menu

Paradise Lost - Draconian Times (1995)

mijn stem
4,14 (190)
190 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Metal
Label: Music for Nations

  1. Enchantment (6:04)
  2. Hallowed Land (5:03)
  3. The Last Time (3:27)
  4. Forever Failure (4:18)
  5. Once Solemn (3:04)
  6. Shadowkings (4:42)
  7. Elusive Cure (3:21)
  8. Yearn for Change (4:19)
  9. Shades of God (3:55)
  10. Hands of Reason (3:58)
  11. I See Your Face (3:17)
  12. Jaded (3:27)
  13. Walk Away * (3:24)
  14. Laid to Waste * (3:16)
  15. Master of Misrule * (3:07)
  16. How Soon Is Now? * (4:34)
  17. Fear * (3:08)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 48:55 (1:06:24)
zoeken in:
avatar van james_cameron
4,5
Klinkt na al die jaren nog steeds zeer goed. De eerste helft van het album is duidelijk beter dan de tweede, met de twee beste songs direct aan het begin, maar dat neemt niet weg dat het hele album zeer sterk en divers is. Zanger Holmes experimenteert hier al flink met het bereik van zijn stem, iets dat op latere albums steeds verder werd opgebouwd. Kan gezien worden als het laatste echt heavy album van de band, tot In Requiem van 2007.

avatar van wizard
4,5
Jammer dat bij dit meesterlijke album nog maar zo weinig reacties staan, en ik verbaasde me erover dat ik zelf nog niks had gepost bij dit album, dat tenslotte op plaats 5 in mijn top-10 staat.

Sinds Lost Paradise is Nick Holmes alleen maar beschaafder gaan klinken, maar desondanks heeft de zang op dit album gelukkig een ruwe rand gehouden. De muziek is in vergelijking met Icon (mijn eerste kennismaking met PL) minder hard, maar ook minder eentonig geworden. Wat gebleven is, is het fijne leadwerk van Gregor Mackintosh.

Voor mijn gevoel bestaat Draconian Times uit 3 delen van 4 nummers. Geen idee hoe ik bij dat idee kom, maar in mijn hoofd worden de delen gescheiden door de snelle en beukende intro van Once Solemn en de intro van Shades of God. Wellicht dat het komt omdat echt goede herkenningspunten zijn op het album. Hoewel ik niet wil beweren dat de nummers op deze cd op elkaar lijken, zou ik bij veel nummers niet meteen weten welke het was als ik een kamer zou binnenlopen waar deze cd afgespeeld zou worden.
De cd begint goed met de piano-intro van Enchantment, dat na een minuut idd overgaat in een betoverend nummer. Hallowed Land is echter nog stukken beter. Qua tempo is The Last Time voor mij een beetje een vreemde eend in de bijt tussen de eerste 4 nummers, en eigenlijk ook een zwakke broeder. Relatief zwak dan, want slecht wordt het in de verste verten niet. Forever Failure spingt er voor mij uit, vooral vanwege de stukken tekst van Charles Manson (toch? uit mijn hoofd) er tussendoor.
Met Once Solemn begint voor mijn gevoel altijd het tweede deel van de cd, dat tot Shades of God duurt. Ik heb in mijn hoofd zitten dat dat deel wat anders klinkt dan de eerste 4 nummers. In ieder geval wordt de luisteraar getrakteerd op 4 zware nummers. Iets minder dan de eerste 4 nummers, maar nog steeds van hoge kwaliteit.
En het laatste deel begint met die mooie intro van Shades of God, hoewel ik de rest van het nummer niet heel memorabel vind. Het blijft een beetje hangen in een laag tempo met een flauwe melodielijn. Het volgende nummer vind ik ook wat minder, maar op Yearn for Change gaat het tempo weer wat omhoog, wat meteen weer in een goed nummer resulteert. Jaded tenslotte heeft een dusdanig mooie riff, dat dit een hele mooie afsluiter is.

Tot slot is dit een goed voorbeeld van een album dat je liever niet als kopietje in de kast hebt staan: het artwork is om je vingers bij af te likken.

Omdat er een paar wat mindere nummers op Draconian Times staan, ga ik niet de volle mep geven, maar minder dan 4.5* geven zou de schoonheid van dit album geweld aandoen.

