Slowdive - Pygmalion (1995)

Bij Slowdive heb ik een bericht geplaatst over de wderopstanding van deze band.

Hemels mooie muziek

We will always hate Slowdive more than Adolf Hitler" dixit Richey Edwards van de Manics in 1991. Ik vraag me af of hij dit nog steeds zou denken moest hij nog in leven/niet vermist zijn? Slowdive was apart, ze waren a-politiek, ze begonnen als zogenaamde shoe-gazers maar waaierden over naar een kruising tussen ambient en dreampop. Ze werkten met Eno en Co toen iedereen grunge werd, en dan maakten ze Pygmalion.

Neil Halstead is een genie. Wat hij op deze plaat doet, deed iedereen omdraaien. De meesten begrepen het simpelweg niet. In 1995 wou iedereen de nieuwe Radiohead, Oasis of Blur zijn of godbetert, de nieuwe Smashing Pumpkins of Nirvana.

Net als The Kinks die bijna 30 jaar eerder op “We are the village green preservation society”, wars van alle heersende trends (summer of love, psychedelica r&B etc) een plaat maakten dat over een klein dorpje ging en hoe het leven daar is, zo heeft deze plaat Slowdive vereeuwigd.

Na het “succesje” van Souvlaki hebben ze hun sound uitgepuurd, alles gestript tot the bare essentials en dit is waar ze mee afkwamen. Ik snapte er toen geen bal van, de platenfirma snapte het niet, de radio's snapten het niet.

Maar ik ben ouder en wijzer geworden.

Uitleggen hoe goed deze plaat is kan ik niet maar ik zal een poging wagen.

Ik kan het enkel vergelijken met wat ik voel (sorry voor het wat pretentieuze stuk nu), met wat ik voel als ik naar sommige jazz, ambient of klassieke stukken luister. Dit is luistermuziek, geen achtergrondmuziek voor een dineetje voor twee. Dit is muziek voor je hersenen en je hart. Waar het om gaat. De synergie tussen die twee, wat een Thelonious Monk doet in de jazz. Die nadert de piano, speelt een traditional en slaat elke keer op de “verkeerde’ plaats aan en toch klopt het geheel en zo creëert hij iets nieuws.

Maar vergis je niet, elke noot is hier perfect. Hier is niets traditioneels aan.

Dit is de mooiste plaat die ik ken. Mijn nr. 1

Mooi stuk, davevr!

Wat was trouwens de aanleiding voor dat citaat van Edwards? En of hij nog steeds zo denkt? Tsja... het is de vraag of de man überhaupt nog leeft. Hoogstwaarschijnlijk niet, want hij is al twintig jaar lang vermist...

Gecorrigeerd, nu .dat citaat.
De Manics waren Welshe mijnwerkerszonen met een missie. zo verklaren hun fans het. Zeer politieke meningen.


"I laughed when Lennon got shot" is nu ook geen mooie quote, of zijn bandlid Nicky wire zijn "I detest every other musician I've ever met".

Tsja, ik hou het op een mix van jaloersheid en teveel succes en geld op een korte tijd.

Update : enkele van hun quotes

The wisdom of Manic Street Preachers | NME.COM

Via een discussie bij het Talk Talk - Spirit of Eden (1988) album de tip van user Misterfool ter harte genomen en dit voor mij onbekende album van Slowdive (hoe is het mogelijk ) geluisterd. Die komt binnen zeg. Wat een prachtplaat. Hoe kan ik die ooit hebben gemist! Heerlijk dromerige klanken. Een album wat zeker nog gaat groeien en de komende tijd veel speeltijd gaat krijgen. Helemaal top.

Waar "talk talk" al niet goed voor is.... deze plaat komt binnenkort ook op de afspeellijst van Alicia!

Leuk om te lezen dat de tip je bevalt, Broem . Overigens heb ik een beetje het omgekeerde met Slowdive. Ooit Pygmalion beluisterd, waar ik zwaar onder de indruk van was (nog steeds eigenlijk) en daarna niet echt meer de tijd genomen om de rest van deze band te beluisteren.

Doodzonde! 'Just for a Day' zou niet misstaan in mijn persoonlijke top-10. En Souvlaki valt uiteraard ook niet te negeren. Vergeet wel de EP's niet, de eerste 3 zijn van een torenhoog niveau! En ja, dit komt van een persoon die dankzij jou 2 albums van The Antlers gekocht heeft. Indien ik jou was zou ik dus maar snel de schade inhalen!

