Een klassieker en helaas de laatste met Alan Wilder.
Walking in my Shoes en In Your Room zijn echt magistrale nummers, om kippevel van te krijgen, vooral de opbouw van In Your Room, zoals lullaby1987 al zei. Ook het werk van Wilder. We missen hem nog steeds!
Dit album dreigt tijdens het luisteren elk moment onder z'n eigen bombast te gaan bezwijken. Niettemin bevat het enkele prima zwelgnummertjes. Met name In Your Room is een favoriet.
De vermenging van Depeche Modes elektropop roots (kon even geen minder banale term verzinnen) en een stevige rocksound met inderdaad wat gospelklanken is nogal een ontwikkeling, die ik in de meeste gevallen zeer geslaagd vind, maar die in een aantal nummers ook na tientallen luisterbeurten ook maar niet aan wil slaan.
Zeer geslaagd: melancholische nummers als Walking in my Shoes, In Your Room, Higher Love. I Feel You is ook top. Een Condemnation daarentegen heeft het hier nooit gedaan.
Goede en interessante plaat met een sound die op volgende platen verder (maar niet per se beter) uitgewerkt wordt. Favoriet blijft hier echter Violator en met behoorlijke afstand ook.
Van de week de plaat op de kop getikt in de vorm van een heruitgave met voorwoord van, ik denk, hun manager... Het schijnt nogal een bevalling te zijn geweest deze plaat. Als ik het goed begrijp had Dave Gahan er helemaal geen zin in... Hoe anders klinkt dat als je de plaat terughoort: vooral de zang is gedrevener dan ooit!!! En ook het groepsgeluid is subliem. Of de manager lult uit zijn nek in het voorwoord, of DM heeft op een uitstekende manier weten te verbloemen dat de opnamen lastig verliepen of de interne strubbelingen hebben de band tot ongekende hoogte opgezweept... Ik denk het laatste...
geen zin in? hij lag in die periode meerdere malen in het ziekenuis na een overdosis en / of zelfmoordpoging dus hij zal er niet altijd zin in hebben gehad
Overigens was dat ten tijde van Ultra nog wel erger, die is dan ook nog donkerder
Die overdosis was trouwens na de Devotional tour, maar ten tijde van de opnames van dit album was Gahan al een zware drugsgebruiker. Bovendien was Gore flink aan de drank en zat Fletcher vooral met zichzelf in de knoop. En dat zat dan met z'n allen wekenlang afgezonderd in een studio. Zware bevalling dus.
Toch een geweldig album geworden, mede vanwege het uitstekende productiewerk van Alan Wilder en Flood.
vigil schreef: geen zin in? hij lag in die periode meerdere malen in het ziekenuis na een overdosis en / of zelfmoordpoging dus hij zal er niet altijd zin in hebben gehad
Overigens was dat ten tijde van Ultra nog wel erger, die is dan ook nog donkerder
haha, dan is "geen zin in" wel een heel zwaar understatement...
Dat was even schrikken zeg, toen ik Dave Gahan voor het eerst "I Feel You" zag zingen in de clip op TV. Slik, dit rauwe geluid was wel even wennen na het perfecte 'Violator' album. Toch begon ik nummer steeds meer te waarderen, zo ook "Walking in my shoes", met de bizarre videoclip van 'onze' Anton Corbijn.
Op dit album staat ook één van de allermooiste nummers van Depeche Mode: "One Caress". Prachtig! Alleen dit nummer is al reden genoeg om dit album aan te schaffen.
Al met al een goed album, maar toch iets minder dan de voorgangers 'Violator' en MFTM.
De even nummers zijn stuk voor stuk ontzettend prachtige electro-DM nummers, en met name In Your Room en Rush zijn absoluut orgasmisch. De oneven nummers zijn een pak minder hevig, en proberen het wat zwoeler met hier en daar wat gospel toestanden. En da's meteen ook mijn grote probleem met dit album: de onevenwichtigheid ervan. Het voelt voor mij een beetje aan alsof je telkens een berg opklimt, dan weer af, dan weer op, dan weer af, dan... Ik kan begrijpen dat dit voor velen totaal geen struikelblok is, maar ik houd nu eenmaal graag van albums die een zekere continuiteit en homogeniteit vertonen. Verder dan dat zijn het feitelijk allemaal best wel goede nummers.
