Simple Minds - Life in a Day (1979)

Het laatste nummer "Murder Story" is echt geweldig!
De rest van de plaat zal ik binnenkort weer eens draaien.

Uit de tijd dat de Simple minds nog echt spannende muziek maakten, al waren hun eerste 3 cd's (waar deze ook bijhoort) nogal wisselvallig. Daarvoor is er gelukkig Celebration, een onmisbare verzamelaar die de beste nummers van die eerste 3 cd's verzamelt. 3*

Fantastisch debuut.
Met af en toe een soort van Herman Brood-achtig rock'n roll piano riedeltje ertussen.
Erg rock'n roll.

Een verguisd album en eigenlijk onterecht. Oké, het is zo naïef als het maar kan zijn, maar daar zit ook juist de charme. Het is Simple Minds' geboorte, een beetje zoals Boy van U2 en From Genesis To Revelation van Genesis. Elke goede band moet groeien. Ik reken dit album niet tot mijn favoriete albums, maar het hoort bij de collectie en blijft leuk klinken. Er staat iets groots te gebeuren, het is er nog niet, maar de verwachting is geschapen. En dat wat volgt groots is, kan niemand ontkennen. Ondanks of dankzij het naïeve
zo ontwapenend. En stukken beter dan het latere Real Life bij voorbeeld.

Sterk debuut. Ook al waren de groepsleden aanvankelijk niet zo tevreden met het resultaat.

Toen dit album in zijn geremasterde versie verscheen in 2002 heb ik het herontdekt en wat meer is veel beter leren waarderen!

Favorieten: het magistrale titelnummer, "Pleasantly Disturbed", "Chelsea Girl", "Wasteland" en "Destiny".

Interessant debuut, hoewel ze nog niet een eigen sound hadden. Dat vonden ze zelf ook, want in hetzelfde jaar kwam "Reel to Real Cacophony" al uit, compleet anders dan dit.

B-kantjes "Special View" en "Garden of Hate" zijn ook leuk.

"Life in A Day" lijkt wel een Bowienummer, verder ken ik hier nog niets van

Heb deze nog niet zo lang. Maar toen ik 'm voor 't eerst opzette viel me direct op dat Simple minds werkelijk in 't bezit was van een dosis kwaliteit. Het enige wat mijns inziens hierop ontbreekt is een strakke producer. Want veel songs zijn echt ijzersterk. En dat voor een debuut......
Niet zo gek dat U2 en Simple minds in de eerste jaren gelijk opgingen...3,5

Boy is toch een veel sterker debuut dan deze plaat, vind ik. Op het titelnummer na klinkt het allemaal behoorlijk oubollig naief. Eigenlijk beschouw ik Real to Real als hun debuutplaat, deze komt eigenlijk niet meer uit de hoes in huize Visser.

Vraag me toch af hoe het komt dat een woord als 'naïef' zo vaak in een negatieve context wordt gezet.

Naief kan zowel positief als negatief zijn, zoals alle begrippen. Bij Life in a Day noem ik bewust het woord oubollig naief, omdat op deze SM-plaat hun muzikale invloeden, zoals Roxy Music en Magazine, zonder eigen gezicht en enige bezieling op deze plaat zijn geplakt. Maar SM missen de technische bagage en ervaring van hun invloeden om dit op een fatsoenlijke manier in te spelen. Op Real to Real is die bezieling er wel en de durf om er iets eigens in te steken ook.

Als debuut vind ik het album echt wel meevallen. Het opent met het rollercoasternummertje 'Someone', gevolgd door de theatrale intro van 'Life in a Day'. Ook 'Wasteland' en 'Destiny' klinken fris. De twee speciaalste nummers zijn de twee langste. 'Pleasantly Disturbed' verraadt de Minds' gevoel voor drama en 'Murder Story' is heel opzwepend, met een lekkere gitaarsolo. Tijdens die solo zie ik altijd een spannende achtervolgingsscène voor me. Het album behoort zeker niet tot hun beste, maar ik zou het echt niet willen missen.

