Weezer - Weezer (1994)

Niet mijn kopje thee dit. Te dichtgesmeerd met elektrische gitaren naar mijn smaak. De teksten moeten grappig zijn denk ik. Ik ben bij Buddy Holly en wacht nog even op Surf Wax America, gezien de voorgaande commentaren..

Volgens mij dubben ze de gitaren 6 keer over mekaar! Typisch Weezer.

Niet echt mijn ding helaas. Ik vind de laatste track wel nog oké, springt er uit tegenover de rest van het album, maar de stijl van de muziek ligt mij gewoon niet. Misschien dat je een beetje nostalgie nodig hebt om hier goed van te kunnen genieten, en dit is exact dat type geluid dat ik als kind ook al niet kon aanhoren. Mijn tolerantie daarvoor zal wel groter zijn dan toen, maar ik heb gewoon weinig met de muziek. Verder vond ik de teksten ook maar aan de zwakke kant, dus daar zit de aantrekkingskracht ook al niet. Ik heb er eigenlijk eerlijk gezegd weinig mee.

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #218

Het bestaan van Weezer was ik eigenlijk helemaal vergeten. Ze waren in mijn hoofd zelfs jarenlang versmolten geraakt met Wheatus.. dat rond dezelfde periode de muziekzenders domineerde, al geloof ik dat ik ze daarmee erg tekort doe. Ik herinner me vooral ‘Hash Pipe’, dat ter censuur voor The Box en TMF werd aangepast in ‘Half Pipe’, nog goed. Toen ik 12 was vond ik dat een erg leuk nummer, en ook ‘Island in the Sun’ was prima aan te horen. Wel zijn het nummers die ik erg met die tijd en leeftijd associeer, zeker 15 jaar niet gehoord had, en nu bij herbeluistering vooral met een vrolijke nostalgie beluister, en nu hoogstwaarschijnlijk weer 15 jaar niet zal opzetten. Wat ik wel ga opzetten is hun debuutplaat, waarvan de hoes al bijna tot de volgende identiteitsverwisseling leidde. Maar goed, dat is niet Crazy Rhythms dus, maar Weezer.

Op opener ‘My Name Is Jonas’ worden we gelijk geconfronteerd met het archetype ‘90s gitaargeluid, uit de categorie ‘verantwoord genoeg voor de platenzaak maar toegankelijk genoeg voor de top-40’, uit de tijd dat je stoer was als je gitaar speelde. Ik kan niets met dat geluid, vind het belachelijk gedateerd klinken bovendien, maar ondertussen schuilt daaronder best een leuk liedje. Toch kan ik daar moeilijk van genieten in het ‘90s-Amerika-toen-we-nog-tegen-dat-land-opkeken sfeertje dat heel deze plaat overheerst.

Op Wikipedia lees ik dat je ten tijde van dit album de videoclip van hitje ‘Buddy Holly’ bijgeleverd kreeg bij aankoop van Windows-95. Voor mij vat die zin deze plaat eigenlijk perfect samen: een heel treffend artefact van de muziekgeschiedenis, met de nadruk op geschiedenis. Een product waar vanalles mis mee was, maar wat, gedragen door sterke marketing, niettemin iedereen consumeerde. Ik lees dat Weezer beïnvloed is door o.m. Velvet Underground, Pixies en Sonic Youth, maar die hebben wel aanzienlijk tijdlozere muziek gemaakt. Als je 100 muziekliefhebbers die deze plaat niet kennen vraagt wanneer hij gemaakt is, zal geen enkele van hen er meer dan 4 jaar naast zitten. Weezer klinkt zo ontzettend zelfbewust en uitgedacht in lijn me de tijdsgeest en wat toen in de mode is. Er zit best gedegen en doordachte songwriting onder, maar daar wordt zo’n played-out geluid mee gesmeed. De productie is gewoon ontzettend saai. Een soort American Pie soundtrack avant la lettre.

Wat de muziek voor mij redt van de ellende is zijn eigen ironie – met name op Undone (The Sweater Song). Het is erg puberale muziek van een ver vervlogen tijd, maar daar lijken ze zichzelf meer dan wie dan ook bewust van te zijn. Die kwinkslag, in combinatie met de afsluitende track, maakt het goed beluisterbaar als iemand het eenmaal opgezet heeft, maar ik verwacht niet dat zelf nog vaker te gaan doen. Je had er waarschijnlijk bij moeten zijn.

Kleine 2.5*

Ik vond Weezer toentertijd wel een buitenbeentje eigenlijk, of dit in de mode was vraag ik mij af.

Pitchfork heeft wel een mooie recensie over dit album geschreven, die link staat in het bericht van GrafGantz uit 2017.