Misschien moet ik die 3,5 toch maar verhogen naar een 4...
Terloops: Devotional is gewoon yummie, en zou van mij 6* van de 5 krijgen... Wat mij betreft de meest indrukwekkende live video opname allertijden.
Ik heb het zelden dat ik een album na één luisterbeurt heel goed vind. Maar volgens mij is dit een topper. Doet me een beetje denken aan Achtung Baby van U2 ( een beetje).
Dit is zeker een topper! Zeker een aanrader voor diegenen die niet zoveel op hebben met de electronische kant van DM, dit is hun "rock"plaat, alhoewel je het ook "soul" kan noemen voor een groot deel.. in elk geval organischer!
De waardering voor dit album kwam bij mij wat geleidelijker tot stand dan dat bij veel andere dM platen, die ik direct erg goed vond, een enkeling daargelaten, het geval is.
Het is inderdaad an meer invloeden onderhevig, maar toch op een manier dat het trypische dM geluid gehandhaafd blijft en dat vind ik een prestatie op zich, maar vooral vind ik nummers als In your room, Walking in my shoes, Condemnation en I feel you erg mooi.
De eerste drie nummers vind ik erg goed, maar daarna wordt het toch een stuk minder.
Er had ergens in het midden ook nog wel een stevig nummer à la I feel you opgemogen.
Jullie hebben eigenlijk wel een beetje gelijk. Misschien heb ik teveel de losse nummers beluisterd en vaak dezelfde. Ga m nog een paar keer in zijn geheel beluisteren.
Blijf toch bij me score van 3 sterren. Na de eerste 3 nummers vind ik het toch wat minder worden.
Met imo Judas als dieptepunt. Wat een zeiknummer is dat zeg!
Het hoogtepunt van Depeche Mode's "grungy" jaren 90 trilogie.(Violator, Songs of Faith and Devotion en Ultra) Heerlijk hoe ze op deze plaat hun synthpop / darkwave roots mixen met blues tot zelfs hardrockachtig gitaarwerk. Dit is gewoon af! De enigste post-punkband volgens mij die de jaren 90 kwalitatief overleefd heeft, ja zelfs beter geworden is dan voorheen.
Daar slaat ge de nagel op de kop... Alhoewel ik ben best wel blij dat ze niet zo'n "mega" status hebben als U2, want daar ligt juist een gedeelte van DM's charme in...
Veel publiek trekken is niet hetzelfde als "ultra"-mainstream zijn... U2's muziek wordt wel enorm gepromoot... Bono als megalomaan, die zichzelf profileert als de nieuwe Lennon, maar goed... Zo was het concert van Bauhaus in de AB van 2 of 3 jaar geleden als'k me niet vergist compleet uitverkocht, terwijl die zeker tot de underground behoren... Ik zeg niet dat DM volledig underground is, maar echt mainstream zijn ze nu ook weer niet (randgeval?)... Daarvoor zijn hun meeste nummers te donker...
Prima opvolger van Violator en de gitaar krijgt een nog wat prominetere plaats in de liedjes.Dit stoort zeker niet daar Depeche Mode zijn roots niet verloochent,maar er een smakelijk geheel van maakt.Misschien tekstueel wel hun sterkste album.Higher Love is een droom van een afsluiter en Condemnation en One Caress neigen naar gospel,maar storen nergens.Enige zwakke broeder is Get Right With Me,en die zou ik dan ook vervangen hebben door B-kant Death's Door,maar goed al met al een fijn album,waarop duidelijk werd dat Depeche Mode zich wel degelijke door ontwikkelde als band.
Geweldige plaat van Depeche Mode, opent al gelijk met het stevige I Feel You, DM kiest op dit album voor een steviger geluid.
Absolute prijsnummers op dit album zijn Walking In My shoes, In Your Room & Higher Love.
Ik vind het altijd moeilijk kiezen welk album ik van hun nu het beste vind, Violator, Some Great Reward of deze... moeilijk,moeilijk.
Dit album was bijna hun zwanezang geweest, persoonlijke problemen ( drugs & drank ) gingen hun tol eisen, gelukkig kwam er een fraai vervolg met Ultra.