Ik had 'Life in a Day' vroeger op cd, maar ik heb 'm verkocht. Nu luister ik als het maar even kan constant naar de fantastische live versies van 'Life in a Day' en 'Chelsea Girl' op de Old Grey Whistle Test uit 1979 op YouTube. Vlug maar weer die plaat kopen!

Gisteren deze voor 2,50 euro (!) bij de Fame meegenomen. Het is nog niet zo overdonderend als pakweg Empires And Dance, maar dat zegt meer over E&D dan over deze. Naïef, wellicht... maar vooral charmant. De kortere nummers zijn betrekkelijk luchtige rockers. Pleasantly disturbed klinkt 'nogal' Velvet Underground-achtig en Murder Story brengt het album tot een zinderende climax.

Ik kom binnenkort terug met een cijfertje, maar dit wordt minstens een 3½ denk ik.

Ik ken alleen 'Chelsea girl' van dit debuut-album.

Na pak weg 20 jaar weer eens gedraaid. Inderdaad een allegaartje waarbij ik toch vaak aan Roxy Music en Steve Harley & Cockney Rebel moest denken.

Het mooie debuut-album van de simple minds na de periode "Johnny and the self Abusers".
Het grote voorbeeld van zanger James (Jim) Kerr was David Bowie,
de band was in deze periode nog zoekende naar hun eigen stijl.
Mijn favorieten van dit album zijn chelsea girl, pleasantly disturbed en life in a day.
Het is niet mijn favoriete SM album, die zouden hierna in rap tempo elkaar opvolgen.

OOk voor mij mijn eerste kenismaking met simple Minds, In die tijd was je ofwel Simple Minds fan ofwel U2 fan... ik ben altijd meer into simple Minds geweest, mede danlzij dit album

Het zag er veelbelovend uit voor ze, vrijwel alleen maar positieve recensies voor hun optredens en demos en een contract bij het grote Arista.
Vlak voordat het debuut werd opgenomen werd 2de gitarist Duncan Barnwell uit de groep gezet vanwege de muzikale meningsverschillen.
Men had het idee dat het op de een of andere manier gecompenseerd moest worden en daarom hoor je de toetsen nogal nadrukkelijk aanwezig in de nogal drukke arrangementen.

De Simple Minds werden groot gebracht door Arista, het debuut was nog niet uit en ze kwamen al op TV (Old Grey Whistle Test) om ze in the U.K ook buiten Schotland beroemd te maken en dit album werdt o.a ook opgenomen in de beroemde Abbey Road studios.

"Someone" opent toegankelijk zonder dat het te gewoontjes klinkt.
Vrij herkenbaar maar met de eigenzinnige zang en de nadrukkelijke toetsenpartijen onstijgen ze het gewone rockbandje die ze in eerste instantie lijken te zijn.
Dit nummer en ook andere songs doen me vooral aan the Sparks denken uit die tijd, die de mix van rock en eigenzinnigheid perfect beheersden en ook erg keyboards georienteerd waren.
De eerste single van de band "Life in a Day" haalde zowaar plaats 62 in de U.K hitparade en is op zich een prestatie voor het kille afstandelijke wat zeurderige nummer (niet een voor de hand liggende single keus, vind ik zelf).
Het vrolijke "Sad Affair" (met saxofoon) is een klasse beter, compleet met voorzichtige gitaarsolo en vrij traditioneel gearrangeerd.
Op "All For You" de eerste tekenen van minimalisme ook al komt dat door de drukke produktie er nog niet helemaal uit, een eerste aanzet tot een echt eigen geluid.
Het lange "Pleasantly Disturbed" zou je bijna progressief kunnen noemen, een lang dreigend intro met vioolspel van Charlie Burchill erdoorheen.
Na 4 minuten een bombastisch keerpunt, tempoversnelling en dramatische synthesizer geluiden toevoegend neemt het nummer je mee naar het defenitieve einde en wat weten ze hier toch een geweldige ijzingwekkende sfeer neer te zetten !

