16 Horsepower - Secret South (2000)

Via The Veils hier gekomen, eerst gelezen, dan pas luisteren, altijd riskant.

Gegeven de commentaren kan het eigenlijk alleen nog maar tegenvallen, qua hoogopgeschroefde verwachting.

En dan de Here God ook nog, zucht, moet ik ook nog doorheen luisteren, aan de andere kant, bij Jeff Buckley lukt dat ook

Splinters voor mij beste nummer ....zeer goed !!!!

Splinters is idd erg goed, maar Poor Mouth is top wmb.
Heerlijk soezerig draait er een melancholisch gevoelig onderdeel in mijn lichaam - ziel ? - een rondje.
Wat een zeldzame mooie hese zang !

Net de geweldige documentaire "The Preacher" over David Eugene Edwards gezien.
Als je dit album omarmt is dit een must.
Zo eerlijk, mooi en je ziet ook nog eens vele nummers van dit album live.
Bovendien krijg je een goed beeld van deze man mbt zijn geloof e.d. Aanrader !

Sinds lange, lange tijd weer eens geluisterd, maar wat blijft dit een weergaloze plaat. Een volle productie, maar de sfeer is zo uniek dat ik ontroerd kan raken van de uniciteit. Prachtig!

Ik ben pas recentelijk naar 16 Horsepower gaan luisteren, maar boy o boy, ik was iets aan het missen. Nu heb ik ook een zwak voor violen en zeker de banjo, in de juiste handen een machtig interessant. Ook met de juiste instrumentale begeleiding overigens, hij was iets minder machtig geweest zonder die exploderende bass en gitaren op de achtergrond. Album kent een heerlijke mix van duistere melodieën, een meeslepende stem en sterke doordringende songwriting. Het debuut heeft mijn voorkeur, maar deze meer rock georiënteerde plaat mag er zeker ook zijn.

Één van de mooiste nummers van 16HP is toch wel Splinters. Mooie contrasten tussen de rustige en de stevige momenten. Kippenvel Clogger en Cinder Alley zijn de beide andere toppers op dit album dat bij mij beter scoort dan Low Estate en een halfje minder dan Sackcloth 'n Ashes.

Dit album is voor mij de kennismaking met 16 Horsepower.

Ik kan mij nog herinneren ik direct bij de strot werd gepakt door het geluid van het album.
Vooral de passie en fanatisme waarmee de nummers worden gespeeld, spreken mij enorm aan.

Niet de beste CD van 16 Horsepower, maar wel eentje van een hoog niveau. Vooral de eerste 7 nummers zijn voor mij top.
Daarna wordt het ietsje minder.

Fantastisch album, intens! Ik vind Splinters een werldnummer!

Intens is een mooie benaming voor dit album en kan ik mij helemaal in vinden.

Prachtig album, ik heb hem zelfs in mijn top 10 staan. Ik kan mij ook nog de geweldige VPRO
documentaire, The preacher, herinneren destijds rond de release waarin ze Poor Mouth speelden.
Ik vind het nog altijd jammer dat Dave Edwards met Wovenhand een totaal andere kant is opgegaan.

Idd top album.
En ja Live zijn ze ook niet te versmaden getuige Hoarse

Vreemde band dit, waar ik sackcloth n'ashes zelf maar 1 ster geef vind ik dit echt vele malen beter. Geen idee waar het aan ligt. De nummers zijn stuk voor stuk beter en ik hoor meer gevoel bij dit album. Ik schrijf deze band dus nog niet zeker af al zal sackcloth and ashes een herbeluistering verdienen

Low Estate en Foklore zijn ook erg goed! In het verlengde daarvan, de eerste albums van Wovenhand, de huidige band van Dave Eugene Edwards kan ik je ook van harte aanraden.

Burning Bush

Eigenlijk alles

Eens, voor mij de beste van 16HP.

Rond de release van dit album heeft de VPRO destijds een prachtige docu gemaakt.

