Dream Theater - Train of Thought (2003)

wel eens opgevallen dat muzikale stukken vaker terugkomen en dat veel albums beginnen waar de voorganger eindigde?

vanaf 6doit verhaald steeds een nummer op een DT album ook over de verslavingen van mike portnoy.

Vooral mostly Autumn heeft daar een handje van.

Stream Of Consciousness neemt de melodie (en bas) lijn van Vacant over en bouwt daarmee een nieuw instrumentaal nummer op.

je schreef net dit over ToT bij Systematic Chaos:

en toch 5*. verklaar

plagiaat van Metallica? Nou, Metallica is nergens zo stevig als ToT en DT is toch stukken progressiever en technischer bezig dan Metallica...

Metalica tot en met 1986 verpulverd DT tot gruis. Ik was ooit een grote fan van DT (vanaf heet eerste album) maar kan het niet meer horen, het is altijd hetzelfde gepiel, en dan die stem........ en zo stevig is ToT nou ook weer niet....

nou ja, dat mag je vinden natuurlijk.
Ik vind Metallica niet zo fantastisch, tuurlijk zijn ze wel goed, maar Dream Theater is echt veel en veel intelligenter en technischer.
Daar moet je van houden... snap ook best als het TE technisch is allemaal voor veel mensen, maar ik vind het echt geweldig!

Wat een gevaarlijke opmerkingen. Waar baseer je dat "Intelligenter" op? heb je de kinderlijk eenvoudige lyrics van Dt wel eens gelezen?

Het is inderdaad technisch, maar techniek staat absoluut niet gelijk aan intelligentie.

De grappigste vergelijking met Metallica die ik ken is dat dit het Frantic van Dream Theater zou zijn. Nou in de verste verte dus niet. Dit is wel een ruig Dream Theater album, maar het blijft allemaal onder controle. Persoonlijk mag ik dit wel graag horen: zware riffs, relatief goede zang en lekker tempo's. De nummers Endless Sacrifice, Honor Thy Father en In The Name Of God zijn gewoon af.

Okay, ik bedoelde eigenlijk intelligentie qua instrumentatie en composities. Daarmee wil ik trouwens geen andere bands aanvallen hoor, maar Metallica werd genoemd en ik vind dat persoonlijk niet overdreven ruige metal. Maar goed, ieder z'n mening

Album nog eens geluisterd en ik doe er een heel punt af.

Dit album boeit me gewoon niet helemaal.
Het geheel is volledig gestoeld op het briljante gitaarwerk van Petrucci, de man levert weer geweldige riffs af waar je nekharen van overeind gaan staan, maar die laBrie vind ik gewoon geen geweldige zanger. Om nu As I Am als voorbeeld te nemen: dat ene zinnetje; 'Take me as I am', ronduit irritant gewoon. Muzikaal zit het goed in elkaar maar de zang en de teksten halen het niveau dusdanig zo overheersend omlaag dat ik zowat de hele essentie van het nummer mis, het nummer grijpt me gewoon niet. laBrie zingt gewoon saai. Ook vind ik die keyboards tussen de heavy riffs door ronduit irritant.

Dream Theater kiest hier voor haar hardere kant en dat doet het zoals het wel vaker doet met veel instrumentaal vertoon. Jammer dat het mij niet kan raken. Kort door de bocht, veel gepats maar weinig songs en bovenal weinig emotie. 'Vacant' laat zien dat ze het wel kunnen en 'Endless Sacrifice' voor haar eerste deel ook maar vervalt daarna helaas in het oude trucje.

Precies zoals ik dit album ook beleef, het grijpt me niet, het heeft gewoon weinig inhoud. Ik zet nog een keer Octavarium op.

1) Dat mensen Train of Thought met Masters of Puppets/Metallica vergelijken snap ik echt niet... Noem 1 overeenkomst behalve 'gitaren', 'metal' en 'palm muting'.

