Toyah - Anthem (1981)

Hoewel Toyah op dit album de gothic en de mystiek nog niet heeft losgelaten, is dit wel een vele malen toegankelijker album. Soms zelfs zo erg dat het zoete er vanaf lijkt te druipen, zoals 'Its a mystery' en 'I want to be free'. Maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door het werkelijk schitterende (en nog gothic-georienteerde) 'Masai boy' , 'Jungles of Jupiter' , 'Popstar' en 'I am'. Al met al vind ik dit een gedenkwaardig album van haar. Haar eerste grote succes: dubbel platina.

Ik was toen helemaal weg van Toyah (zowel haar muziek als haarzelf). Laatst zag ik haar weer bij de BBC in zo'n back to the eighties programma waar ze commentaar gaf. En ze ziet er nog steeds leuk uit! De houdbaarheid van dit album is iets minder. 3,5

Mooie mystieke plaat, ben blij dat ik hem even kon lenen van een vriend van me (heb hem gelijk gekopieerd), Toyah is inderdaad wel in mijn straatje. Misschien ietsjes zweverig af en toe en wat liefelijk, maar dat kan per nummer weer omslaan gelukkig. Boeiend luisteren!

Leuke combinatie van Rock,Pop en New wave waarbij Toyah's flexibele stem die van agressief naar gevoelig gaat een duidelijke meerwaarde vormt.Niet alle songs zijn even sterk maar het klinkt allemaal wel (ook nu nog) redelijk origineel.Beste nummers,toch wel de singles It's a mystery en I want to be free.

Tsja, smaken verschillen. De twee singles die jij noemt frolunda vind ik juist de minsten van dit album. Bovendien vind ik ze heden ten dage hopeloos gedateerd klinken.
Verder ga ik met je mee. Wat originaliteit betreft springen voor mij zonder meer Masai Boy en Popstar er ver bovenuit. Ik kan als (vroegere) Toyahfan onmogelijk objectief zijn in deze (als dit al mogelijk is thans), maar die twee zouden naar mijn gevoel ook nu in deze tijd nog makkelijk 'kunnen'.

Ik had vroeger altijd het idee dat dit de britse zus van Nina was

Heb ik nooit last van gehad, maar ik begrijp wat je bedoelt.
Hoewel ik een verwoed Toyahfan was en niets had met Nina Hagen, heb ik echter wel het vermoeden dat als het neerkomt op echt talent, dat Nina toch wel een voorsprongetje had, of heeft.
Wat wel zo is, dat is dat ik Nina gebruikte als referentiekader van Toyah: ik gaf de voorkeur aan Toyah.
En dat wijst toch wel impliciet op een verlangen die twee met elkaar te vergelijken.

Vaak gedraaid vroeger en nu via Tidal weer eens beluisterd. Valt zeker niet tegen. Nogal theatraal maar lekkere sound. De eerste tonen van i want to be free, knallen lekker binnen. Gewoon erg vermakelijk, prima toch?