menu

Gary Moore - Dark Days in Paradise (1997)

mijn stem
3,62 (29)
29 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Blues / Rock
Label: Virgin

  1. One Good Reason (3:06)
  2. Cold Wind Blows (5:30)
  3. I Have Found My Love in You (4:56)
  4. One Fine Day (5:00)
  5. Like Angels (7:32)
  6. What Are We Here For? (5:46)
  7. Always There for You (4:35)
  8. Afraid of Tomorrow (6:44)
  9. Where Did We Go Wrong? (6:35)
  10. Business as Usual (17:11)
  11. Burning in Our Hearts * (6:04)
  12. There Must Be a Way * (4:04)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 1:06:55 (1:17:03)
zoeken in:
Empyrium
Vervelend plaatje van Gary Moore, na zijn scheiding opgenomen. Laat een geprimeerde man horen die met salsa/pop denkt dit te boven te komen. Like Angels, Cold Wind Blows en Business As Usual zijn de enige lichtpuntjes, hoewel dit laatste nummer na 11 minuten wel op je zenuwen gaat werken. Plaat bevat overigens haast geen gitaarsolo's.

avatar van ozwald
4,5
Vind het juist een erg sfeervol plaatje

avatar van bikkel2
3,5
Vrijwel onbegrepen album van Gary Moore. Mijn mening is dat dit een verfrissend album is.
Het ene pakt beter uit dan het andere maar de waardering voor Moore's experimentdrift is van mijn kant uit groot.
Hij had al een aantal bluesalbums gemaakt en die cirkel bleek wel een beetje rond zo zachtjes aan.
Hier stoeit hij met modernere ritmes en sferische soundjes. Zijn gitaarwerk is minder prominent , maar wel functioneel.
Zeker geen meesterwerk , wel een heel aardige plaat die je juist van hem niet zo snel zou verwachten.
Hij is tegenwoordig weer into blues , en dat pakt door een minder grote produktie beter uit dan voorheen.

Kingsnake
Een lekkere plaat.
Al is het alleen maar om de experimenten met R&B en drum&bass.

Een van mijn favorieten.

En er staan wel degelijk een paar vette solii op.

avatar van Lamontagne
3,0
Like angels is een schitterend nummer

avatar van Red Rooster
4,5
Erg veel soul in dit album. Hoe eigen de blues hem ook is. Het liefst hoor ik hem als hij buiten de geijkte paden treedt, zoals op dit album. Hij geeft hiermee aan niet alleen een uitstekende gitarist te zijn, maar vooral ook een doorgewinterde muzikant.

avatar van devel-hunt
Eindelijk liet Gary Moore the blues voor het eerst in jaren weer eens los. Gelukkig, het begon akelig voorspelbaar te worden. Vandaag deze CD voor het eerst gehoord, en ondanks dat zijn gitaarwerk minder op de voorgrond staat heb ik hem nog niet eerder zo intens gehoord. Where did we go wrong heeft melancholie aan zijn kont hangen en laat ik daar nu eens verzot op zijn. Hoor ik nu juist niet op dat nummer mijn all time hero George spelen??

avatar van ozwald
4,5
naast zijn jaren 80 rockwerk eigenlijk de enige plaat die ik nog wel eens opzet. Ik vind het een erg melancholisch plaat met vooralop het eind een aantal erg sterke songs.

Business as Usual is van grote klasse; een van de betere nummers uit zn hele oeuvre.

Als eerbetoon vanavond nog maar eens gedraaid.

Ozric Spacefolk
ozwald schreef:
naast zijn jaren 80 rockwerk eigenlijk de enige plaat die ik nog wel eens opzet. Ik vind het een erg melancholisch plaat met vooralop het eind een aantal erg sterke songs.

Business as Usual is van grote klasse; een van de betere nummers uit zn hele oeuvre.

Als eerbetoon vanavond nog maar eens gedraaid.


superplaat, en ik ben blij dat anderen het met me eens zijn,..

cheers!!!

