Depeche Mode - Songs of Faith and Devotion (1993)

Ha dat klopt idd SirNoodle. Ik ben zelf nog naar Brussel geweest, maar het begin van de show moeten missen want we waren te laat..... Er was iets rond Antwerpen (herstel: er is altijd iets rond Antwerpen) dus heb die "flitsende" opening niet meegekregen.
We kwamen erin toen volgens mij Policy Of Truth net werd ingezet. Poeh - alweer bijna 24 jaar geleden. Mooie tijden.

Machtige plaat.
De sfeer die Depeche Mode neerzet is vrij uniek moet ik zeggen.
Voorbeeldige arrangementen, mooie produktie en bovenal nummers die over de hele linie boeien.
Gek dat ik altijd wat afstandelijk was t.o.z Depeche Mode.
Ik ben nog steeds niet dol op hun wat te mechanische beginalbums, maar dat trokken ze richting de 90's behoorlijk recht.
Je hoort een duidelijke groei in het geheel.
Vakmanschap t/m en coherentie.
In Your Room is gewoonweg briliant, kippevel werkelijk.
Organische plaat met veel highlights.
Echt een band die vanuit de 80's een sterke ontwikkeling doormaakte.
Hele sterke plaat.

Machtig is het woord id

Weet niet welke platen je allemaal als beginalbums rekent, maar DM is juist één van die acts die vrij vroeg heeft bewezen dat het hele wezenloze 3 man op gitaar en 1 op drums nogal achterhaald is om muziek met een ziel te kunnen maken. Constructing Time Again en zeker Some Great Reward zijn daar al schitterende voorbeelden van, ken weinig gitaarbandjes die zoveel gevoel kunnen brengen in welk van hun nummers dan ook. DM is gewoon een briljante band en dan maakt het niet uit of ze de synth stoppendoos uit de kast trekken of met houthakkershemden in de studio staan, kwaliteit verloochent zich niet.

SGW is het laatste "mechanische" album van ze, BC is dat al niet meer. Allebei top overigens!

Ik ben het juist eens met bikkel2. Je ziet dat trouwens hier op Musicmeter ook terug in de waardering, die wat lager is voor de eerste drie albums.
Overigens vind ik dit Songs of Faith and Devotion, wat bijna zo'n hoge waardering heeft als het geweldige Violator, toch een stukje minder dan die plaat. Vooral omdat er hier een enkel minder nummer op staat. En ook omdat ik de plaat wat killer vind, Violater heeft wat vaker ook een warmer geluid.

Ik geloof dat ik het voor de verandering eens geheel eens ben met west. Ook bij mij is Black Celebration het eerste album dat nagenoeg over de volle lengte boeit. En hoewel deze Songs of Faith and Devotion op een royale 4,5 staat, is er qua consistentie wel wat ingeleverd op Violator.

Ik zal ze nog eens achter elkaar luisteren binnenkort, want snap niet wat er mechanischer is aan SGR ten opzichte van de vervolgalbums. Vind deze ook iets minder dan Violator, qua songmateriaal.

Op deze plaat wint de bombast het jammer genoeg wel een beetje van de goede songs.
Ik vind deze ook een stuk minder dan Violator.
Die twee daarvoor zijn nog beter.

Of ik dit album beter vind dan Violator hangt ook af van de bui. Muzikaal (lees gebruik meer dan elektronica)vind ik dit album beter, maar Violator is laag drempeliger wat hit potentie. Luisterd Violator lekker weg is dit een meer luisterbum

Ik vind het moeilijk om aan te geven waar de verschillen zitten tussen Music for the Masses, Violator en deze. Allemaal hebben ze die gedragen zang met (soms) dreigende synths. Deze 3 albums hebben mijn waardering voor DM wel flink verhoogd. Ik krijg steeds meer zin in de 7e.

Mm, dit commentaar uit 2006 was wel erg kort... Toen ik dit album kocht wilde ik diep in mijn hart gewoon een Violator deel II. Het soms wat hardere, overdrive, geluid van SoFaD beviel me eigenlijk niet zo ondanks dat ik wel doorhad dat hier een aantal zeer sterke songs opstaan.
Nu, jaren later, vind ik het juist mooi dat DM koos om nog een iets andere koers te gaan varen. Het levert een album op wat zich naast Violator prima staande kan houden. Higher Love is een perfecte afsluiter trouwens, wat een nummer.

Walking in my Shoes blijft toch wel ijzersterk. Vreemd genoeg herinner ik me die altijd van Violator.

Wat me opvalt, is de langere maar tegelijk minder krachtige versie van 'In Your Room'. De singleversie is echt beter. Het neemt niet weg dat dit nummer, net als 'Walking in my Shoes', een top 10-nummer van DM is.

Een van mijn eerste gekochte albums ooit, na Arrested Development. Mijn broer luisterde veel naar deze muziek en dit album heeft zijn glans na al die jaren nog lang niet verloren. M.i. een klassieker en het door mij meest beluisterde album van Depeche Mode.