Alle drie de reguliere albums achter elkaar geluisterd. Ben toch het meest gecharmeerd van Pygmalion. Krijgt er dan ook nog een 0,5* bij. Ik val op die heerlijke lome sound die dit album zo kenmerkt. Erg bijzonder en bijna hypnotiserend bij vlagen. Wat een verschil met het debuutalbum. Top.

Mijn fave als culinarist blijft Souvlaki - is het wel zaak om te gaan voor de versie met bonustracks, vanwege het ronduit fabeltastische Some Velvet Morning van Lee Hazlewood. Op cd zijn er meerdere versies van dit album, te weten 3, eenmaal het album as is, eenmaal met 4 bonustracks (1 cd-versie) en ook een dual disk-versie. Die bestaat er ook van Pygmalion en dan zijn de bonus-disks tracks nog uitgekleder, maar wel fraai. Op lp origineel (Creation) is dit zowat onbetaalbaar en ben dan ook heel blij met met m'n recente aanschaf van Just for a Day, origineel

Overigens is na dit album 60% van de band, met aanvulling, verdergegaan in een heel andere richting, meer folky, als Mojave 3 - check bijv Spoon and Rafter. Ook de soloalbums van Neil Halstead, meerdere - denk singer/songwriter, en Rachel Goswelll (Waves Are Universal) zijnde moeite, maar van een heel ander genre dan dit

Het originele album is al erg mooi - van het kaliber "Laughing Stock" (Talk Talk) -, maar soms denk ik dat ik de bonus-cd, met demo's - van het kaliber "LC" (Durutti Column) - nog mooier vind.

Ik kende de band van Souvlaki, een plaat die me nooit bijzonder heeft kunnen bekoren, maar toen pikte ik deze cd voor een euro uit een stapel afgeschreven titels van de lokale bieb (daar kun je je immers geen buil aan vallen). Bleek de beste euro ooit aan een cd besteed. Fascinerend hoe een band na zo'n relatieve hit-cd als Souvlaki op het idee komt om een plaat als Pygmalion te maken...

Olala, bespeur ik daar een medestander? Het eigenlijke album is al retestrak, maar die bonus-cd is wat mij betreft van een nog hoger niveau. Ambient -en aanverwanten- die hoge ogen gooit.

Ik vind de bonus-cd ook erg mooi!

Pygmalion is de derde en laatste plaat van Slowdive. Best een rare titel voor een album. Het is de naam van een personage, uit de Griekse mythologie, die verliefd werd op een standbeeld. Aan de andere kant kreeg Pygmalion ook de genade van Aphrodite(godin van de liefde). Zij bracht zijn standbeeld tot leven. Misschien is de titel bedoeld als metafoor. Een band die uit liefde voor muziek allerlei sfeer-beelden tot leven brengt.
-
Pygmalion is een behoorlijk abstract album. Dat is ook het eerste wat je opvalt als je dit album beluistert. Nou ja? Het eerste? Je wordt eigenlijk nog even voor de gek gehouden door "Rutti" . Het album begint met zweverige gitaartonen en de spookzang van Halstead. Je verwacht dat de versnelling wordt ingezet. Een opbouw naar een conclusie? De knal blijft uit!. Bij de tweede luisterbeurt heb je beter door wat er gebeurt. De band tekent een gedetailleerd landschap. De spanning zit’m in de kleine momenten. Dit nummer toont de luisteraar dat dit album op een andere manier spanning creëert.
-
Daar waar" Rutti" nog erg open is qua sfeer, laat de band de band bij nummers daarna een mist neerdalen. Op sommige momenten lijkt de muziek niet meer een landschap te beschrijven, maar de impressie van een landschap: een gevoel wat je krijgt bij een bepaalde plaats. Neem het 1.5 minuut durende "Cello" . Het nummer geeft mij een enorm gevoel van een verlatenheid en eenzaamheid, zonder dat het direct de bestemming prijsgeeft. Het doet me haast denken aan een impressionistisch schilderwerk.
-
Een ander nummer waarbij ik eenzelfde soort gevoel heb, is "Trellisaze". Veel druppende percussie. Regen dat op een raam tikt, wellicht? De zang klinkt ver weg en is vervormd. Een herinnering die niet helemaal te plaatsen is? Die ene eenzame herfstdag lang geleden. Melancholische herinneringsstromen op muziek gezet.
-
Pygmalion verhoudt zich deswege tot Souvlaki, zoals de nachtdroom zich tot de dagdroom verhoudt. Bij Souvlaki zijn de composities duidelijker, hoewel er buiten de lijntjes gekleurd wordt,. Bij Pygmalion is de omlijsting los gelaten. Impressionistisch in sfeer: werkelijk een stroom van gedachten. Er is weliswaar lastig een lijn te trekken in de muziek, maar dat hoeft ook niet. In een droom vloeien heden en verleden immers ook door elkaar.
-
5* (verhoging met een 0.5*)

