menu

Joe Cocker - Sheffield Steel (1982)

mijn stem
3,84 (88)
88 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Island

  1. Look What You've Done (4:12)
  2. Shocked (3:18)
  3. Sweet Little Woman (4:02)
  4. Seven Days (5:22)
  5. Marie (2:37)
  6. Ruby Lee (4:24)
  7. Many Rivers to Cross (3:43)
  8. So Good, So Right (2:34)
  9. Talking Back to the Night (4:49)
  10. Just Like Always (3:27)
  11. Sweet Little Woman * (6:02)
  12. Look What You've Done * (8:41)
  13. Right in the Middle (Of Falling in Love) * (3:48)
  14. Inner City Blues (Make Me Wanna Holler) * (5:17)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 38:28 (1:02:16)
zoeken in:
avatar van Thuurke
De enige Joe Cocker plaat die op het Island label is uitgebracht. Bevat een van zijn beste nummers nl. Ruby Lee. Verder staat deze plaat stijf van de jaren 80 synthesizers.

EVANSHEWSON
Thuurke schreef:
De enige Joe Cocker plaat die op het Island label is uitgebracht. Bevat een van zijn beste nummers nl. Ruby Lee. Verder staat deze plaat stijf van de jaren 80 synthesizers.

Zéér sterke plaat, inderdaad, de productie is van Chris Blackwell en Alex Sadkin, en de muziek wordt vaak bewust sober gehouden, wat de kracht van de nummers enkel ten goede komt. Yippieyaheeh!
Alweer Randy Newmansong hier : Marie, sterk gebracht!.

Eén van Cocker's overtuigendste platen!

****1/2

avatar van Hans Brouwer
EVANSHEWSON schreef:
(quote)
Eén van Cocker's overtuigendste platen!****1/2
Naast een greatest hits album is "Sheffield Steel (1982)" het enige studio album dat ik heb van Joe Cocker . Ik heb "Sheffield Steel (1982)" altijd een heerlijk album gevonden. Eigenlijk vreemd dat ik mij nooit verder heb verdiept in het werk van Joe Cocker . Ik moet daar toch maar eens verandering in brengen .

avatar van musician
4,0
Sterke comeback plaat van Joe Cocker.

Die tevens een doorstart voor hem betekende, voor, laten we zeggen, nog eens 25 jaar.

Want eindelijk had Cocker een formule, een ruwe schets, van hoe zijn werk er in die 25 jaar uit zou gaan zien. Aantrekkelijke rock,voorzien van zijn rauwe stembanden, goed en strak geproduceerd.

Het eerste deel van zijn zangcarriere (1968-1978) was daarmee ten einde. Het had, vooral de eerste vier jaar, goede en succesvolle nummers gekend (natuurlijk de cover van With a little help from my friends).

Daarna werd het minder. Successen, waardering bleven uit. En dat terwijl die Cocker toch zo goed kan zingen.

Maar dat is zijn enige wapen. Hij schrijft geen nummers, is daarin afhankelijk van anderen, net als bij het bespelen van de muziekinstrumenten.

En dat is geen gemakkelijke positie. Hij kende ook nog drankproblemen, zijn laatste LP was uit 1978. Eigenlijk zat hij een beetje aan de grond.

Gelukkig was er bij Island, de platenmaatschappij, het producers duo Blackwell en Sadkin. En dus een nieuwe kans voor Cocker.

Hij greep de mogelijkheid met beide handen aan. En hij was niet alleen muzikaal terug aan de top, ook het platenkopende publiek wist zijn LP's weer te vinden.

Toen hij eind 82 Up where we belong mocht zingen met Jennifer Warnes (hoorde bij de film An officer and a gentlemen) en dat naar de top van de hitlijsten bracht, was hij weer helemaal back on front.

