16 Horsepower - Secret South (2000)

Een dijk van een plaat. Hoewel hij in vergelijking met de voorgaande plaat een stuk rustiger klinkt, is de intensiteit een paar graadjes opgeschroeft. Toch wel hun grootste meesterwerk tot nu toe dunkt me.

Naar mijn mening ook hun beste plaat. Prachtige cover van Nobody 'Cept You van Bob Dylan. Andere uitschieters zijn Splinters en Burning Bush.
Deze plaat is minder folk-geïnspireerd in vergelijking met de rest van hun oeuvre.

Vergeet vooral Poor Mouth niet. Gruwelijk mooi.

Unieke band, dat zeker, maar ik vind persoonlijk de eerste 2 platen stukken frisser, vooral de afwisseling tussen ruigere nummers, de uptempo polka's en de meer slepende nummers met bandoneon mis ik hier. Erg jammer dat ie z'n accordeon nauwelijks meer gebruikt bij concerten en op plaat.

Op de één of andere manier word ik altijd enorm "bang" van deze cd.

Inderdaad - nu zijn er nogal wat dingen waarvan ik snel "bang" ben (wat is dat "iepeiepeieipe"-geluid onder m'n bed daar? ).

Het feit is dat deze groep nogal zwaar schurkt tegen m'n gemoed. Zoals Mero schreef - de intensiteit is verpletterend - nu inderdaad - er zullen wel groepen zijn die een hoger volume halen, effectief hun hotelkamer in elkaar rammen, enz ...

Maar het "jamaar - ik meen het wel, hé - mannen!"-gehalte vind ik nogal beangstigend (positief is dat, mensen! ). Zo'n soort van hysterisch realisme - een omgekeerde Bret Easton Ellis, als je wil

Waarom weet ik niet, maar telkens ik 16 Horsepower hoor - verplaats ik mij in m'n gedachten naar een woestijnachtige vlakte in de V.S.

De laatste Greyhound-bus is net vertrokken ... wat er nog rest is dat wankele tankstation, waar de lokale ouwetjes verhalen afsteken over "het einde van de wereld". Ik zit erbij, nip van m'n frisdrank, ben verschrikkelijk geïntegreerd door hun verhalen, maar diep binnenin verlang ik toch naar de volgende bus

Wat zeg je dat toch weer mooi...

Maar inderdaad, onheilspellend klinkt het wel. Ik kan me er wel in herkennen. De eerste keer dat ik geraakt werd door 16HP was toen ik in de bus van mijn opa naar huis reed, op de late avond in het donker. Toen ik een beetje zat weg te mijmeren, werd ik opeens getroffen door Cinder Alley. Wauw...

Heb 'm net verhoogd van 4,5 naar 5 ... veel kan ik niet toevoegen aan hetgeen hier allemaal boven staat, behalve dat
David Eugene Edwards de man is !

***** 5 op 5 *****

Inderdaad zitten er minder folky invloeden in dan bij vorige albums. Overigens vind ik het absoluut geen nadeel, want de tracks op Secret Sound hebben hierdoor toch meer eenheid. Mijn favorieten: Poor Mouth en vooral toch Splinters, met een prachtige opbouw richting climax.

ken ik niet

Fantastische plaat
Die intensiteit heeft zeker te maken met geloof en de missie drang van david eugene edwards.
Hoe hij wayfaring stranger zingt wow. Die traditional is door veel mensen op plaat gezet maar niet vaak zo intens.
en de tekst van het nummer zo mooi



wayfaring stranger


i'm just a poor wayfaring stranger
travelin' through a world of woe
ain't no sickness, toil, nor danger
in that bright land to which i go

i'm goin' there to see my father
said he'd meet me when i come
i'm only goin' over jordan
i'm only goin' over home

i know dark clouds gonna gather 'round me
i know my way it'll be rough and steep
yet beautiful fields lie just before me
where god's redeemed did vigils keep

i'm goin' there to see my loved ones
gone before me one by one
i'm only goin' over jordan
i'm only goin' over home

i'll soon be free from earthly trials
this body rests in the orchard's yard
i'll drop this cross of self-denial
and go singing home to god

i'm goin' there to see my savior
to dwell with him no more to roam
i'm only goin' over jordan
i'm only goin' over home
i'm only goin' over home

Mijns inziens het beste nummer in het oeuvre van deze heren. Bijna alle gezichten van deze band zitten hierin verwerkt, het is een neerslachtig, bijna devoot nummer met die herkenbare zuiderlijke sfeer. Daarnaast heeft het nummer ook nog een scherp randje en een ijzersterke tekst. Briljant.

