Mike Oldfield - QE2 (1980)

Een album wat me de ene keer naar de strot vliegt, maar een moment later totaal koud laat.

Mij laat de dus een beetje koud. Ik probeer 'm zo nu en dan wel eens om te bezien of ik er misschien toch iets in kan vinden. Maar nee, deze doet mij echt niets. 1* voor het album, maar mede te danken aan het feit voor mijn (bijna) onvoorwaardelijke Oldfield-liefde geef ik het een 2*

Zeker niet de slechste van Mike (ook niet zijn beste). Nummers als 'Taurus 1', 'Mirage' en 'QE2' tillen dit album ruimschoots boven de middelmaat uit.

Hele aparte maar mooie plaat. Veel gitaarspel van Oldfield.

Ik snap heel goed waarom deze plaat veel mensen niet zo veel doet en om eerlijk te zijn ben ik daar ook 1 van. De muziek is best wel in orde maar de productie is verschrikkelijk slap.

Maar, als je vervolgens naar de live-dvd Live In Montreux kijkt die is opgenomen tijdens de QE2 tour dan besef je vervolgens dat Oldfield waarschijnlijk onder druk van de platenmaatschappij heeft gestaan om met een wat commercieler album te komen. Resultaat is dat hij z'n muziek in hapklare brokken heeft gehakt op het album, er 2 covers aan heeft toegevoegd. Maar, live dus creeert hij een lange QE2 epic van de tracks Taurus 1, Sheba en Mirage aan elkaar. En het werkt

QE2 vind ik beter dan Platinum
al zitten er ook op deze plaat enkele minpuntjes.

Taurus 1 en Sheba zijn gewoon schitterend
en de samenwerking met Phil Collins was best ok.

Arrival en Wonderful Land zijn geslaagde covers.
En op Celt (en Sheba) horen we voor het eerst Maggie Reilly.

Conflict, Mirage en de titelsong gaan na een tijdje vervelen.

De live versie van Polka (b-kant van Arrival)
zou de elpee van 3 naar 3,5 sterren kunnen brengen.

QE2 is een prima album. Het album zit eigenzinnig en origineel in elkaar. Typisch Oldfield eigenlijk.
Opener "Taurus 1" is sowiezo al om van te kwijlen. Vooral de 2de helft met de laatste 2 overgangen zijn gaaf.
Na het prima "Sheba" is het ietwat rommelig klinkende en drukke "Conflict" in het begin wat irritant, maar zodra de bewerking van een stukje van Bach zich aankondigt, wordt het leuker.
Zelfs de covers "Arrival" en "Wonderful Land" zijn goed te noemen. Sterker nog, ik heb niets met Abba eigenlijk, maar als ik niet beter wist, had "Arrival" zo van Mike zelf kunnen zijn geweest.
"Mirage" klinkt helaas wat te druk en geforceerd.
Echter wordt dit ruimschoots goedgemaakt met het titelnummer, wat qua opbouw en inhoud voor een typisch, eigenwijs en origineel nummer mag doorgaan. Enerzijds een beetje grappig en vrolijk klinkend, dan weer overdreven bombastisch en dat alles lekker ondergedompeld in dat herkenbare Oldfield-sausje. Tevens duiken er her en der wat thema's van "Taurus 1" op.
"Celt" kent een mooi thema, echter vind ik het ritme ietwat stomzinnig gekozen. Je zou bijna denken dat Mike het expres zo wilde, omdat hij heus wel stiekem wist, dat het wat raar en afwijkend klinkt. Daarentegen heeft het ook wel weer wat.
Het afsluitende "Molly" is een kort, maar aardig niemendalletje, opgedragen aan Mike's dochter Molly (hoe kan het ook anders ).

QE2 is een afwisselende en vermakelijke plaat, waar eigenlijk maar weinig mis mee is, echter kan ik me voorstellen dat het niet voor iedereen is. In ieder geval niet geschikt voor mensen die snel gestresst raken van drukke muziek .