Sheffield steel is een ruwe diamant, prachtige geproduceerd en nog helemaal ontdaan van de gladde nummers die later af en toe wel eens in zijn oeuvre werden opgenomen. En is daarom inderdaad een soort van mijlpaal in het werk van Cocker.

Vanaf die tijd verscheen er met grote regelmaat vergelijkbaar werk (soms beter, soms niet) van hem, compilaties. Van een man die het helemaal moet hebben van zijn stem. Sympathiek zanger, begenadigd. Wie hier van houdt, kan rustig zo'n beetje alle jaren 80 en 90 werk van hem aanschaffen.

Toppers: Ruby Lee, Seven days en het door Steve Winwood geschreven Talking back to the night.

avatar van bikkel2
4,0
Ik sluit mij geheel aan bij musician .

Smaakvolle plaat met een rauwig randje .
Zo moet Cocker gewoon klinken .
Later verzopen zijn platen in een te gladde Amerikaanse productie met te slap songmateriaal .
Deze plaat is 1 van zijn beste

avatar van Raymond S
4,0
Yep!
Volgens mij zijn onderstaande recencies gemaakt door leeftijdgenoten.
Musician omschrijft op een goede wijze de historie van een zanger die geheel afhankelijk is van zijn eigen beperkt kunnen, namelijk zingen. Hij is de grootste cover-koning van de afgelopen 40 jaar (sinds 1969). King of cover zou hem niet misstaan.

Met een zeer zwalkende discografie heeft hij het tot 1982 weten vol te houden. Sheffield Steel is daar een juweel die het maximale kunnen uit Cocker haalt.

Shocked, sweet little woman, seven days, Ruby Lee, talking back to the night zijn absolute klassiekers.

Koop naast de verzamelcd's van hem dan ook eens deze cd, je zal er heel blij mee zijn.

Vier sterrenwaardig album

4,0
Waarom deze lp natuurlijk ook zo goed is dat tout Jamaica hier op mee doet, dezelfde backing band als op Grace Jones Island periode, dus van oa Nightclubbing, Sly & Robbie spelen hier dus op mee, zit een grote reggae feel op dit albu,
Een grootse combinatie met de schurende stem van Cocker en de uitgekiende covers.

4,0
Dit album behoort bij het beste dat Joe Cocker ooit gemaakt heeft. Een ware opvolger van de albums uit het begin van zijn carriëre. Cocker klinkt puur, somber, rauw als de "loser" (dankproblemen, drugs) die hij in de "donkere" 70er jaren was. Nog steeds een album dat ik koester.(Soms denk ik dat het voor zijn muziek jammer is, dat hij van dat donkere in zijn latere albums afstand heeft gedaan)

avatar van Snakeskin
3,5
mooie plaat van Joe Cocker. Het spetterende van de begindagen is hier vervangen door degelijkheid.

avatar van perrospicados
4,0
Beste van Cocker wat mij betreft. Mede door het vette geluid van Robbie Shakespeare en Sly Dunbar. Overigens nog nooit iemand zo raar achter zijn drumstel zien zitten maar kennelijk is dat nodig om zo lazy te kunnen drummen.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Ik sluit me geheel aan bij alle positieve berichten. Uitstekende songkeuze, geweldige ritmesectiie, lekker geluid, Cocker prima bij stem, niets op aan te merken. Bob Dylans Seven days (drie jaar eerder gecoverd door Ron Wood) en Steve Winwoods Talking back to the night (de emotionele climax van de plaat) zijn voor mij de hoogtepunten, maar ook als geheel heeft dit album een zeer aangename flow.

