Depeche Mode - Songs of Faith and Devotion (1993)

Lees het bericht van Herman nog eens. Ook In Your Room en Rush vind hij erg goed. Dat is 5 van de 10. De helft van de nummers op dit album. Laat voor de rest iedereen zijn score bepalen op de manier die hem/haar goeddunkt. De argumentatie is wat van belang is.

fair enough... dan nog vind ik (persoonlijk) "niet best" nogal overdreven

Ik vind de nummers die door Martin Gore op dit album gezongen worden wel een stuk minder.
Er zit niks vergelijkbaars tussen als Somebody, The Things You Said of A Question Of Lust.
Dave Gahan klinkt hier wel goed, ik vind de albums na deze pas minder worden.

Nummers als Rush, get right with me, Mercy in you, en higer love zijn naar mijn idee gewoon erg goede songs... One Caress is prachtig... hoezo minder??

Zeiknummer.
Ik vind het helemaal niks.

Het latere Breathe is nog minder; The Things You Said Part II, maar dan stukken minder.

One Caress vind ik een prachtig nummer. De snijdende violen zorgen gelijk al voor spanning. Tel daar de ronduit bezwerende zang van Gore bij op en je hebt een van de betere nummers van Depeche Mode.

Eigenlijk wel grappig, Gahan staat bekend als de betere zanger, maar Gore heeft me meermaals zelfs nog meer geïmponeerd. Home op Ultra heeft deze band mijn inziens nog steeds niet overtroffen. Kippenvel!

Op dit album vind ik enkel Higher Love ietwat minder, maar nog steeds verre van slecht.

Gahan heeft natuurlijk een veel groter bereik, meer inhoud ook. De nummers van Gore zijn wel enigszins het zelfde nooit een druk nummer waar veel inhoud/kracht voor nodig is.

Ik heb veel respect voor Gore maar een heel DM album met enkel hem zou hem niet worden. Het is prima zo op de 2de stem en af en toe een sfeervol nummer voor zich zelf.

Toch grappig om te zien... Gahan vind ik qua zang echt niet beter dan Gore..

Gore is wat mij betreft de betere zanger, en Gahan meer de man van het charisma en de leuke stem.

Maar Gore krijgt een volle zaal stil met alleen een piano of gitaar als begeleiding.. het is niet voor niets dat Gahan zich daar niet aan waagt. Alleen als ie samen met Gore op het podium staat, dan wel (Goodnight lovers)

Inderdaad een song als Get Right WithMe zit net onder het album gemiddelde en als ik een vreemde eend in de bijt moet noemen staat I FeelYou niet in de flow van het album.
Uiteraard een goed nummer maar wel een vreemde eend

Gore is live vaak niet zuiver.
Ik heb toch wel tenen krommende versies van Somebody gehoord.

Je hebt mijn bericht niet goed gelezen: ik vind de eerste 3 + In Your Room + Rush erg goed. Dus de helft van het album. Die nummers vind ik allemaal 4* of 4,5* waard, de rest tussen de 2* en 3*. Dan lijkt 3,5* me een score die prima de lading dekt.

Heb toch veel gezien live, en veel opnames gehoord, maar Gore op een valse noot betrappen heb ik nog nooit gedaan.... Dave echter wel.

Ooit wel eens gezien hoe hij de achtergrond verzorgt voor Condemnation? Iemand die niet zuiver kan zingen redt dat niet.....

Dave zingt 90% van die liedjes dus de kans dat hij er wel eens naast zit is dus veel groter... Bovendien zijn de liedjes die beide heren zingen van heel andere aard. De kans dat je bij de gedragen stukken van Gore vals zingt is niet zo heel groot en Gahan moet regelmatig nummers zingen waarin hij al zijn kracht en passie kwijt moet.

Echt vals zingen doet Gore idd niet veel wel vaak wat bibberig en daardoor wat minder toonvast, dat heeft met de kracht van zijn stem te maken. Niks erg en ook niks aan te doen.

Ik vind het overigens best een vreemde discussie.

Ik eigenlijk ook.... Ik vind beide goede zangers, en de combinatie van de 2 is fantastisch..

en dit album blijft voor mij gewoon heerlijk! Alle 10 goed!

Zo is dat!

Na gisteravond een halfje verhoogd. Deze staat nu op 4,5! Na hem een tijdje niet in zijn geheel gedraaid te hebben gisteren nog eens opgezet en wat blijkt: Bepaalde nummers die ik in eerste instantie behoorlijk had bekritiseerd (m.n. I Feel You & Mercy In You) kwamen nu toch wel wat vertrouwder en prettiger bij me binnen. En de reuzen op dit album (Walking In My Shoes, In Your Room, Rush) zijn nog immer niet te verslaan!