The Preacher

Geweldig goed album. 16 horsepower ken ik alles van maar ga nu de albums binnenkort allemaal nog als geheel langs. Unieke band. Secret South is prachtig moody en spooky, echt iets voor een winteravond. 4,5 Alleen (cover) wayfaring stranger doet me niets.

En die is juist zo mooi....

Najaar 2000. Op muziekjacht met een maatje in Den Haag. Ik kocht er een EP (vinyl) van Philip Lynott. Daarna kwamen we in een winkel met louter cd’s, zoals er in die tijd veel waren. We werden er door de chagrijnige eigenaar weggemopperd toen we vroegen naar een cd die hij niet had staan: “Jullie zijn toch alleen maar in elpees geïnteresseerd!” was het verwijt. Hij vergiste zich. Diezelfde dag kocht ik elders in de stad de cd van Secret South.
Rond diezelfde tijd was bij de VPRO de documentaire The Preacher bij de VPRO te zien, gemaakt door Sarah Vos en Gijsbert Kamer. Hoera, op JijBuis te vinden! Je komt het nodige te weten over Edwards, zijn gezin, de muziek en de invloeden daarop vanuit zijn jeugd. Alternatief Nederland hield van Edwards. Oor, VPRO en concertzalen voorop.

Omvergeblazen door het eerdere werk was het wel weer spannend of hij wederom traditionele country en folk pakkend kon combineren met postpunk annex doomwave. En of daar ontwikkeling in zou zitten: hij leek me niet iemand die keer op keer hetzelfde zou doen, al leken Sackcloth & Ashes en Low Estate sterk op elkaar.
Opgenomen in Blue River in zijn Colorado, VS, gemixt in Bath, Engeland en gemasterd in Northeim, Duitsland, waar de groep na twee albums voor A&M in Glitterhouse een nieuw label vond.

Opnieuw geldt: alhoewel jarenlang niet gedraaid, blijkt de muziek nog rijkelijk door mijn brein herkend te worden. Refreinen, gitaarlijnen, tekstflarden en de sfeer. Alsof ik een oude vriend na jaren weer tegenkom, om de draad meteen weer op te pakken.
Dezelfde bezetting als op het vorige album en toch anders. Op Secret South bleek de muziek bedachtzamer, passend bij de herfst die we waren ingegaan. Minder banjo, minder uptempo, meer reflectief. Zoals ik ze voor het eerst hoorde op EP The Partisan.

Opnieuw waag ik me niet aan het noemen van favorieten, maar de sterkere inbreng van piano, strijkers en het contemplatieve spel op accordeon brengen nieuwe accenten en sferen, tegelijkertijd nog helemaal als Sixteen Horsepower klinkend. Na een uptempo begin met Clogger volgt de prachtige traditional Wayfaring Stranger, mij toen nog onbekend. Deze alt.-aanpak is nog steeds één van de mooiste versies die ik ken. Cinder Alley met zijn wiegende cello’s, de piano van Morning Rush. Meer van dat gevarieerde fraais volgt, zoals de dynamiekverschillen in het juweeltje Splinters, waar melancholieke post-punk echoot. Of de wonderschone melodie en viool in Just Like Birds, de dronegeluiden van de cello en in contrast daarmee een vederlichte xylofoon (?). In afsluiter Straw Foot een sacrale tekst zoals alleen Edwards ze kan schrijven.
Net als toen, die donkere, grijze winter van 2000 – 2001 in een grauwe flatwijk, blijkt de muziek in deze warme juli- en augustusdagen in een groene omgeving... verslavend mooi.

De scarabee op de hoes verwijst naar de dood, leerde ik uit een interview. De teksten in het boekje lijken in de typografie op woordzoekers – ik houd niet van zulk gepuzzel, maar David Eugene Edwards’ teksten zijn zonder hulp verstaanbaar genoeg. Heb ik ooit een groep driemaal vijf sterren gegeven voor een album? Denk het niet, maar de derde volle mep op rij is een feit.