4,0
Na het blues bij kaarslicht gezeur van de afgelopen paar albums is dit een bijzonder verfrissende plaat. Geen meesterwerk - te veel sfeer en te weinig crunch, waardoor niets blijft hangen - maar bijzonder aangenaam om naar te luisteren. En Kingsnake heeft gelijk, er staan aardig wat typische Moore solo's op de plaat, die het in de afwijkende context heel goed doen.

avatar van Jumpjet
Naast het checken van nieuwe releases, wil ik op Spotify ook nog wel ‘ns op zoek gaan naar materiaal van bands / artiesten waar ik ooit veel naar luisterde, maar op zeker moment uit het oog (lees: oor) ben verloren. Het jaren ’80 werk van Gary Moore heb ik bijna allemaal in huis, waar ik destijds (als beginnend gitarist) behoorlijk gek van was. Het grote succes van Still got the Blues gunde ik Gary van harte, maar het was wel het moment waarop ik afhaakte.
Maar wat een album is dit, zeg.. heeft hij dit echt gemaakt? Het lijkt in ieder geval niet op zijn hardrock-, noch op zijn bluesplaten. Hij experimenteert er lekker op los en dat leidt tot op z’n minst eh… verrassende resultaten. Zo is het titelnummer een uitglijder van jewelste, terwijl het hierboven al genoemde Business as Usual zich kan meten met zijn beste werk. Ik weet nog niet zo goed wat ik van de rest moet vinden.

avatar van RonaldjK
4,5
Juist voor dit buitenbeentje in de discografie van Gary Moore is veel aandacht in de biografie van auteur Harry Shapiro. Hoe kwam de fusion-/hard-/bluesrocker tot een album met de nodige beats?

Het begint met opnamen voor een nieuw soloalbum, waarvoor hij producer Chris Tsangarides vraagt met wie hij tevens privé bevriend was, een vriendengroep waar de wederzijdse echtgenoten ook deel van uitmaakten. Moores huwelijk is inmiddels op de klippen gelopen, maar manager John Martin sleepte dankzij de verkoopsuccessen van compilatiealbum Ballads and Blues en coveralbum Blues for Greeny bij Virgin/10 Records een betere deal uit het vuur, zodat Moore met Tsangarides aan de slag kan.
De gitarist strikt vervolgens bassist Guy Pratt en zijn gedroomde drummer Gary Husband uit de band van Jack Bruce. Ze krijgen echter onenigheid als Husband goed luistert naar de sterk autobiografische tekst van Business as Usual en zijn spel daarop aanpast, tot ontevredenheid van Moore.
Husband merkt ook op hoe de teksten op het album fungeren als een dagboek, waarin Moore zijn relatie met nieuwe liefde Camilla beschrijft. Zeer persoonlijk, zoals in Where Did We Go Wrong? en Like Angels. Alhoewel de nummers niet in chronologische volgorde op het album kwamen, bieden ze de aandachtige luisteraar veel informatie over Moores liefdesleven, dat heen en weer kaatst tussen groot geluk en pijnlijke verwijdering.

Vanwege belastingredenen verblijft Moore veel in het buitenland, om slechts voor korte perioden terug te keren naar Londen. Opnamen vinden plaats in Frankrijk en op Barbados. Daar raakt hij onder de indruk van het werk van Bob Marley, terwijl Camilla hem introduceert tot de wereld van drum 'n' bass. Hij is weg van Walking Wounded (1996) van Everything But the Girl en belt producer/mixer Andy Bradfield, die Moore in Frankrijk opzoekt. Deze neemt Magnus Fiennes mee, producer van het debuut van All Saints.
Er wordt niet alleen in Frankrijk gewerkt: hierna gaat het naar het Italiaanse eiland Capri en vervolgens Miami, Florida. Drumpartijen worden hier en daar door loops en andere beats vervangen, waarbij Moore tevens aan de drumopnamen van Gary Husband in Business as Usual sleutelt en diens breaks vervangt door de enige die hem bevalt. In de Londense Abbey Road studio worden strijkers opgenomen, inclusief een tweetal violisten van Turkse of Egyptische afkomst voor de gewenste Oriëntaalse invloeden.
In januari 1997 worden de opnamen afgerond, nadat de platenbazen de druk hebben opgevoerd: de kosten worden te hoog.

