Khan - Space Shanty (1972)

Erg lekker sfeervol maar toch ook lekker rockend vroege progrock album van deze band rond gitarist Steve Hillage, die hier na nog bij Gong zou opduiken om vervolgens erg succesvol het solo-pad te kiezen, zich daarna ging richten op produceren (waaronder Simple Minds) en daarna actief werd als System 7 in de ambient/dance hoek.

Op dit album worden zijn gitaarstrapatsen nog van repliek gediend door een toetsenist genaamd Dave Stewart (neeee, niet die Dave Stewart) die toen nog actief was in zijn band Egg en uiteindelijk Hatfield And The North ging versterken om later door te stromen naar National Health en de band Bruford op later nog een popduo te vormen met Barbara Gaskin.

De twee werkten voor Egg en Khan ook nog samen bij het fantastische Arzachel. Een erg succesvolle combinatie, mag je toch wel zeggen.

En dit is natuurlijk een fantastisch album. Space-rock gecombineerd met die typische canterbury-stijl. Af en toe ook erg catchy refreinen zoals bijvoorbeeld in Driving to Amsterdam (Staring at the ground / For I knew not what to do) en Break the Chains (Wipe the dust of your eyes, See a life all around you / Take the strength in your hands, break the chains and realise you're free).

En natuurlijk dat geweldige gitaarwerk van Hillage. Man, wat kan die gast spelen zeg! Op zijn latere solowerk zou hij helemaal excelleren en losgaan, hier is het allemaal nog wat subtieler, maar ondanks dat druipt de kwaliteit eraf. (Stewart's keyboard-werk is natuurlijk ook niet mis, daar niet van)

Dit is toch echt wel één van de allerbeste platen uit de Canterbury-scene, Hillage kan idd fantastisch spelen.

Het allerbeste uit de Canterbury scene? Hmmm... is natuurlijk een kwestie van persoonlijke smaak maar een albums In The Land Of The Grey And Pink (Caravan) of de eerste Hatfield And The North of een van de 2 National Health albums vind ik toch wel een tikje beter en ook veel meer typisch Canterbury dan dit album van Khan.

Overigens, dat Arzachel mag ook wel eens een keer een legitieme release op cd krijgen.

Toch in ieder geval één van de betere. Ik vind ItLoGaP ook beter (zie top 10 ) en ook de eerste 3 van Soft Machine zijn geweldig. Eigenlijk zitten er maar weinig slechte tussen in Canterbury.

Ik zei: één van de besten, niet dé beste .


Is de huidige cd-release niet legitiem dan?

ik hou absoluut niet van prog, maar dit swingt!

Dat is geen zeldzaamheid met Canterbury...

Mijn top 2 is van de Canterbury-scene
Ik ga dit album tsjekken.

Een gemiddelde waardering van 3,25 (op dit moment) vind ik echt te laag.
Album zonder zwakke plekken.

Dat heb je als iemand die het waarschijnlijk nooit hoorde een 0,5 geeft (zie bij stemmen) en er voor de rest maar 8 stemmen zijn.

Ik vind het een heel goed prog-album, zeker dat eerste nummer, ook vrij stevig, het doet mij wat aan de eerste albums van Camel denken. Alleen zit er iets meer improvisatie in. 4/5.

Een geweldig album. Jammer dat het bij dit ene gebleven is. Nadat de heren ieder hun weg zijn gegaan is hun respectievelijke sound toch wel veranderd, al is er natuurlijk niets mis met Gong of Hatfield & the North en National Health. De gavarieerdheid en de tempowisselingen klinken complex maar toch is het swingend en catchy,. De plaat is weliswaar early seventies, maar de productie is dermate goed en de composities zodanig dat het tijdloos is. Dit hoor je tegenwoordig niet meer, bang als men is om ook maar een beetje freaky over te komen.