'Is anything as lovely to me as the truth in love
i'll take it over freedom any day'

*sniff*

wat mij betreft het beste album van 16 horsepower, die intensiteit is zo overweldigend hij zingt als een bezetene, die woestijnklank vind ik ook prachtig

waarlijk een 4.5!

Wat een bezieling. Volledig geloofwaardig. Ook live wat je verwacht na beluisteren van 16 Horsepower, of nu Woven Hand. Secret South staat hoog in mijn top 10. Uniek!

Opener Clogger zegt al weer genoeg: nu weet ik ook al weer waarom ik dat debuut zo sterk vind.
Spannende, opzwepende, donkere muziek over hel en verdoemenis. Misschien heeft dominee Edwards het in zijn jeugd iets te veel ingepeperd gekregen en is ie daar nooit helemaal van weten te herstellen.
Zolang hij dit soort muziek aflevert, lukt het mij prima om de teksten te negeren

(En die viool in Cinder Alley )

Bij mijn weten is dit, afhankelijk van wat je zoal meetelt, het derde of vierde album van deze unieke, helaas ter ziele zijnde, band. De rest van je commentaar is natuurlijk spot on

Ik zei het wat ongelukkig: als ik dit album hoor besef ik ook waarom ik indertijd gevallen was voor het debuut.

M.a.w. wederom een juweeltje (de andere albums ken ik niet)

Enkele maanden terug ontdekte ik via een Knock Out (toch nuttig ) Black Soul Choir. Het was mijn eerste kennismaking met 16 Horsepower, en wat voor een. Langzaam ontwikkelde het nummer zich toch een van mijn all-time favourites. Toen moest het er dan maar eens van komen: mij verder verdiepen in het werk van deze band.

Secret South werd mijn eerste echte kennismaking met 16 Horsepower. Overdonderend. Secret South is een hele dreigende donkere plaat. Ik ben geen Zachary Glass, die bij steeds minstens vijf beschrijvingen paraat heeft om de beelden die hij bij zijn favoriete platen binnenkrijgt te concretiseren. Ik ben een behoorlijke schrijver, maar wordt stiekem altijd een beetje jaloers op mensen die gevoelens bij muziek prachtig in woorden om weten te zetten. Ik heb die diepere gevoelens zelden.

En laat dit nu net een plaat zijn waar mijn hersenen wel een duidelijk plaatje bij laten zien. En ja, toevallig of niet, dat komt aardig overeen met wat Zachary hierboven beschrijft. Dreigende luchten pakken zich namelijk samen boven de Amerikaanse prairies. Onweer barst los, de rode aarde stuift op in de stormen, en blaast daarmee ook mij weg.

Bijna beangstigend dus, maar wat een trip door woeste landschappen. Clogger behoort niet tot mijn persoonlijke favorieten, misschien moet ik er nog even inkomen, wie zal het zeggen. Wayfaring Stranger klinkt traditioneel, en is een prachtige opmaat tot het nog prachtigere drieluik wat erop volgt. Dan Cinder Alley! Wat een sfeer! Inderdaad, Zachary slaat de spijker weer eens op zijn kop, beangstigend. Cinder Alley is op zichzelf misschien wel het beste nummer, maar niet compleet zonder dat Burning Bush en Poor Mouth daarop volgen. Alsof een stem uit de hemel de binnenlanden van de US of A overschalt. Na dit fantastische drieluik kan de plaat voor mij al niet meer stuk.

