Simple Minds - Sparkle in the Rain (1984)

A New Gold Dream is hun masterpiece!

Dat was als deel van een Werchter Classic, als ik me niet vergis editie 2014 met The Rolling Stones. Ze waren naast andere rockers als Triggerfinger, Admiral Freebee, Arno en Seasick Steve alvast de vreemde eend toen.

Ik moest even mijn naald testen, dacht dit album kan ik daar wel voor gebruiken. Jaren niet geluisterd, bleek toch beter te zijn dan ik dacht dat hij was in mijn herinnering. Toch kant 2 maar helemaal afgeluisterd. Lekkere drums vooral.

Fijne 38e verjaardag gewenst!

Staan ze allemaal op je kalender?

Zou wel leuk zijn Nee, ben lid van allerlei muziekgroepen op FB en mensen plaatsen dan dat soort dingen

38 jaar geleden gekocht in Berlijn. Op studiereis van de Pedagogische Academie waar ik toen studeerde. Releasedatum viel net in die week en kon niet wachten tot ik weer thuis was. Vond in ons hotel een platenspeler en de eerste klanken van Up on the Catwalk knalden er, ondanks de bedroevende geluidskwaliteit van de boxen, behoorlijk in.
Dit album doet mij altijd denken aan de beklemmende sfeer in Berlijn van toen, Checkpoint Charlie, de patrouillerende Oost-Duitse grenswachten aan de randen van de tuin van ons hotel en het ijzige winterweer.
Dat zorgde ook voor de overdondering, die ik toen voelde, dat veranderde thuis wel een beetje. Ik besefte toen dat dit album niet de kwaliteit had van de vorige albums. Maar ik draai dit album nog steeds graag in deze maand en waan mij direct terug in het Berlijn van 1984.

Mooi verhaal, had ik wel bij willen zijn
Sowieso wel in Berlijn pre 1989...

Mooi verhaal, had ik wel bij willen zijn
Sowieso wel in Berlijn pre 1989...

Grappig, ik was daar in 1981, ook vanwege een studiereis van de PA. Inderdaad beklemmende sfeer. Het staat mij nog goed bij dat er een verplichting was om een x bedrag aan Oost Duitse marken te kopen en deze ook te besteden in Oost Berlijn. Heb toen nog een album van een Oost Berlijnse band gekocht. Staat nog steeds in de platenkast. Een groot verschil met de geexalteerde productie van de Simple Minds
Christiane F. (de film) was net uit en we draaiden Bowie in de trein op weg naar Berlijn.

De heilige kerk van de Simple Minds stortte bij mij in bij het uitkomen van dit album. Dat ze na het magistrale New Gold Dream met zo'n productie draak aan kwamen zetten is mij tot heden ten dage en raadsel. Grote boosdoener is Steve Lilliywhite die ook U2's War zo vakkundig om zeep heeft geholpen met zijn gortdroge overstuurde productie/mix. Ik heb het 10.000 keer geprobeerd maar kan er maar niet aan wennen, waarom deze holle bombast? De band had dit niet nodig, ze hadden al een aantal prachtige platen op hun credo staan? Oh wacht AMERIKA lonkte. Stadions, the BIG music en grote EGO's. Hierna ging het bergafwaarts tussen de Simple Minds en mij, ook al waardeer ik hun eerdere werk nog steeds en is het een van mijn favoriete jaren 80 bands. Maar dan wel tot deze plaat. Er staan wel een paar mooie nummers op maar de holle bombast doet mij nog steeds geen goed. Ik zou dit album graag nog een keer opnieuw horen maar dan door Peter Walsh geproduceerd en met een volledig straatverbod voor Steve Lillywhite. Er is hier zoveel moois maar de geluidskwaliteit helpt het om zeep. zelfs op een buizenversterker en dat is toch wel een hele prestatie. Ik neig naar 2,5 ster maar maak er 3 van omdat ik zo'n positieve ouwe waver ben.