2) Dat mensen lopen zeuren dat Dream Theater 'emotieloos' is, begrijp ik ook niet. Da's toch geen argument? Definieer eens 'emotionele' muziek dan... 't Is waar dat ze geen geweldige tekstschrijvers zijn, maar er komen toch echt een paar melodieën voorbij op dit album waar m'n haren van overeind gaan staan.

(Overigens kan muziek per definitie niet emotioneel/emotieloos zijn, maar dat is muggenzifterij.)

Nou ja, er zitten wel wat Metallica ideetjes in hoor. Endless Sacrifice heeft bijvoorbeeld een soortgelijke opbouw als Sanitarium, As I Am doet aan Enter Sandman denken, Stream of Consciousness is qua opbouw goed te vergelijken met een nummer als Orion da's toch nie mis. Maar vooruit, het snelle thrashende van MoP zit er dan niet weer in en da's best belangrijk voor een eventuele vergelijking.

ToT blijft in mijn ogen de beste plaat ooit gemaakt! En dan beperk ik me niet tot de discografie van alleen Dream Theater. Ergens snap ik de kritieken heel goed, maar het raakt mij toevallig wel heel erg. Het knalt gewoon heerlijk hard uit de speakers!

Tja, ik vind het op z'n tijd ook wel erg lekker hoor. Je moet alleen van het echte shredden houden.

Verlaagd naar 3,5. Deze plaat is voor mij veel te moeilijk om helemaal uit te zitten. Lang niet alle nummers zijn even sterk en als die nummers allemaal 10 minuten of langer duren gaat dat nogal irriteren. In the Name of God bevat bijvoorbeeld wel een geweldige gitaarriff maar weet voor de rest mijn aandacht niet echt vast te houden. Ook This Dying Soul vliegt na een paar minuten echt volledig de bocht uit met nutteloos shredden, zonde. Desondanks vanwege Endless Sacrifice, Honor thy Father, Vacant en in mindere mate As I Am toch nog een 3,5.

Wat mij betreft het sterkste album van DT. Maar dat zal wel aan mijn smaak liggen. Albums als Images and Words en Octavaruim heb ik ook altijd wel aardig gevonden. Maar dit is gewoon ziek ^^
Een 3.5 omdat het muziek blijft die je niet altijd kunt opzetten, je moet in zekere zin wel de concentratie hebben om de lange nummers goed te kunnen vinden, vind ik. Wordt misschien nog een 4..

Toch jammer. Elk nummer op deze plaat begint eigenlijk ongelofelijk vet en weet dat ook nog wel 3 tot 4 minuten vast te houden. Eigenlijk zijn het gewoon ongelofelijk lekkere metalnummers die echter gewoon veel te lang opgerekt zijn met nutteloos shredden. Het zijn 5 tot 6 minuten nummers die opgerekt zijn naar 10 minuten of meer om hun eigen ego's te strelen. Zonde.

Denk toch echt niet dat de heren dit hebben gedaan vanwege hun eigen ego's. Ken je DT goed? Want deze plaat, dat is gewoon pure Dream Theater. Ieder album van deze mannen is weer anders, maar wordt keer op keer gekenmerkt door hele lange nummers. Denk dus dat het meer te maken heeft met hun progressieve imago

Ik ken DT heel goed. Ik heb al hun albums beluisterd en kan heel goed voor mezelf inschatten wanneer ze goed zijn. Scenes from a Memory is 1 van mijn favoriete platen en ook Images and Words, Awake, Six Degrees of Inner Turbulence en grote gedeeltes van de overige platen kunnen mij heel erg bekoren.

Dat neemt echter niet weg dat DT ook wel eens mindere dingen aflevert. Ik ken genoeg nummers van hun van 10/15 of zelfs 25 minuten (A Change of Seasons/Octavarium) die mij prima bevallen. Deze nummers zijn echter niet lang om het lang zijn. Ze weten de aandacht vast te houden, zijn afwisselend, hebben een goede spanningsboog en alle secties en solo's hebben hun functie.