In feite is QE2 in muzikale zin al een eerste opstap richting het trio Five miles out, Crises en Discovery.

Het enige dat nog ontbreekt zijn de vocalen van Maggie Reilly, de nummers zijn grotendeels instrumentaal. Maar er is al volledig afscheid genomen van de muzikale aanpak van de periode van Incantations en daarvoor.

Ik vind het geen slecht album maar het zit in een soort van voorfase. Taurus komt in een deel 2 natuurlijk later ook weer een keer terug op Five miles out.

Het is grappig te horen wat Mike Oldfield ook weet te maken van Abba's Arrival, in vergelijking met het origineel nog een hele aardige versie.

MIKE OLDFIELD - QE2 (1980)

Mike Oldfield begint de jaren 80 met een frisse aanpak.
De albumkant vullende instrumentale composities lijken verdwenen.
Hij nodigt een reeks gastmuzikanten uit om zijn nieuwe ideeën vorm te geven.
En blijft zoals op Platinum citeren uit het werk van artiesten die hem beïnvloed hebben.

Toch is het geheel bijzonder up to date. Commercieel succes
is er voor Oldfield in het tijdperk van de new wave niet weggelegd.
Het feit dat Richard Branson resoluut de kaart van die nieuwe muzikale
ontwikkeling trekt, zit hem dwars en zal leiden tot een breuk met Virgin.

Maggie Reilly zingt al mee op Sheba en Celt.
Phil Collins drumt mee op Taurus 1 en Sheba, meteen
de twee beste songs op dit wat onderschatte album.

Taurus 1 is subliem, Taurus 2 op Five Miles Out
wordt weer iets te veel een collage van leuke themaatjes
en Taurus 3 op Crises is een akoestische hardrock instrumental.
De Taurus trilogie verwijst naar Oldfields eigen sterrenbeeld de stier.

Dit album is vooral een verzameling losse stukken
die handig verpakt zijn in de lay-out van het schip QE2.
De tracks worden gepresenteerd als onderdelen van een boot.

Met Taurus 1 waan je je als luisteraar ook echt op zee.
Een thema dat Oldfield heel raak in muziek weet te vertalen.
De deining van het water, de golfslag, het opspattende water.
Momenten van storm op zee, windkracht 10 worden afgewisseld
met romantiek op een rimpelloze waterspiegel onder de sterren.

Sheba brengt een soort tribal klinkende Oldfield.
Hij maakt op QE2 ook gretig gebruik van de nieuwe technologiën.
Eentje daarvan is de vocoder (stemvervormer), maar ook synths
doen hun intrede, wat hem later in de 80s ook hitsucces zal brengen.
Bij Oldfield zijn die synths vaak maar ter inkleuring, op het tweede plan.

Op Platinum bracht Oldfield al een ode aan Philip Glass (North Star),
George Gershwin (I Got Rhythm) en op QE2 voegt hij daar The Shadows
(Wonderful Land) en ABBA (Arrival) aan toe. Tussen de regels horen we
ook duidelijk Bach (Conflict) als inspiratiebron. Je hoort als het ware
een battle tussen twee piratenschepen. Kanonnenvuur.

En met Collins als gast drummer zitten we natuurlijk bij Genesis (Abacab periode).

Mike's voorliefde voor vliegtuigen (zie ook Five Miles Out)
is al aanwezig in Mirage en Molly is een instrumentaal coda
opgedragen aan zijn eerste dochter. Beide songs leggen de klemtoon
op Oldfields unieke gitaarspel. Mirage elektrisch en Molly akoestisch.

Op Celt blijft hij zijn folk wortels trouw.
Alhoewel het nummer ook op een tribal roffel steunt.
En ook op de titeltrack klinkt zijn jaren 70 aanpak nog door.

QE2 valt uiteen in twee delen. Het eerste deel bouwt zich langzaam op
en bevat knipoogjes naar Tubular Bells (daarin zal hij nooit veranderen).
De finale is een rondedans zoals je er aan het eind van Ommadawn (part 2)
eentje kan terugvinden. Dit keer overgoten met een maritiem sausje
om enigszins trouw te blijven aan het vage concept van het album.