Hoewel dit gedeelte van het album bijna niet te evenaren is, blijft 16 Horsepower steeds boeien. Silver Saddle is opnieuw buitengewoon stemmig, en dan het introotje van Praying Arm Lane... eindelijk even rust. Maar oei, een halve minuut later is de korte windstilte alweer overgegaan in een fikse onweersbui, en schuilen is in de uitlopers van de Rocky Mountains niet mogelijk. Ook bij Splinter biedt slechts het intro een klein beetje lucht. Wat volgt is het dan toch ook weer adembenemende Just Like Birds. Je zou bijna een wat luchtiger track verwachten bij het zien van de titel, maar nee. Ook hier weer die heerlijke dreiging, nu weer op een vrij ingetogen wijze.

He, pfff... Nobody Cept You. De zon breekt toch nog even door. We moeten immers wel door blijven ademen. Straw Foot kent weer een heerlijk traditioneel introotje, klinkt weer lekker donker, doch niet meer zo beangstigend als tot aan de laatste twee nummers. Een zeer waardige afsluiter.

Dan is het over met Secret South, ben ik weer terug op mijn kamertje in Tilburg en prijs ik mij gelukkig dat ik zo mijn kleine probleempjes heb af en toe, maar dat het zo erg allemaal niet kan zijn. En hier schijnt tenminste de zon buiten. Maar ik zou absoluut die donkere trip door het wilde Westen niet hebben willen missen. Ik ben tijdens het tikken van deze recensie tot de conclusie gekomen dat het belachelijk is dat deze plaat slechts op negen staat en het met 4.5* moet doen. Promotie dus!

Een treffend verhaal Lukas, het zijn inderdaad de sfeer en intensiteit die het 'm doen op dit album. Zoals Zachary al zei, je voelt dat ie het meent. Dat bepaald voor een groot deel het wezen van de plaat, er ligt voelbaar een stuk van de ziel van Edwards in.

Ik begrijp wat dat betreft aERo's opmerking over het negeren van de teksten ook niet helemaal. Deze plaat zou zonder deze teksten toch wel een deel van z'n kracht verliezen.

Dat negeren van die teksten zit'em in dat dominee-achtige.
Die christelijke invloed.
Voor mij ook jarenlang een reden geweest 16 HP een beetje links te laten liggen.

Toch maakt juist dat prekerige 16 HP een bovengemiddelde band voor mij. Net zoals een beetje fatsoenlijke metal-band vaak de andere kant van het spectrum opzoekt.

Daar krijg ik ook net zoveel nare kriebels van.

Shit, dat ik dit nooit eerder ontdekt heb! 4,5*

Snap ik. Heb zelf. voorzichtig gezegd, niets met het geloof en tesksten dienaangaande kunnen me in principe ook gestolen worden.

Echter hier is meer aan de hand. Iemand die met zoveel ziel en zaligheid zijn overtuigingen in intense muziek weet om te zetten, krijgt bij mij een enorme streep voor, zelfs al zingt ie over dingen die mij verder weinig zeggen. Moet nog bij gezegd worden dat Edwards veelal de (fraaie) metaforen opzoekt en wat mij betreft ver genoeg weg blijft van directe aansporingen om de Heer te loven.

Wat een heerlijke plaat. Lekker die folkinvloeden in sommige nummers. Cinder Alley (zal wel van Cinderella komen? Grappig bedacht) is tot nu toe mijn favoriete nummer. Wat een verschrikkelijke manier om de lyrics weer te geven in het boekje trouwens.

Daar zeg je wat ja

Een album dat je compleet uit je sokken blaast.
Ben een groot fan van deze heren, jammer dat ze uit elkaar zijn , Woven hand is zeker ook de moeite waard om te checken.
De bandleden Pascal Humbert en Jean Yves tola hebben de band Lilium opgericht met twee albums als resultaat .
Het nummer "if they cheered" op het album "short Stories" is zóóóó mooi.

Voor degenen onder jullie die de briljante HBO serie Deadwood hebben gezien, een serie die het Wilde Westen in al zijn onopgemaakte keiharde glorie weergaf, even deze reminder. In seizoen 1 kwam een dominee voor (reverend H.W. Smith) die, langzaam maar zeker, jammerlijk ten onder ging aan een mysterieuze hersenziekte. Hij deed dit al schuimbekkend en raaskallend, maar bleef hierbij wel altijd de Heilige Schrift citeren. Nu zit de referentie naar Deadwood om meerdere redenen in deze recensie, maar de belangrijkste is wel deze: gekte en het Heilige Woord, het heeft altijd al een heel diepe relatie met elkaar gehad.