Dat heb ik op deze plaat minder. Dit zijn minder progressieve meesterwerken, maar meer metalnummers. Niks mis mee, ik hou d'r zelfs wel van. Maar de nummers zijn gewoon te lang voor de stijl waarin ze gespeeld worden. De riffs, tempo's en melodieën zijn prima, maar de lange uitgestrekte instrumentale passages voelen geforceerd en zelfs een beetje ongeïnspireerd aan. Omdat het zulke virtuozen zijn klinkt het op de eerste paar luisterbeurten nog wel lekker, maar na een tijdje prik je daar doorheen en kom je erachter dat ze dit op andere albums toch beter en meer geïnspireerd doen.

Als ik deze nummers bijvoorbeeld vergelijk met langgerekte meesterwerken als Six Degrees of Inner Turbulence (CD2), In the Presence of Enemies Pt.1 en Pt.2, Scarred, het magnifieke Learning to Live, Metropolis Pt.1, heel Scenes from a Memory, Repentance, Lines in the Sand en New Millennium komen deze laatsten toch een stuk sterker uit de bus. Maar dat is blijkbaar persoonlijk, ik heb op de voorgaande pagina's ook andere prog-experts dit album zien prijzen.

Het album is gewoon Theater
Ik vind dat dit album een mooie aanwinst was voor Theater toen ze het uitbrachten. Theater die hun metal-side wat meer naar voor laat komen, en deze verwerkt in de 'lange' nummers waar ze voor bekend staan.
Honour thy Father kan bvb toch niet ontbreken in de schitterende lijst die je opnoemt

Absoluut de beste van Dream Theater voor mij. Geen enkel zwak nummer, de nummers duren weer lekker lang en kennen enkele schitterende solo's van zowel Petrucci als Rudess.

Inmiddels al op 3 in m'n top 10. Of ie Blackwater Park en Still Life van de troon kan stoten, misschien. We gaan het zien

hier waren ze voor mij net iets te hard en te disgrunted om het mooi te vinden. ik merk wel dat ik dreamtheater mooi vind door de symfonische hardrockkant niet door de echte metalkant. helaas. gelukkig was octavarium weer helemaal Prog

Beste album van Dream Theater( persoonlijke mening natuurlijk,hun ouder werk ken ik nog niet zo goed) As I Am vind ik wel iets minder (niet slecht) maar de rest maakt dit ruimschoots goed 4,5*

Ik vind de focus op de pure metalkant de consistentie op dit album ten goede komen. Het is wel echt een geheel dat afgeleverd wordt.

As I Am

Toen dit nummer uitkwam vond ik hem helemaal te gek, en ik vind 'm nog steeds wel te pruimen. Niet veel bijzonders maar gewoon een lekker, bijna radiovriendelijk metal nummer. Niet dat het hier op de radio zou komen.. maar toch.

This Dying Soul

Begint ontzettend vet, hele mooie oosterse gitaarmelodie ook. Later in het nummer vind ik het toch allemaal wat te hectisch en te gemaakt worden.

Endless Sacrifice

Begint goed, toch heb ik het nu echt wel gehad met het refrein. Die solo sectie die ineens komt inzetten vond ik helemaal geweldig de eerste paar keer toen ik het hoorde. Nu vind ik het enigszins misplaatst klinken.

Honor Thy Father

Hier klopt het dan weer wel volgens mij. Een brok pure aggressie, en eindelijk een toetsensolo van Rudess die ik eigenlijk wel vet vind.

Vacant - Stream of Consciousness - In The Name of God

Vanaf hier is het genieten geblazen. Ik vind dan ook deze laatste helft van het album vele malen beter dan de eerste helft, wat songwriting betreft. Vacant is gewoon erg mooi, en Stream of Consciousness is net als alle andere DT instrumentals.. te gek. Weinig op aan te merken, mooie thema's, vette solo's.

In The Name of God is een epic die voor mij tot de absolute toppers van DT behoort. Ik krijg elke keer weer rillingen als die Soviet chant wordt ingezet op het eind.