Interessante interpretatie maar de albumtitel verwijst gewoon naar de positie waarin de band zich destijds bevond. De platenbonzen eisten namelijk dat de opvolger van Souvlaki nauwer zou aansluiten bij de muzikale tijdsgeest - ze wilden met andere woorden meer geld in het laatje. Neil Halstead wou echter een geheel andere richting uit en kwam als reactie op hun eisen met een album aandraven dat niet verder af kon staan van hoe men wou dat Slowdive ging klinken. Dit album -en bij uitbreiding de titel- is ook gewoon een welgemeende fuck you. Er wordt ook wel eens gesproken over het pygmalion-effect; namelijk uw gedrag aanpassen aan wat van u verwacht wordt. Maar daar had Halstead dus lak aan.

Verder heel leuk om te zien dat je dit zo waardeert en wederom een heel mooie review

Ah, was me niet eens van de term: Pygmalion-effect bewust. Mooie actie van de band dan. Daarnaast vind ik het gaaf dat je mijn review waardeert.

Zijn die bonustracks ook nog apart uitgebracht (net als bij de andere remastered albums)?

Al kan het geen kwaad om van de originele albums nog een kopie te hebben.

Bij mijn weten niet nee, ze staan echt als Pygmalion-demo's geboekstaafd. Maar zoals ik reeds zei; die demo's zijn zo mogelijk nog beter dan het eigenlijke album.

Laat ik even aanvullen, om te beginnen met het bonusmateriaal. Alles is overigens mbv Discogs te herleiden: Slowdive Discography at Discogs

Vwb deze Pygmalion is dat eenvoudiger dan voor Souvlaki. De laatste vinyl re-releases waren op MoV, Music on Vinyl (2012, conform het oorspronkelijke album) en "unofficial" op Creation als dubbelalbum (incl. bonusmateriaal) - geen idee over de kwaliteit van die 'bootleg' uit 2014 (?) - ik heb er zelf één van Loveless (MBV), voor een schappelijke prijs.

De Castle Music cd-release (uit 2005) is identiek aan de oorspronkelijke release; i.t.t. die van Souvlaki, waarvan - zover als ik het begrijp - 3 verschillende cd-versies zijn: oorspronkelijke, US (4 bonustracks, waaronder Velvet Morning), Castle Music uit 2005 (2 cd, 9 bonustracks); de Cherry Red release uit 2010 volgt die laatste release.

Op cd is de Cherry Red (dubbel-cd) nog goed verkrijgbaar en de meest complete voor dit album.

Even een opmerking nog over de titel. Pygmalion is ook de titel van het bekendste toneelstuk van Bernard Shaw, met een uiterst bekende thematiek: een ervaren deskundige man (professor) uit de bourgeoisie die zich ontfermt over een meisje dat zich met coaching/begeleiding van die 'man van de wereld' ontwikkelt tot een zelfstandig individu die zonder mentor/coach op eigen benen kan staan. Die thematiek is in veel films (of musicals) terug te vinden: My Fair Lady, Educating Rita.

Ja, indeed een soort van "fuck you" maar tevens een testimonium dat Slowdive nu geleerd heeft om op eigen benen te staan, mede mbv mentor/coach Alan McGee, manager van Creation. Zelf gaf de band aan dat ze t.t.v. Just for a Day nog wel erg groen waren - zie ook de docu op pitchfork.

Hoezo een 'fuck you'?

Ff teruglezen, de post van FM van nov 2015 (4 erboven).

Zo kennen ze me in de wandelgangen van Musicmeter: FM

Kwestie van afstemmen op de juiste golflengte

Bedankt voor de toelichting op het bonusmateriaal. Toch maar een keer de portemonnee trekken. Alle albums inclusief de bonus-cd's zijn inderdaad nog gewoon verkrijgbaar.

