David Bowie - 1.Outside (1995)

Een beetje zwaar op de hand, maar wel de beste plaat van Bowie in jaren. 4*

He gadsie... niet mijn smaak... dus geen stem, laat ik aan de liefhebbers over

Zonder enige twijfel DE Bowie-plaat van de jaren '90 !!!

PRACHT VAN EEN PLAAT !!

Het album wordt ook door Bowie zelf een concept album genoemd.

Hij heeft op een gegeven moment een dagboekverhaal geschreven. En daar is dit album een vervolg op.

Tevens ook een hereniging tussen de heren Bowie en Brian Eno. En Aladdin Sane pianist is ook weer van voor het eerst van de partij sinds '75.

gewoon een vette plaat die toch een weirde soort van goedmaker is voor de jaren 80. ronduit VET!!

Trouwens het nummer Outside was eigenlijk grotendeels ontstaan in de laatste jaren van Tin Machine als een intro voor Look Back in Anger. gewoon vette shit

Als ik dit lees dan ga ik dit album zeker een keer luisteren. Brain Eno was toch ook van de partij op de albums Low,Heroes en Lodger

Yep. Dit zou het eerste deel zijn van een trilogie die voor de milleniumwisseling afgerond moest zijn, maar uiteindelijk hadden de heren Bowie en Eno het te druk met andere zaken. Ergens wel jammer, want dit is ook wat mij betreft de beste Bowie-plaat van de jaren '90.

Nou 'Hours...' mag er ook zijn

Inderdaad Herman, beste 90's Bowie plaat!

Latere versie heeft ook een PetShopBoys versie van spaceboy er op staan, grappig maar niets extra toevoegend

Ja, helaas is dat wel de versie die een hit is geworden. Geef mij maar het lekker hard door beukende origineel.

Fantastische plaat. Bijzonder concept. Helaas heeft een track (welke weet ik niet meer precies) het veld moeten ruimen voor de PSB versie van Hallo Spaceboy met gezellige vocalen van Neill Tenant. op de 2nd version. Jammer.
Kippe(n)vel (nog steeds) moment: "I'm Deranged". Zeker als je het beeld van David Lynch's "Lost Highway" (waarbij de track als opening gebruikt wordt) in gedachten neemt.

Sluit me geheel aan bij lyrische bewoordingen van mijn illustere voorgangers! Geweldig staaltje van originele (en vernieuwende!) mix van rauwe, mystieke en ontroerende muziek. Kortom prachtige compositie die je niet onberoerd laat, hoe vaker ik m beluister hoe beter ie wordt, DE graadmeter van kwaliteit van muziek.

Mensen die nog immer met droge ogen durven te beweren dat Bowie alleen in de jaren 70 goede muziek maakte, kunnen stante pede worden betiteld als oude sentimentele cynici (al met een been in het graf?)

No control, The Voyeur of Utter Destruction en Segue - Ramona A. Stone vind ik geweldig. Ook heerlijk rustige nummer Hotel dat op het eind toch nog lekker opzwelt mag er zijn.
En natuurlijk ruige hallo spaceboy niet versie met pet shop boys en niet albumversie!!!!! MAAR live versie met Foo Fighters (als het dan toch ruig moet zijn..!) kan zeker bekoren. Eigenlijk moet je hele cd luisteren vind ik, komen nummers beter tot zijn recht (zoiets als geheel meer dan de som der delen).

Bowie bewees al met voorganger Black Tie, White Noise dat hij niet reddeloos verloren was voor de muziek.
Dit is een erg avontuurlijke en gewaagde plaat, voor mij nog niet op kruissnelheid, maar hij maakt grote stappen voorwaarts, deze oudere maar niet mildere Bowie.

Niemand zegt hier iets over het super-funky HEARTS FILTHY LESSON, ik zal het dan maar zelf doen; dit nummer mocht op geen enkele verzamelaar van Bowie ontbreken, maar de samenstellers hebben zoals steeds geen oren naar kwaliteit.
Dit is één van de allerbeste songs die Bowie ooit aan het vinyl toevertrouwde, dat gaat door merg en been.

xx

Begrijp die kortzichtige opmerkingen echter niet van zogenaamde "rockliefhebbers" in verband met de Pet Shop Boys.

