Daft Punk - Random Access Memories (2013)

Die 476 bladzijden waaraan ik toen werkte, is de tekst van een door mij geschreven boek 'Een eigen dimensie' onder de auteursnaam: Adri Adrianovyc. Het boek had toen lettertype 12, waarbij die inmiddels is aangepast naar lettertype 11 en het nu 336 bladzijden zijn geworden. Het boek is vanaf vandaag leverbaar op bol.com en gaat over een jongeman met autisme die verliefd wordt op een jonge vrouw met een licht verstandelijke beperking (meer kan ik er op deze musicmeter-site niet over vertellen).

Het gevoel dat het nummer 'Contact' mij gaf, was dat ik door het hele verhaal heen reisde. En het ritme en de melodieën ervan, net alsof je in een raceauto zou zitten.

Ah cool! Ik hoop dat je boek een succes wordt. Prachtig hoe muziek een verhaal kan vertellen, of in jouw geval, ondersteunen. Mocht ik het boek ooit aanschaffen, dan weet ik in ieder geval wat voor muziek ik op de achtergrond ga draaien

Dank je voor je aanmoediging. Ik zou het leuk vinden als je het verhaal eens leest. Het nummer 'Contact' ondersteunde mij met het controleren van de tekst van mijn verhaal (bijv., Zijn er niet nog wat kleine foutjes te vinden? Beginnen de hoofdstukken op de juiste plaats van de bladzijdes?). Over het draaien van het nummer op mijn boek, in hoofdstuk 8 en 31 zitten wel passages, waarop je die muziek wel eens zou kunnen draaien. 'Contact' kan volgens mij goed worden gebruikt voor race- en achtervolgingsscenes in films (en boeken).

Vooruit, ik doe er een halve ster bij voor dit album, dus 4,5

Een hele tijd geleden had ik dit album al eens beluisterd. Destijds was ik niet onder de indruk: ik vond de tracks te eentonig, en ondanks dat de plaat af en toe leuke deuntjes bevatte vergat ik Random Access Memories al snel weer. Nu, een half jaar later, werd het na het luisteren van Homework en Discovery tijd voor een herkansing. En wat blijkt: deze laatste Daft Punk is toch wel een lekker album.
Get Lucky had even tijd nodig bij mij maar is toch wel echt een fijne hit, en op dit album staat een verzameling catchy songs, die zich, meer dan op de vorige Daft Punk albums, baseren op fijne beats en aanstekelijke ritmes. Iets meer commercialisering dus, maar wel op een fijne manier.
Zo zijn Instant Crush en Fragments of Time heerlijke nummers, die precies het goede gevoel geven.
De beat van track 3 is goed, de tekst erbij leidde wat af. Wat vooral opviel was de diversiteit van de songs. Van filmisch ( Beyond ) tot Need for Speed ( Contact ). Af en toe kwam nog steeds die eentonigheid terug die me minder beviel ( bijv. Lose Yourself to Dance ), maar in tegenstelling tot eerder vind ik het geheel nu wel fijn wegluisteren.
Navenant geef ik dan een ruime 3,5*

Kom ik de cd ineens tegen voor 75 centen... dan kan ik m niet laten liggen natuurlijk

Net op vinyl binnen en ik moet eerlijk bekennen, wat een heerlijk album.
Klinkt fantastisch, klopt helemaal. Zomer keert terug bij het beluisteren van de muziek.

Voor €4,79 bij de Action gescoord. Kon ik niet laten liggen...
Get Lucky is het alleen al waard!! Er staan nog een paar leuke deuntjes op....

Voor de liefhebbers van Loose Yourself to Dance & Get Lucky is het nieuwe funky retro-album van.... Snoop Dogg (productie van Pharrell) mogelijk interessant: Snoop Dogg - Bush (2015)

Een paar erg leuke en mooie nummers (Contact, Giorgio By Moroder, Instant Crush, ...), maar jammer genoeg ook erg veel kabbelende saaie nummers die dit album een erg lange zit maken. Spijtig dat het niet zo spannend blijft als in bovenstaande nummers. Het had anders wel eens een topalbum kunnen zijn zijn. Nu zit het bij mij iets hoger dan een 3.0*.

Thuis draai ik album ook minder, blijkbaar is het geen blijverd, maar in de auto draait het prettig weg. Om een of andere duiken de singles van dit album Superfunk - Hold Up (2000) tegenwoordig ook weer op - internetradio vermoed ik, want ik hoor het regelmatig buiten de duer; da's ook Frans en een fijne draaierd

Ik ben nog niet helemaal uit over wat ik nou van dit album vind. Sure, er staan wel toffe nummers op als Instant Crush, maar het is me net wat te poppy en langdradig. Afsluiter Contact is trouwens nu al als klassieker in hun repertoire te rekenen, wát een track!

Voor de echte Franse discofunkhouse moet u bij Etienne De Crécy zijn. Hij heeft weer een pareltje van een album afgeleverd met Superdiscount Trois (3).

Ponty, dat is inderdaad een top-plaat, maar ook deze is een fantastisch. Gorgio by moroder, touch en instant crush hebben allen kippevelmomenten. Daft Punk blijft magisch!

Tand des tijds niet overleefd. Een goede selectie zou dit nog een degelijk album maken. Individueel eigenlijk weinig op aan te merken (hoewel weinig hoogvliegers), maar vijf kwartier lang is het te eentonig en te... gezapig. Ik doe hem van 4* naar 3*

Het is toch een enorme teleurstelling in vergelijking met Discovery of Homework die nog enige pompende exciting beats had. Dit is geen house meer maar slappe pop deuntjes. Ook niet origineel, is in de jaren '70/80's meerdere malen beter gedaan. Had grote verwachtingen na het matige Human After All. Ik ben vanaf het begin met hun muziek in aanraking geweest dus ik zie hun ontwikkeling die steeds verder naar beneden gaat. Denk dat als je ze alleen van de laatste twee albums kent dat je iets kritischer moet zijn en meot toegeven dat de sound te commercieël of sappig is geworden. Ik houdt niet van de nieuwe electronische sound die populair is maar erg van die jaren '90 sound dus misschien verwacht ik te veel.

