Jammer dat bij dit meesterlijke album nog maar zo weinig reacties staan, en ik verbaasde me erover dat ik zelf nog niks had gepost bij dit album, dat tenslotte op plaats 5 in mijn top-10 staat.
Sinds Lost Paradise is Nick Holmes alleen maar beschaafder gaan klinken, maar desondanks heeft de zang op dit album gelukkig een ruwe rand gehouden. De muziek is in vergelijking met Icon (mijn eerste kennismaking met PL) minder hard, maar ook minder eentonig geworden. Wat gebleven is, is het fijne leadwerk van Gregor Mackintosh.
Voor mijn gevoel bestaat Draconian Times uit 3 delen van 4 nummers. Geen idee hoe ik bij dat idee kom, maar in mijn hoofd worden de delen gescheiden door de snelle en beukende intro van Once Solemn en de intro van Shades of God. Wellicht dat het komt omdat echt goede herkenningspunten zijn op het album. Hoewel ik niet wil beweren dat de nummers op deze cd op elkaar lijken, zou ik bij veel nummers niet meteen weten welke het was als ik een kamer zou binnenlopen waar deze cd afgespeeld zou worden.
De cd begint goed met de piano-intro van Enchantment, dat na een minuut idd overgaat in een betoverend nummer. Hallowed Land is echter nog stukken beter. Qua tempo is The Last Time voor mij een beetje een vreemde eend in de bijt tussen de eerste 4 nummers, en eigenlijk ook een zwakke broeder. Relatief zwak dan, want slecht wordt het in de verste verten niet. Forever Failure spingt er voor mij uit, vooral vanwege de stukken tekst van Charles Manson (toch? uit mijn hoofd) er tussendoor.
Met Once Solemn begint voor mijn gevoel altijd het tweede deel van de cd, dat tot Shades of God duurt. Ik heb in mijn hoofd zitten dat dat deel wat anders klinkt dan de eerste 4 nummers. In ieder geval wordt de luisteraar getrakteerd op 4 zware nummers. Iets minder dan de eerste 4 nummers, maar nog steeds van hoge kwaliteit.
En het laatste deel begint met die mooie intro van Shades of God, hoewel ik de rest van het nummer niet heel memorabel vind. Het blijft een beetje hangen in een laag tempo met een flauwe melodielijn. Het volgende nummer vind ik ook wat minder, maar op Yearn for Change gaat het tempo weer wat omhoog, wat meteen weer in een goed nummer resulteert. Jaded tenslotte heeft een dusdanig mooie riff, dat dit een hele mooie afsluiter is.
Tot slot is dit een goed voorbeeld van een album dat je liever niet als kopietje in de kast hebt staan: het artwork is om je vingers bij af te likken.
Omdat er een paar wat mindere nummers op Draconian Times staan, ga ik niet de volle mep geven, maar minder dan 4.5* geven zou de schoonheid van dit album geweld aandoen.
Na dit album werd het toch allemaal wat minder met PL. One Second was nog te genieten, hoewel ik hem eigenlijk alleen maar op late avonden opzet. Host vond ik niet denderend, en Believe in Nothing kan ik moeilijk uitzitten. Op de laatste albums is de band weer bezig de weg omhoog te vinden, maar zo spontaan en overdonderend als op Draconian Times is het nog steeds niet weer.