Low - I Could Live in Hope (1994)

Nou zeg.

Waar intonatie en gezichtsuitdrukking ontbreekt.. hoe moet ik interpreteren wat je schrijft?

Paalhaas.. (en andere geïnteresseerden..) de dubbelaar op vinyl van Plain Records klinkt naar mijn idee meer dan erg goed. Hoe harder ik 'm zet, hoe mooier ie wordt. Zonder risico aan te schaffen.

told you so

Klopt. Erg handig zo'n instinct dix. Benijdenswaardig. Wat zegt je instinct over de uitgaven van Low door het label Kranky?

Dat zijn als ik me niet vergis Secret name, Things we lost in the fire en Trust. Drie van hun beste albums, stuk voor stuk no-brainers. Kranky heeft dan ook een hele goede naam als alternatief kwaliteitslabel.

No-brainers? Wat is dat in gewoon Nederlands?

Een no-brainer is iets waar je niet over hoeft na te denken: gewoon doen (kopen, in dit geval ).

Wat een heerlijk dromerig album is dit zeg. Rustgevend, prachtig mooie samenzang... om bij weg te dromen.

Soort album waar ik enorm in de 'mood' voor moet zijn. Tijdens de donkere blokdagen doet hij het nu goed, maar als ik hem eens echt deftig beluister, stoort hij me na een paar nummers wel. De sfeer die gecreëerd wordt is vrij uniek (doet we wat denken aan Jason Molina), maar het album is toch wat eentonig.
Vooral de drums storen me enorm. steeds weer datzelfde ritme, waarbij enkel gebruik gemaakt wordt van 1 cimbaal en een snare drum, alsof ze geen geld hadden om meer aan te kopen. Als ik daar maar even begin op te letten krijg ik de kriebels van dit album (in de slechte betekenis van het woord )

Mevrouw Parker heeft wel een prachtige, relaxte stem.

Dit album is sowieso 1 van mijn grote favorieten maar 'Slide' maakt altijd nog iets extra in me los. Reeds bij de eerste tonen voel ik de intense melancholie binnenglijden, heerlijk gevoel. Het is ook zo'n broos nummer, je krijgt het gevoel dat de kleinste verstoring alle wetten binnen de wereld van 'Slide' zou kunnen veranderen. Maar de wetten blijven ongewijzigd. Het nummer houdt zich staande tussen al het muziekgeweld op de wereld. Een eenzame strijd misschien. Maar als het nummer moet afglijden naar de onderwereld glijd ik mee, zoveel kan ik 'Slide' wel beloven.

Helaas, prachtige muziek laat zich niet vangen in woorden

Live in utrecht:

Low - Lullaby - TivoliVredenburg

Het is al een tijdje één van mijn absolute favorieten, deze I COULD LIVE IN HOPE. Ik luister er niet veel naar maar het raakt mij elke keer opnieuw. Soms is het gewoon de muziek waar ik absoluut nood aan heb bij momenten. Fantastische herinneringen van een skireis in de vogezen met een maat komen ook telkens weer naar boven; Als we op een weg tussen de naaldbomen reden op weg naar Gerardmer, hoog in de bergen, en ik naar LAZY luisterde, prachtig. Hoedijk zegt het al: prachtige muziek is niet in woorden te vatten. Er hangen sterke herinneringen vast aan deze plaat. Het is muziek die mij helemaal ontspant( soms iets teveel, zo ben ik al 2 keer in slaap gevallen op de bus terwijl ik hiernaar luisterde en ik mijn halte had gemist).

Die laatste knoert SUNSHINE had er echt wel af gemogen maar alle andere liedjes zijn van zo'n serene schoonheid. Slowcore wordt al snel met 'depressief' vereenzelvigd maar dat is allesbehalve het etiket dat ik op deze plaat zou plakken, berusting en vrede nemen met zichzelf zijn de termen die ik ermee associeer. Knap hoe 10 opeenvolgende liedjes tegelijk zo kaal zijn ingekleed en zo warm aanvoelen. Spijtig dat ik met zo ongeveer alles dat de band hierna heeft uitgebracht totaal geen voeling meer heb maar I COULD LIVE IN HOPE is een tijdloos album in mijn opzicht.En tot zover de woorden die ik kan neerschrijven bij dit pareltje