De enige zwakke plek nu nog is voor mij Get Right With Me, maar dit nummer staat wel op een goede plek (niemandalletje/adempauze na de mokerslag van In Your Room). Condemnation heeft een soort neutraalstatus bij mij. Prima gezongen, zit lekker in elkaar, maar doet me ook niet zo veel verder.

Trouwens, dat outro van In Your Room met die synths en die jankgitaar (en zware drums); het lijkt hier wel alsof Wilder en Gore (resp. synths en gitaar) een muzikaal gevecht voeren. Die over-de-top synths gecombineerd met de feedback van Gore die elkaar lijken te willen overstemmen. Echt een apocalyptisch stuk muziek is dat, ongeloofijk!

Berichten verplaatst naar Depeche Mode

Van het drietal albums dat me aanbevolen is, steekt wat mij betreft deze er met kop en schouders bovenuit.

De twee singles waarmee het album opent zijn sterk, waarbij met name Walking In My Shoes een prachtige melodielijn heeft en I Feel For You de toon zet qua heftigheid van het album. Over het geheel moet ik zeggen dat ik verrast ben door lyrics, helder, vloeiend en vol oprechte passie.

Het album bouwt mooi op naar een hoogtepunt richting het nummer dat me direct vol raakte: In Your Room, de dreiging, de opbouw, het voortstuwende ritme, de baslijn die steeds nadrukkelijker meepompt, de obsessie zo mooi vertaald.

De nummers daarna moeten nog gaan groeien, hoewel Higher Love de minder obsessieve variant van In Your Room is, minder dramatisch ook

Dit album gaat bij mij de geschiedenis als het album dat volgde na een unieke periode van alleen Bowie draaien, laat ik zeggen dat het me uit de posthuumpsychose gehaald heeft

Het heeft lang geduurd, maar eindelijk krijgt deze plaat van mij wat hij verdient; vijf dikke sterren!

De laatste week is hij blijven hangen in mijn speler en zowaar de soundtrack geworden van mijn eigen (liefdes) verdriet. Dit werk is voor mij de ultieme belichaming van worsteling met het leven, de liefde, spiritualiteit en seks op een bedje van een unieke combinatie van zware rock en electronica.

Absolute top-productie en zonder uitzondering warme, haast broeïerige songs waar de bezieling en spiritualiteit vanaf druipt en recht door mijn ziel snijden.

In eerdere berichten ben ik meer in detail op het album ingegaan; dat ga ik nu niet herhalen, evenals uitgebreide besprekingen van individuele songs en vergelijkingen met eerder en later materiaal. Ik schrijf nu vanuit mijn gevoel en wat ik nu veel belangrijker vind is dat deze plaat voor mij persoonlijk heeft bewezen helende krachten te hebben. Daarom gaat hij ook mijn top tien in!

Songs Of Faith And Devotion. Ik ben definitief bekeerd!

Ja... in vele opzichten een prachtig album! Hier ook de volle mep! Dit album is nu ook mijn favoriete DM album! Net als Ultra, waar ook een aantal zeer favoriete liedjes op staan, maar deze voelt meer aan als een geheel.

Blijft inderdaad een heerlijke plaat.
Ik moet bij dit album altijd denken aan de stijlbreuk met de voorgaande platen, vooral t.o.v het even sterke Violator.
Violator was nog behoorlijk electronisch georienteerd , deze Songs Of Faith & Devotion klinkt rauwer en meer gitaar gericht.
De knallers zijn voor mij Walking In My Shoes, In Your Room en afsluiter Higher Love.
Eigenlijk een stijlbreuk/koerswijziging die ook bij U2 plaatsvond met The Joshua Tree & Achtung Baby.
Ik heb dat van beide bands altijd erg kunnen waarderen, afwijken van het veilige bandgeluid waarmee men bekend is geworden en te durven veranderen.

Hoe is the Joshua tree een stijlbreuk met het oudere U2 werk? Achtung baby snap ik, maar die andere?

Ik zou willen dat DM deze stijl wat langer had aangehouden. Na Ultra ging het weer langzaam terug naar meer synths.. (ook niet beroerd overigens)

Ik bedoel de stijlbreuk van The Joshua Tree naar Achtung Baby bij U2 zoals dat bij Depeche Mode van Violator naar Songs Of Faith & Devotion het geval is, althans in mijn beleving

Ooit gehoord van bands die zich ontwikkelen? Stijlbreuk plegen is wat Roy Donders bedrijft. Weinig bands leggen in hun eerste 10 albums zoveel muzikale variatie aan de dag als Depeche Mode. Dat het dan af en toe uitdraait op een soort van muzikale Colorado (Haribo), neem ik voor lief - ik filter de mindere dingen en geniet van de lekkerste.

