Tangerine Dream - Tangram (1980)

Vanaf deze plaat vind ik TD toch wat minder interessant te vinden. Het mooie oude geluid wordt langzamerhand vervangen door de nieuwere synths en andere apparatuur.
Het ongemakkelijke, beklemmenende geluid wordt langzaam vervangen door meer verdraagbare deuntjes.
Desalniettemin heb ik de platen ui de latere Virgin periode op CD en zal deze indien schappelijk geprijsd zeker op LP aanschaffen.

Johannes Schmoelling, die toen net in de band zat in die periode, heeft een belangrijke invloed daarin gehad. De spanning en mystiek ebde langzamerhand wat weg in de muziek van TD, ondanks dat ik de koerswijziging naar meer melodieuze muziek niet als storend ervaar. Albums als Logos, Hyperborea en Poland heb ik zelfs erg hoog zitten.
Maar ik kan me voorstellen dat niet iedereen gecharmeerd was van deze verandering.

Toch krijgt deze plaat 4 sterren van mij. Ik was in het begin zeker niet kapot van de "modernere" sound. Maar na enkele draaibeurten geeft deze plaat zijn schoonheid prijs.
Na Tangram werd het wel echt een stuk minder met TD platen.

Zeker weten? Opvolgers Exit, de soundtrack van Thief, White Eagle, het live-album Logos en Hyperborea zijn toch ook niet misselijk te noemen. Dan mis je toch wat moois. Wat daarna komt is erg smaakgebonden, maar TD heeft absoluut ook na Tangram fantastische platen gemaakt. Maar misschien heeft dat te maken met de "modernere" sound zoals je al omschreef.

Ik heb alle platen tot en met Tangram. Daarnaast heb ik ook White Eagle (welke ik echt amper draai)
Het is inderdaad de sound welke ik minder vind. Geef mij maar de sound van die oude analoge bakken.

Tja, het analoge tijdperk had bijzonder veel charme, echt wel. De synthesizerwerken uit die tijd vind ik ook echt interessanter dan wat er vanaf de eind jaren 70 gebeurde op keyboard gebied...
Maar neemt niet weg dat dit toch wel een heel aardig album is van TD.

Heerlijk 1 nummer per lp kant. vooral kant 2 onvervalst goed.

Ik herinner me nog een oor recensie van TD destijds: "dertien in een dozijn muziek, met bakken tegelijk afgeleverd". Schande, schande. Prima album dit, mooie geluiden en prettig om naar te luisteren.

Goh, na al die jaren geleden dat je bovenstaande opmerking maakte, merkte mijn vriendin vandaag op toen ze naar Tangram aan het luisteren was, dat ze een bepaald stukje uit "Tangram Set 1" (het gedeelte wat je hoort tussen minuut 16:30 en minuut 17:30) vond lijken op een nummer van The Who, namelijk "Won't Get Fooled Again". Is dat het?

Overigens is dat ook gewoon echt zo! Het is bijna geen toeval. Het moet haast wel dit stukje zijn .

Overigens, er zit ook een kleine salute naar Human League in Tangram set part 1. Froese was fan van Human League.

Waar dan? Dare is namelijk uit 1981 en Tangram uit 1980. Overigens ken ik de muziek van Human League niet goed, op de hits na dan, anders had ik het waarschijnlijk wel herkend !

Klopt inderdaad. Dare kwam daarna uit maar het Human League achtige stukje waar ik op doel komt direct na het solution part. Part 2 dus en niet 1.

Na meer dan 40 jaar is Tangram voor mij nog altijd één van de beste albums uit de omvangrijke en diverse discografie van TD. Met voor het eerst Johannes Schmoelling als onderdeel van de band breekt een bijzonder geïnspireerde tijd aan, met 5 jaar lang het ene na het andere melodieuze en innovatieve album, iets dat voor een groot deel ook toe te kennen is aan de voortgang van de synthesizers in die tijd. Voor mij nog altijd de periode die mij het meest boeit. Ook de jaren 70 kunnen mij zeer bekoren, maar de periode 80-85 nog meer. Tangram set 1 is van begin tot eind fascinerend met verschillende secties, die tot 1 track zijn gemaakt. Set 2 eigenlijk precies hetzelfde maar voor mij minder boeiend dan set 1, hoofdzakelijk door de matige afsluiting.
Verschillende cd's en remasters heb ik in de loop der jaren gehad, waarbij de remaster van 2020 het beste klinkt. Sinds kort heb ik een vinyl exemplaar, in uitstekende staat, die de beleving van dit album toch net even intenser maakt voor mij.

Wat spoiler hierboven beschrijft heb ik precies zo. Wat hij als ongemakkelijk en beklemmend ervaart noem ik abstract en ijl en tijdloos (als in buiten-de-tijd), maar onze waardering voor die vroege periode is denk ik hetzelfde, en met het moderne geluid verliest Tangerine Dream ook een beetje zijn (hun) eigen aparte karakter. Eerdere gebruikers hier noemen al Pink Floyd, Jean-Michel Jarre, Vangelis, Mike Oldfield en zelfs de Who (jazeker, ook ik hoor de sequencer aan het begin van Baba O'Riley), en ook hoor ik echo's van John Carpenter, Barry DeVorzon (zijn soundtrack voor The warriors) en (de sfeer van) sommige stukken van Camel, maar het ironische is natuurlijk dat het andersom werkt: Tangerine Dream inspireerde vermoedelijk de meesten van hen, en nu klinkt wat de navolgers er van maakten misschien wel door in Tangram.
        Maar om op spoiler terug te komen, ook ik hoor "doorheen" die moderne instrumenten de mooie melodieën en overgangen en soundscapes en vooral de sferen die deze plaat oproept, vooral op Set 1 en wat minder op Set 2 (waarvan de eerste tien minuten noch qua melodie noch qua sound (instrumenten) mij erg kunnen boeien – het lijkt wel of de mannen "na de thee" moeite hadden met weer op gang te komen). Dat levert uiteindelijk toch een prachtige plaat op die ik nog veel zal draaien, zonder dat hij mij mee de diepte intrekt zoals het vroegere werk. Ik ga de platen hierna ook nog wel proberen, maar aan de hand van wat ik daar al van ken weet ik niet of ik daar ver mee doorga, ook al zou het niet eerlijk zijn om daardoor tientallen titels te negeren.