Ik ben een enorme fan van Bowie, Neil Young, Bob Dylan, U2, R.E.M. en noem maar op wat als "echte rock-acts" beschouwd wordt, maar ik vind de Pet Shop Boys méér dan ok, die maken al decennia lang gewoon ongecompliceerde lekkere dansmuziek waar niets, geen kloten mis mee is, en die kortzichtige en eenzijdige opmerkingen over deze jongens hangen mijn strot zowat uit!

Bowie ziet tenminste de kwaliteit in van deze jongens, vandaar zijn samenwerking ermee! Bravo en gelukkig is Bowie niet zo kortzichtig als sommige van zijn fans!

Dit moest wel eens van mijn hart! olé !

Je zit wel snel op de kast zeg... Niemand zegt dat de PSB een rukband is; er wordt alleen gezegd dat de albumversie van Hallo Spaceboy beter is dan de singleversie... Dat heeft helemaal niets met kortzichtigheid te maken.

Heb ik me iets te sterk uitgedrukt ? Dat zal dan wel. Nou, ik denk er nu eenmaal zo over; De versie van Bowie van Hello Spaceboy op deze cd vind ik best ok, maar de versie met Pet Shop Boys (die ik op cd-single heb) màg er ook zijn, beide versies mogen best naast elkaar beluisterd worden.

En ja, als ik kritiek hoor op Pet Shop Boys dan vind ik die meestal onterecht, die gasten zijn een kei in hun soort muziek, ok, dàt is geen rock, maar voor mij is er méér dan alleen maar muziek die persé moet rocken!
muzikale groet !

Voor mij ook hoor. PSB hebben een aantal fantastische nummers gemaakt. Maar als je kijkt naar de top 10 van Pauluzz de BK (die de PSB-versie ook minder vindt), zie je dat hij ook wel naar meer dan alleen rock (zowat geen rock in zijn top 10 zelfs) luistert.

Op dit album liet Bowie zeker zien nog niet uitgerangeerd te zijn. Mijn absolute favoriet is I'm Deranged, een heerlijk opzwepend drum&base nummer. Het baslijntje lijkt mij wel een beetje 'geleend' van Be Brave van The Comsat Angels.

Hallo Spaceboy is natuurlijk ook een prima nummer. Ik heb alleen nooit begrepen waarom Strangers When We Meet hier het album afsluit. Op zich vind ik het een leuk nummer maar in mijn ogen past het niet bij de overige.

Bowie was nog bij Karel van de Graaf ten tijde van het verschijnen van dit album, mét live optreden!

Nou Sheplays, track nummer 3 op volle luidsterkte en dan je red shoes on...

Om maar te zeggen dat The Heart's Filthy Lesson het meest

FUNKY nummer is van de heer Bowie!

Draai dat en mix het daarna met Boys keep swingin'... màn!

Ook een heel goed nummer EVANSHEWSON!

Bedoel je met Red Shoes dat ik moet gaan dansen ofzo? Alsof ik daar verstand van heb, zeg !

I'm Deranged is voor mij wél dansbaar maar met dit nummer red ik het echt niet. Mixen is ook niets voor mij, ik laat het maar zoals het is!

Ik kan wel niet voetballen en ik deed het ook graag toen ik jonger was... hihi!

Maar I'm Deranged is natuurlijk een goed nummer!

Bowie is een formidabele artiest, zoveel was me al van in de seventies duidelijk!

Voor dansen is men nooit te oud, EVANSHEWSON!

er is geen 1 belg die kan voetballen .
jij veranderd net zo snel van avatar als muzieksmaak.

Ik krijg zin om deze plaat weer te draaien. Zometeen vanuit bed, op de koptelefoon, met een goed boek erbij.