Op "No Cure" hoor ik vrijwel een 1 op 1 kopie van the Sparks (ga die band ontdekken, beste lezers) maar dat geeft niet want een luchtig niemendalletje was nu wel gewenst.
De 2de single "Chelsea Girl" is voor mij ook het 2de dieptepunt van de plaat, vervelend en zeurderig net als die eerste single en het wist zich niet in de hitparade te verkopen.
Hoeveel verschillende ideeen kan je in een nummer proppen, veel zo blijkt uit "Wasteland" en het klinkt ook nog.
Erg rock-georienteerd wat ook geldt voor "Destiny" maar hier pakt het minder goed uit, een stuurloos nummer.
Alles uit de kast in "Murder Mystery", erg afwisselend en gitaargeorienteerd.
Veel gitaarriffjes en tempo versnellingen, ze klinken hier bijna als een echte rockband maar het einde is nogal chaotisch.

Na het verschijnen van dit debuut waren de recensies in de Engelse muziekpers vooral negatief.
Achteraf waren de verwachtingen ook veel te hoog, het merendeel van de leden was nog geen 20 jaar oud en ze moesten nog hun eigen sound vinden en vervolmaken.
Commercieel gezien was het geen succes, Arista had goede hoop met de opvolger maar vrijwel niemand (op de bandleden na dan) zou erg blij worden van "Real To Real Cacaphony".

Toch vind ik dit een alleraardigst debuut met 7 redelijk tot goede songs, 3,5 sterren dus.

De pers was toch erg ingenomen met Real to Real en de fans toch ook wel. Commercieel was het inderdaad zelfmoord, zoals Kerr later ook toegaf. Arista drukte als dank maar weinig exemplaren van opvolger Empires and Dance en de groep bleef zitten met een torenhoge schuld, die Virgin gelukkig inloste. Het had bijna het einde van Simple Minds betekend eind 1980.

Aangenaam verrast door dit debuut.
Jim Kerr is nog niet geschrokken en verward geraakt door de impact van Joy Division, om vervolgens wat meer pessimistische muziek te maken.
Pas bij New Gold Dream zou de hoop weer grotendeels terug gekeerd zijn.
Gewoon een vrij positief klinkend resultaat, met de roots in de glamrock.
Roxy Music inclusief de geluidscollages van Eno; zelfs een Alice Cooper hoor ik er doorheen.
Bands als Japan heersten in de alternatieve wereld, zo ook bij Jim Kerr.
Voeg daar muzikale duizendpoten als Elvis Costello en Joe Jackson aan toe, en je komt een heel eind.
Het boekje vermeld: Recorded At A Very Low Temperature.
Iets wat kenmerkend is voor de opkomende Postpunk stroming.
Blijkbaar duiken ze allen in de herfst de studio in, om er in de winter uit te komen.
Talk Talk, Ultravox, The Cure; allemaal het zelfde sfeertje.
Bands met een meer zomers geluid als Duran Duran en Spandau Ballet spreken op latere termijn een groter toegankelijker Top 40 publiek aan; typisch.
Toch voelt Life In A Day niet koud aan.
Opener Someone heeft een indirecte link met latere acts als Kaizer Chiefs.
Ook hierbij wordt gebruik gemaakt van koortjes.
Life In A Day is New Gold Dream in wording.
Grappig eigenlijk; volgende albums hebben allen nummers die bij dat album tot een geheel komen.
Alsof we te maken hebben met onvoltooide demo’s.
De grootste verassing is echter Pleasantly Disturbed.
Dit leunt tegen de symfonische rock van Genesis en Marillion aan.
Laatsgenoemde had vroeger in frontman Fish tevens een Schot in de groepssamenstelling.
Toeval?
Pleasantly Disturbed zijn de Schotse Hooglanden.
Meer dan in het bekende Belfast Child zijn hier de Roots hoorbaar.
Charlie Burchill in de rol van violist.
Simple Minds kan het dus ook.
Tijdsgenoten als The Waterboys en Big Country schamen zich er niet voor om elementen van hun oorsprong in de muziek te verwerken..
Simple Minds helaas te weinig.
Zonde, het hoogtepunt van het album.
Murder Story heeft ook iets magisch met zijn versnellingen.
Songs die de latere verzamelaars niet zullen halen.
Niet helemaal het geluid van Simple Minds?
Of juist het oergeluid van Simple Minds.