4,5
Met dit wereldse tandem Sly and Robbie maakte Joe Cocker een van zijn beste misschien zijn beste album tot nu toe. Topper!! Dit niveau never meer gehaald

avatar van bikkel2
4,0
Jammer dat deze lijn niet werd doorgezet. Cocker heel puur en de produktie is lekker basic en broeierig.
Is nog altijd een plaat waar ik graag naar luister.

kistenkuif
Eerlijkheidshalve lijkt het me redelijk om een groot deel van de credits voor de geweldige sound van dit erg fijne album van Cocker te geven aan de engelse gitarist en opnameleider Barry Reynolds en The Compass Point All Stars. Die kregen de vrije hand van Blackwell/Island en trokken Cocker weer uit het slop. Deze sessieband is genoemd naar de studio op de Bahama's waar hetzelfde team met vooral Marianne Faithfull maar ook Grace Jones en Black Uhuru, topalbums produceerden. Reynolds heeft trouwens een lenig groovende soloplaat met dezelfde muzikanten uitgebracht waarop ook een aantal van de songs die hij samen met Faithfull schreef. (I Scare Myself,1982). Ooit in de kast maar nu onvindbaar.

avatar van heartofsoul
3,5
I Scare Myself van Barry Reynolds verscheen in 1982 op plaat en werd in 1997 heruitgebracht op cd door Edsel. Inderdaad helaas (bijna) onvindbaar, maar gelukkig staat het in mijn cd-kast. Een heel sterk album trouwens, en helaas niet op ons onovertroffen forum te vinden. Het staat jammergenoeg ook niet op Spotify, maar Grooveshark biedt wél een snelle uitkomst, mocht je geïnteresseerd zijn geraakt. En op Youtube staan wat losse nummers.

kistenkuif
Merci voor de tip!

avatar van musician
4,0
bikkel2 schreef:
Jammer dat deze lijn niet werd doorgezet. Cocker heel puur en de produktie is lekker basic en broeierig. Is nog altijd een plaat waar ik graag naar luister.

Waarvan acte!
Het nadeel van dergelijke opmerkingen is altijd een beetje dat het er op lijkt dat, in dit geval, Cocker daarna nooit meer een goed album zou hebben gemaakt.
Misschien dat het een beetje klopt, maar dan wordt het toch minimaal een "soms wel, soms niet" verhaal.

In het algemeen is het ver bezijden de waarheid. Bijvoorbeeld het recente Fire it up (2013) en de voorganger Hard Knocks (2010) laten een ijzersterke Cocker horen. Liefhebbers van Sheffield Steel kunnen er met een gerust hart een luisterbeurt tegenaan gooien.

4,5
musician schreef:
(quote)

Waarvan acte!
Het nadeel van dergelijke opmerkingen is altijd een beetje dat het er op lijkt dat, in dit geval, Cocker daarna nooit meer een goed album zou hebben gemaakt.
Misschien dat het een beetje klopt, maar dan wordt het toch minimaal een "soms wel, soms niet" verhaal.

In het algemeen is het ver bezijden de waarheid. Bijvoorbeeld het recente Fire it up (2013) en de voorganger Hard Knocks (2010) laten een ijzersterke Cocker horen. Liefhebbers van Sheffield Steel kunnen er met een gerust hart een luisterbeurt tegenaan gooien.


Ben ik niet met je eens. Is Uitgekauwde zooi en herhaling van zetten. Sheffield Steel staat op eenzame hoogte

avatar van bikkel2
4,0
Ik zal hier zeker niet beweren dat Joe Cocker na deze niets fatsoenlijks meer heeft gemaakt.
Het euvel van veel van zijn albums nadien is dan wel weer de vaak wat makkelijke weg die wordt gekozen.
Joe is van huis uit geen componist. En steeds meer werd de nadruk gelegd op bestaand mainstreamer werk. Maar over de latere albums die musician aanhaalt, kan ik niets zeggen want die ken ik niet.

Ik kreeg op een gegeven moment de indruk dat er een team werd ingehuurd die zorgvuldig maar zielloos de Joe Cocker legende hoog moest houden. Steeds meer een cleanere sound, slap songmateriaal, maar op maat gesneden voor een groot publiek.
Alles onder het motto; Joe die maakt er wel wat van.
Maar dat is te doorzichtig. En de zanger zelf vond het kennelijk allemaal best.