Welnu, Dave Eugene Edwards valt te zien als de vleesgeworden reïncarnatie van deze reverend Smith. Alleen dan meer eigentijds en stukken meer gefocused. Maar ook hij gaat tekeer tegen het Deadwood van zijn tijd, niets en niemand sparend, daarbij overigens ook zichzelf flink kastijdend. Om dan vanuit die pijn en angst ons (al voorverhitte) zondaars te waarschuwen voor de Toorn des Heren. Een Verzengende Toorn waaraan niet te ontsnappen valt, tenzij de knieën tot bloedens toe stuk worden gebeden op een harde, kale, houten vloer met splinters. En dan nog is het maar deemoedig afwachten, volgens Dave Eugene, of je gespaard zult blijven.

Zo staan de zaken ervoor in de wereld van16 Horsepower, een band die uiteindelijk wel af moest fikken op de tomeloze, gedreven, compromisloze sound die ze voortbracht, en die (live) perfect werd belichaamd door Dave Eugene Edwards zelf. Een sound die zijn visie in volle glorie droeg, maar ook een sound die klonk alsof die speciaal in de Hel was gebrouwen om zondaars te bereiken die voor dát geluid nog wel gevoelig waren. En op deze plaat bereiken ze als zodanig dan ook hun hoogtepunt. Zowel in het poëtisch, archaïsch taalgebruik als in de geniaal gekozen covers en het briljante eigen materiaal. Secret South (perfecte titel) is de perfecte soundtrack van het Wilde Westen. Niet het heroïscheTechni-color Wilde Westen van film en TV, maar de altijd wat in een hoek gemoffelde schaduw ervan. En die schaduw komt uit dat duivelse oord van Gokkers, Hoeren, Hoerenlopers en Moordenaars. Die woonplaats van Zuipers, Lafaards, Religieuze fanatici, KKKers en over lijken gaande Opportunisten. Dat uit bloed, sperma en stront opgetrokken oord; dat bizar bevruchte ei waar het huidige Amerika al slijmsporend uit voortgekropen is. Perfect weergegeven in Deadwood. Wat weer een goede metafoor is voor ons eigen moderne Sodom en Gomorra, de doorgedraaide consumptiemaatschappij met als directeur en enig directielid Satan zelf. Althans, volgens de Horsepower dan. Dáár gaan ze dan ook in hun kruistocht zo tegen tekeer. En dáár zijn ze dus ook zelf bekend mee, want je moet het kunnen waarnemen om het te kunnen beschrijven. Zonder de Duivel geen kerk, tenslotte. Hij is er min of meer de werkgever van.

Net als een echte preek heeft deze plaat zijn rustige momenten en zijn dondermomenten. Maar ook in de rustige momenten is de dreiging nooit ver weg, en kunnen de vlammen van de Hel ieder moment ondraaglijk aan je benen gaan lekken. Gelukkig is er hier en daar ook iets van verlossing te horen. Nobody C'ept You valt als liefdeslied op te vatten (alhoewel ik denk dat het over de al veel bejubelde Heer gaat) en Wayfaring Stranger is een classic waar menigeen na deze magistrale cover zijn tanden op zal stuk bijten.

Helaas is de Kerk van 16 Horsepower vooralsnog gesloten. Via Woven Hand wordt het evangelie van D.E.E. verder verspreid. Zo intens samenhangend als op deze plaat (ook live) is het echter niet meer geweest. Dus als de hemel somber afkleurt, en je ziel als gevederde pek in je lichaam hangt, dan kan dit de weg zijn om te gaan. 42 minuten Secret South en je kunt geheid gelouterd verder. Als een oprecht bekeerde. Of iets wat daar in ieder geval op lijkt. Een zielenknijper is stukken duurder. En minder muzikaal natuurlijk.

Mooi stukje . 'Louterend; is blijkbaar hip, zo zou ik ook de nieuwe neurosis willen omschrijven.

Bovenal vind ik dit een hele mooie, 4* plaat. Toppertje zonder breezer-annanas of Geer, Goor&René