zijn vrouw. Iedereen is bleek en mager. Het lichtje is dan toch niet ontsnapt aan de rot. Het mag een keertje makkelijk, en dan staat het. Op zichzelf houdt het niet over, maar in Swordfishtrombones staat het best keurig. En hoopvol. Geef me een vies, bruin lichtje. Een lichtje niettemin.

De vrolijkheid zet zich niet geheel onverdeeld voort in Frank´s Wild Years, dat vooral mooi geschreven is. En een kaal en en schril en blind hondje, met huidziektes, wordt levend verbrand. Je hoort hem piepen, vlak voordat de band stopt. De vlooien hadden geen idee.

De gekkigheid scheert soms wel wat onder de middenmaat, zoals op Gin Soaked Boy, of ook 16 Shells. Dave the Butcher was, hoewel kleurrijk, ook niet bepaald noodzakelijk.

Smerigheid en heel veel exploderende trekschuiten later was het niet altijd even fraai. Ik heb ook wel eens beter gehoord.

Tom Waits, in zijn beige kniekousen, rochelt en spuugt erop.

@ Roelof

Je moet schrijver worden, mooi stuk
[maar ook dit prachtige album hoger waarderen]

inderdaad prachtig stukje
1 opmerking: 16 shells vind ik wel geweldig

Op het 1ste gehoor een zeer afwisselend album, misschien wel de meest gevarieerde die ik tot nu toe gehoord heb.
Underground, stuurt mij in beginsel de verkeerde richting uit. Poeh eeh, als dit zo 40 minuten gaat duren, dan wordt het een ruwe rit. Maar gaanderweg diezelfde rit, worden de hobbels meer weggenomen en komt er een prachtig landschap van muziek naar voren. Ook ik vind de 2de helft het mooiste gedeelte van deze Swordfishtrombones. Nou ja, voor mijn gevoel begint dat zo'n beetje met 16 Shells.
In the Neighborhood vind ik een prachtballade, dat de sfeer heeft van Tom Traubert's blues. Swordfishtrombone is ook zo'n sterk staaltje sfeervertoon.
Nog te vroeg om deze Waits te beoordelen, daarvoor wil ik het nog een paar keer de revue laten passeren.
Maar het zou zomaar eens een pareltje kunnen zijn.

Daar waar ik mij stoor aan de zang van E bij Eels, heb ik dat geenszins bij Tom Waits. Beide heren maken prachtige muziek, gevarieerd en vol van inspiratie. Maar bij de stem van E haak ik af en bij de stem van Tom raak ik geboeid. Dit album is een klassiek meesterwerk. Je wordt hier om de oren geslagen met de ene na de andere prachtige kleinkunstmuziek, die dan weer nageserveerd wordt met rauwe blues.
Heerlijk album, dat zich idd. niet makkelijk laat doorgronden.

Haha, goeie!
Zeer geslaagde plaat. Op een verdienstelijke tweede plek in mijn persoonlijke Tom-Waits-albumlijst, op gepaste afstand van het nog geslaagdere Rain Dogs.
Het (bijna) titelnummer is van een ongekende duistere schoonheid

Fantastisch album van de beste man. In tegenstelling tot Rain Dogs kent deze niet echte uitschieters, maar alles is goed, op hun eigen manier. Hij combineert weer vele stijlen, maar toch heeft Swordfishtrombones een fantastische sfeer. Van mooie, kort maar krachtige nummers tot het lekkere Down Down Down of Underground, alles valt in de smaak. Ook de instrumentale nummers zijn goed, terwijl in Rain Dogs dat toch echt een minpunt is.

Bij het zien van de cover en het lezen van de albumtitel had ik ergens het gevoel dat dit niet meer die gevoelige zanger van "Closing Time" kon zijn. Waar ik de Coltrane-overstap in stijl van "A Love Supreme" naar "Interstellar Space" erg fijn vond stelde dit album, ondanks de grote verwachtingen aan een excentriek meesterwerk dankzij jullie , toch ietwat teleur. Desondanks is dit tot nu toe mijn meest geluisterde Waits-album, heb ik zo hard mijn best gedaan om dit te doorgronden? Nee, dit is gewoon tot nu toe het leukste (maar niet beste) materiaal dat ik van Tom Waits gehoord heb.

"Underground" is een van de weinige nummers die van de eerste keer aansloegen Wat een steengoed nummer! Ik moest direct een link leggen met "Fight Club" (wat op zich nog niet zo vreemd is denk ik). "Johnsburg, Illinois" vind ik keer op keer erg rakend, zeer mooie tekst die ergens moederziel alleen lijkt te zijn in zijn soort op dit album.

"Frank's Wild Years" -

Frank settled down in the Valley,
and he hung his wild years on a
nail that he drove through his
wife's forehead.

Zelden heb ik zo hard gelachen, prachtig stukje "poëzie" (als ik dit zo mag noemen).