In vergelijking met de andere albums niet echt een meesterwerk, maar het heeft zeker z'n momenten van briljantheid. Nu zou ik het album 3,5* geven, maar ik heb hier vroeger zoveel luisterplezier van gehad dat ik me genoodzaakt voel er 4* voor te geven. Het blijft namelijk ook een te gekke plaat om op te zetten als je je Dream Theater gewoon even lekker beukend wil hebben.

Train of drought

Wat is Dream Theater? Voor mij is Dream theater de Michelangelo van de Prog. Bombastisch groots en technisch maar daardoor ook overweldigend en episch. Maar wat nou als de compositie ineens ruwer word en minder complex. Is dan niet het hele idee achter Dream Theater verloren. Is het dan niet een rotslecht album geworden. Nee, gelukkig niet het valt nog mee hoewel het album verre van een meesterwerk is.

Volgende vraag kan Dream Theater überhaupt wel een goed (heavy)metalalbum maken. Ja, dat kunnen ze zeker. Neem albums als Awake en Systematic chaos die veel heavy metal invloeden gebruiken maar nog steeds wel de complexiteit en het epische hebben die Dream theater zo bijzonder maken. Op het vorige album Six Degrees of inner Tuberlence stond ook the Glass Prison die als ruigere Dream theater song erg sterk uit de verf kwam.

De laatste vraag waarom vind ik dit album dit album zo slecht. Ik zal het trachten het track voor track uit te leggen.

As I Am begint al met een zeer simpel melodietje. En om eerlijk te wezen is het hele nummer zo simpel en voorspelbaar. Niks tegen basis metal maar het nummer klinkt voor mij erg plat en onpersoonlijk. Zeg nou zelf als iemand zou zeggen dat dit nummer van een of ander nieuw puberaal metalbandje was dan had ik het ook geloofd. Tweede nadeel van dit nummer is de ongelofelijk belachelijk simpele tekst.



Rijmen voor beginners was blijkbaar pas op de computer van Dream theater geïnstalleerd.
Een Positief punt, het nummer heeft wel een redelijk goede gitaarsolo. 1,5* nog nooit ben ik zo slecht een dream theater album binnengerold.

this dying soul begint gelijk kneiterhard door mijn speakers te knallen. Blijkbaar hebben de heren even niet aan het begrip opbouw gedacht. Iets later krijgen we gelukkig wel wat mooi gitaarwerk te verduren. De zang is op sommige punten zwaar irritant. Labrie je kan goed hoogtes halen en ondanks veel kritiek vind ik je stem geweldig Zolang je niet zo nodig heavy wilt klinken. Het hele nummer wil mij niet inpakken. Het klinkt allemaal heel afstandelijk en gemaakt. Helemaal aan het einde zit toch nog een goede gitaarsolo. De drums zijn voor mij te zwaar in de mix gehoord. Het werkt nu verdovend. Ten slotte is nummer veel te lang gerekt het is zowaar slaapverwekend. 2*

endless sacrifice heeft =prachtige coupletten in het begin. het heeft spanning en laat genoeg ruimte over voor de luisteraar. helaas zijn de refreinen weer over de top en gemaakt heavy. Na het tweede refrein lijkt het nummer helemaal mis te gaan maar dan een prachtige opbouw met prachtig gitaar en drumwerk. De climax stelt daarentegen wat teleur het had wel iets creatiever gemogen. 3,5*

honor thy father moet wel het aller-slechtste Dream theater nummer ooit zijn. Het nummer begint met een drumsolo(tje) die nog de hoop op beter koestert. Daarna komen alweer kneiterharde gitaars de mix binnen. Dat is op zich niet erg maar het is zo voorspelbaar en nep gedaan. Het nummer is ongelofelijk cheasy. De stem wordt door een soort oude microfoon gehaald na 2 minuten wat erg lelijk klinkt. Zelfs Tokyo hotel heeft nog betere nummers gemaakt. het nummer bevat Zeer simpele gitaarliks. De keyboards zijn ok maar voegen totaal niks toe. labrie is totaal vreselijk in dit nummer. Maar als je dacht dat dit gedeelte slecht was moet je eens zien wat er na de croocked step gebeurt. We krijgen een volledig rommelige situatie van meerdere zouteloos verstelstemmen. Hierna komt nog een keyboardstuk wat ok is maar de schade is al aanricht. Een nummer om van te kosten. 0,5*