Wie de teksten leest en hoort, kan niet anders dan concluderen dat Moore ook in deze relatie niet gelukkig was. Maar liefdespijn leidt vaak tot sterke muziek en tot mijn verrassing vind ik Dark Days in Paradise (de titel geïnspireerd door een gesprek met David Coverdale) heel fris klinken. Wat klinkt is een vreemde combinatie van pop, blues en beats, die wonderwel werkt. Enkele hoogtepunten.
Soms klinken drums, soms beats en vaak beiden in één en hetzelfde nummer, zoals de opener One Good Reason. In Cold Wind Blows huilt de blues eerst met een beat, later met drums.
Echt los gaat het in I Have Found My Love in You, waar soulpop wordt gecombineerd met een wahwaheffect op de gitaar en One Fine Day waar jaren '60-pop, violen en sitar samenkomen. Met het langzame Like Angels zingt Moore zichzelf moed in.
De conservatieve fan gruwt mogelijk van de beat in Always There for You, waar de gitarist zijn liefde verwijtend toezingt. En zo gaan we van de ene naar de andere aangename verrassing, met Business as Usual als finale. Moore blikt terug op zijn leven, zoals zijn gewelddadige vader in Belfast en het muzikantenbestaan in Dublin (1968-1970) waarbij hij Phil Lynott en Brush Shiels (Skid Row) noemt, net als de folkrockgroep Dr. Strangely Strange, die hem in 1970 als gastmuzikant op hun tweede plaat lieten schitteren.
De plaat sluit af met het titelnummer als hidden track, waar verrassend steeldrums klinken in Barbadosstijl.

Met zijn mijmeringen over de gelukkige muziekjaren in Dublin is het niet verbazingwekkend dat Moore gretig toehapt als Dr. Strangely Strange in 1997 een derde plaat opneemt en hem wederom te gast vraagt. Op naar dat album.

avatar van bikkel2
3,5
Interessante stukjes over Gary Moore RonaldjK.
Prettig leesbaar ook. Ik ben zelf niet zo'n grote fan van Gary Moore (vind het wel een geweldig gitarist), maar deze plaat viel mij toendertijd ook positief op.
Iets heel anders in ieder geval.

avatar van Twinpeaks
4,0
Bijzondere plaat. Zeker na het gedeelte aangaande dit album te hebben gelezen in het boek. De solo's zijn onmiskenbaar Moore , maar de rest van de muzikale invulling heeft wel wat tijd nodig gehad om bij mij te landen. Ook het gebruik van zijn stem is iets waar ik aan moest wennen. Nu vragen de songs daar ook om.
Al met al een verassend album en een gedurfde stap. Het pakt wonderwel prima uit. Moore toont aan ook
"klein" te kunnen schrijven. What Are We Here For ? is daarvan een mooi voorbeeld. Voor de rest is Like Angels ook een prima song. Het epos is een fascinerend geheel , al weet ik nou niet of ik het nou zo heel mooi vind. Tekstueel hoor je een man die worstelt.4 sterren vind ik mooi , maar er zit nog wel rek in voor de nabije toekomst denk ik.

avatar van RonaldjK
4,5
Drie maanden na mijn beschrijving durf ik dit zijn beste soloalbum te noemen; sommig hardrockend werk uitgezonderd... Verrassend geslaagde synthese tussen blues en drum 'n' bass. Heb 'm niet fysiek, maar die aanschaf gaat zeker gebeuren. Staat op mijn lijstje voor als ik in een platenzaak ben. En dan maar hopen dat ie er staat.

avatar van gaucho
Nou word ik ook nieuwsgierig. De omschreven muzikale combinatie doet mij niet direct opveren, en ik herinner mij dat ik A different beat ooit eens op CD heb gehad, maar uiteindelijk heb verkocht. Maar deze heb ik nog nooit beluisterd en ik moet zeggen dat ik wel waardering heb voor 's mans durf om eens iets totaal anders uit te proberen. Ik zal er in elk geval een luistersessie aan wagen.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:31 uur

geplaatst: vandaag om 14:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.