Voor muziekblog
http://mousique.nl/ heb ik een recensie geschreven over deze plaat:
Mijn grootste ontdekking van het afgelopen muziekjaar kwam uit onverwachte hoek. Met releases van grote namen als Arcade Fire, The National, Thom Yorke’s Atoms For Peace en Nick Cave en zijn Bad Seeds als concurrentie, leek het niet voor de hand liggend dat een mij nog onbekende artiest bovenaan mijn jaarlijst zou eindigen. Toch heeft Kurt Vile het voor elkaar gekregen, tegen alle verwachtingen in.
Want Vile doet eigenlijk niets nieuws. Hij maakt lo-fi rock in de traditie van Neil Young. Niet erg hip, origineel of vernieuwend. Ook moet hij het niet van zijn briljante stem hebben; zijn zang klinkt zelfs regelmatig nonchalant, op het luie af. In dat opzicht doet Vile soms wat denken aan Lou Reed. Is de productie dan zo goed? De wat gruizige productie past mooi bij de muziek, maar er worden geen nieuwe wegen ingeslagen. Het is ‘gewoon goed’. Al met al geen recept voor een topalbum dus.
Wat maakt Wakin On A Pretty Daze dan zo’n sterke plaat? Kurt Vile beheerst de kunst van de herhaling perfect. De plaat meandert heerlijk en heeft een soort algemene loomheid en traagheid over zich, iets zwoels. Met name het openingsnummer, Wakin On A Pretty Day, waarin Vile een aantal thema’s op telkens nieuwe wijze eindeloos door elkaar weeft, kan ik blijven luisteren. Overtuigd van de kwaliteit van zijn muzikale ideeën durft hij het aan om nummers net even langer door te laten lopen dan we gewend zijn.
Was All Talk bijvoorbeeld, waar volgens de criticus gerust anderhalve minuut vanaf hadden gekund. Maar Vile en zijn Violators dachten daar anders over, en terecht. Wat bereikt Kurt Vile dan met de vele herhalingen en de lange speelduur van zijn nummers? Kurt Vile heeft geen haast en de luisteraar wordt door hem uitgenodigd om 70 minuten lang even in zijn tempo te leven. In een wereld waarin alles snel moet en tijd geld is, is het een verademing je te laten meenemen in de wereld van Vile, waarin je de telefoon zonder zorgen van de plank kan laten rinkelen. De wereld draait ook wel door als je niet opneemt.
In zijn wereld kun je haast achteloos dezelfde teksten blijven herhalen. Over een meisje dat Alex heet. “She and Mark they were happily wed / hey, at least in my head.” Steeds weer zingt Vile “I think about them all the time”, als om het ongeluk te bezweren. We kennen het verhaal van Alex en Mark niet. Vile vertelt het ons ook niet. Maar de suggestie doet zijn werk.
Het knappe is dat Wakin On A Pretty Daze nergens in de valkuil van de eenzijdigheid trapt. Ja, het kabbelt, maar op een goede manier. Zelden heb ik iets zo prachtig horen kabbelen. En de broeierige, zomerse sfeer houdt de plaat fier overeind. Ook in januari.