Helaas totaal oneens dit keer. De "kletterende", bombastische productie is geheel passend bij de aard van de songs. Een 'Waterfront' zonder die beukende bas en knallende drums is toch ondenkbaar? Zonder dat zou er niets van het nummer overblijven. Wel vind ik het totaalgeluid te schel. Er zit te veel "hoog" in de mix. Meer laag - en de bas van Forbes wat meer op de voorgrond - had het album goed gedaan.

Ik zit tussen jullie beiden in. Bij het uitkomen vond ik het een geweldig album, maar dat veranderde al vrij snel. Dat "hoog" herken ik en ook dat de rol van Forbes naar de achtergrond was verdrongen (behalve op Waterfront en Kick Inside of Me). Het songmateriaal was duidelijk minder dan op de voorganger, maar White Hot Day, Up On The Catwalk en C Moon draai ik nog regelmatig.

Gelukkig hebben we allemaal een andere perceptie, dat maakt deze website ook zo'n interessant medium.

[kopie van War opmerking]
Ik heb het donkerbruine vermoeden dat vriend Lillywhite ten tijde van deze plaat gek was op een of ander productie tooltje wat zorgde voor deze gortdroge sound, of hij had/heeft een gehoorbeschadiging waardoor hij de hoge tonen niet meer hoorde en daardoor de hoge tonen teveel in de mix zette. Of hij had misschien de loudness / bass boost knop ontdekt op zijn stereo...
[/kopie]

Er begon mij nav deze opmerking wat te dagen. Op mijn oorspronkelijk 1984 vinyl exemplaar is een sticker geplakt, DMM (Direct Metal Mastering). Geen idee wat dat is, maar klinkt alsof dat van invloed zou kunnen zijn.

Dat zeker, maar DMM zegt iets over de persing van het vinyl en is niet een tooltje van ome Steve L. Het is een speciaal proces waarbij de snijbeitel gelijk in een koperen master snijdt. Dit staat overigens meestal voor een zeer goede geluidskwaliteit. Moet je nagaan hoe slecht SPITR geklonken had als het op een normale manier geperst was!

Over productie gesproken. Het nummer 'New Gold Dream' klonk het best op mijn cassettebandje van het gelijknamige album. Later kocht ik het album op cd. Ik miste iets.

Ik vind het een fantastische ‘in your face’ plaat. Hard in de auto als ik het nodig heb.

De andere 98% luister ik naar evenwichtiger muziek

Dat heeft ook niets met productie te maken maar met de muziekdrager zelf en het apparaat waar je het op afspeelt. Wat veel mensen niet (meer?) weten is dat de eerste CD persingen mid/eind jaren 80 vaak compleet waardeloos klonken. Veel te schel, vinyl klinkt vaak veel warmer (analoog), dat is later veel beter geworden met CD's en zeker met de latere remasters. Ook al schoten partijen daar ook weer in door en klinken sommige originelen nu weer beter dan de remasters. Een remaster klinkt dus ook niet altijd beter en zo blijven we bezig...

Op zich vind ik dit een goed album maar de snoeiharde productie bevalt me een stuk minder. Het klinkt als een hoop kletterend staal wat op een gegeven moment erg vermoeiend klinkt. Mede daardoor heb ik kant 2 een lange tijd links laten liggen. Wel jammer want de nummers zijn gewoon goed. Vraag me wel of drummer Mel Gaynor ook zachtjes kan spelen. Op Sparkle In The Rain geselt hij de drums!

Was een rauwer vervolg op NGD dat meer aansluit op hun live-optredens.
Maar stuk voor stuk ijzersterke nummers.

Wat Queebus zegt, dat had ik bij enkele nummers aanvankelijk ook: De productie wil nog
weleens schel klinken, wat je bij New Gold Dream niet had. Maar de nummers zijn zo
goed en sfeervol, terwijl ermee eigenlijk juist het accent mee gelegd wordt op een zekere
rauwheid zoals je die bij New Gold Dream weer niet hebt. Zoals Erik The Viking dus ook
zegt: Rauwer dan New Gold Dream. De zang van Jim Kerr op dit album ook gedrevener
en bevlogener dan ooit. Voor mij een betoverend album, en het hoogtepunt in het
oeuvre van de band. Met misschien als latere vaststelling dat de klassiekers Up On The
Catwalk en Waterfront, Jim Kerr en de zijnen heeft doen besluiten daarna over te gaan
tot een meer commercieel gerichte en vrij theatrale stadionpop. Kortom: Met New Gold
Dream en deze Sparkle In The Rain, de band op hun hoogtepunt. Daarna ging het
geleidelijk helaas bergafwaarts.

