Daft Punk - Random Access Memories (2013)

Wat ik mij afvraag... wanneer brengt dit Franse duo nog eens een nieuwe plaat uit? RAM dateert nu al van 2013, en ik begin nu toch wel wat op hete kolen te zitten...

Tussen HAA en RAM zat ook 8 jaar, dus...

Er valt nog genoeg leuks te beleven in de French House en Disco scene, hoor.

Heel af en toe luister ik dit album en dan het liefst in combinatie met de schrijfels van Mume.
Ik lach hardop om de reacties waarin beweerd wordt dat Daft Punk hun ziel aan de commercie zou hebben verkocht. Altijd lollig om diehard fans zo gepikeerd te zien over 'hun' Daft Punk. Die gasten hadden met RAM gewoon zin om een lekkere poppy plaat te maken, en flink te cashen. En geef ze eens ongelijk. Waarom zouden ze nog een Discovery maken? Door de enorme hype destijds waren de verwachtingen voor RAM natuurlijk veel te hoog gespannen, en die verwachtingen worden ook niet helemaal ingelost. Er staan een paar goede tracks op het album, zoals Get Lucky, Fragments Of Time, Motherboard en Contact. De instrumentatie op die tracks is lekker groovend, en de liedjes zijn verdomde goed geproduceerd. Daar tegenover staan een paar kleine draakjes waarvan Touch het grootste gedrocht is. Dat liedje laat werkelijk het glazuur van m'n tanden barsten. Die bibberende oude mannenstem in combinatie met het zuurstokgehalte van de muziek, geeft me het gevoel van het leegvreten van een zak winegums.
Het blijft een beetje een snoeppot deze RAM. Er valt genoeg te genieten, mits je het consumeert met mate.

Ik heb dat commentaar altijd wat vreemd gevonden. Discovery was in essentie ook een pop-plaat. De singles laten dat goed zien One More Time, Something About Us (waarvan ik later pas leerde dat het hun interpretatie van de citypop klassieker Plastic Love was), Digital Love, Face to Face en zelfs Harder Better Faster Stronger zijn eigenzinnige popnummers.
Een rode draad in de daft punk discografie is de mate waarin ze afwijken van het verwachtingspatroon. Discovery ging tegen verwachting in "soft" en bracht de funk terug in house. Human After All was de antithese van de gepolijste french touch en letterlijk "suffe punk". Alive 2007 bracht alles samen in 1 grote mashup en Random Access Memories ging niet langer over de robots in de achtergrond maar zette het muzikantschap in de spotlights.
Er is één ding dat ik zeker weet over het volgende album van "mijn" robots: Het zal niet zijn wat we hopen of verwachten, ongelofelijk knap in elkaar zitten en uiteindelijk op een wonderlijke manier tóch naadloos passen bij de rest van hun werk.

Tegelijkertijd een stap terug en een stap voorwaarts: na de robotica van Human after all een terugkeer naar de feestelijke pop-disco-synthi-futuro-toverbal die Discovery heette, maar nu alles nóg groter opgezet en met het heerlijke organische geluid van grotendeels echte instrumenten (funky gitaartjes, slissende drums, warme bas en af en toe zelfs een prachtige steelgitaar!).
        Minpuntje is dat er wat mij betreft wat te veel softpop-achtige ballades op te staan, waardoor de te vaak op niets trekkende teksten (The game of love, Lose yourself to dance, Beyond, Doin' it right) te vaak in het oog vallen; wat meer Harder better faster stronger of Contact of desnoods Lose yourself to dance was wat mij betreft welkom geweest. Maar ik heb dan ook totaal geen affiniteit met jaren-70-disco en –funk, zodat het eigenlijk überhaupt al een wonder is dat ik deze band zo'n warm hart toedraag.

Ik was niet zo fan van dit album ten tijden van release. Nu ik het album herbezoek heb ik het idee dat ik naar iets heel anders als destijds luister. Alsof alles nu veel meer op zijn plaats valt. Waar ik toen nog niet zat te wachten op dit album, waardeer ik nu juist de artistieke keuzes die Daft Punk gemaakt heeft. Dit is denk ik ook wel de kracht van Daft Punk, ze nemen bekende elementen en zetten dit opzettelijk in een grandioze spotlight. En ik snap het, deze overdreven sound zal sommige op de zenuwen werken en klinkt mogelijk als een verbastering van het bronmateriaal, maar Daft Punk weet zó goed hoe ze dit moeten benaderen. Van de funky oorwurmen tot de meer uitgesponnen disco epics, dit is toch wel een album die enorm bij mij gegroeid is.

Toch een flauw album dit. Het hoogtepunt is Get Lucky waar de inbreng van Pharrell Williams & Nile Rodgers zeer duidelijk te horen is. En de ode aan Giorgio Moroder. Het klinkt dat Daft Punk zichzelf wat heeft weggecijferd voor andere artiesten. Een echt feestje is het niet. Het klinkt leuk op de achtergrond, maar hier gaan ze (buiten Get Lucky in de hitlijsten) geen potten mee breken.