Wat mij ook vooral erg bevalt aan dit album is het instrumentele gehalte: uniek en erg mooi gedaan. Voor ik het vergeet: de drie instrumentele nummers op dit album zijn pareltjes! Kan ik werkelijk lang naar luisteren Wat betreft mijn mening over de andere nummers kan ik alleen instemmen met Paalhaas.

Meesterlijk album van Tom Waits waarmee hij een nieuwe weg insloeg.
Het album klinkt rauw en speels maar bovenal erg gevarieerd met rock, jazz, blues, ingetogen ballades ... en toch vormt het een mooi geheel. De gruizige zang van Tom Waits is hoe dan ook uniek en alle songs zijn briljant in elkaar gestoken. Soms ontroerend of romantisch, dan weer grappig ... ik zou zeggen: luister en oordeel.

Mijn eerste kennismaking met Tom Waits..... Vanochtend voor slechts 6 euro gekocht op vinyl.

Eerste luisterbeurt..... dit smaakt zeker naar meer! Voor een stem is het nog te vroeg maar ik weet nu al dat die hoog gaat uitvallen!

na ongeveer 5/6 luister beurten toch maar even een stem uitbrengen, ik begin voorzichtig met vier sterren. Deze gaat zeker nog groeien!

Als het nog in goede staat is, een echt koopje!

geweldige plaat van Tom Waits. Wat mij betreft zijn beste.

Vandaag op vinyl tweedehands gekocht voor 10 euro ipv 11, de verkoper vond me blijkbaar redelijk sympathiek, ofwel wou hij me aansporen goede muziek te ontdekken. Wordt straks eens op de tafel gelegd.

10 euro voor een meesterwerk op vinyl is een koopje.
Bij mij hangt de hoes ingelijst aan de wand.

Zover ga ik nog niet, er hangt genoeg anders aan de muur

Bij mij hangt Closing Time aan de muur

Het leukste aan muziek: oponthoud op een treinstation, daar bij de freerecordshop goedkoop een plaatje tegenkomen die je nog niet kent, maar waarvan je weet (dankzij MuMe ) dat het een goede plaat zou moeten zijn. Kopen, en dan verslaafd raken.
Ik had alleen Closing Time al van Waits (waar ik niet zo super lyrisch over ben) en wist dat deze plaat qua stijl compleet anders zou zijn. Bij de eerste tonen van Underground wist ik al dat ik dit album heel erg zou gaan waarderen. Een paar dagen later is een nieuwe Waitsfanaat geboren. Wat een ontzettende genialiteit. 16 Shells from a.. is echt bizar goed. Helemaal top. Snel achter Rain Dogs aan !

En er staat je nog veel moois te wachten Niek, na Rain Dogs volgt Bone Machine en Orphans en voor je het weet ben je verslaafd.

Ik weet 't, ik weet 't

Vaak wordt gesteld dat Waits hier 'abstracter' te werk ging.

Aan het begin van het album lijkt het zoals MichelDumoulin zei alsof Waits zich heeft laten inspireren door Captain Beefheart, maar uiteindelijk is het allemaal niet zo apart en avant-gardistisch als de recensenten ons willen doen geloven.

Er staat met 'Gin Soaked Boys' zelfs een groot blues cliché op.

Natuurlijk wel een zeer goede plaat, al heb ik iets meer met Waits' werk uit de jaren '70.

Zo'n beetje mijn lievelingsalbum aller tijden. Ik kom er net achter dat ik hier nog helemaal niks heb geschreven. Waarschijnlijk omdat ik niet weet waar te beginnen. Tom Waits is als Amsterdam: er valt altijd weer wat te ontdekken.
Ook nu weet ik niet wat er over te schrijven in heel veel woorden. Misschien komt het wel een keertje.
Soldier's Things als individueel nummer is vooral uiterst ontroerend (overigens door Blokhuis/Koole op een verzamelalbumpje gezet), maar het album heb ik vooral als geheel lief.
Dit is ook een van die albums die ik helemaal zelf heb mogen ontdekken, die niet werd geadviseerd door zus, vriend of kennis. Dit album is van mij, leeft met mij mee en zal dat waarschijnlijk altijd doen.

Net als Stijn hoor ik ook het "abstracte" van dit album niet zo. Dat wil overigens niet zeggen dat ik dit geen mooi album vind. In tegendeel!!, dit is niets minder dan een klassieker. Waits blijkt een echte bluesman met zijn grommende stem en zompige Rioolblues. Vooral de drumsound met de xylophoon en allerlei potten en pannen, is heerlijk

ik neem aan dat je marimba bedoelt
overigens is de nodige mooie muziek opgenomen met marimba

oja,de Xylophoon heeft natuurlijk ijzeren staven, geeft een heel ander geluid.
De twee zijn makkelijk door elkaar te halen.