Ongelooflijk, wat een album. Zojuist mijn waardering met een ster opgehoogd, want wat komt dit album - na een paar keren draaien - steeds harder en altijd lieflijk (ja, lijkt een paradox, maar is dat hier niet) bij mij binnen. Prachtige zwevende klanken, zeer druggy klinkend en voortdurend beelden en herinneringen bij mij oproepend. Geen idee hoe dit album dit bij mij flikt!

Lang geleden dat een album mij zo heeft bereikt. Ja, ik hou ook van de eerdere albums van Slowdive, vol gitaargolven, maar deze (tja, hoe noem je dit?), euh,.. postrock (?) album slaat alles. De band ken ik al vele jaren, maar dit album helaas veel te kort. Dan maar deze album vele keren achter elkaar beluisteren en mijn schade inhalen!

PS: Mooiste track: Blue Skied An' Clear . Op YouTube zag ik een clip van deze song terug die iemand in elkaar had gezet met zwart/wit beelden uit de goede (Californische?) jaren '50. Ben dus niet de enige die de mooie klanken van dit album combineert met flarden van beelden en mogelijke herinneringen...

Aanrader van een muziekfreak voor andere muziekfreaks die nog wel eens verrast willen worden.

Spookachtig mooie plaat. Heel andere koek dan de voorganger, maar ik heb hier wel meer mee. De opener alleen al, phoeh.

Jaren nadat dit een grote favoriet werd nu voor het eerst de bonusdemo's gehoord. En tot mijn verbazing kunnen die zich meten met de zeldzaam hoge kwaliteit van dit album. Geweldig diepe en dreinende pop-ambient, en helemaal bijzonder in de tijdsgeest van 1995.

Wow! Dit album slaagt erin een hemels mooi muzikaal landschap te creëren. De bijzonder fraaie klanken werken hypnotiserend.

Jarenlang uitgesteld, omdat ik altijd dacht dat dit veel minder zou worden dan Souvlaki, en ook dacht ik dat het zware slowcore ging zijn, wat me minder ligt, waar ik toch vaak voor de wat meer noisy shoegaze tracks ben.

Het is uiteindelijk toch iets totaal anders dan verwacht geworden, en het is onbegrijpelijk dat ik dit zo lang aan de kant heb laten liggen, want het eindverdict is volgens mij dat Pygmalion gewoon nog beter is dan Souvlaki (dat lang in mijn top 10 stond, en er nu net uitgevallen is). Maar ik wil het meer beluisteren om dit te kunnen bevestigen. Ik vind Pygmalion als album consistenter dan Souvlaki. Souvlaki is meer golvend met relatief (!) wat meer ups & downs, maar ook een stuk conventioneler, Pygmalion is absoluut een buitenaardse rit, een soort van etherische Sigur Ros. Het is een erg dromerig album, maar het heeft o zo ontzettend veel te bieden, en elk nummer op de interludes na palmt je compleet in.

Het was Crazy for You dat ik niet zo lang geleden voor het eerst beluisterde, en me volledig wegbloes, dus moest ik dit nu wel beluisteren, en ik ben blij dat het niet tegenvalt. Hun reunie album komt ook wel nog aan de beurt, en hun andere albums geef ik ook weer een paar spins, maar misschien nog belangrijker, ik denk dat post-rock me wel moet liggen, dus dat genre geef ik ook zeker een kans. Talk Talk, Sigur Ros en Godspeed You Black Emperor! komen ook zeker nog aan de beurt, en dat zal met dank aan dit album zijn.

Ondertussen zijn we donderdag. Ja, ik heb het al een paar keer beluisterd en het supergevoel dat ik hiermee heb wordt bevestigd. Ik zet het voorlopig op 3 na Loveless en Halfaxa.

Mark Rutti

Gisteren dit album nog eens gedraaid, in de 2-cdversie. Dit is voor mij het mooiste album van de band en die tweede disk (demo's etc) voegt echt wat toe. Souvlaki draai ik waarschijnkijk het meest, maar dit album is van een welhaast breekbare schoonheid. In 1995 - ten tijde van de Britpop in volle bloei - moet dit echt een heel vreemde eend in de bijt zijn geweest op het Creation-label.

Album brengt je in heel andere, meer verstilde sferen. Na ruim 25 jaar nog steeds heel goed draaibaar, met een betoverende rust en tijdloosheid.