Low kende ik alleen vanwege hun bijdrage op een Joy Division tribute album; genaamd A Means To An End, waar ze een saaie versie van Transmission uitvoeren.
Dat vond ik al 20 jaar geleden, en dat vind ik nog steeds, iets waar waarschijnlijk nooit verandering in zal komen.
De band met een lied genaamd Lullaby, uitgaande van mijn eerste ervaring, leek het mij niet de moeite om meer van deze band te luisteren.
Totdat ze het afgelopen week bijzonder goed doen met datzelfde Lullaby bij het Song Van Het Jaar Topic.
Lullaby blijkt een pareltje, muzikaal klinkt het als een vertraagde The Cure, tijdens de Disintegration periode, maar wat ik er nog veel meer uit haal is The Black Crow van Songs: Ohia.
Disintegration van The Cure hoor je verder eigenlijk wel in het hele album terug.
Zo af en toe heb je een nummer welke je gelijk betoverd, en dat had ik dus ook bij The Black Crow, en nu ook bij Lullaby.
Is de rest ook zo goed?
Nee, dat niet, maar het is een stuk beter dan wat ik verwachtte.
Nu er waarschijnlijk dit jaar een vervolg op de Twin Peaks serie komt, zou dit een prima soundtrack zijn.
Iedereen is daar 20 jaar ouder, en de cast bestaat uit veel 50 plussers, waardoor het allemaal een stuk trager zal gaan lopen.
Ik luister het album nu voor de derde keer, en ik kan nog niet helemaal verklaren wat mij trekt aan het hele gebeuren.
Een vreemde combinatie, van aan de ene kant saaie uitgerekte muziek, maar anderzijds met zoveel spanning gebracht dat het wel blijft boeien.

Zomaar door een rondje youtube kom ik weer bij Low terecht en deze plaat is er dus eentje om te hebben. Bizar genoeg gewoon niet verkrijgbaar, zelfs niet op cd, tenzij je een vrachtwagen geld over hebt. Jammer...

Klopt helaas, de cd is zo nu en dan nog wel voor een -acceptabele- prijs te krijgen op eBay of Discogs. Die van mij was een kleine 20 euro.

Jammer inderdaad dat deze plaat, evenals The Curtain Hits the Cast en Long Division, niet meer/méér wordt gedrukt. Voor deze specifieke plaat heb ik na enig wikken en wegen toch maar de trekker overgehaald, dit is écht een van mijn favoriete Low platen die ik ook graag op vinyl heb. Hopelijk wordt er een keer een mooie box met de vroegere albums uitgebracht.

Nee, hier had ik meer van verwacht! Sfeervolle cure'esque muziek, maar ook wel wat saaiig.
Lullaby en Cut zijn de uitschieters op deze plaat. In tegenstelling tot de rest van dit album hoef ik hier geen moeite te doen om mijn aandacht bij de muziek te houden. Ik begin met een krappe 3.5*, maar wellicht verlaag ik dat nog tot 3*

1. The Cure hoor ik hier absoluut niet in
2. Neem uw tijd mijn beste, laat de jaren hun werk doen
3. Dikke knuffel

Eens met de drie genoemde punten. Ik voeg daar nog aan toe 4. Probeer Trust uit 2002 eens even eerst, of een ander album uit de latere periode. 5. Laat die bepaalde plaat bezinken. Draai 'm tijdens de nachtelijke uurtjes. De late night / early morning na een druk feestje wanneer je die existentiële angst en leegte binnen in je voelt en kom daarna weer terug bij I Could Live In Hope. Als ie dan nog niet als een mokerslag binnenkomt...

... probeer dan White Birch van Codeine.

Ja, Codeine is waar Low hun stuff vandaan haalt. Vind ik Frigid Stars alleen wel leuker, dixie

Codeïne is niet "leuk".
Ik snap de Cure-associatie wel, bij Lullaby moet ik ook altijd aan die band denken (de glijdende gitaren). Bij de rest niet, heel oorspronkelijk geluid juist.

Bah, na een dagje veul muziekhuiswerk maken (=luisteren) voor zaaf's Album Top 10 van 1993 (en dus ook al voor '94) stuit ik eindelijk op een nog voor mij onbekend topalbum waarvoor ik morgen richting de grote stad had willen fietsen om 'm fysiek in huis te halen. Maar helaas. De plaat lijkt niet verkrijgbaar te zijn lees ik hierboven. Hoe jammer want ik was wel toe aan nog meer Low.

Aan de ene kant zonde dat ik Low altijd heb aangezien als een grunge derivaat en nooit heb beluisterd, aan de andere kant schept dat een mooie ontdekkingsreis want ik zie dat ze er niet mee opgehouden zijn na dit album.

Lang leve het herfstweer tijdens deze voorjaarsvakantie!