Arzachel is lollig, dit is een flinke stap vooruit. De heren Hillage en Stewart spelen veel geconcentreerder. Jammer dat ze niet langdurig in één band hebben gezeten; ze hadden Blackmore/Lord en Howe/Wakeman nog aardig wat concurrentie kunnen bieden. Bij Egg is Hillage alleen op het nummer Wring out the Ground te vinden.
Spaceman heeft gelijk - tegenwoordig is men bang om eens lekker te freaken; in het algemeen om risico te nemen. De enige band die dat nog doet is Therapy?, maar dat is in de kern een punkband en aldus volstrekt niet te vergelijken.

Tja, ik zat er helemaal klaar voor om dit geweldig te vinden, maar ik kan hier toch niet zo enthousiast over zijn als mijn voorgangers. De insteek heeft helemaal mijn zegen, het geluid is tegelijk "early seventies" en tijdloos (zoals spaceman hiervóór opmerkt) en wanneer Dave Stewart zijn orgeltje zó instelt dat het wel lijkt alsof Caravans Dave Sinclair meedoet (op maar liefst vier van de zes nummers) kun je me opdweilen, maar helaas ontbeert dit album naar mijn smaak té vaak een echt fatsenlijke structuur om de pittige solo's aan op te hangen. De meeste composities zijn niet bijzonder dwingend en de melodieën niet erg inventief, dus ik zit meer te genieten van de ambiance, het Hammondwerk, sommige solo's en de lekkere seventies-sfeer dan van een hecht doortimmerde en de hele speelduur lang boeiende plaat. Komt nog eens bij dat ik de zang heel matig en onpersoonlijk vind, hetgeen ook altijd zwaar weegt bij mij, en dat is allemaal extra jammer omdat de paar nummers waar tekst, muziek, arrangement en solo's wèl allemaal in orde zijn en elkaar versterken (zoals het lieflijke Stranded en het met een aantal geweldige solo's gezegende Driving to Amsterdam) meteen ook wel héél erg sterk zijn. 3* in plaats van de 4* of hoger waar ik eigenlijk op hoopte.

Erg fijne kruising tussen canterbury-progrock en spacerock. Eentje die ik altijd vergeet, maar als ik hem dan opzet, weer heerlijk wegdroom.

Een best wel essentiele plaat met onder andere Steve Hillage en Dave Stewart, nou dan weet je het wel.

Liefhebbers van deze plaat zouden er ook goed aan doen eens Gnidrolog te luisteren, dat lijkt er wel een beetje op ( Gnidrolog - Lady Lake (1972) - MusicMeter.nl ).

Ik doe deze plaat de volle mep toekomen, want deze 'one-off' Canterbury-supergroup maakt hier exact het soort progressive rock waar ik zo van houdt. Goede, niet gekunstelde tempowisselingen, veel solo's op de gitaar en het orgel. Vloeiende ritmes die flink wat swing hebben, en een basgitaar die wordt ingezet als een lead-instrument. De songs zijn erg goed geschreven en uitgevoerd en de band speelt uitermate strak. De zang is niet heel erg krachtig, maar kan er prima mee door. Het is mij niet echt duidelijk of Steve Hillage hier zingt of Nick Greenwood. Er is ook een soloplaat van Nick Greenwood, waar ik wel benieuwd naar ben (met dezelfde drummer Eric Peachy).

Ik heb dit album vandaag ook weer eens beluisterd en het is inderdaad een fantastische plaat en ik kan me helemaal vinden in wat Mssr Renard hierboven schreef.

Deze plaat was beter in mijn herinnering dan dat bleek na herbeluistering. De combinatie van spacerock en hardrock is best aardig, zeker aangezien de band duidelijk uit Canterbury komt. De geknepen orgeltonen vanuit de Canterbury Scene blijven aangenaam en karakteristiek. Khan lijkt zo welhaast het liefdeskindje te zijn van Caravan, Hawkwind en Uriah Heep. Wat mij echter tegenstaat, is het meanderende karakter van de composities. De sfeer is aangenaam, maar zoals BoyOnHeavenHill terecht aangeeft, deze plaat doet niet veel met die ambiance.