Inderdaad. IJzersterk nummer ook.

In deze periode maakten ze nog muziek waarbij de groepsnaam veel beter past dan bij de latere albums. Het lijkt veel meer te kloppen, en dat bedoel ik zeker niet in negatieve zin.
Het lijkt me hier nog een groepje jonge honden die veel in hun mars hebben en dat heeft wel wat.

Binnenkort schaffen we ons trouwens de zeer aantrekkelijke 6-cd box aan met het beginwerk.

Gister meegepikt uit het rommelige allegaartje dat zich nu Fame mag noemen als onderdeel van de recente boxset uit welk de albums één voor één door mij uiteraard besproken zullen worden.

Hier dus cd 1, het debuut-album.

Ik vind dit een zeer, zeer fascinerend album met een ongelofelijke aantrekkingskracht.
De band klinkt weliswaar op punten onvast, maar er gaat een onvermurwbare geldingsdrang van uit, alsof ze precies al voor ogen hadden hoe het debuut moest klinken en dit streven met pure passie najagen.
De invloeden zijn duidelijk hoorbaar (Roxy Music, Bowie, Reed), maar er klinkt een bepaalde koppigheid in door dat ze een aantal jaren later zouden verliezen.

Ik las al dat ze nadien niet tevreden waren, maar ik vind dit absoluut een droomdebuut, beter dan het werk na Sparkle In The Rain.

De bonustracks zijn ook de moeite waard.

Pfffff....dit is nogal matig, sommige bands beginnen meteen goed maar de Simple Minds naar mijn muzieksmaak overduidelijk niet. Aan een nummer als Pleasantly Disturbed lijkt maar geen einde aan te komen.

Geldingsdrang en passie hoor ik ook en ze hadden ook voor ogen hoe het debuut moest klinken, maar door hun onervarenheid met een opnamestudio werden ze overdonderd door producer Leckie. Daardoor klinkt dit debuut juist niet zoals ze voor ogen hadden, maar meer als een derderangs Magazine (geen wonder met de huisproducer van deze band). Imo heeft alleen titelsong Life in a Day de eigenheid en had zo op Empires and Dance gekund.
Op Real to Real en Empires and Dance hadden SM samen met Leckie wel een goede wisselwerking.

Bijna de hele discografie van Simple Minds verkregen uit een erfenis.Het was nooit zo mijn muziek ,maar ik moet dit toch gaan herzien na intensief beluisteren.Dit debuut stuitert heerlijk weg al hoor je nog wel duidelijk de eerste onzekere stappen op weg naar wereldroem.De band klinkt dan weer zelfverzekerd en dan weer o zo onzeker.Dat is charmant ,maar neemt natuurlijk wel de samenhang van dit album weg.Teveel ideeën zitten de plaat in de weg om van een echt droomdebuut te spreken.Toch nog 3 sterren omdat het bij tijd en wijle best fris klinkt.

Het titelnummer, Pleasantly Disturbed en dan Wasteland. Oh ja, ook dat bruggetje in Destiny. Dat is mooi gedaan. Had het album wat meer van dat aan boord gehad dan was het nog wat. Het gezichtsloze rock n roll allegaartje waarmee de rest gevuld is, gaat volstrekt langs me heen. En die Chuck Berrybuiginkjes in Jim Kerr's stem maken het nog irritant ook. Wat mij betreft is Life In A Day een valse start van de Simple Mindscampagne.

Zojuist begonnen aan de x5 box van de Simple Minds. Dit album is best goed, had er niet veel van verwacht maar het bevalt me zeker goed!
All for you, Pleasantly Disturbed en Life in a Day steken er op dit moment bovenuit.

Dan staat je nog wat beters te wachten.

Ben benieuwd! Deze draai ik nog steeds, het is echt wel een goed debuut!