Vacant is een klein tussenstuk. Een rustig nummer met de toevoeging van volgens mij een cello. lyrics zijn wel erg slecht. het nummer Is voor mij niet zo sterk als bijvoorbeeld een Waiting for sleep. Maar door de cello toch nog net ok 2,5*

Stream of Consciousness is een prachtig instrumental van de heren. Goed samenspel van de heren. en wat hoor ik daar rond 5,30. I robot?. anyway een briljant instrumental die dynamiek en sfeer mooi samenvoegt. 4,5*

In the name of god is de enige echt sterke song hier. Het heeft weer dat grootste bombastische en epische wat zo bij Dream Theater past. Maar ook hier zitten wat gitaarsolo's die wat gemaakt klinken. Het mooie is hier echter wel dat Labrie hier juist wel erg goed zingt. Ook hoor ik in het nummer weet wat inventiviteit van de vorige albums. Er is hier bijvoorbeeld een moment waar de gitaar letterlijk uit de mix verwijderd wordt en waar slechts de bas en drums overblijven. Ook eindelijk wat gedenkwaardig toetsenwerk van rudeness. De tekst is op sommige punten wat cheasy maar het kan goed door de beugel. Het nummer had iets(halve minuut ofzo) ingekort mogen worden 4*

Conclusie Deze cd mist heel veel climax werking. de nummers zijn soms te lang en veel nummers zijn ook nog eens erg voorspelbaar. Het tekst niveau is erg laag en ik word door enkel nummers totaal niet meegenomen. in the name of god en endless sacrifice zijn echter in mijn achting gestegen waardoor er een hoger cijfer komt te staan.

Om mijn cijfer uit te rekenen heb ik de van waarderingen van vacant en as i am het gemiddelde uitgerekend . hierdoor heb ik allemaal nummers van rond de 10 minuten. Ik kom uit op 2,75. doordat in the name of god hier het langste nummer is zal ik het naar 3* afronden.

beste nummer: stream of consciousness
slechtste nummer honor thy father

Een album dat heel erg snel opgenomen is (drie weken tijd dacht ik) en dat naar mijn mening gerust te boek mag staan als één van de betere werken van deze band.

Het aantal keren dat ik In The Name of God al heb afgespeeld, is niet meer te tellen. Prachtig nummer dat de strijd aanbindt met de dogma's van religie. Zeker voor een grote band uit het puriteinse en conservatieve Amerika vind ik dat sterk.

[quote]Misterfool schreef:
Train of drought

Wat is Dream Theater? Voor mij is Dream theater de Michelangelo van de Prog. Bombastisch groots en technisch maar daardoor ook overweldigend en episch. Maar wat nou als de compositie ineens ruwer word en minder complex. Is dan niet het hele idee achter Dream Theater verloren. Is het dan niet een rotslecht album geworden. Nee, gelukkig niet het valt nog mee hoewel het album verre van een meesterwerk is.

Het valt mij ook op dat als ze (behalve Image and Words and Awake) overgaan tot ballads, rustige minder complexe nummers, ze verworden tot een gemiddelde slap sentimentele typuisch amerikaanse middle of the road band waar bands als Genesis, Rush en Yes juist weer zeer goed tot hun recht komen. Ik mis dan ziel zoals ook bij Octovarium en Falling into Infinity. Laat ze zich maar bij hun leest houden en het ruigere, complexere werk blijven uitvoeren en zich op vervolgplaten daar op richten.