Weliswaar sluipt er in hun oeuvre gaandeweg een soort van muzikale gemakzucht, maar opeens weet de band je dan weer te grijpen met een verrassend album, zoals het laatste - dat betekende een fikse remonte tov de twee ervoor. Het enige wat mij ervan weerhoudt om de band nogmaals live te gaan aanschouwen is de grootschaligheid van hun hele operatie.

Dat bands zich ontwikkelen begrijp ik maar de voorbeelden die ik hierboven aangaf vond ik een gedurfte ontwikkeling zowel bij U2 als Depeche Mode.
Ik kan Depeche Mode niet betrappen op gemakzucht maar ik zal de komende periode het oeuvre van dit gezelschap weer eens doorspitten en wellicht dat ik er dan anders tegenaan kijk.
Twijfel overigens om de band nog een keer live te aanschouwen.

Ik snap wat je zegt, maar vind de parallel met U2 om meerdere redenen niet geslaagd: a. niet relevant hier, want het voegt niets toe aan "understanding Depeche Mode" en b. imo is Depeche Mode altijd veel meer intrensiek gefocust geweest en U2 extrensiek. Klinkt vreemd? Kijk dan eens naar het buitengewoon irritante extroverte gedrag van Paul Hewson - a.k.a. Bono Vox. Niemand kan je bij Depeche Mode op dat soort gedrag betrappen. Zelfs Martin Gore heeft met zijn SM lite nog meer iets van een kwajongen.

Geen band is imo al zo vroeg bezig geweest met design en multi-media als Depeche Mode; de video's van Anton Corbijn - denk aan Behind the Wheel, In Your Room, Walking in My Shoes en het epische Enjoy the Silence - zijn daarvan sprekende voorbeelden.

In een notendop: ik denk dat bij Depeche Mode de verandering meer intern gedreven is geweest en bij U2 aangezwengeld door Lanois en Eno (die ook The Unforgettable Fire in belangrijke mate vormgaf), beiden echte geluidsarchitecten, en de commerciële drang, na het relatief neergesabelde - imho zeer matige - Rattle and Hum.

Dat DM tot en met Violator inventief was met geluidswijzigingen was ook het tijdsbeeld van de ontwikkelingen in de elektronische muziek hoek, kijk dan ipv naar U2 ook eens naar de ontwikkelingen van een New Order, PetshopBoys etc... Die maakten ook die groei door. Maar zoals al eerder gemeld was dit album een echte trendbreuk, gitaar, gospel en orkesten! Geweldig, en ook voor mij mocht dit album een waardig opvolger krijgen, al ben ik ook liefhebber van Ultra.
Het doorontwikkelen van het DM geluid is na Ultra met het album minder geworden.
Composities zijn nog steeds van een goed nivo, maar de noise , kraakjes, bliepjes blijven na Ultra het geluid bepalen.
Jammer, maar misschien met het volgende album een trendbreuk ala dit album?
Of met U2 vergelijkend, meer van hetzelfde?

Wat een FAN-TAS-TISCH album blijft dit toch.
In '93, ten tijde van de release, was ik als door bliksem getroffen en ik ervaar nog immer dezelfde mate van intensiteit als ik deze plaat opzet en met volle overgave beluister.
De schurende intro van het gruizige I Feel You, het meer dan melodieuze verzoek om begrip van Walking In My Shoes en de bijna goddelijke terechtstelling in Condemnation - het is een verbluffend imponerend openingstrio van deze plaat. Alle songs zijn me lief, in mijn optiek is er geen ander album van de Mode waar de nummers stuk voor stuk zo goed zijn en ook allemaal in de juiste volgorde voorbij komen.
Kant B biedt een weergaloos hoogtepunt met opener In Your Room. Bezwerend en alsmaar stuwend om te komen tot een welhaast razend (maar altijd mooi) duel tussen synths en gitaar. En dan volgen bijvoorbeeld nog het hartverscheurende Rush en het vocale gebed van One Caress om te eindigen met de perfecte outro klanken van Higher Love.

Onder de moeilijkste omstandigheden tot stand gekomen, de band verkeerde op een dieptepunt voor wat betreft hun onderlinge relaties waarbij een ieder kampte met depressies en vervreemding. Dat hoor je, dat voel je. Het zweert, het snijdt en het tormenteert. Maar zo allemachtig mooi. Voor mij hun kroonjuweel.

Amen!

'door de bliksem getroffen' is wel heel toepasselijk, hun live-show van die tour opende volgens mij altijd met onweer, donder en bliksem geluiden/beelden.

Ik had deze nog op 3 sterren staan, maar toch verhoogd naar 4. Vroeger vond ik dit vooral een eerste goede helft, maar een wat te zware 2de helft. Nu kan ik het album heel wat meer waarderen.