Thru These Architect Eyes heeft trouwens best een mooie tekst, wel opvallend (ik ben Bowie-fan, maar heb vaak weinig met zijn teksten an sich) :

"All the majesty of a city landscape
All the soaring days in our lives
All the concrete dreams in my mind's eye
All the joy I see
Thru these architect's eyes"

Nou, ik vond deze toch ook wel aardig visionair:


Pushing thru the market square, so many mothers sighing
News had just come over, we had five years left to cry in
News guy wept and told us, earth was really dying
Cried so much his face was wet, then I knew he was not lying
I heard telephones, opera house, favourite melodies
I saw boys, toys electric irons and t.v.s
My brain hurt like a warehouse, it had no room to spare
I had to cram so many things to store everything in there
And all the fat-skinny people, and all the tall-short people
And all the nobody people, and all the somebody people
I never thought Id need so many people

Five Years - Ziggy Stardust - 1972

Allemachtig...

Wel grappig, ik ging bijna spontaan meezingen (maar Five Years is dan ook wel Bowie's ultieme meezinger nummer voor mij) en dat terwijl ik nu compleet andere muziek aan het luisteren ben.

ken alleen I'm Deranged, uit lost highway

niet vrolijk ,wel steengoeie bowie

en de rest?

is het wat?

Ik heb deze gisteren aangeschaft en ik heb hem nu bijna helemaal beluisterd. Dit is een groeier merk ik nu al maar sommige nummers zijn wel loodzwaar. Het hele 'concept' heb ik ook nog niet helemaal begrepen. Over een tijdje zal ik pas kunnen zeggen wat ik er echt van vind, voorlopig 3,5*

Het idee achter 1. Outside: 1. Outside introduced the characters of one of Bowie's short stories; a "non-linear gothic drama hyper cycle" called the "Diaries of Nathan Adler." It was Bowie's most complicated and frightening concept album yet. The album pamphlet outlined the story of a somewhat sci-fi version of the year 1999, in which the government had created a new bureau to investigate a new phenomenon called Art Crime. In this future, murder and mutilation of bodies had become a new underground art craze. The main character, Nathan Adler, was in the business of deciding what of this was legally acceptable as art and what was, in a word, trash. The album is filled with odd references to characters and their lives as he investigates the complicated events leading up to the murder of a fourteen-year-old girl. It is generally assumed that Bowie's character, Nathan Adler, works for the British government due to several references to the cities of London and Oxford, but in the liner notes these are revealed to be, at least in some cases, London, Ontario and Oxford, New Jersey, indicating that the entire story may take place in North America.

Moeilijke plaat, zwaar op de hand en erg gericht op een hoog artistiek gehalte. Een artiest van een minder kaliber als Bowie had hier een gevoelloos veel te ambitieus project van gemaakt, maar Bowie slaagt er samen met Brain Eno in om een van zijn meest bijzondere platen van te maken, maar het heeft een paar keer intensief luisteren nodig om de klasse door te laten dringen, maar daarna laat de plaat je niet meer los en blijken de nummers stukken toegankelijk als op het eerste gehoor. Zijn stem is ook erg goed op deze klasseplaat!

The hearts filthy lesson, wat een nummer. De titel alleen al. Groepen van vandaag krijgen geen drie zo'n woorden in een heel nummer. Wat een album. Kruipt onder je vel zoals heel weinig muziek dit doet. Tijdloos en van een heel hoog niveau. Vaak onderschat als plaat maar de sfeer die hier het hele album gecreërd wordt is ongelooflijk. Soms zit je echt rond te kijken of er niets of niemand in de kamer bij je is. Het hele verhaal lukt ook echt als concept. It's happening outside maar ook inside! De teksten op deze plaat zijn inderdaad van een poëtische schoonheid en misschien visionair. This chaos is killing me. Je hebt geen echte vat op het album en dat maakt elke luisterbeurt weer een nieuw avontuur. Ik speel al mijn platen op random af maar hier heb ik die neiging zelden eigenlijk. Bye bye love.