De b-kant van Arrival werd Polka. Een live traditional
in de stijl van In Dulce Jubilo, Portsmouth en Blue Peter.
Ook geproducet door David Hentschel wat doet vermoeden
dat het nummer in aanmerking kwam als albumtrack.

Oldfield gaat vanaf QE2 ook toeren in rockband bezetting.
Dat houdt hij knap vol tot met de Discovery toer uit 1984.

Abba's Arrival klinkt trouwens zelf ook nogal Oldfieldiaans.
En als Oldfield later met Anita Hegerland op vocalen gaat werken
(album Islands bijvoorbeeld) komt hij wel heel dicht bij de ABBA sound.

De singles van dit album waren trouwens Arrival / Polka (live)
en Sheba / Into Wonderland (buiten de UK werden a- en b-kant omgedraaid).

QE2 (overings in sublieme hoes gestopt door Peter Saville)
maakte weinig brokken, maar is van de drie minder verkopende
albums (Platinum, QE2 en Five Miles Out) misschien wel de interessantste.
Op QE2 heeft Mike in ieder geval zijn gevoel voor pakkende melodietjes
teruggevonden en slaagt hij erin om zijn composities dankzij de juiste
gastmuzikanten instrumentaal te vertalen naar de elektronische 80s.

Ik ben blij vanmorgen een klein duwtje in de rug te hebben gegeven....

Ik draai QE2 minder dan Five miles out, die vind ik toch wel wat volwassener, meer body hebben.
Platinum ken ik nog niet maar wordt zeker nog wel een keer gekocht. Daar zijn de kritieken overigens ook niet al te mals, ik vroeg mij af of QE2 daar een kleine revanche voor zou zijn.

In 1979 sloot Oldfield met Exposed live zijn eerste 5 jaren af om vervolgens een nieuwe cyclus van 5 jaar te beginnen (tot en met Discovery). Een vruchtbare periode met goede muziek, zonder meer.

Ik zie Platinum en QE2 nog in het verlengde van Incantations.

Voor Guilty, de single uit 1979, gebruikt Oldfield een themaatje uit Incantations.
Hij is duidelijk op zoek naar een nieuwe koers. Platinum wordt in Amerika opgenomen
en heeft disco invloeden. Kant 1 is degelijk, kant 2 behoorlijk zwak.

Op QE2 heeft hij wel een nieuwe vorm te pakken: hij gebruikt synths,
komt met kortere composities en betere vocalen (Maggie Reilly ipv Wendy Roberts
op Platinum). Maar commercieel wil het niet lukken. Die nieuwe koers is mooi
gesymboliseerd in Taurus 1: hij vaart een nieuwe koers (letterlijk bijna)
en laat zich leiden door de sterrenkaart, zijn eigen horoscoop, de stier.

Op Five Miles Out blijft hij zijn koers (Taurus 2) volgen, maar per vliegtuig.
Het album heeft meer body, mede dankzij de band die hij op dat moment
rond zich heeft opgebouwd. Die band drukt een stempel op de plaat.

Met Crises heeft hij de nieuwe vorm definitief te makken.
Taurus 3 zeg maar. Op Discovery perfectioneert hij dat geluid nog.
Daarna wordt het weer te lang stil rond Oldfield. Zijn videoproject The Wind Chimes
verschijnt een jaar later dan gepland onder de vorm van het album Islands.

Daarna wil Oldfield definitief weg bij Virgin en Branson.
Hij bundelt al zijn talenten in het weergaloze Amarok, maar laat dat
vooraf gaan door Earth Moving en volgen door Heaven's Open
om zo snel mogelijk van zijn contract bij Virgin verlost te zijn.

Ik ga mijn korte beschouwingen bij Oldfield
eens systematisch vervangen door langere recensies.

Wie kan er Spaans?