Blijft een lekkere plaat.
Vind vooral Touch en Contact absolute hoogpunten!!!

Inderdaad, Contact. De eerste 4 minuten daarvan vind ik fantastisch. Daarna begint er soort tempo-acceleratie, en lijkt het wel of je de motoren van een straaljager hoort die vlak naast je langzaam aanzwellen tot ze op vol vermogen komen. Ergens in die vijfde minuut wordt het dan iets teveel van het goede voor me, maar ik blijft het al met al toch een topnummer vinden.

Ben het helemaal met je eens. Dit is een slappe gladde bende. Heeft niets meer te maken met de krachtige eerste Daft Punk albums. De energie die van die albums spatte is hier volledig verdwenen.

Klopt helemaal. Daft Punk besefte dat dat de jaren negentig waren, en de wereld helemaal niet nog zo'n plaat nodig heeft. Ik hoor hier vooral een hommage aan een voor de muzikanten inspirerend tijdperk waar met veel liefde aan gewerkt is, en dit heb ik tien keer liever dan een slappe comeback (ugh, Groove Armada).

In 2013 vond ik RAM best goed, maar niet sterk en memorabel genoeg zoals Homework of Discovery. Geleidelijk aan, met doorheen de jaren dit album meer te beluisteren, werd ook mijn waardering aanzienlijk groter. Dit album klopt gewoon, ieder nummer volgt perfect het andere op.

Er zitten veel klassiekers tussen die ik te pas en te onpas weer opzet, zéker nu met het mooie zomerse weer. Opener "Give Life Back to Music" is om duimen en vingers bij af te likken en ook Giorgio by Moroder, Instant Crush, Lose Yourself to Dance en (een cliché misschien, maar toch) Get Lucky zijn echt lekkere nummers.

Ja, RAM is echt Daft Punk zoals dit duo (voor mij) hoort te zijn: lekkere disco dansbare muziek!

Deze wordt zeker beter naar mate je het album vaker beluistert. In eerste instantie sterk teleurgesteld, nu een van mijn favorieten van Daft Punk. Zonder de discoplaten was het mijn favoriet geweest. Beste tracks: Giorgio by Morodor, Within, Touch, Contact.

Overigens zit dit album ook al enige tijd in het entertainmentsysteem van KLM, fijne plaat om bij in slaap te vallen.

Graag wil ik iedereen er nog even op attenderen wat een fantastische track "Fragments of Time" is. De retromania ligt er zó dik bovenop dat het welhaast ironisch bedoeld moet zijn. Tóch raakt het iets fundamenteels. Ik dacht dat alleen Vaporwave mij zo kon laten voelen maar dit nummer raakt exact dezelfde gevoelige snaar.

De enige snaar die dit album bij mij raakt is de verkeerde.

Kan gebeuren! ik had dat bij de laatste van Chemical Brothers.
Maar Ponty, wat is je favoriete Daft Punk track? Ik durf te beweren dat er op deze plaat een meer gepoleiste versie van datzelfde idee te vinden is. Voor een band die ieder album een drastisch andere weg in lijkt te slaan hebben ze een zéér consistente stijl. Wat kan is dat de retro-esthethiek van deze plaat wat verkeerd schiet, maar daaronder zitten wel degelijk goed geschreven songs en briljante overgeproduceerde grooves.

The New Wave, Musique, Revolution 909, Alive, Digital Love, High Life, The Brainwasher

Tsja, de pure house is wel echt overboord hier. Ik ben persoonlijk fan van wat ervoor in de plaats is gekomen, maar kan me voorstellen dat dat niet voor iedereen zo is. De identiteit van Daft Punk is gebleven, maar qua genre is deze plaat een complete ommekeer t.o.v. de nummers die Ponty noemt.

Toffe tracks Ponty! het is inderdaad andere koek dan hier op RAM, maar toch zie ik verbanden.

Revolution 909, High life en Alive zijn in essentie hele lekkere loops die de meesters over een minuut of 5 uitsmeren. dat kunstje zijn ze op deze plaat niet verleerd: Get lucky is precies zo'n loop. kijk maar naar de duizend-en-één interpretaties die ervan gemaakt zijn toen alleen de teaser van de track uit was (of hun eigen get lucky remix)
Fragments of time heeft een sterk op Digital Love geinspireerde solo, maar heeft verder meer weg van face to face, vermoedelijk door de bijdrages van todd edwards. instant crush doet me ook aan digital love denken wegens het "afstand tot de ander" thema in beide nummers.
als je de synthline van brainwasher door een bitcrusher haalt kom je in de buurt van giorgio by moroder (its a stretch...)
De ruige randjes van daft punk zijn grotendeels verdwenen, maar de leadsound van rock'n'roll, rollin and scratchin en de meest vergruisde daft punk track ooit: de franz ferdinand remix, kan gehoord worden in Contact.

Maar ik snap nou in ieder geval beter waarom dit album niet je ding is. Ik denk dat het grotendeels de acoustische drum/esthetiek van de plaat is.
Gelukkig is er 1 ding waar we zeker van kunnen zijn: Het volgende Daft Punk album wordt weer totaal iets anders dan dat ze tot nu toe gedaan hebben. Die gasten blijven innoveren en verrassen.