Ik zie hier op Mume vaak termen voorbijkomen als commercieel, holle bombast en ook weer hierboven theatrale stadionpop. En dat is dan meestal iets slechts , begrijp ik uit de commentaren. Ben ik het totaal mee oneens. Ik begrijp die gedachtegang ook niet goed, alsof dat een op zichzelf staand verfoeilijk genre is. Naar mijn oordeel gaat het altijd om de kwaliteit van het gebodene. Op hun allerlaatste plaat brengen SM zeker theatrale stadionpop , maar die is tenenkrommend slecht omdat de songs waardeloos zijn. Op albums als Street Fighting years werkt het wel, omdat die songs (grotendeels) ijzersterk zijn. Dit album is sterk de songs zijn prima, maar de plaat wordt idd verprutst door een blikken productie maar dat is weer een andere discussie.

De productie (Steve Lillywhite) vind ik wel bij het album passen, het geeft de songs meer kracht. Steve Lillywhite produceerde ook War van U2 en het debuut van Big Country met hetzelfde resultaat.
Het songmateriaal is hier ook behoorlijk tot prima en wij horen hier een gedreven Jim Kerr. Met dit album is Simple Minds definitief een megaband geworden.
Die gedrevenheid en bombast gekoppeld aan sterke songs zet zich in mindere mate voort op Once Upon a Time en Street Fighing Years die tevens enorme commerciële successen werden. Nadien ging het bergafwaarts op ieder vlak.

Eigenlijk heb ik mijn recensie van "Sparkle in the rain" al weergegeven bij de opvolger "Once upon a time": Dat zou ik (desondanks) kwalificeren als ergens tussen 3,5-4,0 sterren. De helft is gewoon zeer goed/ op het niveau van de voorganger en opvolger te weten: Up on the Catwalk / Book of Brilliant Things / White Hot Day / ''C'' Moon Cry Like a Baby / Shake Off the Ghosts. De rest ligt (met name op bovenstaande argumentering) daar toch wel onder (en ik heb de SM nooit een geweldige coverband gevonden; hun "Street Hassle" is niet spectaculair en b.v. hun latere cover "Dancing barefoot" is gewoon genant), dus met 4 sterren zou ik naar boven afronden, met 3,5 naar beneden.

Vanaf dit album werd het me tè bombastisch.
New Gold Dream blijft in mijn ogen hun beste album

Hoe lang geleden is het dat ik Sparkle In The Rain voor het laatste heb gespeeld? Ik zou het echt niet weten, maar heel lang. Ik moest de plaat eerst grondig reinigen, want de mysterieuze aanslag die oude platen soms hebben, zat op beide eerste nummers van de plaatkanten.

Het effect van 'Up On The Catwalk' was identiek aan mijn indruk van 41 jaar geleden. Bam! Wat een plaatopener. Hiervoor vond ik Simple Minds vrijwel niets en daarna hield het al snel op na de grote hitsingles van 1985. Het moet dus de productie zijn die hierboven zo vaak becommentarieerd wordt. Ik vind het geweldig, althans de eerste vier nummers. Kant 2 luisterde ik sowieso nooit. Vandaag wel en het is veel beter dan mijn herinnering mij vertelde. Vooral 'The Kick Inside Of Me' beviel heel goed.

Hoe slecht ik naar kant 2 gekeken heb destijds, blijkt wel uit het feit dat ik in 2025 pas ontdekte dat 'Street Hassle' gecoverd wordt. Een draak van een plaat van ome Lou overigens, vind ik. Ook hier doet het nummer mij niet veel.

Als geheel een dikke voldoende voor dit album . O, ja, ook mijn exemplaar heeft een DMM sticker.

'New Gold Dream' heb ik niet. Ik zal eens kijken of ik die uit een 2e hands bak kan trekken binnenkort.