Mike Oldfield's Exposed - oldfieldexposed.blogspot.com

Door de google vertaler kan ik eruit opmaken dat hij in ieder geval platinum en QE2 dit jaar opnieuw gaat uitbrengen. Op platinum komt waarschijnlijk blue peter als bonustrack en hij zit er over te bedenken om iets te doen met het nummer sally.

Ja, zover was ik ook.



't Is alsof onze babbel van deze week verhoord werd ...

Ik lees wat over Sally en Into Wonderland en over Blue Peter en All Right Now.
Er zou weinig bonusmateriaal van de QE2 periode zijn. Verder kom ik niet.

O ja, het enige wat echt zeker is, is het feit dat er aan de twee cd's tegelijk gewerkt wordt.

Mm, het bericht dat hij aan een remaster van dit album bezig is, is voor mij al voldoende om een gevoel te krijgen. Ik wacht geduldig af

Na hat nogal wisselvallige en moelijke Platinum een erg goede plaat.

Taurus I is een knaller van een progrocksong en het aantrekken van Phil Collins als drummer is een goede zet (al waren Pert en Moerlen ook echt niet slecht), maar hier hoor je voor het eerst de echte rock-kant van Mike Oldfield.

Hij moest hitsingles van Virgin, dus dan maar 2 covers. Blijkt dat Mike veel beter is in zelf hits schrijven gezien Family Man, To France en Moonlight Shadow die nog komen zouden.

Dus vergeet Platinum, en luister in volgorde: QE2, Five Miles Out, Crises en Discovery. En je hebt een tweede goede vier-op-een-rij van Mike Oldfield...

Klassewerk wederom...

Ik heb het vage idee dat je in je Oldfieldmodus zit op het moment

hahaha...

dat is het mooie aan moderne dingen. Vroeger moest ik thuis plaatjes draaien en kon er met niemand over praten.

Nu draait mn iPod op volle toeren en kan ik m'n elan kwijt op MusicMeter...

Mike Oldfield | QE2 Deluxe Edition CD Album 2012

Het nummer Shiva ken ik niet: een nobele onbekende dus.
Voor de rest enkel een bonus disc met live tracks ... wel een gave setlist.

Geen dvd meer.

Mooie live cd inderdaad!

tja, toch nog 3,5 ster, dat omdat ik een heel grote fan ben van Mike Oldfield. Maar als ik objectief ben moet ik zeggen dat ik dit album toch duidelijk minder vond als de eerste 4 albums van hem (tubular bells, hergest ridge, ommadawn, incantations). Ik kocht hem meteen op lp toen hij uitkwam en vond het toen best wel wat tegenvallen. Maar toch enkele mooie stukken zoals het Taurus en QE2 (titelstuk). En natuurlijk ook vanwege het unieke gitaargeluid van Mike, waar ik altijd al van gehouden heb.

Tja, bestaat er zoiets als objectief naar muziek luisteren

haha... dat is waar....

Nog steeds klinken de 70's door in dit prima album dat mede door de kortere nummers afwisselend en goed te verteren is. Van fraai melodieus tot opgevoerde spanning. Flarden Hergest Ridge, Ommadawn en Incantations komen voorbij in behapbare composities. Taurus I blijft het prijsnummer, de gitaar krijgt op dit album steeds meer de overhand hetgeen voor mij geen enkel bezwaar is.

Prettig te beluisteren, sprankelend, en nog zonder teveel malle fratsen die op het overgewaardeerde en mij teveel vervelende momenten opleverende Five Miles Out uit de kast werden getrokken. Vocoders waren hip in die tijd dus dat moeten we maar door de vingers zien. Mijn ding is het in ieder geval nooit geweest. De mooie grillig opgebouwde titeltrack verloopt wel wat in een anticlimax hoewel het met het vrolijke geduelleer tussen gitaar, fluit en doedelzak weer eindigt in een vermakelijk volksdansje.

Dave Hentschel vind ik overigens allesbehalve slecht werk te hebben afgeleverd als producer. Een evenwichtig en muzikaal plezierig album dat ik weer helemaal heb herontdekt. Deze lijn had van mij nou wel weer een paar albums mogen voortduren.