Op deze plaat klinkt het perfect. Goed in balans, de juiste en minder voor de handliggend songmateriaal.
Die beleving mis ik op het meeste van zijn latere werk.
Dus haakte ik af. Hoe hoog ik Cocker ook heb zitten.

avatar van teus
4,0
Ruby Lee

avatar van musician
4,0
bikkel2 schreef:
Ik zal hier zeker niet beweren dat Joe Cocker na deze niets fatsoenlijks meer heeft gemaakt.
Het euvel van veel van zijn albums nadien is dan wel weer de vaak wat makkelijke weg die wordt gekozen.
Joe is van huis uit geen componist. En steeds meer werd de nadruk gelegd op bestaand mainstreamer werk. Maar over de latere albums die musician aanhaalt, kan ik niets zeggen want die ken ik niet.

Ik kreeg op een gegeven moment de indruk dat er een team werd ingehuurd die zorgvuldig maar zielloos de Joe Cocker legende hoog moest houden. Steeds meer een cleanere sound, slap songmateriaal, maar op maat gesneden voor een groot publiek.
Alles onder het motto; Joe die maakt er wel wat van.
Maar dat is te doorzichtig. En de zanger zelf vond het kennelijk allemaal best.

Op deze plaat klinkt het perfect. Goed in balans, de juiste en minder voor de handliggend songmateriaal.
Die beleving mis ik op het meeste van zijn latere werk.
Dus haakte ik af. Hoe hoog ik Cocker ook heb zitten.

En dat is erg jammer, want er zijn nog prima albums gemaakt, nadien.

We moeten het ook niet gaan overdrijven, inzake hoe goed het één en hoe slecht het ander. Cocker is juist met Sheffield Steel een nieuwe weg ingeslagen en die weg is hij verder blijven volgen. Daarover kunnen geen verwijten worden gemaakt. Maar, zoals dat vaak gaat, het ene album pakt weer wat beter uit dan een ander.

Je kunt Joe Cocker maar moeilijk beoordelen over alles wat hij niet doet op een album. Maar juist zijn aandeel in het geheel, de beleving, de ziel en zaligheid die hij in de zang gooit, zijn nooit verdwenen. Hij blijft echter afhankelijk van het materiaal dat wordt aangeleverd, de muzikanten en de productie.

Dat is echter, in al die jaren, op zich best wel goed gegaan, iedereen heeft ups en downs in een tijdsbestek van 32 jaar. Ik zou daarom bijvoorbeeld toch in ieder geval zijn laatste twee albums eens beluisteren.

kistenkuif
Hoewel hij zelf zelden of nooit (?) een liedje schreef verdient Joe Cocker een standbeeld. Hij is een fideel en pretentieloos werkpaard die de muziekkar al zo lang trekt. Die vergeef ik zijn missers ruimschoots. Maar daar hoort deze bepaald niet bij: erg lekker album dat als gegoten zit en ook nog eens swingt als de neten!

avatar van bikkel2
4,0
Het lijkt mij ook een beste vent. Eentje die je ook wel wat gunt.
Hij is altijd het type arbeider gebleven.

Maar ik vind dat er artistiek meer in had gezeten.
Waarom geen authentieke soul/ blues plaat. Wat mij betreft live.
Daar ligt de kracht van de man. Als ie toch covert, maak er dan iets echts uniek van.
Dat is m.i te weinig gebeurt na Sheffield Steel.

avatar van foxhusky
4,0
Mijn enige CD die ik van Joe Cocker heb. Toevallig een paar maanden geleden gekocht. Vooral voor Talking Back To The Night en Ruby Lee. Nu hoor en lees ik dat de beste man vandaag is overleden. Werd 70 jaar en was nog steeds actief. Rest in Peace. Terwijl ik dit schrijf, geniet ik volop met een hoofdtelefoon van de muziek van dit prachtige album.

avatar van Zwaagje
5,0
perrospicados schreef:
Beste van Cocker wat mij betreft. Mede door het vette geluid van Robbie Shakespeare en Sly Dunbar. Overigens nog nooit iemand zo raar achter zijn drumstel zien zitten maar kennelijk is dat nodig om zo lazy te kunnen drummen.