Dit album begint steeds beter te worden na meerdere luisterbeurten, het overtreft zelfs bijna violater haha.
Judas... wat een prachtige sfeer wordt hier neergezet zeg, magisch en hoopvol.
Juist de minder bekende nummers op dit album doen het voor mij zoals ook one caress
Waar violater iets meer de commerciële kant opgaat, zit dit album voor mij iets dieper en beter in elkaar.
Verschil violater en deze is voor alsnog echt 0,000005 in t voordeel van violater.
Meerdere luisterbeurten zijn aan te raden bij dit album!
Terwijl ik dit zeg luister ik walking in my shoes, wat een melodie zeg.

Dit album moet vooral héél hard!!!!!!!!!!!

Twee 5* albums waarbij bij mij de voorkeur toch wel weer duidelijk uit gaat naar deze tov Violator met twee o's

precies !

Net in de bios Spirits in the Forest gezien , wat komt Walking in my shoes toch heerlijk binnen als het hard staat . Prefeer deze ook boven violator , al scheelt het weinig

Was het goed?
Alleen maar horen van pratende hoofden hoe fantastisch ze zijn zit ik ook weer niet op te wachten eigenlijk

Bracht wel weer naar voren hoe goed ze live eigenlijk wel zijn , de interviews met de fans was dan de kapstok , maar was verder wmb niet echt bijzonder. Wel een vermakelijk avond gehad

Dit is een magisch album met In Your Room als sacrale hoogtepunt.

Pff get right with me is ook een groeier voor me. Ik hou totaal niet van soul mr hoe dat in dit nummer verwerkt zit is echt prachtig!

1993 SONGS OF FAITH AND DEVOTION

Songs Of Faith And Devotion is het Achtung Baby (1991) van Depeche Mode. De grove korrel van Anton Corbijns lens schuurt op beide langspelers door de schaduwrijke muziek. Ik ben wat SOFAD betreft nooit verder geraakt dan de eerste drie tracks (de singles) en een paar vergeten draaibeurten. Een album dat meteen zijn singles uitspeelt, tracht immers vaak compositorische armoede te verbergen.

Toen in de zomer van 1993 de videoclip bij de nieuwe Depeche Mode single I Feel You het MTV scherm enterde, viel mijn mond open van verbazing. De houterige bakvis Dave Gahan was als een soort feniks herrezen in een zwartharige hagedis die danste als een flakkerende toorts. Net als Bono zong Gahan striemend tegen het winderige woestijnzand in. Vanaf nu was Gahan voor mij een topzanger. De single Walking In My Shoes zou ik pas veel later op zijn waarde leren schatten. In zijn zanglijnen leunt het nummer nog aan bij het betere popwerk van de voorgaande platen. Gezegend met een fantastisch refrein kan het zo naast Never Let Down Again staan in de kast van DM klassiekers. Condemnation flirt met gospel en zet zanger Gahan andermaal in de schijnwerpers. De groep weet steeds vakkundiger traditionele invloeden als blues, country en soul op te slorpen in haar synthetische sound. De drie singles zijn drie winnaars op een rij.

Maar Mercy In You opent het album pas echt. Met beats die herinneren aan de Madchester hype die DM aanvankelijk stilzwijgend aan zich voorbij had laten gaan. Ik vind het moeilijk om in dit nummer een song te ontdekken die me weet te boeien. Het qua stemmenaantal op MusicMeter wat verguisde Judas doet het opvallend beter bij mij. Met een mistige doedelzak in de intro knipoogt de band zowaar naar folkmuziek om dan in de zanglijnen, die een klein beetje aan Blancmange doen denken, een ouderwets degelijke DM song af te leveren. In Your Room werd de vierde single van het album en dat is hoorbaar als Gahan na een wat slaapverwekkende intro van wal steekt met een prachtig doorleefde zangprestatie. Weg zijn de huppelende synthipop deuntjes van weleer. Depeche Mode boogt voortaan op geladen songstructuren.

Get Right With Me zit volgens mij niet juist. De song slaagt er niet in om meer te zijn dan zijn delen. Lome house beats, een gospel zang en pijnlijke gitaren zoeken maar vinden geen harmonie. Rush heeft de elektrobeat van de jaren '80 en gitaren die de vergelijking met U2's Achtung Baby (1991) rechtvaardigen, maar opnieuw staan de lovenswaardige ideeën de wat rommelige compositie in de weg. One Caress is het romantisch suikerklontje dat Martin Gore sinds Somebody op Some Great Reward (1984) aan elke Depeche Mode langspeler toevoegt. Ditmaal mogen strijkers zich even roeren. Hoewel geen echte winnaar is de insteek van One Caress meer dan die van Mercy In You of Rush nodig om het album boven de middelmaat uit te tillen. Higher Love is de sfeervolle afzwaaier van dit achtste Depeche Mode album, maar geen track die me diep genoeg weet te raken om van Songs Of Faith And Devotion een topplaat te maken.

Na het vertrek van Alan Wilder verslapt ook mijn interesse in de band. Ik bleef de albums kopen, maar die werden vaak gewoon bijgezet in de kast zonder veel er al te veel oren aan vuil te maken.