DE 12 PLATEN VAN 1980 DIE MIJN LEVEN HEBBEN GERED

vervolg van: Killing Joke - Killing Joke (1980)

06. MIKE OLDFIELD 1980 QE2

Mijn selectie van 12 is een persoonlijke lijst. Ze bevat daarom niet noodzakelijk de twaalf albums die ik vandaag artistiek de hoogste waardering zou gunnen. QE2 van Mike Oldfield is daarvan een uitstekend voorbeeld. De eerste twee tracks van die plaat vind ik top, de rest matig tot goed. Maar het is een belangrijke plaat in mijn ontwikkeling als muziekliefhebber; Het is volgens mij de eerste Oldfield elpee die ik na Tubular Bells (1973) kocht. Andere, oudere albums waren voor handen in de mediatheek, maar deze zat al relatief vroeg in mijn eigen collectie. Ik denk dat ik werd aangespoord door de hoes. Een stilistische weergave van de flank van een cruiseschip door Peter Saville en op die manier een voorloper van de hoes van OMD's Dazzles Ships, de eerste plaat die ik ooit kocht (ook een scheepswand en ook Saville). Op zijn eerste langspeler van de jaren '80 breekt Oldfield met de traditie om een compositie aan te dragen die minstens een plaatkant duurt. Dat deed hij eigenlijk op Platinum (1979) ook al, maar toen presenteerde hij de vier tracks van kant 1 als de onderdelen van een vierluik. QE2 begint met Taurus I, het eerste deel van een drieluik dat Oldfield over evenzoveel albums zal uitspreiden. Taurus staat voor het sterrenbeeld stier dat tevens Oldfields horoscoop is. Ik stel me bij dat fantastische openingsnummer een schip voor bij een avondlijke hemel. Oldfield zet koers op zijn eigen sterrenbeeld. Hij trekt de producer van labelgenoot Genesis aan en die brengt op zijn beurt de drummer van de wereldberoemde progrock band mee. Phil Collins is te horen op Taurus I en op Sheba, de track die er op volgt. De drums zijn immers de achilleshiel van Oldfield die in de eerste helft van de jaren '80 het rockelement in zijn werk wil beklemtonen. Verstandig dus om met ervaren percussionisten te werken. De beide singles van QE2 zijn verrassend genoeg twee covers. Arrival is de instrumental die ABBA in 1976 op haar gelijknamige album had gezet. Ik vind Oldfields versie completer. En met Wonderful Land eert hij de The Shadows, de instrumentale gitaarpioniers uit zijn eigen geboorteland. Conflict en Mirage vind ik minder geslaagde composities. De titeltrack wisselt een dubieuze opbouw af met een zinderende finale. Celt geeft net als Sheba zangeres Maggie Reilly de kans om te schitteren en Molly is een akoestisch miniatuurtje dat Mike opdraagt aan zijn dochtertje.

FILE

01. Taurus I
02. Sheba
03. Conflict
04. Arrival
05. Wonderful Land
06. Mirage
07. QE2
08. Celt
09. Molly
10. + Polka (live b-side)

Nauwelijks restmateriaal voorhanden op mijn 2CD deluxe uitgave van het zesde Oldfield album. Een ingekorte single versie van Wonderful Land vond ik in het licht van mijn zelfgemaakte tracklijst overbodig en de b-kant van die single was Sheba. Wel aanwezig is de live versie van de traditional Polka die als b-kant werd ingezet van Arrival. Het hoesje van die single is een persiflage op de albumhoes van ABBA's Arrival (1976). Mike poseert in een gelijkaardige helikopter en de K van zijn voornaam staat in spiegelschrift, zoals de eerste B van ABBA dat ook deed. Nieuwigheden op QE2 zijn naast de introductie van Maggie Reilly, de toevoeging van blazers (al zaten die ook al hoorbaar in de mix op de voorganger) en het nieuwe elektronische speelgoedje van 1980: de vocoder.

wordt hier vervolgd: New Musik - From A to B (1980)