Na dit album werd het toch allemaal wat minder met PL. One Second was nog te genieten, hoewel ik hem eigenlijk alleen maar op late avonden opzet. Host vond ik niet denderend, en Believe in Nothing kan ik moeilijk uitzitten. Op de laatste albums is de band weer bezig de weg omhoog te vinden, maar zo spontaan en overdonderend als op Draconian Times is het nog steeds niet weer.

avatar van deric raven
4,0
Altijd mooi om te horen hoe een band zich kan ontwikkelen.
Vroeger vond ik Draconian Times qua stijl mijlenver verwijderd van One Second, nu ervaar ik het anders.
Enchantment heeft een piano intro, welke prima op One Second zou passen.
Hallowed Land heeft wel degelijk al een link met dat album, Nick Holmes die zich al meer presenteert als rockzanger, en zich steeds meer los maakt van de metal; ook het geflirt met keyboards komt hier al meer naar voren. Ook het gitaarspel klinkt een stuk minder kwaadaardig, en meer uitnodigend.
De betonnen muur begint barsten te vertonen, en zal na Draconian Times helemaal open breken.
Dat er jaren later weer een flinke klodder cement tegen aan wordt gegooid, is een feit.
Bij The Last Time is sprake van een soort van achtergrondkoor, en ademt ook al veel meer.
De treurnis van voorheen lijkt te vervagen, maar dan krijg je vervolgens de koude douche van Forever Failure in je gezicht gesmeten, waardoor je ijzig naar adem probeert te happen.
Het twijfelende, pratende dat volgt werkt bewust nog meer in op je gevoel, en opeens sta je weer met beide voeten terug op aarde, om vervolgens door de draaikolk van een Once Solemn de diepte in gezogen te worden.
Draconian Times lijkt vaak een vredig landschap; maar kijk uit voor de verraderlijke moerassen.
Het is voor mij een duidelijk overgangsalbum geworden tussen twee stijlen, waar men worstelt met beide richtingen.
Vaak wordt een soortgelijke plaat gezien als een toegeving aan een zwakte; hier bundelt het juist de krachten tot een coherent geheel.

avatar van RuudC
3,5
Ik snap vrij weinig van de waardering van deze band. De instrumentatie is wel goed. De sfeer is fijn, maar verder heb ik er geen enkele klik mee. Het is prima achtergrondmuziek. Om het de nieuwe Metallica te moeten noemen, mag het materiaal een stuk meer catchy zijn. Ik blijf het idee hebben dat Paradise Lost maar een trucje kan. Alsof ik steeds weer naar hetzelfde nummer luister. Steeds weer een traag introotje, versnellen, eerste couplet, refrein, solo etc etc. Het kan me gewoon niet echt boeien. Ik verwacht eigenlijk dat er genoeg in de doom/death/gothic hoek is dat beter is dan Paradise Lost.

Tussenstand
1. Shades Of God
2. Draconian Times
3. Gothic
4. Icon
5. Lost Paradise

avatar van lennert
5,0
Soms ben je het eens en soms heeft Ruud het gewoon fout (maar dat mag!). Ook al was power metal de muziek van mijn jeugd, Draconian Times is het album dat ik tussen mijn 16e en 18e denk ik het meeste geluisterd heb. Onderdeel van de emo-fase waarin bands als My Dying Bride en Paradise Lost het af en toe wonnen van het meer opzwepende van een Blind Guardian en Gamma Ray. Draconian Times blijft vandaag de dag echter nog steeds wel een van mijn meest favoriete albums ooit. Holmes' heeft hier het melodisch blaffen helemaal tot kunst verheven en de songs zijn tot in de puntjes verzorgd. Het drumwerk van Lee Morris vult alle gaten vakkundig op en zorgt voor een dynamiek die ik nog niet eerder bij de band had gehoord.

Het is tevens een vrij radio-vriendelijk album. Geen grunts, compacte composities met kop en staart en wederom de grootsheid van Gregor Mackintosh' solo's. Ik moet deze beste man eens wat vaker noemen in toplijsten van favoriete gitaristen, want wat hij op songs als Hallowed en Shades Of God uit de koker tovert is fantastisch. Het album bevat tevens met Yearn For Change een van mijn favoriete tekstuele momentjes van de band ("Our lives leading onwards, the essence is stronger
Memories of life drifting further away
I must doubt that where there's a will there's a way...
But I know, it's forever... Praying for a change!")
Het met quotes van Charles Manson opgeleukte Forever Failure ("I don't really know what sorry means") is eveneens een flink schot in de roos en met Once Solemn heeft de band een heerlijke up-tempo kraker te pakken.

De sound is gothic metal, maar dan wel met een energie van de grunge. Ik snap wel dat de band rond dit moment als een grote belofte werd gezien, want het album heeft voor in mijn ervaring een genreoverstijgende sound die het fantastisch kan doen bij de 'massa'. Een album voor zwoele zomeravonden, al zet ik hem nu nogmaals met alle liefde op.

Voorlopige tussenstand:
1. Draconian Times
2. Icon
3. Gothic
4. Shades Of God
5. Lost Paradise

Gast
geplaatst: vandaag om 08:02 uur

geplaatst: vandaag om 08:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.