Lazy drummen? Vergis je niet; hij drumt bijna voor de tel. Geeft de muziek een enorme boost.

avatar van brandos
4,5
Thuurkezegt
Bevat een van zijn beste nummers nl. Ruby Lee. Verder staat deze plaat stijf van de jaren 80 synthesizers.
Kan het niet meer oneens zijn met deze kwalificatie. Inderdaad heb ik aan de jaren tachtig veel onprettige referenties v.w.b. platgeslagen drums en gitaartjes en overaanwezige synthesizers. Vooral de Stock Aitken Waterman-stal oefende wat dat betreft een ware terreur uit. Handig zo'n synthesizer; "spaart in een klap complete blazersecties uit en het volk slikt het toch wel". Maar dat geldt allemaal niet voor deze "Compass point all stars"; ware sterren allemaal; Barry Reynolds op gitaar, Sly en Robbie op drum en bass en last but not least Wally Badarou op toetsen! (meer daarover is te vinden onder Barry Reynolds - I Scare Myself (1982) - MusicMeter.nl. Het leverde Joe Cocker met deze plaat zijn beste en meest tijdloze album op. Daarna werd het wel erg gladjes allemaal, daar kon Cockers ongepolijste stem te weinig meer aan veranderen.

avatar van rider on the storm
4,0
Elpee gekocht in ‘82, prachtig sfeervol album die ik gewoon zo af en toe nog eens uit de kast trek. Cocker trekt de liedjes naar zich toe en ze passen hem als een jas. Wat mij betreft zijn beste album.

Klinkt ook nog eens fantastisch.

avatar van gaucho
4,0
Uniek album in de discografie van Joe. Na jaren de weg kwijt geweest te zijn - drank- en drugsproblemen en een enorme belastingschuld - was dit het album waarmee hij de weg omhoog hervond. Hij is hier nog altijd geweldig bij stem en wordt begeleid door het beste ritmetandem uit de reggaewereld, terwijl ook het toetsenwerk van Wally Badarou hier een belangrijke rol speelt. Het leidt tot een voor Cocker-begrippen gewaagd muzikaal decor: veel reggae-achtige ritmes, met knalharde drums en een relatief kaal, transparant geluid dat wordt ingevuld door de toetsenbijdragen. Joe's stem gedijt er echter prima in.

Ik heb het altijd opmerkelijk gevonden dat Joe Cocker eerder was met zijn uitvoering van Steve Winwoods Talking back to the night. Winwood zelf bracht het pas later dat jaar uit als het titelnummer van zijn destijds nieuwe LP. Allebei stoppen ze het nummer vrij vol met keyboards en synthesizers, maar Joe wint op punten. Zijn uitvoering ademt meer, en heeft meer dat desolate dat je in de songtekst terugvindt.

4,5
Joe heeft zoveel steun gehad aan die reggae toppers dat daardoor dit album direct ook zijn beste is!

avatar van Rainmachine
4,5
Fantastisch album, klinkt ook nu nog als een klok. Als ik mijn Cocker albums op een rijtje zet dan is dit denk ik stiekem mijn favoriet.

avatar van Queebus
4,5
Mijn favoriete Joe Cocker album. Hij zingt geweldig, wát een stem. De nummers van derden uitgevoerd met Sly & Robbie zijn een genot. De synthesizers klinken wat dunnetjes maar dat is verder geneuzel want Sheffield Steel is een fantastische comeback van één van de beste zangers die ik heb gehoord.

Gast
geplaatst: vandaag om 04:38 uur

geplaatst: vandaag om 04:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.